3 jaar verder

3 jaar geleden zat ik nu met helse pijnen thuis, die nacht heb ik niet geslapen. We hulp gevraagd aan de verloskundige en huisartsenpost. Ik had en er anderhalf dag last van en het werd alleen maar erger. Maar wanneer ik belde moest ik me vooral rustig houden en veel drinken. Dan zal het wel weer overgaan. Ik had immers de antibiotica voor een blaasontsteking.. Pas nadat ik echt niet meer kon, de volgende dag mocht ik komen. Tijd om na te denken had ik niet ik wilde van die pijn af, dus een shotje morfine. En op naar de 1e hulp, waarschijnlijk nierbekken of blindendarmontsteking. Nee dat was het niet, 4 uur later was ik moeder...Ineens, ik was net de 6 maanden voorbij.. Ik was 6 maanden en 3 dagen zwanger, de dokter vertelde mij je gaat bevallen kan het niet meer tegen houden. We stapte de sneltrein in, die maar bleef denderen. Binnen no-time een optocht aan mensen in mijn kamer.. Wat gebeurd er allemaal?????! Vooral ophouden die weeen, na 2 uur hield ik het echt niet meer. Ze was er zo, een iniminimensje. Het is angstig, je gaat bevallen van een kindje waarvan je niet weet hoe het eruit zal zien zo klein. Met 5 minuten was ze daar. 1 kilo en 35 cm, ze huilde wat een opluchting! Ik mocht haar zien nadat ze 30 min bezig waren geweest met intuberen en 30 min met stabiliseren. Ik zag haar en ik voelde niets, ik voelde haar in mijn buik nog maar nauwelijks. Het hechten was nog zo pril. Gelukkig kwam dat wel snel op gang. En zag ik het mooie meisje eindelijk als mijn kostbaarste bezit. Haar mooie gezichtje wat verstopt zat onder de cpap, haar dunne huidje die nog alle aderen liet doorschemeren, haar kleine handjes helemaal compleet met een mini nageltje op haar vingertjes, haar donshaartjes die nog niet waren uitgevallen. Iedereen keek zo bedrukt, waarom? Het is toch leuk een geboorte? Waarom feliciteerd niet iedereen ons. Dat doet toch pijn? Of ze nou wel of niet overleefd, ze is wel geboren! Ze mag er zijn, ze is onze dochter!
Ineens moeder, niet voorbereid. En meteen al hele zware en moeilijke momenten en beslissingen moeten nemen.. Wat was het moeilijk om te zien hoe ze naar adem snakte en haar borstkastje inklapte bij elke teug ademhalen, wat was het uitzuigen & infuusprikken verschrikkelijk, Wat moeilijk om steeds maar te zien hoeveel stress dat kleine moppie had. Alleen al het deurtje van de couv opendoen gaf een schrik reactie.. Wat was het moeilijk om je kind niet zomaar even op te pakken om te troosten, wat was het moeilijk om maar om de dag je kindje te mogen knuffelen, wat was het moeilijk om haar steeds aan andere mensen over te dragen, om haar achter te laten. Het moeilijkste was dat ze zo lag te vechten... en wij machteloos toe moesten kijken hoe haar leventje zo aan een zijden draadje hing.. En zo kan ik nog eindeloos door gaan..
De machteloosheid, het vele onbegrip, eindeloze geduld, de verschrikkelijke angst, je wereld staat stil.... Maar bovenal de liefde die je voelt, ik wist niet dat je zoveel kan houden van iemand. Dit waran allemaal dingen die ik dacht te kennen. Totdat ze werd geboren. Toen kwam ik er pas echt achter wat die dingen beteken.
Later dat ze thuis was, stuitte je ook op zoveel onbegrip. Het gaat nu toch goed? Ze leeft toch nog? Nu niet meer zoveel over praten. Geweest is geweest en ook doktoren maken wel eens een foutje............... Nee het is niet voorbij wanneer je thuis bent. Als je thuis bent komt pas de klap, praten is nodig. Om alles proberen te verwerken wat haast niet mogelijk is omdat het zo heftig is. En ze blijft ziekig dus de zorgen worden niet minder.. Beetje overdreven om niet te babyzwemmen en niet naar een feestje te komen omdat iemand verkouden is..... Nee dat is niet overdreven, ik kan mijn kind alsnog kwijt raken door dat virus omdat haar longen beschadigd zijn... Zoveel onbegrip. En vandaag de dag nog steeds.. Misschien is het soms goed bedoeld maar dat komt dan behoorlijk beroerd over..
De sneltrein is inmiddels wat langzamer gaan rijden. We zitten er nog wel in.. Ze is nog steeds ziek. En haar ASS wat voor 90% nu vast staat kan ook verband hebben met de vroeggeboorte. Wanneer mogen we nou uitstappen? Wanneer word het nu eens rustig? Wanneer mag zij nu gewoon gezond zijn? En wanneer mag zij zich nu eens optimaal ontwikkelen? Gelukkig is de genezing in zicht en zijn we op de goede weg met haar ontwikkeling. Misschien word het nu binnenkort een stoptrein?
Ik vraag me wel nog vaak af wat als? Wat als ik brutaler was geweest toen ik pijn had? Wat als er wel naar mij geluisterd werd? Wat als??? Zal ze dan ook zo vroeg zijn gekomen? Was ze dan misschien niet ziek geweest, en misschien geen ASS gehad hebben?
Wanneer zal ook de pijn beter worden? Wanner het goed met haar gaat en we niet steeds geconfronteerd worden met haar premature geboorte?
Ik denk dat de pijn nooit overgaat. De dingen die je gezien heb en meegemaakt daar op de NICU en met je eigen kindje, zijn zo indrukwekkend dat ze een litteken hebben veroorzaakt. Die herinneringen zullen altijd pijn blijven doen, je zal ze nooit vergeten. Het zal op den duur misschien minder in je gedachten komen. Maar wanneer het er wel is zoals haar verjaardag, zal het pijn blijven doen.

 

even mijn ei kwijt..

 

Bedankt voor de reacties!!
@adi: Het gaat nu wel goed met haar hoor. Der medische problemen zullen op den duur genezen en ze is al een heel eind in die genezing. De vermoedens dat ze ASS heeft, word ook aan gewerkt. Ze is enorm lief en super slim. Ze ontwikkeld zich erg snel op gebied van tellen ed. Ze telt al tot 30, kent het hele ABC, herkent sommige woorden etc. Nu ze een op tijd geboren broertje heeft, zie je zo enorm dat verschil qua ontwikkeling.. Hoe gaat het met jou kanjers?
@butterfly: wat rot dat jullie ook nog steeds in dat hele medische circus zitten.. En wat rot dat jullie dochter bijna niets meer ziet..
@soefdeboef: Ik heb EMDR therapie gehad en ben een jaar bij een psycholoog geweest daarvoor. Daardoor leer je ermee omgaan maar vergeten zal ik nooit doen. En de pijn van het machteloos toe kijken hoe een kindje van 6 maanden zwangerschapsduur ligt te vechten, zal nooit overgaan. Het is niet zo dat ik er nog dagelijks om huil of niet kan genieten. Het komt gewoon zo nu en dan weer even naar boven. En dat zal denk ik altijd zo blijven.

@ all.. Bedankt voor de lieve reacties!