Nou onze zoon word zondag 2 en roept al een half jaar tegen alles nee behalve tegen eten, dit deed hij prima maar nú heeft hij de ik doe helemaal niets meer wat mama graag wil! De leidster op het kdv vroeg me maandag waar dat kleine tengere mannetje van ons al dat eten laat? Ik huh.. hoezo? Hij had bijna 3 boterhammen op! En in huis bij mij met moeite een halve. Ook warm eten eet hij slecht bij mih, want bij mijn man eet hij wel, hij wil de hele dag snoepen ( dat krijgt hij natuurlijk niet en helemaal niet als.hij.niet wil eten) en hij gooit echt z'n kop er tegen in, op het kdv is het een heerlijk kereltje zeggen ze, zo lief en knuffelig( dat is ie thuis ook vaak wel knuffelig) maar heb niet altijd tijd om met hem te knuffelen ( heb nl een baby van bijna 3 mnd) en daar zit het probleem denk ik hij is jaloers. Il die heel veel dingen met hem alleen maar 24/7 is gewoon niet mogelijk, hij reageerd zijn boosheid op mij af volgens mij. Ik onderneemt heel veel alleen met hem ook met mijn oudste overigens maar zijn frustratie dat hij mij meer moet delen maakt hem zo boos, nu geef ik ook nog borstvoeding waar best veel tijd in gaat zitten omdat ik een zwakke productie heb moet ik veel aanleggen en ben ik veel met onze jongste bezig, ook heeft zij een verb. Reflux en was TOT voor kort een huilbaby die Alleen stil Waae bij mij op de ARM of in de draag doek. ik voel me zo schuldig tegenover de oudste 2 . Dat ik me soms heel verdrietig voel , ik wil het voor allemaal goed doen. Mijn zoon is gewoon een echt mama's kindje en mijn oudste wat meer papa ( dochters hè hihi) maar mijn zoon lijkt hoe langer hoe dwarser te worden bij alles wat ik doe vraag of zeg is het nee, pak ik dan door krijgt hij een driftbui. Ik vind het vreselijk om hem zo gefrustreerd te zien. Sorry voor mijn lange deur verhaal.
Hoi zwangervan2e, Heel herkenbaar! Heb geen oplossing maar hier precies hetzelfde. Mijn zoontje is net 2 jaar en sinds zijn broertje er is is het een heel ander kereltje BIJ MIJ. Bij andere is hij onwijs lief, eet goed, speelt zelfstandig en samen maar bij mij is het aldoor strijd. Begrijp het ook wel en ik weet dat een bepaald patroon even doorbroken moet worden maar hoe? Misschien echt even 1 op 1 samen een ochtendje wat leuks doen? Vind het heel lastig maar weet ook dat het misschien wel gewoon een fase is en het weer over gaat...