Wat zouden jullie doen? Buurjongen

Wat willen je kinderen zelf? Als zij er klaar mee zijn, dan houdt het contact denk ik vanzelf wel op tussen de kinderen. Tenzij het op straat is ofzo en ze lopen je kinderen achterna of uit te dagen.

Vinden je kinderen het toch wel leuk, maar heeft zijn gedrag een slechte invloed op ze, dan zou ik het contact wel tijdelijk verbieden, maar vaak lost het vanzelf wel op en hebben je kinderen zelf geen zin meer om er mee om te gaan en sommige kinderen zien ook in dat ze zich niet bepaald geliefd maken met zulk gedrag en passen het aan.

 

Voor mij zou ook bepalend zijn wat de kinderen zelf willen. En ik zou eventueel eens met de ouders in gesprek gaan. Vrij opvoeden kan, dat is een keuze, maar zodra het de vrijheid van een ander beperkt lijkt me dat ook ouders die hun kind vrij op willen voeden daar met hun kind over in gesprek kunnen gaan. Daarnaast zou je eigen kinderen begeleiden in hoe zij hun grenzen aan kunnen geven. Zoals ze nu eigenlijk al doen (weg gaan als een kind duwt), maar misschien kunnen ze ook tegen het buurjongetje zeggen dat ze alleen met hem willen spelen als hij rekening met ze houdt (beetje te abstract, maar met dat als boodschap, zeg maar).

 

Ik zou ook met je kinderen bespreken wat zij willen - als zij willen spelen, zou ik dat toestaan. En dan inderdaad bespreken wat zij kunnen doen als het buurjongetje duwt, slaat of heel bazig doet.

De heg op 1m30 zou ik nooooit doen

 

Heel eerlijk daar zouden mijn kinderen niet mee mogen spelen hele tijd vloeken vind ik echt aso gedrag

Ik zou wel aanbellen bij de ouders en zeggen wat er is gebeurd
vrije opvoeding of niet dat kind lijkt ontspoord

 

Ik zou in gesprek gaan met je kinderen en vragen wat ze willen. Ze kunnen natuurlijk ook zelf aangeven wat ze willen. Ik speel nu niet met je, je doet
vervelend. Of gewoon direct stoppen met spelen. Verder afspreken dat je niet meer gaat roepen over de heg. Niet reageren wanneer ze wel roepen.

Onze zoon zou er zelf al voor kiezen om er niet mee te spelen, schelden wil hij niks mee te maken hebben (6)

Wel lastig want je wil toch ook gewoon normaal contact met je buren. Je kan altijd in gesprek gaan als je er echt tijd en moeite in wil steken. Anders gewoon goede dag en klaar

 

Aan de andere kant: de buren zeggen indirect volgens mij dat ze het fijn vinden dat hun kinderen met jullie kinderen mogen spelen. Zou dat niet een reden kunnen zijn om toch met hun zoon in gesprek te willen gaan? Lijkt me ook voor hen en hun zoon een goed leerproces.

 

Ik vind het niet normaal gedrag, maar..
Mijn zoon duwt ook, kan 'zomaar' slaan of schoppen, is ook bazig en zegt ook zulke dingen.
Van de een op andere moment kan het mis gaan.
Hij scheld gelukkig niet, maar is ook nog maar een kleuter.

Wij voeden hem absoluut niet vrij op
Maar hij heeft autisme en een emotie probleem.
Hij snapt werkelijk niet dat je aardig moet zijn voor anderen, dat je zulke dingen niet mag doen..
En daar kan ik hem straf voor geven, maar het helpt gewoon niet.
Dat is een eindeloze strijd.

 

Ik zou je kinderen tips meegeven hoe ze kunnen reageren wanneer er geduwd/gevloekt of bazig gedaan wordt.
Mijn dochter vind dit fijn want ze weer soms niet hoe ze om moet gaan met dit soort dingen.

Mijn zoon heeft autisme, het bazige ( bepalen van wat er gebeurd) komt omdat hij dan controle over de situatie heeft en er dus niets onverwacht gebeurt ( want daar kan hij moeilijk mee omgaan). Wij zeggen ook altijd dat hij eerlijk moet oversteken, als een ander iets speelt wat hij wil dan moet hij ook een keer spelen wat een ander wil.

Ook drukt hij zich anders uit en niet altijd op de gewenste manier. Als je hem teveel informatie ( praten) voert dan begint hij te roepen Hou je bek. Stop je dan niet komen daar ook vloekwoorden bij. Wij weten dit, maar voor een buitenstaander klinkt het onacceptabel.

 

Wij hebben ook een buurjongetje waar voor een deel hetzelfde speelt. Ik krijg niet de indruk dat zijn ouders hem vrij opvoeden. En ik begreep dat hij is getest op autisme en dat hij dat niet heeft. Maar wel kenmerken dus.
Vooral toen we hier net woorden was het geregeld 'gedoe'. Onze oudste was toen nog gewend aan een redelijk volgzaam jonger broertje. Dus die had nogal moeite met het tegengas dat hij kreeg van het buurjongetje. Ik had er zelf nogal moeite mee dat als het ruzie werd en ik tegen het buurjongetje zei dat het tijd werd om naar huis te gaan, dat hij dan gewoon "nee" zei en bleef spelen. Ik ben wel wat gewend qua kinderen, ook met bijzonder gedrag. Dus dat een kind gewoon zo ronduit "nee" zegt en zijn eigen gang gaat, ben ik niet gewend. Ik stond echt even met mijn mond vol tanden, haha. Het heeft me denk ik wel 10 minuten gekost om het kind buiten te krijgen. Stond op het punt zijn ouders erbij te halen, maar wilde toch echt zèlf duidelijk maken dat in mijn huis, mijn regels gelden.

Nadat het dus een aantal keer mis is gegaan; half uurtje leuk spelen, daarna ruzie, was ik er klaar mee. Ik heb ze niet verboden met het buurjomgetje te spelen. Ik heb ze wel verboden om over hem te klagen en negatief over hem te praten. Ze hadden inmiddels genoeg ervaring met hem. Als je er dan toch gaat spelen of hem vraagt bij ons te spelen, hoef je vervolgens niet bij mij te komen zeuren van "hij doet stom".
Ik heb het ze dus echt zelf op laten lossen. Spelen jullie bij hem en is het niet meer leuk? Dan kom je naar huis. Speelt hij bij ons en is het niet meer leuk? Dan vraag je hem naar huis te gaan. En roep je mij als hij niet gaat.

Ik had toen (was voordat hij getest werd) zelf eigenlijk wel het vermoeden dat er sprake zou kunnen zijn van autisme. Dus ook daarom wilde ik niet hebben dat ze steeds zo negatief over hem praatten. Ik had / heb toch wel het idee dat het kind uit onmacht zo reageert. Betekent niet dat m'n kinderen alles van hem moeten accepteren. Integendeel: als zij voor zichzelf opkomen, dan is dat voor beide partijen een leerproces. Maar ik vond het niet tof dat bij àlles wat mis ging de schuld bij het buurjongetje werd gelegd met woorden als "hij doet altijd zo". Tja: dan kies je er òf voor om niet met hem te spelen òf je benadert hem op een manier die wel werkt.

Uiteindelijk is het samen spelen wat doodgebloed. Nu spelen ze af en toe wel weer samen. En tegenwoordig kunnen ze al wel 3 kwartier of een uurtje samen spelen zonder ruzie. Vooruitgang dus.
Ze zijn allemaal wat ouder en wijzer. Onze oudste zoon heeft een vriend met autisme. Ik heb hem daar steeds veel over uitgelegd als ik merkte dat de communicatie mis ging. Hij kan zelf ook wel star zijn in zijn denken. Maar juist bij zijn autistische vriend heeft hij bijzonder veel inlevingsvermogen. Hij kan inmiddels zelf ook heel goed uitleggen wat er bij zijn vriend in zijn hoofd gebeurt als het mis gaat. En ook op welke manier je moet communiceren om dat te voorkomen. Best knap, voor een 9-jarige. Ik denk dat dat hem nu toch ook wel handvatten geeft om makkelijker met het buurjongetje om te gaan.

Dus tja, lang verhaal, geen simpele oplossing. In het kort: verantwoordelijkheid bij je kinderen leggen. Als er steeds ruzie is, moeten ze misschien andere keuzes gaan maken. Helemaal niet meer met hem spelen, op een andere manier tegengas geven of juist overal zijn zin in geven. Daar zitten vast ook oplossingen bij die je als ouder liever niet wilt. Maar je kind kan dat, denk ik, beter zelf ervaren dan dat wij het voor ze gaan bepalen. Want welke les leren ze daar dan van? Bespreek wat goed ging en wat mis ging. Maar probeer het neutraal te houden. En voorkom dat je kind alleen maar onaardig over de ander doet. En voorkom zéker dat je dat zelf gaat doen.
En geloof me: als het niet leuk is, stopt het spelen van zelf. En als ze het dan over een paar jaar misschien weer proberen, houd jij je hart vast. Misschien terecht, maar misschien gaat het ook wel goed. Kinderen veranderen en maken veel groei door.

 

Het is voor een ouder van een kind met autisme vaak best lastig. Een buitenstaander ziet niks bijzonders aan je kind. (Soms ook wel trouwens, maar heel vaak echt niet.) En als het gedrag dan anders is dan mensen verwachten, is er gelijk zo'n oordeel over. Dat is echt zwaar en geregeld ook wel verdrietig. denk ik.

Het helpt denk ik wel als je richting anderen (klasgenootjes en hun ouders) heel open bent hierover. Ik merk dat ik onze zoon goed heb kunnen helpen in zijn vriendschap met een autistische klasgenoot, omdat ik autisme wel redelijk 'snap'. Dus zoon komt gefrustreerd thuis omdat vriend met tikkertje maar achter dezelfde aan bleef rennen, en een ander gewoon voorbij liep zonder te tikken. Dat kan ik hem dan uitleggen.
Ik kan me best voorstellen dat ouders die geen enkele ervaring hebben met autisme, hier meer moeite mee hebben. Als je het zelf niet kent en niet snapt, hoe kun je het dan aan je eigen kind uitleggen? Dan is het misschien toch algauw 'dat vervelende kind'. Terwijl met wat begrip en wat kleine aanpassingen, vaak echt veel te bereiken is.

Bij ons hebben de brain blocks daar enorm bij geholpen. Dat maakt het gewoon duidelijk dat het ene brein anders werkt dan het andere brein. En maakt het praten over dat soort dingen ook makkelijker, je geeft er woorden aan. Ik vind het ook echt fantastisch hoe makkelijk en open die twee jongens daar over praten. En hoe onze zoon soms zelfs als soort van 'tolk' optreedt tussen zijn autistische vriend / klasgenoot en andere vrienden / klasgenoten; "Daar kan hij niks aan doen, dat komt door zijn blokjebrein" maar tegelijk ook goed aan zijn vriend kan uitleggen waarom de ander boos is. En hoe hij iets beter nèt even anders kan aanpakken.

Maar daarbij is denk ik openheid bij ouders wel belangrijk. Dus zonder je kind te 'vrij te pleiten', wel aan ouders uitleggen wat er aan de hand is. En wat tips hoe iemand met je kind om kan gaan. En echt aan andere ouders aangeven dat je in gesprek wilt blijven. Zodat je, samen met de andere ouder(s), aan beide kinderen kunt uitleggen waar de miscommunicatie zit. Zodat er over en weer meer begrip komt. Vaak zie je dat als dat begrip er eenmaal wat mee is, dan het kind (of de volwassene) met autisme zich ook meer veilig gaat voelen. En dat dan de kenmerken van autisme wat minder op de voorgrond komen te staan.
Maar om daarvoor te zorgen moeten andere mensen dat wel weten.

 

Wat heb je dat mooi geschreven.

 

Als ik zijn ouder zou zijn, dan zou ik dit wel willen weten. Op deze leeftijd kunnen ze er ook nog een hoop mee. Als er een cirkel gaat ontstaan van kinderen die niet willen spelen met dit kind, zonder aan te geven waarom, dan wordt het er niet beter op. Dan mist het kind de aansluiting, maar weet hij ook niet wat wel gewenst is (krijgt hij die begeleiding misschien ook niet). Zou het verder weg zijn dan zou ik eerder alleen het stellen van grenzen en het aangeven daarvan bespreken met de kinderen. Maar aangezien het om dichtbij gaat denk ik dat er meer winst te behalen kan zijn.

 

Ik probeer dat hele niet met anderen mogen spelen/omgaan juist altijd te vermijden. Ik wil dat mijn kinderen zelf inzien dat zulk gedrag niet oke is en daarom ook de keuze maken om niet met iemand te spelen / om te gaan. Bij zoon is dat aardig goed gelukt. Als iemand zo bazig tegen hem zou doen of constant vloekt dan loopt hij weg en zegt mazzel, kom maar terug als je weer gezellig en normaal kunt doen. Dochter is erg gevoelig dus ben benieuwd of die straks ook makkelijk uit dat soort situaties zal stappen.

 

Als straf niet helpt, helpt het dan bijvoorbeeld wel om hem op dat moment te wijzen op zijn gedrag en uit te leggen wat wel leuk gedrag is?
Lijkt me lastig als het een eindeloze strijd word waarbij hij aan het einde van de strijd amper vriendjes over houd omdat kinderen liever met kinderen spelen die niet slaan en bazig spelen.

 

Ja uiteraard leggen we het uit, benoemen wat er gebeurt is en hoe het hoort.
Maar hij snapt het gewoon niet.
Bijv als hij iemand pijn doet, snapt hij niet dat hij moet stoppen.
Dan moet je dus zeggen: je doet me pijn, wil je hiermee stoppen?
Au is niet genoeg.

Best lastig, hij is nog te jong voor hulp hierbij. Het corrigeren helpt niet en soms weet ik het ook niet meer.

 

Mag ik vragen hoe jong hij is?
Als straffen niet helpt zeker niet doen. Daar word je beide dan alleen maar gefrustreerd van.

 

Hij is 6.
Ik word er niet zozeer gefrustreerd door hoor, maar zou zo graag willen dat hij normaal met anderen kan omgaan.
En dat het thuis ook wat makkelijker word doordat je hem niet continu in de gaten moet houden.

 

Wij zijn er heel open in, de meeste ouders in de buurt weten het. Sociaal/emotioneel is hij jonger waardoor hij vaak met jongere kinderen speelt. Tenzij er een ander raakvlak is (treinen/vliegtuigen/formule 1) dan zie je vaak oudere kinderen/volwassenen .

Maar als ik met hem in de stad loop of degelijke, dan zie je mensen wel kijken/praten als het even niet zo lekker loopt. Het ergste vind ik mensen die dan komen helpen ( toen hij jonger was wilde hij zich nog wel eens vol overgave op de grond storten) en het eigenlijk alleen maar erger maakten. Gewoon laten liggen en bij hem in de buurt blijven zonder iets te zeggen loste de situatie het snelste op. En als hij dan na 5 min ( of langer) weer ging staan dan was het ook goed . Maar nu hij ouder is en zich beter kan verwoorden, het zelf beter aanvoelt dat het te veel wordt gaat het stukken beter, hij loopt nu gewoon de winkel uit met de woorden in wacht buiten wel. Met het spelen is dat wat moeilijker, hij begrijpt niet altijd waarom een ander geen zin heeft in zijn spel .