Hallo allemaal, Ik wou even mijn ei kwijt. Ik ben 37 jaar, nu voor het eerst zwanger, op dit moment ongeveer 9 weken. Vanaf 5,5 week ben ik kotsmisselijk. Na een week moest ik van de verloskundige stoppen met werken omdat het niet meer ging. Ik was al bijna klaar voor een infuus. Ook kreeg ik medicijnen: emesafene en primperan. Die hielpen matig. Ondertussen is het eigenlijk steeds erger geworden. Ik hoef niet de hele tijd te braken, maar er zijn steeds minder dingen die ik kan eten en drinken. Ik ben nu 6 kg afgevallen en heb de hele dag honger en dorst. Wat me erg zwaar valt, is hoeveel begrip mensen kunnen opbrengen voor de situatie. Mijn eigen vriend laat zijn hoofd hangen, en zucht en steunt de hele dag dat hij het zo zwaar heeft nu hij moet werken én het huishouden. Ik voel me natuurlijk schuldig dat ik hem niet kan helpen en doe nog zo veel als ik kan. Maar daar moet ik dan uiteraard weer voor boeten met overgeven en nóg minder kunnen eten/drinken. Ik ben een beetje bang voor die negatieve spiraal waar je inkomt als je maag zo van streek raakt. Ondertussen word ik ook een beetje wanhopig van mijn vriend: hoe kan ik hem overtuigen dat hij sterk moet blijven? We hebben weinig familie in de buurt, en dus ook niet echt hulp. Ik heb zijn beste vriend al eens gevraagd met hem te praten, maar ik denk dat hij zich ten op zichte van de buitenwereld groter houdt dan hoe hij thuis doet. Hebben jullie tips?
Wat vervelend dat je, je zo voelt en dat je weinig steun krijgt van je vriend. Ik kan om andere redenen bijna niets en gelukkig die steun wel, maar voor mijn man was het ook te zwaar werken en huishouden. Wij hebben om die reden een huishoudelijk hulp genomen. Zodat alle grote dingen gedaan worden en het schoon en hygiënisch blijft. Hij doet wel de dagelijkse dingen zoals vaatwasser, was en af en toe stofzuigen. Wellicht is het een idee om een huishoudelijk hulp te nemen, zodat hij ook wordt ontlast. Sterkte in ieder geval met de situatie!
Heftig, ik heb het ook gehad bij mijn zoontje.. Vooral vervelend dat je zo weinig steun ervaart. Wat al gezegd is, huishoudelijke hulp of misschien iets anders om je vriend wat te ontlasten? Bijv online boodschappen bestellen. Gelukkig helpen de medicijnen je wel een beetje, die hielpen bij mij niet. Veel meer als de activiteiten die je doet een beetje te doseren, kun je niet doen. Veel sterkte, ik hoop dat je je straks beter voelt!
Heel naar voor je dat je eigenlijk zo weinig begrip krijgt van je vriend. Doordat hij loopt te kreunen en te steunen durf jij kennelijk moeilijker je rust te pakken. Schuldgevoel is natuurlijk helemaal niet nodig, jij zou ook liever normaal kunnen functioneren dan kotsmisselijk dubbelgevouwen om de wc-pot te zitten nietwaar?! Misschien dit eens zwart op wit voor je vriend zetten zodat hij het kan lezen. Wellicht dringt het dan beter tot hem door. Misselijk zijn is gewoon een heel naar gevoel. En dag in dag uit kotsmisselijk zijn is ronduit vreselijk. Misschien je vriend vragen of hij wellicht met je had willen ruilen. Laat hem liever samen met jou zoeken naar oplossingen dan te klagen.
http://www.zehg.nl/wordpress/ Laat hem hier eens wat rondlezen.. of laat hem meegaan voor een gesprek bij de vk. Hier hielp voor de omgeving een zoekenhuisopname wel als eye opener mja daar zit je niet op te wachten. Wat onwijs jammer dat hij je niet goed steunt.. je hebt hem nu zo hard nodig, het is zó zwaar. Er is ook een facebookgroep http://www.zehg.nl/wordpress/samen-sta-je-sterker/ zeker de moeite waard om je aan te melden als je dit trekt. Ik kon er tijdens de zwangerschap echt niet lezen, werkte al trigger gek genoeg. Maar erna was het fijn om herkenning te lezen.
Dank voor jullie goeie tips! Hulp ga ik inderdaad regelen. Mannen...tja. Ik heb soms wel eens het gevoel dat we gewoon echt het sterke geslacht zijn. Nogmaals dank voor jullue tips. Het delen helpt al zo enorm.
Blijf lekker van je afschrijven als je daar de behoefte toe voelt. Genoeg mensen hier die je wel begrijpen. Zelf houd ik mijn hart vast. Ik ben al regelmatig kotsmisselijk en morgen pas 5 weken zwanger Dus waar gaat dit naartoe?!
Bij mij begon t ook bij 5,5 wk. ik hoop voor je dat het niet zo erg wordt! En ja, van je afschrijven is zo fijn. Sterkte ook!
Hey, wat vervelend dat je je weinig gesteund voelt. De belangrijkste tip die ik je kan geven is neem echt je grenzen serieus, dat kan naast de medicijnen enorm veel schelen. Daarnaast zoals ook door andere aangegeven kijk voor iemand die wat huishoudelijke taken over kan nemen, en leg anderzijds de lat qua huishouden ook voor je vriend niet te hoog Hier hebben we bewust gekozen om bijvoorbeeld de intensiteit van schoonmaken te verminderen (wc, badkamer, keuken uitgezonderd maar die deed mijn man al) maar ipv 3x per week stofzuigen en dweilen is dat nu 1x per week bijvoorbeeld. Hier komt nu 1x in de 2 weken iemand meehelpen met schoonmaken zodat we ook nog wat quality time hebben samen. Boodschappen zijn we uiteindelijk gaan bestellen want de winkel hoef ik zelf al niet in te lopen vanwege alle geuren met bijbehorende effect. Ramen worden gewassen door een glazenwasser en binnen wordt gedaan door mijn buurvrouw (vind ze leuk en bood dit zelf aan) Qua eten en drinken, ik mocht helemaal niks afvallen (zat op randje ondergewicht aan het begin van de zwangerschap) eerste weken kon ik eigenlijk alleen matses eten en warm/lauw water drinken (met verse Citroen). Uiteindelijk lukt het me nu om redelijk wat te eten maar wel in kleine porties, drinken is hier voornamelijk warm water met Citroen. Hier werd in eerste instantie door de omgeving ook erg laconiek gereageerd, tot ze geconfronteerd werden met hoe het daadwerkelijk ging. Daar zijn ze behoorlijk van geschrokken, al speelt daarin wel mee dat ze mij ook met flink ondergewicht hebben meegemaakt. Iedere kilo die ik nu in de zwangerschap ben aangekomen wordt dus gezien als een feestje. Er werd hier trouwens wel vanaf de termijnecho geadviseerd om een gesprek hierover aan te gaan met de pop poli, niet omdat het tussen de oren zou zitten maar om te zorgen dat je niet in de negatieve spiraal terecht komt en je ondanks de Hg toch een beetje kunt genieten van de zwangerschap. Hopelijk heb je er wat aan en blijft het je bespaard om er de hele zwangerschap mee te blijven lopen.
Herkenbaar. Hier 3 hg zwangerschappen gehad. Nu net weer zwanger en de misselijkheid begint al weer. Heb je medicatie? Dat scheelde hier wel. En leefde op crackers. Meer kon ik niet binnen houden.
Oh wat erg voor je! Hier heb ik het ook 2x gehad helaas. Als je nog steeds zoveel afvalt dan is doorverwijzing naar een gynaecoloog misschien op zijn plaats? Die kan ook zofran/ondansetron voorschrijven. Ze zijn er niet happig op (en soms moet je verklaren dat je het op eigen risico wil hebben, belachelijk, primperan is gevaarlijker imho), maar het is vaak wel de enige soort pillen die helpt (ik kreeg tot 32mg per dag). Verder kan een gesprek met een diëtist in het ziekenhuis (via de gyn dus) ook verhelderend werken. Via haar medische drinkvoeding gehad en geleerd om je koelkast zo koud mogelijk te zetten, melkproducten even links te laten liggen (ivm slijmvorming in je keel) en magnetron hotdogs te kopen en soms te eten bij de grote gele M Sterkte!
Qua huishoudelijke hulp kan ik je aanbevelen om gewoon een oproepje te plaatsen in de Facebook groep van je wijk/dorp. Ik kreeg van diverse buurvrouwen en verder in de wijk aanbiedingen. Sterker nog, baby is nu 7mnd en de schoonmaakster is gebleven
Sja, hier ook gehad en geen medicatie mogen hebben ivm lichamelijke aandoening. Ik had er een moord voor gedaan om iets te kunnen krijgen dat enigszins de scherpe randjes eraf haalde. Dat is ws jouw enige voordeel. Het is verschrikkelijk dat weet ik maar je moet er doorheen. Ik ben ook nog twee keer opgenomen geweest ivm totale uitdroging. Dat lees ik bij jou niet. Bij mij hield het op bij week 18. Misschien heb jij dat geluk ook of stopt het zelfs eerder! Hier hielp gember heel goed. Zowel de zakjes thee als verse in kokend water. En ik at waar ik zin in had als ik al ergens zin in had. Was dat een Big Mac om 10 uur ‘s ochtends dan was het dat. Het kwam er toch wel weer uit. Je zit nu wel een beetje op je piek dus laat de hoop nog niet varen. En als het over is, is het nog steeds een rotte herinnering maar vergeet je het ook weer een beetje is mijn ervaring. En geef je man een trap onder z’n kont. Wat weet hij ervan? Er is een reden dat wij vrouwen dit moeten doen!
Herkenbaar dat onbegrip van je omgeving. Het valt ook niet te begrijpen voor een buitenstaander wat het is om maandenlang te overgeven en niks kunnen eten. Rond de 8-9 wkn is het wel het aller ergst. Ik was in week 9 alleen al 5 kg afgevallen in 1 week met een gewoon normaal start gewicht. Heel veel sterkte. Bij mijn eerste was het met 14 weken weer leefbaar en bij de 2de met 24 wk.
Wat naar voor je! Ik ben deze zwangerschap in het begin 10 kg afgevallen doordat ik letterlijk niks binnen hield, zelfs een slok water ging er weer uit.. ik vond het het meest verschrikkelijke gevoel wat er was. Kan me dus heel goed voorstellen dat het zwaar voor je is. Ik was heel bang dat het mijn hele zwangerschap zou duren, er leek geen einde aan te komen. God zij dank is het over gegaan rond de 18 weken. M'n eetlust is niet meer wat het geweest is, maar ik kan in ieder geval weer goed eten en drinken. Ik hoop dat het bij jou ook op een gegeven moment stopt en je wat meer kunt genieten van jouw zwangerschap! Ook hoop ik dat jouw omgeving je ook sneller "serieus" neemt, het is zo vervelend als niemand het begrijpt. Er is niks zo naar als de gehele dag kotsmisselijk zijn en moeten overgeven, verschrikkelijk.