Wij zijn zwanger van ons 4e kindje en er erg blij mee, het was een bewuste keuze en er is goed over nagedacht. Ons 2e kindje is helaas bij 26 weken zwangerschap overleden dus we hebben wel een geschiedenis met veel verdriet gehad. Er is nooit een reden gevonden waarom hij is overleden. Mijn ouders hebben altijd hun mening laten doorschemeren dat ze 2 kindjes genoeg vinden voor ons. We hebben nu 2 gezonde kids; 1 jongen en 1 meisje dus het is wel goed zo. En er werd ook wel eens gezegd: je weet nooit of je nog een gezond kindje kan krijgen etc. Nu toch weer zwanger en 2 weken geleden hebben wij het nieuws bekend gemaakt aan mijn ouders en zij reageerden helemaal niet positief hierop Eerst was het gewoon een paar minuten stil en daarna werd er zoiets gezegd van: ja we hadden al een beetje door dat dit het geval was. En daarna werd er nog met moeite "proficiat" gezegd. Ik kreeg meteen het gevoel dat ze niet blij waren met dit nieuws en heb ook gezegd: jullie reageren niet echt blij of positief. Dat werd een beetje afgewimpeld met: eerst maar eens de 13 weken voorbij zien te komen etc. Mijn man en ik hebben het er later nog over gehad en hij vond ook dat er negatief gereageerd was dus het ligt niet aan mijn hormonen Nu zit mij dit toch wel dwars want iedere x als ik mijn ouders zie dan vragen zij ook niet hoe het met mij gaat of hoe het met de zwangerschap gaat etc. Ik vind dit zo raar en eigenlijk abnormaal. Dat zij ergens een mening over hebben betekent niet dat ik deze mening moet overnemen als volwassen vrouw. Het is mijn/ons leven en wij bepalen wat we doen. Het lijkt me toch dat je als ouders zijnde blij bent voor je dochter en dat er een nieuw kleinkind bijkomt of ben ik nou gek???
Tja, allereerst gefeliciteerd. Ik kan natuurlijk niet in de hoofden van je ouders kijken maar als ik zie hoe mijn ouders hebben meegeleefd met mijn zwangerschap kan ik me voorstellen dat het op hen ook een flinke impact heeft gehad, verlies van jullie kindje. Vooral die opmerking om eerst de echo af te wachten. Begrijp me niet verkeerd. Vind het dan ook geen warme reactie maar emoties kunnen een hoop doen met een mens en het komt op mij over als zelfbescherming. Geef het de tijd, richt je.op jullie geluk en hopelijk kan je het als de tijd vordert het geluk ook delen.
Ik denk ook dat het zelfbescherming is. Maar het is wel vervelend. Wij hebben 3 kids en mijn ouders begonnen bij de 3e al. Ze zeggen nu ook aldoor, er komt toch geen vierde he? Niet omdat ze niet gek zijn op de kids, maar omdat ze bang zijn dat ik risico ga lopen (zou een 4e keizersnede worden). Toch ben je een volwassen vrouw en maken jullie je eigen keuzes en ik vind dat ze zich daar maar naar moeten schikken. Als jullie het onverantwoord hadden gevonden, zouden jullie het vast niet doen.
Gefeliciteerd! Wat jammer dat ze zo hebben gereageerd. Hoe reageerden ze op de zwangerschap van je dochtertje? Dat was het eerste kindje na het overlijden van jullie 2e natuurlijk. Was het toen anders hoe ze reageerden?
Op mij komt het eerlijk gezegd over alsof ze bang zijn dat er weer iets gebeurd. Nu hebben jullie 2 gezonde kindjes en ze hebben al afscheid moeten nemen van een kleinkind, waarschijnlijk vinden ze dat jullie een risico nemen. En dat is natuurlijk altijd zo als je weer zwanger raakt, er zijn geen garanties, maar dat wil niet zeggen dat t niet jullie keuze is. Ik hoop dat ze nog wat bijdraaien maar dat komt vast goed. Gefeliciteerd in ieder geval
Bedankt voor de reactie's en felicitatie's Ik denk dat het geen zelfbescherming is hoor want ze hebben altijd gezegd dat we niet nog meer kindjes moesten krijgen. Dat 2 genoeg is etc. Denk eerder dat het een persoonlijke mening is. Ze hebben dit namelijk ook te kennen gegeven aan mijn zusje, waarom ik weer zwanger was en waarom als we al 2 kindjes hebben etc. Bij ons dochtertje waren ze vreselijk blij en sprongen bijna een gat in de lucht. Daarom vind ik het nu des te erger eigenlijk.
Ik vind het een vreselijk nare reactie! Ik schrik vooral van je zin 'ze lieten na twee kinderen al doorschemeren dat we het daar maar bij moesten laten' Alsof zij dat bepalen!!! En ik kan me ook wel indenken dat je ouders uit bezorgdheid reageren maar het gaat wel erg ver zeg!! Ik hoop dat je dit kunt uitspreken naar ze. Veel sterkte en vooral veel geluk gewenst met jullie zwangerschap
Ik zou me ook gekwetst voelen als me ouders zo zouden reageren. Julie bepalen immers zelf hoeveel kinderen je wilt, het is jullie leven. Je zegt dat ze de mening al hadden bij jullie 2 kids nu. Ja dat is hun reactie. Maar is echt niet leuk.miss ook nog een vorm van bezorgd heid. ... weet het niet, ik zou idg hetzelfde reageren en voelen als jij.
Gefeliciteerd! ik ben wel blij voor jullie! desnoods krijgen jullie 10 kinderen dat moeten jullie zelf weten. vind het een flauwe reactie en hoop dat t zelf bescherming is of iets in die trant!
Toen mijn moeder zwanger was van mij was mijn oma ook sceptisch. Ik scheel ruim 6 jaar met mijn jongste broer en voor mij is mijn moeder met 30 weken bevallen omdat de placenta los liet terwijl ze op vakantie waren. Mijn broertje is na drie dagen overleden. MN oma was erg bezorgd denk ik . Ze heeft haar kind zoveel verdriet zien hebben en dat wil je voorkomen. Als de baby er is zullen ze vast net zo blij zijn met hem of haar.
Zelfbescherming of niet, dit is geen leuke reactie. Mijn schoonmoeder reageerde bij de eerste al heel irritant, ook met van die opmerkingen van 'eerst maar kijken of het wel goed gaat' dat hield ze vol tot het einde. En toen bekend werd dat onze tweede een jongetje was vertelde ze meteen maar even aan m'n schoonzus dat het nu wel genoeg was, nu hoefden we niet meer kinderen want we hadden toch al van beide een dan. Ik vind dat echt heel grof. Dat iemand denkt zoiets te kunnen bepalen voor je. En ja, je moet inderdaad kijken hoe een zwangerschap verloopt, maar om dan 40 weken in de put te gaan zitten omdat er misschien wel iets niet helemaal goed gaat. Bij mij is de lol er dan wel af. Heb m'n schoonmoeder dus ook niet meer echt betrokken bij de zwangerschap. Ik snap je dus volledig, dit is gewoon niet leuk. Dat kunnen je ouders zelf ook wel bedenken. Leuk dat je je eigen gedachten erover hebt maar daar hoef je je zwangere dochter niet mee op te zadelen...
Denk dat mijn ouders ook niet blij zouden zijn als er hier weer eentje bijkwam... Maar mijn moeder past op, dus nog eentje zou teveel worden voor haar.. Maar kleinkinderen zijn ook vaak een zorg van grootouders.. Aandacht, kado's, Sinterklaas... Af en toe oppassen.. En de zorg om een zwangerschap en het kindje zelf... Kan begrijpen dat de reactie niet leuk is, maar geef ze de tijd eraan te wennen... We roepen altijd heel hard dat het onze keus e.d is, maar als opa's en oma's niet genoeg betrokken zijn klagen we ook... Ze mogen een mening hebben, ze zullen waarschijnlijk evenveel van dat kindje houden...
waarom vinden ze 2 kinderen genoeg en een derde voor jullie te veel? Zijn ze bang dat je het niet aankunt financieel, lichamelijk of psychisch? is jullie relatie soms niet goed? zijn ze bang dat ze veel op moeten gaan passen? wat is de reden? als dat allemaal in orde is hebben ze geen enkele reden om zo te denken toch? Vraag er anders eens vriendelijk en subtiel naar. Dan moet je altijd met de 'ik boodschap' komen: 'ik heb het gevoel dat jullie niet blij zijn met de zwangerschap maar kun je eens uitleggen waarom niet? Dan kan ik het misschien wat beter begrijpen.' En later zeg je: 'Ik voel me toch zo verdrietig omdat jullie niet blij lijken te zijn. Ik wil zo graag met volle teugen en heel bewust genieten want dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik ooit zwanger zal zijn.' Veel sterkte ermee, ga toch wel genieten ervan hoor!
het kan andersom trouwens ook: wij houden het waarschijnlijk bij 2. De stress van het zwanger worden: 'lukt het wel?' en de zwangerschap: 'groeit het wel goed? en dan de babytijd:'toch geen reflux of KMA'en dan de gebroken nachten die hier al 4 jaar bijna duren en waarschijnlijk duurt dat nog wel een jaar. ik zie een derde niet zitten en mn man al helemaal niet. Maar ik durf dat mn schoonouders niet te zeggen. Die vinden 2 echt te weinig
Er zijn geen lichamelijke problemen, ik ben kerngezond. Ook psychisch niet aan kunnen is niet aan de orde. Financieel hebben we niks te klagen, we werken beiden 4 dagen en hebben allebei n goede baan. Zij passen 1 dag per week op en genieten daar erg van. Dus in mijn ogen geen enkele reden om niet blij te zijn om deze zwangerschap. Mijn vader voornamelijk heeft altijd heel erg een mening ergens over en stopt alles en iedereen hij voorkeur in hokjes. En ons hokje zou volgens hem moeten zijn: 2 kids en klaar. Zo kort door de bocht denkt hij en sleurt mijn moeder mee in zijn mening, die erdoor wordt beinvloed en deze mening overneemt. Kan t heel normaal vragen natuurlijk waarom ze zo reageren maar wat als het antwoord is: dat vinden wij gewoon zo??? Is t dan normaal dat dit kindje zo'n reactie krijgt op de bekendmaking en betrokkenheid van de zwangerschap? Mijn schoonfamilie reageert wel erg blij en lief dus het kan blijkbaar wel...
De eerste reactie van mijn schoonouders was erg lauw, terwijl dit onze eerste is. Ik was vrij duidelijk naar mijn man: als zij geen betrokkenheid tonen, dan betrek ik ze niet in mijn zwangerschap. Ik vind het al lastig genoeg allemaal en daar heb ik zulke mensen niet bij nodig. Manlief schrok van mijn felle reactie, maar snapte het wel. Er zijn veel spannende weken geweest en ik heb steeds weer mijn ouders erbij betrokken. Schoonouders liepen steeds achter de feiten aan. Blijkbaar hebben ze een licht gezien, want nu wordt er regelmatig door hen gebeld om te vragen hoe het gaat... Misschien zal dit bij jou ook zo gaan? Wees zelf duidelijk en kies voor jezelf. Snap heel goed dat je er boos van wordt. Ik was dat ook, maar na een paar weken alles losgelaten. Misschien was het voor mij gemakkelijker, omdat het schoonouders zijn en niet mijn ouders...
Jouw ouders bepalen toch niet hoeveel kinderen jullie moeten krijgen? Wat een nare reactie zeg, en wat een domper voor jullie. Ben je juist zo blij, krijg je zo'n reactie.. Ik kan wel zeggen dat je het je niet aan moet trekken, maar dat is wel heel makkelijk gezegd. Ik wil jullie toch echt wel van harte feliciteren en hoop dat je een hele fijne zwangerschap zult hebben.
Wat vervelend voor je! Ik weet helaas hoe het voelt, mijn ouders hebben ook echt geen leuke reacties gegeven. In mijn geval al bij de eerste , bij de tweede en dus tja, ik had niets anders verwacht bij de derde. Maar toch doet het pijn... En ik vond het ergens ook erg respectloos, dat ze niet het fatsoen hadden om commentaar voor zich te houden (tenslotte... het kind zat al in mijn buik, nu niet bepaald dat ik daar nog iets aan kon veranderen/'beslissen' ). Bij eerste en tweede waren alle anderen in onze omgeving enthousiast. Bij de derde hebben we van veel kanten lauwe/negatieve reacties gehad ... Dat is mij zwaar tegengevallen toen.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik had deze reactie verwacht bij mijn schoonouders. Zoals zij het leven hebben geleid, zo hoort een ander het ook te doen. Andere ideen zijn niet goed. Echter hebben wij een ivf traject moeten volgen, waardoor ze wisten dat het er mogelijk aan zat te komen. Tot mijn verbazing waren ze positief! Ik zou, indien zij niet geinteresseerd zijn in je zwangerschap, zelf ook niks zeggen. Daar ben ik dan vrij koppig in. Ik heb voor mezelf het besluit genomen dat ik mijn leven lijdt zoals ik wil en daar hebben ze zich bij neer te leggen. Veel succes!!
He wat naar dst ze zo reageerde Ik was er bij ons ook bang voor.. Mijn moeder heeft altijf geroeprn aan beide hand 1 Is voldoende.. ja je heb nu tot een meisje en een jongen Dan ben je toch klaar.. Ik ging dus ook met de insteek heen om te vertelen dat we zwanger wsren dat ze bot zou reageren.. en dat deed ze niet.. ik was helemaal verbaasd.. Bij onze 2e wel iedereen had commentaar er zat net geen 2 jr tussen en dat was te vroeg en dan zou de 1e geen aandacht krijgen enz... Achteraf.. praten ze er nie meer over. Op dat moment deed het mij heel veel pijn.. Meisj probeer ondanks alles lekker te genieten. Het is julle leven.. jullie keuze. Dikke knuff