extreme verlatingsangst dochter 3,5 jaar

Mijn partner werkt ook fulltime en ik ben bij de kinderen. De hechting tussen mijn dochter en beide ouders is goed en gelijk. Wij vinden het ook allebei heel belangrijk dat de kinderen zich bij beide ouders goed voelen en dat ook anderen (familie/vrienden) een rol spelen in de levens van de kinderen. Ik merkte van baby af aan dat mijn dochter niet zo maar iemand vertrouwde, op hele jonge leeftijd zelfs opa's en oma's niet. We hebben haar daarom juist heel veel met familie in contact gebracht zodat ze alle tijd kreeg om te wennen. Nu zijn die banden onwijs sterk en wil ze bijvoorbeeld elke week een keer bij oma logeren.

Mijn dochter is erg behoedzaam en opmerkzaam, ze vertrouwt situaties niet snel en observeert lang voordat ze zich er tussen mengt.
Nieuwe mensen zijn nog onvoorspelbaar en vooral kinderen kunnen nogal eens wild en lichamelijk zijn, dat vindt zij lastig.
Afscheid nemen van een vertrouwd persoon om alleen gelaten te worden is heel moeilijk, niet omdat ze ons niet kan missen, het onbekende is nog te nieuw.

Ik herken dus best wel wat in jouw situatie. Maar wat ik je echt wil adviseren is het nemen van stappen. Een kind leert enkel vertoruwen op zichzelf en anderen door succes ervaringen. Gevoelige kinderen hebben langer nodig en juist zij moeten keer op keer ervaren dat ze het kunnen en dat het goed gaat.
De peuterspeelzaal was hier ook een stap te snel. Ik oefen nu wel heel veel buitenshuis met onbekende plekken en mensen. Ze gaat elke dag vooruit en durft nu meteen een speeltuin in te stappen omdat eindelijk de drang tot spelen zwaarder weegt dan de angst voor de kinderen. Ze durft nu zelfs kinderen aan te spreken als ze bijvoorbeeld van de glijbaan af moeten als ze in de weg zitten. Ze glundert daarna ook van trots.
Ik bespreek alles ook met haar. Zo krijgt ze zelf ook meer inzicht en hoort ze welke stappen ze heeft genomen en dat het goed ging, extra bevestiging.

Ik zou zsm hulp vragen. Dit belemmert haar ontwikkeling en het oefenen van sociale vaardigheden is zo ontzettend belangrijk voor de rest van je leven. Er is niks mis met haar maar ze heeft wel begeleiding nodig en het is voor jullie prettig om te horen wat de beste manier is.
Hele kleine stapjes zijn het belangrijkste, dat bouw je steeds verder op.

 

Ik kan mijn dochter nu ook niet alleen laten met familieleden of vrienden die ze niet heel goed kent of wekelijks ziet.

Wat je wel zorgen zou moeten baren is dat je haar niet alleen kan laten met haar vader, dat is niet goed.

Ik geloof echt dat je met de juiste stappen en aanpak je dochter heel veel kan helpen. Het helpt om je in te lezen over deze karakters en een objectief iemand mee te laten kijken naar de gezinsdynamiek.

 

Zoontje is niet van de druktes en vreemde mensen en is heel gevoelig, in een speeltuin is er al paniek als er een kindje hem op 100 meter nadert en als er iemand achter hem de glijbaan op wil ook bijvoorbeeld. Ik ben ook tbm en hij ziet z'n vader soms een paar dagen niet, hij is ook erg op mij gericht (zeg ook altijd wanneer ik naar de wc of badkamer ga of iets, anders is ie me kwijt) máár ik kan 'm wel bij papa of opa en oma of onze beste buurvrienden achter laten...kan me dan ook helemaal vinden in wat @Carino zegt.

 

Hier hetzelfde met mijn dochter. Inmiddels is ze 5,5 en gaat het een stuk beter, maar ze blijft heel gevoelig. Kan niet tegen harde geluiden, heeft soms moeite met afscheid nemen als ze gaat logeren. En in de speeltuin soms wat angstig voor andere kinderen. Ze is bang voor onverwachte dingen. Met haar zus spelen gaat perfect, maar die zijn zo op elkaar ingespeeld, voelen elkaar aan en hebben dezelfde interesses en haar zus is over het algemeen heel lief voor haar.

Maar ik werk en mijn man ook. We zijn allebei 1 dag doordeweeks thuis en ik nog een middag extra. En in het weekend allebei, mijn man hockeyt wel in het seizoen op zondag (meestal alleen de ochtend). Mijn ouders passen 1 dag per week op. In de vakanties gaan ze logeren bij hun, de oudste ook bij vriendinnetjes en ze gaan ook een paar dagen naar opa en oma 150km verderop. Het is echt belangrijk dat ze aan meerdere personen hechten. Is lastig als ze heel klein zijn, hier gingen ze vanaf 5 maanden naar het kdv (2 dagen per week), vond dat moeilijk maar als ik nu terugkijk een hele goede keuze geweest.

Nu is een baby bij iemand achterlaten niet nodig als je niet werkt vind ik (al vind ik opa en oma wel een goede optie voor af en toe), maar vanaf een jaar of 1,5/2 wel. En dat ook naar een kdv of psz. Heb je nu niets meer aan maar ik denk wel dat het iets is wat je moet doorbreken en ik denk dat je dochter best gevoelig is, maar het is met 3,5 jaar ook heel lastig als het opeens wel moet. Misschien wel verstandig om hulp te zoeken van iets als een pedagoog, denk dat je wel zeker moet weten dat je het goed aanpakt en ze niet nog meer angst krijgt. Zou in ieder geval beginnen bij papa, die is naast jou het meest vertrouwd lijkt me.

 

Dat is niet de hechting in de officiele zin, die is alleen tussen kind & ouders (of opvoeders).
Ik lees nergens dat dochter van TS niet veilig gehecht is.

(meer lezen hierover kan bij Nederlands Jeugdinstituut:
Cijfers over Jeugd en Opvoeding - Hechting, Nederlands Jeugdinstituut )

 

Naar de peuterspeelzaal is ook teveel van het goede als ze altijd bij jou is geweest. Stel een vaste oppas aan zou ik zeggen (minimaal 2 x week). Dan komt die eerst een paar weken bij jou zonder dat je weg gaat. Daarna ga je (eerst maar kort, later opbouwen) weg. Laat je oppas met je kind jou uitzwaaien.

Gaat dat goed dan zou ik je kind laten spelen bij een bekende. Uitbouwen naar meerdere bekenden. En dan de peuterspeelzaal weer.

 

Ik sluit me bij bovenstaande aan. Ben ook tbm, hier komt alleen wel 's een oppas aan huis en Dl is ook behoorlijk eenkennig, maar papa en mama zijn vanaf het begin gelijkwaardig. Op het moment dat hij thuis is, verdelen we de zorgtaken. Heel soms heeft dl tijdelijk bij iets een voorkeur voor een van ons, dan doet we dat een paar dagen volgens haar wensen en dan gaat het weer voorbij.

Overigens moet ik papa wel regelmatig instructies geven, want hij mist natuurlijk veel van wat er gebeurt. Dl kan het hele ontbijt doorkrijsen als ze b.v. zelf brood mag smeren maar papa geeft niet het goede mesje, en verstaat haar vervolgens niet als ze dat probeert te zeggen tegen hem

Misschien is het bij jullie ook een combi; van eenkennigheid, een hang naar orde en vaste patronen (hoort bij de leeftijd), en misschien wat onzekerheid doordat er een kindje bij is gekomen?

 

Heel mooi beschreven!!!

Ts, met je jongste zou ik dit proces veel eerder in gang zetten, vanaf 2 jaar zeker. Al heeft elk kind natuurlijk een ander karakter en heeft zij er wellicht van nature veel minder last van.

 

Dank je.

Ik merk dat mijn jongste een ander karakter heeft. Hij doet dit volgens het boekje

 

Dat is op zich een goede stappenplan, maar dit kindje is al 3,5. Over een half jaar gaat ze al naar school.

 

Heel goed!

Ik zou daarnaast ook echt extern advies inwinnen. Ze is blijkbaar zo extreem gefocused op jou dat zelfs haar eigen vader een grote stap is.
Om haar wereld groter te maken en haar op een positieve manier 'los' te maken hebben jullie denk ik echt hulp nodig. Want nu ben je haar ook eigenlijk aan het foppen en met smoesjes af te leiden. Ze is een bijna kleuter, dit heeft ze ook snel door, en dan zal haar vertrouwen nog meer beschadigd zijn.
Iemand moet haar helpen om die stappen uit zichzelf te nemen, omdat ze graag tijd met papa wil doorbrengen, omdat ze met kinderen op psz wil spelen, omdat je juf en school leuk zijn, en omdat ze jou niet nodig moet hebben om plezier te beleven.
Dat zal haar leven zoveel leuker en haar wereld zoveel groter maken.

Succes!

 

Ik heb het niet over de veilige hechting (welke overigens met beide ouders even sterk moet zijn) of een niet gehecht kind.
Maar over de hechting aan meerdere naaste personen en het aangaan van meerdere intieme/familiaire banden, waarmee het kind een breed sociaal vermogen en het zelfvertrouwen leert. De mens leefde van nature in groepsverband (It takes a village to raise a child) en kinderen werden altijd grootgebracht door meer familieleden dan alleen de moeder. Individualisme van laatste tijd heeft dit sterk verstoord, waardoor sommige kinderen de eerste jaren van hun leven tussen vrijwel 1 of 2 mensen opgroeien.