Tuurlijk voelt hij zich genaaid en is hij boos....... toch kan ik haar ook wel begrijpen. Zij wil hem niet kwijt wil hem iets geven waardoor ze eeuwig met elkaar verbonden zijn...... het is alleen heel jammer voor het kindje als het niet op de manier uitpakt hoe zij het bedoelt heeft... ik hoop vooral dat de kleine er niet onder lijd. Er zijn natuurlijk heel veel kindjes die op groeien met gescheiden ouders of zelfs uit een zaaddonor dus opzich hoeft het kindje helemaal niets te kort te komen als papa en mama wel uit elkaar gaan...... Ergens vind ik het jammer dat ze eerlijk is geweest..... hij heeft er immers zelf voor gekozen dat ze onveilige sex hebben dus het is heel naief om dan boos te worden dat zij zwanger is geworden (al had zij het misschien wel zelf zo gestuurd. Ook zonder die ovulatie testen had ze zwanger kunnen worden en blijkbaar stond hij daar niet negatief tegen over anders had hij wel een voorbehoedsmiddel gebruikt. Als zij haar relatie wil redden zou ik haar adviezeren hem op geen enkele manier mede verantwoordelijk te maken voor de situatie (al is hij dat natuurlijk wel........ maar hem nu beschuldigen is een deze situatie heel dom) heel duidelijk aan geven dat ZIJ hier voor heeft gekozen om dat ze van hem houd en hem niet kwijt wil en dat ze hem iets wilde geven waardoor hij haar misschien op een andere manier kon gaan zien..... (als de trotse en liefhebbende moeder van ZIJN KIND) Verder doet ze er goed aan haar excuses aan te bieden en aan te geven dat e hem alle ruimte wil geven om de voor hem juiste keuze te maken.... En dat zij, welke keuze hij ook maakt, hem nooit het contact met zijn zoon of dochter zou ontnemen en dat al is hij misschien niet trots op hoe ze is geweest al vriendin, zij hem trots zou maken als moeder. En dat ze begrijpt dat hij nu heel boos is maar dat ze vreselijk veel van hem houd en dat zij het nog heel graag met hem wil proberen.... Als dit in een gesprek moelijk gaat zou ik haar aanraden een mooie hand geschreven brief te schrijven waar ze dit allemaal inzet zodat hij het misshcien meerdere keren kan lezen zodat hij het van uit haar oog punt kan gaan begrijpen. Zonder dat hij haar in de reden kan vallen waardoor ze misschien niet de juiste dingen zegt of zich onder invloed van de hormonen uit haar tent laat lokken en ruzie met hem gaat maken. Verder kan ze het hem zo veel mogelijk naar de zin maken zonder het er te dik boven op te leggen. HAHAha ik weet niet of je er iets aan hebt maar mooier kan ik het niet maken....... Overigens heb ik mijn antwoord PUUR en alleen op je vraag gegeven en is het aan haar om te bedenken of hij/hun relatie die wil waard is.
Een man zou een vrouw niet mogen slaan, maar om welke reden heeft hij dat gedaan? Want een vrouw hoeft een man ook niet zo te belazeren denk ik dan... Niet dat ik het geweld goed spreek, maar blijkbaar zijn beide partijen toch wel in fout geweest. Om eerlijk te zijn denk ik dat deze relatie hopeloos is... Van beide kanten uit klinkt het ook niet alsof ze dit uit liefde doen, maar gewoon uit angst om niemand te hebben in hun leven... om alleen over te blijven. En dat is niet de reden om bij mekaar te blijven, dat is geen 'ware liefde'. Het is niet gezond om je leven te delen met iemand waarvan je weet dat het niet goed zal komen en enkel omdat je bang bent dat je anders 'alleen' zal over blijven. Ik hoop in ieder geval dat alle partijen hulp zoeken en dat ze tot een goede oplossing kunnen komen. Het zou zonde zijn moest het kindje hiervan last krijgen later...
Ik heb zo het idee dat het babytje gebruikt word als bv een hondje die je koopt om wat leven op te fleuren. Alleen voor een hondje kan je , indien nood, in een ander gezin laten opgroeien als je et zelf niet aankan. Voor wat ik lees zijn het beiden die geen flauw idee hebben waar ze aan beginnen. Een kindje is lastig, zeker als de relatie niet sterk is soms slaap je niet en ben je nog bozer op elkaar dan anders! Weet niet wat er met het kindje zal gebeuren maar zal niet rooskleurig zijn
Je kunt geen relatie afdwingen met een kind.. het is geen gebruiksvoorwerp.... het is een nieuw leven! En om wat voor reden dan ook, het is heel egoïstisch om zo iets te doen.
Dit stel heeft professionele hulpverlening nodig. Jeugdzorg voor het welzijn van dit kind, en psychische zorg vanwege hun relatieproblematiek, maar ook voor zowel moeder (borderline-achtig beeld) als vader (agressieregulatie) zelf. Overigens heb ik wel altijd een beetje twijfel over verhalen over "een vriendin van me"...
Dit dus! Laat haar dit aankaarten bij haar verloskundige. Die kan haar verder helpen met de juiste instanties en begeleiding. Dom of niet, dat kindje gaat er nu komen en het is ESSENTIEEL!!!! (ik hoop dat jullie de urgentie begrijpen) dat het kindje goed terecht komt. Daar hoort nu ook haar prioriteit te liggen. Door zichzelf te helpen, helpt ze haar kindje ook.