De titel zegt het al. Ik heb een 9,5 maanden oude dochter, een prachtig meisje wat over het algemeen erg lief is. Alleen ze huilt zoveel. Met veel huilen, bedoel ik dat ze rustig van 11 uur in de ochtend tot 18:00 in de avond aan één stuk drama kan schoppen. Schone luier, eten, drinken, koekje, spelen, alles is al gedaan en dan nog huilt ze zich zo overstuur tot het snot op d'r enkels hangt. Zodra ik haar oppak is alles goed, leuk en aardig. Maar zodra ze de box in moet omdat ik aan het koken ben, of een poging wil doen tot het huishouden, dan is het bal. Huilen, huilen, huilen, en nog maar een beetje huilen. Niks werkt, ze is alleen blij als ze op mijn arm hangt of op schoot zit. Hetzelfde met naar bed gaan. Ze huilt eerst een half uur d'r longen uit haar lijf, en valt pas in slaap als ik door de spijlen van het bedje haar handje vast heb, op haar eigen kamer slapen gaat niet, want 's nachts is ze ook nog regelmatig wakker voor 'een handje'. Op sommige momenten kan ik haar met dit gehuil en al die aandacht opeiserij van haar wel achter het behang plakken. Het is dodelijk vermoeiend, ik kom niet toe aan het uitpakken van dozen, en mijn man werkt full time. Daar komt bij, mijn man kan haar niet troosten, alleen mama, en dit is al maanden zo aan de gang. Iemand enig idee hoe dit gehuil te stoppen, of madam te vermaken? We dachten al aan tandjes, maar ook dat is het niet.
Heeft ze altijd veel gehuild? Is er iets medisch aan de hand? Is het vooral de laatste periode? Ze is 9,5 maand dus kan het heel goed verlatingsangst zijn en die angst kan heel erg eng zijn dus lekker zoveel mogelijk bij je nemen, veel kiekeboe spelletjes spelen. Als het verlatingsangst is dan zal het wel een fase zijn, probeer haar zoveel mogelijk te troosten, vertrouwen hebben is heel belangrijk voor een kleintje, dit is de basis in alles
Ze heeft de eerste weken veel gehuild en gespuugd, uiteindelijk een opname in het ziekenhuis en van melk veranderd, want ze bleek enorme krampjes te hebben en niet tegen Nutricia te kunnen. Medisch was er toen en nu verder niks te vinden. Het huilen doet ze eigenlijk alleen in de box, voornamelijk als ze zichzelf moet vermaken. In heel veel dingen ga ik wel mee, omdat ze erg veel behoefte heeft aan aandacht en dicht bij me zijn, dus doet ze 2x per dag een dutje bij mij op de borstkas, omdat ze in bed haar dutjes weigert te doen. Veel aandacht krijgt ze ook, maar soms moet ik toch echt even koken. Zonder eten kan een mama met diabetes ook maar zo lang doorgaan.
Ze grijpt niet naar haar oortjes? Of komen er tandjes aan? Dit kan ook meer pijn doen als ze plat liggen. Heb je haar al eens een pijnstiller gegeven als ze zo huilt? Als ze dan mindert met huilen dan weet je of ze pijn heeft. Maar waarschijnlijk is het verlatingsangst, hoewel ze echt wel overstuur is als ze huilt als ik zo je verhaal lees, voor beiden niet leuk.
De pijnstiller heb ik nog niet geprobeerd. Haar oortjes daar trekt ze soms wel aan, maar konden ze ook niks aan zien. Bij het CB gaven ze aan dat sommige kindjes dit doen ter ontspanning? (vraag me niet hoe, vind er weinig ontspannends aan) Ga maar op zoek naar de pijnstillers.
Hier huilt de dame ook meer.... vooral bij de slaapjes overdag. Wil eigenlijk niet gaan slapen. Naar een oor grijpen doet ze hier echt ten teken dat ze moe is, duim in de mond en aan een oor plukken. Maar kijken wat een pijnstiller doet is wel een goede hoor... dan kun je pijn bevestigen of uitsluiten.
Kan het ook niet zo zijn dat ze weet dat mama haar toch wel weer oppakt en haar aandacht geeft? Dat ze nu dus op een negatieve manier aandacht vraagt. Rond 9 maanden krijgen ze wel verlatingsangst geloof ik, maar als dit al weken speelt dan zal dat niet het enige probleem zijn lijkt me. Mijn cb zei laatst dat ze vanaf 6 maanden al gaan begrijpen dat ze met huilen aandacht kunnen krijgen, en als je alleen reageert als ze huilen dan leggen ze dus die link. Ik vroeg me wel gelijk af of er medisch niets is, maar jij zegt van niet. Het is toch niet gezond als een kind van die leeftijd de hele dag door huilt?! Ik zou dus nogmaals het medische verhaal echt uitsluiten, en anders haar even laten huilen zodat ze gaat leren dat ze ook af en toe zonder mama moet kunnen
dit doet mij denken aan verlatingsangst inderdaad. ons zoontje had dat ook vanaf een maand of 8/9. Huilen als mama wat anders ging doen, huilen als tie mama zag weglopen naar bijv. de keuken. Zelfs op het kinderdagverblijf ging hij huilen en achter de leidsters aan kruipen als ze naar de andere kant van de groep liepen of hij ze net even niet meer zag . Ik vond het ook ff zwaar, maar het enige wat bij mij een beetje hielp was bij alles zeggen wat ik ging doen en het dan toch gewoon doen
Als je thuis je huishouden gedaan wil krijgen, misschien opteren om haar in een draagdoek te zetten? Dan is ze bij jou, maar kan jij tenminste iets doen. En wie weet slaapt ze dan ook wel in dat ding (als ze nu op je borstkas slaapt). En verder zou ik alles medisch uitsluiten (reflux, tanden, oren, ...). Eventueel ook es een osteopaat inschakelen? Kan je ze eventueel ook es 1 dagje bij je ouders ofzo laten (iemand die je vertrouwt en waar ze evengoed verzorgt wordt als thuis) en dat zij babysitten? En dat zij ook es kijken of ze daar ook zo huilt? Kan eventueel ook uitsluiten of het pijn is ofdat het "mama missen" is.
Heftig, TS. Ik herken het van mijn eigen dochter destijds. Het is erg vermoeiend. Ik kocht een ergonomische draagzak (beco butterfly) en toen kon ze lekker op m'n rug terwijl ik ging koken. Een verademing. En het werd hier vanzelf minder, al heeft ze nu nog veel knuffels nodig (2 jaar).
Wat vermoeiend zeg.... Zou ook geloof ik een arts bezoeken, dat het geen oren zijn ofzo. Pijstiller uitproberen kan geen kwaad. Is ook een lastige periode denk.... Kan ze niet eens bij familie of vrienden een poosje logeren, hoe doet ze het dan?
Inderdaad: eerst kijken of er medisch niets aan de hand is. Hiervoor moet je niet bij het cb zijn, die zijn er niet voor medische vragen. Even langs de huisarts gaan en dit eens met hem/haar bespreken. Wat zegt je gevoel? Dit is vaak een goede leidraad. Als je medische oorzaken hebt uitgesloten, denk ik toch ook dat het wellicht negatief om aandacht vragen is. Probeer haar ferm uit te leggen dat Mama nu even gaat koken en dat zij echt even zelf moet gaan spelen. Met slapen zou om de zoveel minuten even gaan kijken, handje vasthouden, aai over de bol en dan weer weg. Dan weer een aantal minuten wachten, en weer terug om het ritueel te herhalen. Dit kan een hele tijd duren maar vaak boek je uiteindelijk wel resultaat. Ze moet toch echt leren zelf in slaap te vallen, Mama kan niet altijd haar handje vast blijven houden. Moeilijk hoor, zeker nu ze ook nog in de beruchte verlatingsangst-fase zit..Succes!
Mijn eerste reactie is ook osteopaat! En daarbij; wat knap dat je nog zo positief bent. Mijn zoontje jengelde tot voor kort ook de hele dag. Volgens mij was het nog niet eens zo erg als bij jouw dochter maar ik kon echt niet positief blijven. Ik vond het niet normaal voor een kind van die leeftijd en werd er helemaal flauw van. In al mijn wanhoop toch naar een osteopaat gegaan en al na de eerste behandeling een totaal ander kind! Hele dag vrolijk en kan nu goed zelf spelen. Succes ermee, ben benieuwd 'hoe het afloopt'!
Dat is het grappige, bij mijn ouders en die van mijn partner heeft ze dit bijna niet. Daar is ze vrolijk, lacht ze veel, brabbelt en doet. Alleen zodra ze thuis is, en mama moet echt even wat doen dan is het een groot huil festijn in die box. Tot krijsen aan toe (de buren 2 straten verderop kunnen denk ik meegenieten van ons huiskamer orkest). De baby paracetamol werkt ook niet, gisteren geprobeerd. Ze doet het echt puur en alleen als ze in de box zit, staat, ligt o.i.d Ze staat ook echt naar me te kijken dan van, 'hallo, mam? Contact? Aandacht? NU!?' zodra ze weer uit de box is is ze vrolijk. Aandacht krijgt ze voldoende, en voornamelijk als ze huilt ben ik wel van het 'even wachten tot ze afkoelt anders leert ze dit aan.'. Ze komt echt niks te kort, en medisch is ze prima in orde. Overigens is de dame bij ons CB een Kinderarts in het CWZ. Ostheopaat ben ik een beetje huiverig voor. Paar nare verhalen gehoord over babytjes die er beschadigd wegkwamen. Zat net trouwens te rekenen, het zou nog wel eens de 37 weken sprong kunnen zijn. Ze is 3 weken te vroeg geboren i.v.m inleiding. Die draagdoek is trouwens wel een idee voor in huis... Enig idee wat een goede zou zijn?
Osteopaat heeft hier heel veel goeds gedaan hoor. Na 3 behandelingen waren we al klaar en had ik bijna een ander kind! In positieve zin uiteraard
Had ook zo'n baby.. wat bleek? Meneer was gewoon te moe en te overprikkeld. Hij sliep 20 minuutjes in bed en nog 20/30 minuutjes bij mij op de arm. Het lukte niet om hem meer te laten slapen, hij krijste ook alles bij elkaar, wilde echt niet slapen. Ik moest hem de godganse dag entertainen, kon hem ook niet eventjes in de box zetten. Op een dag was ik het zat en hem ik hem een uur in bed laten krijsen.. en toen ging het beter. Hij ging daarna na 10 minuten jammeren slapen, voor een uurtje. Volgehouden en toen ging hij al na 1 minuut jammeren slapen voor 1,5 à 2 uur. En nu? Leg hem weg en hij gaat slapen. Verlatingsangst hoeft niet uit te maken aldus mijn cb verpleegkundige.. Ik was ook huiverig en tegen laten huilen maar soms is er geen andere optie.. Osteopaat zal wrsch niets uitmaken, kost je alleen maar geld. Is voornamelijk voor jonge baby's meer een aanrader.
Haar laten huilen zal me een gebroken hart en een flinke migraine bezorgen. Ben wel blij dat ik niet de enige ben die zo'n draak... Euhr, schat van een kind heeft. Overigens lijk ik heel positief. Heb regelmatig zitten huilen van ellende omdat ik het niet meer zag zitten. Nu is de situatie momenteel ook niet ideaal. Moeilijk instelbare diabetes (met alle ups en downs van dien), verhuizing die nog niet klaar is, baan zoeken, kinderopvang... en, en, en... Trek soms met dat gehuild van ellende nog net niet mijn eigen haar uit mijn hoofd.
Ik heb het ook alleen gedaan omdat ik bang was dat ik hem anders wat aan zou doen, en had ook helemaal geen tijd voor mijn oudste.. heb eerst wel dubbel gechecked of er niets medisch was hè. Je raakt gewoon gestoord van het gekrijs, er valt niets te genieten, helemaal niets te doen.. ben blij dat ik hem gewoon heb laten huilen toen in bed anders was ik denk ik doorgedraaid.. Zit 24/7 met hem, ook werkzoekend sinds een jaar.
Nog even over de osteopaat: ik lees veel jubelverhalen en daarom zijn wij er uiteindelijk ook belandt, maar voor mijn gevoel heeft hij meer kwaad dan goed gedaan Het was geen kwakzalver, overal bij aangesloten en gespecialiseerd in baby's maar ze ging erheen voor onrust en een milde voorkeurshouding en kwam er vandaan met onrust en een duizend keer ergere voorkeurshouding..Niet voor iedereen dus!