extreme verlatingsangst dochter 3,5 jaar

Ik zou toch proberen om stapje voor stapje je dochter te laten wennen zonder jou. Dus papa wat vaker haar uit bed laten halen en mee naar beneden nemen. Jij komt bijv een kwartier later. Gaat dit goed dan kun je de tijd evt uitbreiden.

Ook zou ik haar wat vaker naar oma en andere bekenden brengen. Zeggen dat mama even weg moet en zo terug is. Eerst een kwartier, gaat dit goed dan een halfuur etc. Zou dit Zeker een paar keer per week gaan doen en goed volhouden doorzetten. Psz komt wel en anders maar niet. Zou daar eerst een mee wachten en dit proberen, want als Ze anders praktisch nooit zonder jou is is het net alsof je haar voor de leeuwen gooit.

Succes hopelijk gaat het gauw beter

 

Lastig ik zou bijna zeggen dat je haar moet zeggen dat ze zich moet gedragen. Op die leeftijd snappen ze al best veel.
Het kan nu eenmaal niet altijd bij mama zijn.. dat heeft ze maar te accepteren.
Aan de andere kant zoals jij beschrijft dat ze reageert vind ik wel heftig. Ik weet niet of je dat zomaar kan negeren
Misschien toch eens iemand laten meekijken die ervaring heeft met probleemgedrag. Ik wil het niet zwaarder maken dan dat het is, maar ze zal straks ook naar school "moeten" dan blijf jij er ook niet bij lijkt me.

 

Misschien een beloningssysteem??
Toen mijn zoon bijna 2 was, hadden wij een soort gelijk probleem, maar dan met slapen. Hij ging absoluut niet slapen zonder mij. 's avonds nog niet zo'n probleem, maar hij werd om de klipklap wakker, en had dan mij nodig... Alhoewel ik absoluut tegen laten huilen ben, ben ik bij hem daar toch mee begonnen. Maar dan wel zeer kort steeds. Wat ik deed is, 1 minuut wegblijven, terug komen, 2 minuten weg blijven, terugkomen 3 minuten weg blijven... enz, enz.. Nou was dit in een ledikant, en mijn zoon kon mij niet achterna, maar hij kreeg hierdoor wel de ervaring, mama komt weer terug! Hopelijk kan je hier iets mee...

 

Hoe ik het lees heb jij een erg sterk lijntje met je dochter. Dat is prachtig maar wat je zelf ook zegt, op een gegeven moment is het ook vermoeiend. Ik sluit me aan bij bovenstaande reacties. Stap voor stap momenten inplannen dat je weg bent. En ook als je erg wel bent zou ik goed opletten dat je niet constant met haar bezig bent, maar ze ook zelf speelt en niet steeds aandacht nodig heeft .

En dat ze zo hysterisch wordt? Tja , klinkt hard maar lekker laten uitrazen , dan staat ze maar 3 kwartier voor de deur te krijsen.
Met peuterspeelzaal snap ik niet goed. Wat je zegt. Straks moet ze ook naar school. Is natuurlijk heel zielig om te zien maar als ze beseft dat je er simpelweg niet kan zijn die dag zal de emotie echt wel afzwakken.

Ik zou sowieso wel adviseren met iemand te praten om te kijken naar dat lijntje tussen jullie, want misschien ben jij ( onbewust) ook heel erg op haar afgestemd. Dit voelt ze dan waardoor het loslaten helemaal ondoenlijk wordt.

Dat stotteren en niet slapen klinkt heftig, maar denk dat je sowieso zulke overgangs klachten gaat ervaren, door door te zetten heeft het tenminste een doel.

Succes.

 

Ik zou je echt adviseren om bij de huisarts een verwijzing te vragen voor een therapeut.

Ik heb eerder gereageerd op je topics en ik herken dit gedrag deels. Mijn dochter vindt nieuwe situaties en mensen vreselijk spannend en is extreem gevoelig daarin. Mijn dochter maakt nu wel stappen vooruit maar als de angst groot blijft, zal ik ook een extern iemand om advies vragen.

Iemand die objectief kan kijken kan je adviseren welke stappen je kunt ondernemen en dan maak je ook echt een plan samen. Ik weet dat dit soort angst heel heftig is en dat je niet op eigen houtje noet werken met belonen etc.

Ik zou snel wat actie ondernemen want de basisschool komt er wel aan. Het is fijn als ze voor die tijd al wat positieve ervaringen heeft opgedaan. Het gaat echt stapje voor stapje dus hopen op een wonder in groep 1 is niet realistisch.

Had je het boek over hoogsensitiviteit bij kinderen nog gelezen? Daar staat ook veel in over de voorwaarden voor wennen in nieuwe situaties.

Lastig he, ik herken je zorgen

 

Ik zou er zelf wel voor kiezen. Helemaal niet om een stempel ergens op te drukken maar wel om tips te krijgen hoe je kunt handelen.

Hooggevoeligeheid is geen ziekte maar het vergt wel wat meer moeite en begeleiding. Misschien kan een therapeut jullie als ouders wat meer inzicht geven en vertellen hoe je kunt werken aan meer afstand nemen.

Ik bedoel dus helemaal niet het doen van onderzoeken etc. Het gaat meer om overleggen met iemand die er verstand van heeft hoe je als ouders deze gevoeligheid en angst kunt begeleiden.

Herken je zelf ook die kenmerken uit het boek? Hoe was je zelf als kind?

 

Wat ik verder zelf veel doe:

- naar speeltuinen waar andere kinderen zijn

- naar peutergym

- veel speelafspraken met mij erbij

Door jouw aanwezigheid voelt ze zich wel veilig en kan ze op haar tempo de omgeving verkennen. Als ze vrijer wordt, kun jij steeds iets meer naar de achtergrond gaan. Let wel, een meter van haar vandaan is al een stap he!
Ik benoem haar overwinningen steeds en geef zelf heel duidelijk het voorbeeld. Ik spreek kinderen aan, vraag hoe ze heten etc. Ik leg veel nadruk op het feit dat ze weer iets nieuws gedurfd heeft en dat ze het leuk vond. Bij een volgende keer herinner ik haar daar aan, als steuntje.

Ik denk dat ze veel naar jou trekt omdat je haar steeds veiligheid biedt. Misschien voel jij dezelfde angst of verwacht je man meer van haar dan jij. Ik zou veel met het gezin ondernemen, waarbij jullie samen spelen en jij als het goed gaat, iets achter je man blijft. Je man neemt dan initiatief maar jij bent in de buurt. Dan bouw je op.

 

Heel herkenbaar, hier net zo. Wij zijn ook wegens andere dingen bij een psycholoog geweest, uiteindelijk samen met een orthopedagoog en haar kleine stapjes gemaakt. In ons geval was ze wat jonger en hebben we haar. Zelfs weer een tijdje bij ons op de slaapkamer gelegd (slapen was een hel).

Het stukje dat zij wil bepalen welke ouder wat doet, doen wij niet aan mee. Hoe moeilijk ook. We bieden wel alternatieven wat ze wel mag kiezen.
Zelf moet je als mama dan ook echt leren los te laten, want ik kon makkelijk en te snel op haar reageren. In overleg met mijn man hebben we het wat meer aangepakt en verwees ik dochter naar hem, en benaderde hij haar wat meer. Dingen groeien soms erg snel scheef he. Veel overleggen met je man en zorgen dat je op 1 lijn zit.

Nu gaat ze vanaf het nieuwe schooljaar naar de psz dus ik ben heel benieuwd. Ze is ruim drie nu, dus dat beetje schoolvoorbereiding is in haar geval wel erg nodig. Ik denk dat ze het nu ook wel kan. Al zal afscheid nemen vast erg lastig zijn.

Dus als het echt heel erg is, dan zou ik zeker kijken welke vorm van hulp je erbij kunt krijgen, aangezien ze over een half jaar ook naar school moet/mag. Succes!

 

Wow bijna eng kan mijn verhaal zijn! Vooral dat eerste stuk. De mijne gaat morgen over 3 weken naar PSZ ze is net 2 geworden afgelopen donderdag. Hou m'n hart vast!! Verder ook nooit naar oppas en nooit naar een opvang geweest. Alles nieuw voor dr.

 

Ik vind dit heel heftig klinken, en het roept bij mij veel vragen op over de oorzaak van de angst en het hechtingsproces tijdens babytijd. Hoe is zij gehecht aan andere naasten behalve aan jou? Heeft ze een sterke hechting kunnen opbouwen met haar vader en grootouders bijv?
Een peuter dat 3 jaar lang volledig aanhankelijk en vooral afhankelijk gesteld van 1 persoon voelt logisch een grote angst om een stap in de wereld te zetten.

Ik zou ook hulp inroepen en mee laten kijken naar haar gedrag en verhoudingen in het gezin. Ergens gaat het scheef anders had ze een even sterke band met beide ouders en had ze meer zelfvertrouwen.
Succes!

 

Hechting tel je niet in het aantal uren [meestal niet], maar in de omgang tussen de ouder en het kind.

En ik bedoel andere naasten niet in de zin van oppas maar als familie. Hoe hecht is en was haar band met anderen naasten dan jou? Dit heeft in mijn ogen niks met oppassen of thuisblijven te maken, maar puur met de wijze hoe met een baby en het kind omgegaan wordt. Mijn schoonvader heeft nooit op mijn kinderen gepast, maar zat hier wel vrijwel elke dag vanaf hun geboorte om trotse opa te wezen. En als opa er was kon ik net zo goed weggaan van huis, mij zagen en zien ze dan niet meer. Dat is ook hechting en enorm belangrijk voor een kind.
Over de vader niet eens te spreken.

Als jij de enige bent waar zij aan gehecht is, heeft ze nu met ruim 3 jaar waarschijnlijk een grote angst voor de rest van de wereld.
En waarschijnlijk hebben jullie daar hulp bij nodig om het op te lossen.

 

WoW, ik vind dit echt best wel een heftig verhaal. Zeker omdat het met papa en oma ook niet goed gaat. En zeker gezien haar leeftijd. Met 3.5 zou je gewoon uit moeten kunnen leggen dat ze "normaal" moet doen. Als dat niet lukt, zou ik hulp gaan zoeken. Dit klinkt niet heel gezond. Hoop dat jullie er snel uit gaan komen, zodat de basisschool geen traumatiserende ervaring zal worden!

 

Dit klinkt wel heel erg heftig en gok dat je hier zonder professionele hulp niet uit komt, daar is het al veel te 'groot' voor geworden.
Zou zsm aan de bel trekken want op deze manier gaat naar school gaan straks echt niet.
Jij werkt niet schrijf je, maar is dochter dan ook nooit dagjes bij opa en oma geweest als baby/dreumes zijnde? Gewoon voor de gezelligheid?
Ook zou ik toch de psz weer introduceren. Stapje voor stapje maar haar wel heel duidelijk maken dat mama haar niet zomaar komt ophalen. Idd op deze leeftijd kun je ze echt al wel veel uitleggen.

Succes en sterkte, lijkt me een lastige situatie.