Dag mama's, Mijn zoontje is intussen bijna 18 maanden. Pas sinds een aantal weken stapt hij los (aan het handje stapte hij al een tijdje en voor de rest geraakte hij overal door ernaartoe te kruipen ) Nu is het zo dat sinds hij kan stappen hij soms ook enorm driftig kan zijn. Ik weet niet of dit samenhangt met het kunnen stappen en willen op verkenning gaan, maar het maakt me alleszins erg onzeker... Een aantal voorbeelden: - Wanneer hij aan het spelen is en ik hem in bad wil gaan doen ga ik dus naar hem toe en zeg "kom schat, we gaan in bad", hij maakt dan al niet erg aanstalten om te stoppen met wat hij bezig is dus ik neem hem dan op. Hij spartelt en schreeuwt en is dan echt boos. En hij durft me dan zelfs aan mijn haren trekken! Ik negeer dit gedrag, maar moet bekennen dat dit niet altijd makkelijk is... - Gisteren kwam op mijn werk de Paashaas. Hij stapt lustig rond, wilde niet op de schoot en liep constant met uitgestrekte armen naar de paashaas. Op zich is hier natuurlijk niets mis mee. Maar toen we naar buiten moesten wilde ik hem zijn jasje aandoen, daar begon hij me te spartelen en te schreeuwen. Ik negeerde het weer, maar ik kreeg een beetje een vervelend gevoel omdat een collega van mij haar zoontje er ook bij was (die is 2 maanden ouder) en die was rustig, liep mooi aan het handje mee enz en mijn andere collega's waren maar voortdurend bezig wat een schattig en braaf mannetje hij toch wel niet was... Net alsof die van mij een echt stout kind was waar schijnbaar niks mee aan te vangen is... Ik voelde mij hier echt niet goed door en kreeg hierdoor ook echt het gevoel dat er met mijn mannetje iets mis is, of dat ik opvoedkundig iets mis doe ... Nu wilde ik hier eens horen of er nog mama's zijn met dezelfde ervaringen? Of jullie me misschien tips kunnen geven of weet ik wat? Mijn zoontje is echt een schatje, maar als hij zijn zin niet krijgt kan hij heel erg kwaad worden en ik weet niet of ik met zijn gedrag echt wel juist om ga...
Hij is zijn eigen willetje aan het ontdekken, dat is echt helemaal prima en zelfs super belangrijk! Hoort echt helemaal bij zijn leeftijd. Het ene kind heeft dit natuurlijk wat sterker dan het andere, ga alsjeblieft niet vergelijken maar focus je op je eigen kind. Benoem zoveel mogelijk wat er gaat gebeuren, wees duidelijk en consequent maar sta altijd open voor zijn gevoelens en behoeftes en beniem deze ook naar hem. Zie hem niet als een stout kind maar als een sterk zelfverzekerd kind dat weet wat hij wil. Grenzen, duidelijkheid en sensitiviteit zijn hierin het belangrijkste. Het is goed dat je je er nu bewust van wordt, want de peuter en kleuterperiode komen er nog aan
Herkenbaar van mijn dochter hoor. Die is nu 21 maanden en heeft echt al een pittig karakter (en dan moet idd de 2 is nee fase al beginnen). Zal niet zeggen dat ik het altijd gemakkelijk vind, maar over het algemeen probeer ik het gedrag idd te negeren of om haar af te leiden. Dat werkt eigenlijk altijd wel prima, maar ze is ook vaak snel haar driftbui of hetgeen waar ze op dat moment mee bezig was of hoe ze reageerde vergeten, dus dat scheelt wel. Als ze echt iets doet wat niet mag (zoals bv ondanks herhaaldelijk waarschuwen over de konijnenkooi proberen te lopen ), dan zet ik haar even apart om haar uit de situatie te halen, maar dat doe ik meestal alleen bij gevaarlijke dingen. Dat driftige herken ik idd ook goed, vaak was het onmacht bij mijn dochter omdat ze iets niet kon of omdat ze zich niet duidelijk kon maken. mijn dochter loopt vanaf 14 maanden, dus toen was dat driftige gedeelte voorbij. Ze heeft het nu als ze iets niet duidelijk kan maken (ze praat nog bijna niet), maar dat is dan echt onmacht. En ik merk dat dat steeds beter gaat naarmate ze meer dingen leert en zelf kan doen. Ik zie het idd ook echt als een onderdeel van haar karakter, mijn ouders en schoonouders herkennen het gedrag ook terug uit de kindertijd van mijn vriend en mij.
Wat hier goed werkt is een vooraankondiging. Dus iets als : je mag nog 1 minuut spelen en dan ga je in bad. Dan kunnen ze even hun spel afmaken. Hier worden ze ook wel eens boos als je hun midden in hun spel stoort om iets anders te gaan doen. 1 of 2 minute de tijd geven helpt hier eigenlijk altijd. En als je weg gaat dan zeg je: je mag nog 1x om die stoel heenlopen en daarna gaan we je jas aan doen. Dan weet hij wat er verwacht wordt.
Voortvloeiend op de andere reacties hier. Het hoort bij de leeftijd van je kindje. Hij wil graag zelf dingen doen, zelf bepalen. Verras hem niet met beslissingen van jouw kant, maar bereid hem hier op voor door inderdaad te zeggen: Je mag nog 5 minuten spelen, daarna ruimen we samen op en ga je in bad. Gedrag wat niet acceptabel is, zoals haren trekken en slaan/schoppen zou ik wel direct aanpakken.
Voorstructureren idd....maar tijdsbesef heeft een kind van 18 mnd nog niet, dus een nog 1 minuut heeft weinig zin. Wat je bv wel kan doen is erbij gaan zitten en zeggen we doen samen nog even dit en dat en dan gaan we daarna in badje. Dat is een stuk duidelijker
Heel normaal voor de leeftijd. Uit wat ik lees, zie ik dat je hem niet voorbereid, maar pas aangeeft wat je wilt gaan doen als je het ook echt wilt gaan doen. Op deze leeftijd helpt het erg om 5 minuten en 2 minuten vooraf even aan te kondigen: je kunt nog even spelen, over 5 minuten gaan we .... Hij kan zich dan vast voorbereiden op wat er komen gaat. Op het moment dat je het dan uit wilt gaan voeren, helpt het ook weer om hem een keuze te geven: ga je zelf je jas pakken, of moet ik dat doen/ga je zelf meelopen of moet ik je tillen/ enz enz: kijk gewoon welke keuzes voor jou acceptabel zijn en bied hem die keuzes aan. Niet meer dan 2, anders wordt het te lastig.
Ze hebben idd nog geen tijdsbesef, maar zullen na een aantal keren wel gaan herkennen dat 5 minuten inhoudt dat er nog een aankondiging komt en dat na de aankondiging van 2 minuten je de volgende keer echt in actie komt. Het komt dus ook niet zo nauw met die minuten. Ik benoem altijd 5 en 2 minuten, maar soms zit daar enkel een minuutje tussen en soms 10. Het gaat erom dat ze leren dat ze hun spel af moeten gaan sluiten. Onze kinderen gingen dan vaak bij de 2 minuten al stoppen met spelen en hun jas of schoenen pakken.
Het is inderdaad even wennen als je kind een eigen willetje begint te krijgen; je bent gewend dat je hem gewoon kunt oppakken om het huis uit te gaan of hem in bad te doen en zo, en nu kan dat ineens niet meer Wat de anderen al gezegd hebben; het hoort er helemaal bij en een vooraankondiging helpt vaak heel erg. Daarbij heeft het ene kind meer temperament dan het andere, en niet elk kind bereikt deze fase op dezelfde leeftijd, dus probeer niet te vergelijken met het gezeglijke kind van je collega. Maar dat is lastig, dat weet ik heus wel.
Dankjewel allemaal voor jullie reacties! Het lucht toch op dat ik blijkbaar niet echt veel verkeerd doe. Dat van dat aankondigen ga ik zeker doen! Vind ik een heel bruikbare tip! Ik ben ook, zoals hier ook werd gezegd, best wel blij dat hij zo nieuwsgierig en explorerend is. Als ik hem gisteren zo heel vastberaden zag rondstappen was ik ook echt vertederd en trots. Het waren gewoon de reacties van anderen wat me wat onzeker maakten. hij wou ook helemaal niet mee op de groepsfoto die op het einde gemaakt werd en het was net alsof alle ogen zo op hem gericht waren vol afkeuring (als jullie snappen wat ik bedoel)...
Ik snap dat wel maar pas hier echt mee op. Kinderen voelen die afkeuring haarfijn aan. Daarbij gaan kinderen zich gedragen naar de rol die jij ze als ouder toebedeelt. Dus als jij denk en zegt tegen anderen dat jouw kind stout is, zal hij zich ook stout gedragen. Ik heb zelf okk een zoon met een sterke eigen wil en hij doet ook vaak niet wat anderen van hem verwachten ( op commando lachen als er een foto wordt gemaakt bijv), maar ik ben gewoon trots op zijn eigen wil en geef hem ondertussen normen en waarden mee die k belangrijk vind.
Voor alle duidelijkheid: de afkeurende blikken kwamen niet van mij hè... Ik vind zelf niet dat ik een stout kind heb, maar kwam hier eigenlijk alleen even horen of wat ik vind ook juist is... Ik ben trots op zijn drang naar ontdekking en zijn temperament, anderen hebben mij gewoon even onzeker gemaakt daarover...
Vooral bij jezelf blijven. Anderen kunnen uitspraken doen of kijken op manieren waar je erg onzeker van kunt worden. Onze buurman vindt bijvoorbeeld dat wij onze kinderen totaal niet opvoeden, want zij horen hen tateren in de douche om kwart voor 8 's ochtends en daar hebben ze last van en dat ligt aan ons en onze opvoeding want HUN buren vroeger hebben over HUN kinderen nooit geklaagd.... Ik zeg dan maar niets over de sociale angststoornis van hun inmiddels volwassen, maar nog steeds thuiswonende dochter en denk er het mijne van (Waarmee ik niets algemeens wil zeggen over mensen met angststoornissen, maar in dit specifieke geval snap ik wel waarom hun kinderen nooit last veroorzaakten).
Nee, dat begrijp ik. Maar meningen van anderen kunnen je soms gewoon erg onzeker maken. Goed dat je gewoon erg trost blijft op je kind!
Vooraf aangeven heeft zeker nut maar wel in combinatie met doen wat je zegt.de laatste keer is ook de laatste keer. Ze kennen geen tijd maar weten dat ze zo wat anders gaan doen. Voor uk naar bed gaat lezen we beneden standaard 1 boek.boven ook. Hij weet precies wat er gaat gebeuren. Hij piept nog wel maar herhaal wat ik zei en piepen stopt snel. Wat ook helpt is een optie geven,klim je de trap op of mama tillen. Etc
Klinkt heel bekend, ook de afkeurende blikken en het onzekere gevoel wat dat kan geven. Geen zorgen hoor, je kindje is temperamentvol en verkent zijn en jouw grenzen. Dat is niet makkelijk. Inderdaad helpt het om aan te kondigen wat er gaat gebeuren. "Nog 1 verhaaltje, en dan gaan we slapen". Ook helpt het, zoals Owly ook aangeeft, om keuzes te geven. En proberen af te leiden kan ook weleens helpen! Succes met je temperamentvolle zoon! Wees maar lekker trots op hem en probeer je de volgende keer niets aan te trekken van die afkeurende blikken
Maar een kind dat het ene moment zich gedraagt als een engeltje kan het volgende moment ook een draakje zijn hoor. Zoonlief van 20 maanden kan echt super schattig en netjes zijn, en een andere keer is het huis te klein omdat hij niet de spullen uit het keukenkastje mag pakken/niet op tafel mag klimmen/niet mag drinken wat papa en mama drinken. Je collega was vast erg opgelucht dat zij deze keer goed wegkwam 😉
Pff hier nu ook zo driftkop, hij is nu 20 maanden en ontzettend pittig.. als je hem op wil pakken, gooi hij zich eigen achterover en slaan, in de winkel schreeuwen en in de buggy als een spetterende vis en ben nu 32 weken zwanger bijna.. maar sta echt vaak met tranen in me ogen. Hij doet nu alles wat hij niet mag doen en ik ben nog best wel vrij daarin omdat ik vind dat hij moet ontdekken maar momenteel ben ik zo aan me eigen aan het twijfelen en hij voelt ook aan dat er een iets gaat veranderen en net de sleutels van een nieuw huis dus gebeurd best wel wat op het moment maar ik zit momenteel ook echt met me handen in het haar wat ik er aan moet doen, lig het aan ons of mankeer er iets? Hoop dat ik hier ook wat tips mee kan krijgen
ah meid, dat is even pittig he! Ik kan me nog herinneren dat wij op vakantie gingen toen mijn zoontje bijna twee was, dat was echt een helse vakantie!! Super pittige fase vond ik het! Mijn zoontje was echt gebaat bij heel veel duidelijkheid. Als ik hem te veel keuzes gaf of te weinig grenzen, bleef hij maar doorgaan. Naast consequent zijn is het belangrijk om veel positieve aandacht te geven en te genieten van de momenten waarop het wel goed gaat. Ik heb hier nu een heerlijke peuter waar het heel goed mee gaat, nog steeds met een sterke eigen wil.