Ok, ik weet ook niet wat ik met dit topic wil bereiken , maar ik ben de laatste weken zóóóó enorm baby-crazy. Ik moet het gewoon even kwijt. Ik vind mijn lekkere, lieve dreumes (16 mnd) natuurlijk de aller-allerliefste van de hele wereld, maar als ik een echt klein pasgeboren babytje zie dan kan ik gewoon niet meer stoppen met kijken. Vandaag zag ik op het station weer een moeder met een heel kleintje in een draagzak en ik had niet eens door dat ik gestopt was met lopen en alleen maar naar het babytje stond te kijken. Die moeder zal wel gedacht hebben, wat is dat voor een freak . Ik heb 3 jaar gedaan over het zwanger worden van mn dochter en mn kinderwens was héél sterk, maar toch was ik toen op de een of andere manier minder geobsedeerd door baby's dan nu. Misschien omdat ik nu weet hoe leuk het is. Helaas word ik niet zomaar zwanger en hebben we inmiddels alweer een aantal mislukte iui's achter de rug. Ik hoop maar dat ik ooit nogmaals zo'n eigen lieve ukkepuk mag hebben en dat alle moeders met kleine ukkepukken m'n verliefde gestaar naar hun ukkepukken in de tussentijd maar even tolereren . Zijn er meer moeders die heel bewust hun eerste wilde, maar toch een nog heftigere wens voor een tweede hadden?
Ooh dat heb ik ook, hoor! Die lieve pasgeboren baby'tjes.. *SMELT* En ik heb op dit moment geen wens voor een 2e.
Nou Nana, ik hoop echt voor jou dat je snel zo'n eigen babytje hebt. Het is ook zo mooi om mee te maken! Ik heb zelf nu een mannetje van 8,5 maand en nu heb ik die kriebels nog niet voor een 3e, maar kan me voorstellen dat ik die ook ga krijgen.Veel van mijn vrienden krijgen nu net kinderen of gaan binnenkort proberen zwanger te worden. Dan komen er waarschijnlijk weer heel veel nieuwe baby's in mijn omgeving. En dan moet ik mezelf dus inhouden, want een 3e kan er eigenlijk niet meer komen, ivm met ernstige bekkeninstabiliteit.
ik herken dat gevoel echt wel hoor. Hier had ik dat heel sterk na de tweede en derde en het idee dat er nooit meer een kleintje zou komen werd ik depri van. Dus het is helemaal niet raar en ik hoop voor je dat jullie pogingen om zwanger te worden z'n vruchten af mag werpen en dat je weer lekker van zo'n klein wezentje mag genieten.
Ja, dat gevoel herken ik zeker. Bij onze eerste zoon hebben we 1,5 jaar moeten wachten voordat hij onderweg was. Maar dit heb ik nooit als lang ervaren, ondertussen deed ik gewoon mijn ding en had ik een instelling van "is het deze maand niet, dan is het volgende maand wel". De hele tijd heb ik me zelfs afgevraagd of moeder worden wel iets voor mij was, of ik me niet beter kon concentreren op onze zaak en me meer bezig moest houden met paardrijden. Bij onze tweede duurde het weer 1,5 jaar voor ik zwanger was (ondertussen 32 weken zwanger ), maar wat voelde dat aan als een eeuwigheid! Je weet dan zo goed wat voor moois je op de wereld kan zetten en hoe fantastisch het is! Moet er wel bij zeggen dat voor mij sowieso alles veranderde op het moment dat ik wist dat ik zwanger was van onze oudste. De gevoelens die me toen overspoelden... Alle twijfels of het moederschap iets voor mij was waren zo verdwenen. Ik hoop dat ook jij snel een tweede pukje mag verwachten.
Wat vervelend dat sommige mensen zo graag zwanger willen worden en het gewoon niet altijd (meteen) lukt. Ik vind dat altijd zo rot.. Gelukkig ben je gezegend met een prachtige dochter en ik hoop van harte dat jullie dit nog eens mogen meemaken. Onze zoon was een cadeautje. Ik was zelfs helemaal niet bezig met kinderen toen ik nog niet zwanger was. Echter, nu hij er is heb ik zelf ook de wens om weer zwanger te worden, ook al is mijn zoon pas 5,5 maand. Als ik eraan denk kriebelt het al, maar wij wachten nog even. Ik hoop echt dat het je snel lukt!
Ojeetje ik herken het helemaal! De wens voor een tweede was er al heel snel terwijl ik bij de eerste zwangerschap alles maar een beetje over me heen liet komen, maar nu ik weet hoe geweldig het is!! Aaahhhhh terwijl ik eerst nooit naar iemand anders babytje om keek! Vandaar dat we er alweer vrij snel klaar voor waren, ben nu 12 weken zwanger! Hoop dat het bij jullie ook snel raak mag zijn, ik herken je gevoel! Maf hè wat de natuur met je kan doen
Bedankt voor jullie reacties en wensen! Toch fijn om wat herkenning te zien, haha . Het is inderdaad echt maf om te merken hoe bezeten je van iets kunt zijn. Het is net of dat oergevoel - de wens voor een kindje- er toch nog niet 100% was ten tijden van mn dochter. Misschien ook juist wel omdat die hele mmm-circus soms afleidt van het echte doel: een kindje. Ik was zo bezig spuiten, echo's en testen. Ik merk ook dat ik vanaf het moment dat ze op mn buik werd gelegd heel anders naar baby's en dreumesjes kijk- alsof er iets in me wakker is geworden. Het is gewoon echt de natuur aan het werk, heel mooi om te zien. Ik hoop inderdaad zoooo dat we ooit het wonder van een eigen babytje nog een keer mogen meemaken.
Ik herken het ook, zeker nu we begonnen zijn voor de 2e is mijn wens alleen nog maar heftiger. En ook veel heftiger als bij de 1e! Maar goed, dat was in 1x raak, dus niet zoveel tijd om erbij stil te staan, en ik had gerekend op 1 jaar. Je weet nu idd hoe fantastisch het is, daarom is de wens zo sterk denk ik!