hallo allemaal, mijn zoon van 8 is sinds dat hij in groep 5 zit zo verdrietig als hij naar school moet. Maar ook als hij bij iemand gaat spelen, hij bij opa en oma gaat logeren, of als ik savond ergens heen ga. Hij gaat mij dan heel erg missen zegt hij en dat hij het spannend vind zonder mij. Je ziet hem echt tegen zijn tranen vechten. Als ik eenmaal weg ben gaat het ook weer goed. Ik vind het lastig hoe ik hem kan helpen met zijn verdriet. Iemand tips?
Heb je hem al gevraagd waarom hij het spannend vindt? Misschien is er onlangs iets gebeurd in je omgeving? Ziekte met overlijden als gevolg? Of bij klasgenoten? Of pikt hij iets op van het nieuws wat hij spannend vindt?
Ja ik heb hem dat gevraagd. Hij zegt dat hij het zelf ook niet weet waarom. En er is verder niks gebeurd bij in onze omgeving. Ik zal eens vragen of zijn klasgenoten Iets hebben meegemaakt wat hij erg vind. Dat heb ik nog niet gedaan.
Hier zegt m’n 4 jarige zoon ook altijd dat hij me zooo gaat missen als ik weg ben. Als ik een uitje heb en hij met papa is. Maar ook als hij op school is. Hij doet het verder prima op school en heeft het er niet over, dus ik maak me er niet druk om. Hij doet t al z’n hele leven.
Hier gaat het met vlagen, zo gaat het periodes goed en soms krijg ik hem bijna niet achter de deur geschoven. Soms ook echt huilen in de klas en is dan ook de hele ochtend verdrietig. (5jaar) Bij ons ligt het ook aan de ontwikkeling die ze op dat moment meemaken en ze zijn nog aan het kijken hoe ver hij is in zijn ontwikkeling. Ze proberen hem op niveau te laten werken. Heeft een klas overgeslagen en loopt op sommige dingen nog enorm voor.
ja maar 4-5 jaar of 8 jaar is ook wel weer een verschil..sociaal-emotioneel past dat huilen gewoon bij het kleuter zijn... ik geloof vast dat het vanzelf overgaat maar het doet je zo'n pijn hè? Vooral blijven gaan en hopen dat het uiteindelijk toch overwaait.. ineens zijn ze dan toch weer even klein hè?
Ja lijkt toch iets wat hem op dit moment bezighoudt, kan een fase zijn. Misschien heeft hij iets naars gedroomd, je weet niet waar het vandaan komt. Duidelijk even behoefte aan veiligheid. Gelukkig gaat het wel goed als hij eenmaal op zijn afspraakje is.
Hier een van 7 die daar ook moeite mee blijft houden. Weet ook niet zo goed wat ik er aan kan doen. Ga straks met dochter een nachtje weg en weet dat hij er moeite mee heeft, maar moet dat soort dingen wel kunnen doen.
Ja ik denk ook dat ik gewoon moet blijven doorzetten met speelafspraken en logeren enzo. Maar inderdaad het doet soms pijn dat hij het zo lastig vind.
Ja dat is inderdaad wel heel fijn dat het snel goed gaat als ik weg ben. Hopelijk gaat deze fase ook weer voorbij
Op school heeft mijn dochter er niet echt moeite mee, maar bv. logeren of als ik zelf langer dan een werkdag weg moet vindt ze wel erg lastig. En met vriendinnen afspreken doet ze als het even kan het liefste bij ons thuis. Het gaat vast 'over' voor ze 18 is.
Wel fijn dat hij zo goed meekomt op school maar ook lastig om hem op niveau te laten werken. Mijn zoon doet sinds groep 3 level en pluswerk bij rekenen en taal en dat gaat heel goed
Is het een gevoelig mannetje? Onze zoon wel, hij wil dingen ondernemen maar aan de andere kant is hij blij dat ik in de buurt ben. Soms kan veranderingen ook spannend zijn bijvoorbeeld het logeren. Dat hoeft van ons niet maar als hij gaat logeren zegt hij ook maar dan ga ik jou zo missen. Daarom logeren we bij oma die aan de andere kant van het land woont samen. Wel lastig dat het bij jullie knul ook het afscheid is. Zijn er nog dingen in jullie leven of zijn leven dat in eens anders is?
Mijn jongste vond het ook extreem moeilijk. Er was niet echt een reden voor te vinden. We hebben hem toen aangemeld voor de logeerweekenden van heppie (stichting vergeten kind). Voor kinderen met om wat voor dan reden dan ook problemen. (Ass, adhd, pleegkind, armoede etc etc) Dit vond hij zo leuk, dat hij nu al 2x 4 maanden die weekenden heeft gedaan en 1x kamp. Het werkt ook, want hij hangt nu veel minder aan me en is zelfstandiger. Deze zomer weer op kamp,mits er plek is.
Mijn oudste van zeven heeft hier ook met regelmaat last van. Ook wanneer hij gewoon goed in zijn vel zit, maar dat heeft hij altijd al gehad. Ik probeer hem gewoon die veiligheid, geborgenheid en regelmaat te geven die hij nodig lijkt te hebben en focus op de momenten waarin het goed gaat. Wij hebben de 'helpende - en niet helpende gedachten'. Meer kun je niet doen helaas...