Ik was er bij me 3e kindje ook heel bang voor terwijl ik er helemaal geen reden toe had, me bloeddruk is altijd super geweest. Nooit ergens last van gehad of wat ook maar. Toch was ik er bang voor omdat ik wist dat het kon gebeuren. Ik heb destijds teveel om me heen gehoord waardoor ik die angst kreeg. Bij de eerste 2 was ik heel jong en heb ik eigenlijk nooit ergens bij nagedacht. Heel naief ik dacht dat je gewoon zwanger was, en het kindje na 9 maanden gewoon op de wereld zou komen. Dat er mij niks kon gebeuren en de kleine ook niet. Bij de 3e kwam ik er dus achter dat een zwangerschap nooit zonder risico is, en dat het kindje in je buik ook zeker wat kan gebeuren. En daardoor ben ik heel bang geworden helaas. Ik zou zelfs wel een 4e kindje willen, maar door veel angst om vanalles durf ik het niet eens meer aan. Me man wil overigens ook niet meer (zegt ie) maar al zou ie wel willen dan durf ik het niet. Het klinkt belachelijk want waarom al bang zijn voor iets waarvan je niet eens weet of het zal gebeuren....toch zit het bij mij heel diep helaas. Ik hoop dat mocht me man ooit wel nog voor een 4e kindje willen dat ik die angst dan kan uitschakelen of wat ook maar, anders gaat de wens voor een 4e aan mij voorbij door de angst.... succes meid! Weet dat ze je wel goed in de gaten houden de hele zwangerschap. EN mocht het wel gebeuren dan zullen ze er alles aandoen om je goed te begeleiden!