als het goed is krijgt iedereen dioe hoor, misschien niet als je een infuus oid hebt, maar anders wel.. is idd voor de placenta. maar ze doen het altijd op een stiekem moment, misschien is het je ontgaan... (zoals bij heel veel vrouwen!)
Jemig, wat een verhalen!!! Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben (nou, dat klinkt ook alsof ik een sadist ben zeg) :S Maar inderdaad, het gaat niet eens om de pijn, maar om het hele idee van zo'n lange naald en dat mensen me zouden dwingen. Gadver, ik word nu al misselijk als ik eraan denk. Mijn angst is zó groot, dat ik vaak denk, dat ik nooit kinderen zal kunnen krijgen, omdat ik zowat liever doodga dan die naald in me zal voelen. Het stomme is... Bij de tandarts laat ik me zó in m'n mond prikken. Geen probleem en ik voel er niets van. Mijn tandarts heeft mij NOOIT gedwongen en vastgehouden, dus ben ik voor hem en de naald die hij in me steekt, totaal niet bang. Het zit gewoon tussen m'n oren, daar ben ik me bewust van. Ik ben niet bang voor de eventuele pijn, want volgens mij doet zo'n prik niet eens zeer (infusen en intramusculaire prikken daarvan afgezien hoor). Ik heb 2 jaar verpleging gedaan en ben gestopt, toen ik een Mantou test moest laten doen (ze prikken je op TBC). Zonde, maar het was voor mij gewoon geen optie om me te laten prikken. Ik heb ook nog eens een extreme noten/pinda allergie en als ik per ongeluk een nootje binnenkrijg, dan moet ik geprikt worden. Nou no way hé! Geloof me, ik crepeerde daar en de artsen zeiden, dat als het nog een keer zou gebeuren, ik de pijp uit zal gaan. Maar prikken ho maar. Ze hebben me toen (toen ik na 2 uur klaar was met kotsen), orale medicijnen gegeven want ik zag die naald al en ik freakte de pan uit. Oppassen met noten en pinda's dus. Niet omdat ik bang ben om te creperen, maar omdat ik bang ben, dat ze me zullen dwingen een naald in me te steken omdat dat de enige manier zal zijn om me in leven te houden. Goed. Dat was toen dus zo ongeveer een kwestie van leven en dood en nog geen prik hoor. Ik weet niet, of ik dit voor mijn kind in spé kan doen. Ze zeggen wel 'oh je doet het voor je kind, dan heb je het er wel voor over'. Maar ik maak even een vergelijking met een verslaafde. Stel je man is alcoholist of drugsgebruiker, en je zegt 'of je stopt, of je verliest ons'. Dat is geen keuze. Die verslaving is zó sterk, daar heb je bijna geen controle over. Die verslaving is in mijn geval dan de angst voor injectienaalden. Ik weet bij god niet, hoe ik hier overheen moet komen. Ze moeten me in ieder geval NIET dwingen, want dan ga ik slaan. Pfff, de paniek slaat nu al toe, ik ga stoppen want dit is niet gezond. Hartstikke bedankt voor alle reacties, ik stel het erg op prijs!!!
heb je wel eens uitgezocht waar die extreme angst van komt? Ik heb enorme angst gehad om flauw te vallen, of eigenlijk voor hyperventilatie....uiteindelijk heb ik 2 jaar therapie gehad en zijn we er achter gekomen dat dit kwam omdat ik zo'n negatief zelfbeeld had en niet in de belangstelling wilde staan. En juist als ik ging hyperventileren of flauw zou vallen (wat overigens nooit is gebeurd!) dat iedereen dan naar mij zou gaan kijken en negatief over me zou praten.... En nog ben ik wel eens bang dat ik ga hyperventileren tijdens de bevalling, maar mijn gevoel om een kindje te krijgen is veel sterker dan de angst... Er moet toch iemand zijn of een therapie die je zou kunnen helpen? Je zei zelf al dat je het kunt vergelijken met een verslaving.... Ik wil je in ieder geval heel veel succes en sterkte wensen en hopelijk komt voor jou het wondertje in je buik ook snel!!
Ja, ik weet waar het vandaan komt (dat schijnt de helft al te schelen?), maar ik kan er vrij weinig mee. Vorig jaar waren er overal posters op straat van een Africaans kind die een naald in zijn arm kreeg. Nou, op een gegeven moment wist ik waar al die posters hingen en liep ik andere routes (zover dat kon) . Oh jee, ja, dat hyperventileren en angst om flauw te vallen herken ik zó! Maar krijg jij dan ook een paniekaanval? Heb ik een paar keer midden op straat gehad (how humiliating!), waardoor ik haast niet meer alleen de straat op durf. Net als jij de angst voor de angst: stel dat ze me allemaal bekijken en dit als leedvermaak zien (is gebeurd dat was echt zeer vernederend). Maar goed, mijn angst voor hyperventilatie is niet zo groot als jouw angst. En het lijkt me ook behoorlijk 'beperkend' voor je, maar gelukkig ga jij er voor! Knap hoor Ja, idd, ik vergeleek het met een verslaving, ook met het idee (de hoop), dat ik 'genezen' kan worden. Wie weet gaat dat snel eens gebeuren en voor jou ook!
Ik ben 4x bevallen en heb nog nooit een prik gekregen voor de placenta. Waarom zou je die krijgen als je placenta gewoon vanzelf komt en helemaal compleet is? De enige prikken die heb gekregen waren anti-d. 1 van mijn kinderen is ook rhesus negatief en toen kreeg ik helemaal geen prik. Ik kan mij ook niet voorstellen dat ze mij stiekem een prik geven zonder dat ik dit zelf door heb.
Hoihoi, en welkom op het forum! ik herken het helemaal.. voordat ik zwanger werd was ik ook zo bang.. ik zag hele scenario's voor me.. en uiteindelijk gebeurde ook dat waar ik zo bang voor was.. ik kreeg 2 miskramen, en een curretage.. ik werd voor mijn gevoel lekgeprikt.. en bij elke prik moest mijn man mijn hele arm strak houden, ik mijn benen naar de andere kant en die vrouw snel prikken.. doordat ik zowat in de houtgreep zat kon ik niks meer, maar als mijn arm niet zo gestrekt zou worden zou ik ook stampij bouwen.. na de 2 miskramen werd ik gelukkig weer zwanger, maar huppa gelijk aan het begin van de zwangerschap werd er geprikt op hormonen, de dag erna weer.. en iedere keer MOEST mijn man mee.. anders zou het neit goed verlopen... uiteindelijk kreeg ik tijdens de zwangerschap ook nog laast van eiwitten en glucose waarbij ik dus heel vaak geprikt werd.. natuurlijk kreeg ik ook nog de rhesusfactor spuit en was een ruggenprik en infuus dus de beste oplossing bij de bevalling... schei me uit.. alles was drama.. Achteraf, heb ik er van geleerd, door de hoeveelheid spuiten, dat het gewoon de oplossing is als mijn man me vasthoudt. de angst is er niet minder om geworden, maar gelukkig ook niet meer.. dat ik het wel overleef.. (maar als ik op de stoel zit voor een spuit vergeet ik dit alles weer en ben ik weer panisch) Ik kan je daarom alleen het advies geven, probeer een manier te verzinnen waarbij je je het prettigst voelt.. en het is echt waar, je krijgt er uiteindelijk zoiets moois voor terug.. dat hield ik me ook altijd in mijn hoofd.. ik mag me niet druk maken voor de kleine man in mijn buik..
Nou ik heb 3 maanden geleden een tongpiercing laten zetten en ik vond het verschrikkelijk! Geef mij maar liever een infuus of injectie of verdoving haha dan dat!! En als je geluk hebt hoef je alleen maar 1x bloed te laten prikken!