Onze oudste dochter gaat regelmatig door fases waarbij ze voorkeur heeft voor mij, of juist voor mijn man. Dat merken we dan in naar bed brengen, of met wie ze hand in hand wil lopen. Vaak uit het niks draait het dan weer om, dat kan na een paar weken zijn maar sommige periodes duren eerder een aantal maanden. Meestal is de voorkeur niet heel extreem, en als een van ons even geen puf heeft accepteert ze dat prima en zonder morren. Sinds een week of 2 heeft ze echter een extreme voorkeur voor haar vader ontwikkeld. We hebben daar geen oorzaak voor kunnen vinden, en normaal zouden we het wel zn beloop laten. Maar het is deze keer echt extreem. Papa moet haar boterham smeren (anders eet ze niet), papa moet haar troosten (anders blijft ze uren huilen) papa moet haar haar doen, papa moet haar voorlezen, papa moet haar kleren uitzoeken, papa dit papa dat. Zodra ik in haar buurt kom, gaat ze eigenlijk al over de zeik. Gillen, on zich heen spartelen. We herkennen dat helemaal niet van haar. Ze wil geen kus voor het slapen gaan, geen kus bij weg gaan 's ochtends. Ik wou morgen even met haar op stap om wat shirtjes te kopen, maar ze wil niet met mij de deur uit "maar alleen met papa". Tijdens het eten wisselen mijn man en ik dagelijks van plek, zodat 1 van ons het kleintje eten kan geven. Maar als ik naast haar zit, is het drama en wil ze niet meer eten (consequentie: met honger naar bed want we gaan niet alles maar faciliteren en aan gedrag zitten consequenties). Gisteren was mijn man sporten, toen heeft ze van 20.00 tot 23.00 liggen huilen tot hij terug kwam. Ik ben even bij haar gaan zitten zodat we papa samen konden missen (dat accepteerde ze een kwartiertje, maar daarna toch weer huilen). Het breekt echt mijn hart, omdat ze zelfs liever diep ongelukkig is in haar eentje, dan dat ze door mij getroost wordt. Ik probeer er elke keer weer met frisse moed in te stappen, maar ben inmiddels op een punt dat ik gewoon echt even niet meer weet wat ik met de situatie aan moet. Ook voor mijn man is het een rot situatie, want ze leunt volledig op hem. Iemand tips, tricks of bemoedigende woorden?
Als ik zo op internet rondkijk lijkt het iets te zijn wat vaker voorkomt en niets is om je ongerust over te maken. Ik ga er even vanuit dat je dit allang opgezocht hebt en al lang die algemene tips toepast. Wat ik nog kan bedenken is dat je het voor haar heel voorspelbaar gaat maken. Maak een dagschema met picto's waarop staat wat ze gaat doen en nog belangrijker, met wie. Misschien helpt die voorspelbaarheid haar met het reguleren van haar emoties.
Ik ken het wel. Zoon is te vroeg geboren en daarna reflux. Hij heeft heel veel bij mij doorgebracht om snachts met hem te wandelen en overeind te houden. Toen hij peuter was brachten we hem beide naar bed, al was ik de gene die boven bleef. Als ik ging rommelen sliep hij sneller. Ook snachts veel wakker en was ik er meestal. Maar wanneer ik even weg wou zonder hem was het drama. Was even moeilijk maar daarna ging het goed. Wij zijn ouders die vanaf kleins af aan duidelijk zijn ik ga naar de winkel jij blijft gezellig bij papa. Vlot kus/ knuffel en gaan. Ook liet ik hem dingen doen met papa. Samen lezen, wandelen, fietsen etc Pittige periode. Met peuter leeftijd ging het beter. Het was soms ook pech hebben. Wil je dat niet met papa dan pech. Consequent zijn en vooral ook dingen samen doen. Daarna werd het ook beter. Nu kunnen we beide dingen met hem samen doen. Toch trekt hij iets meer naar mij. Komt misschien ook omdat we betreft hobby ook veel dingen het zelfde doen.
We hebben een bord in haar kamer met wat er dagelijks moet gebeuren, de avond van te voren plakken we daar papa of mama bij. Ze heeft dan ook geen keus wie haar aankleed of wie haar brood smeert, want de ander is dan vaak al weg. Maar de afgelopen paar dagen heeft ze dus niet ontbeten of geluncht, omdat ik haar brood smeerde want papa was weg. Toen mijn man was sporten heb ik dus echt 3.5 uur met een gillend kind thuis gezeten. Ze heeft dit als peuter ook wel gehad, waarbij ze altijd ook oke was als het niet kon. Dus "ik snap dat het gezellig is als mama je naar bed brengt, maar die is even druk" of "mama gaat even alleen naar de winkel en jij blijft hier met papa", dat ging ook altijd goed. Het is nooit zo gigantisch extreem geweest dat ze eten niet wil, geen knuffel wil als ze verdrietig is, niet naast me wil zitten aan tafel (en dan dus maar niet eet), ik mag haar gordel niet om doen (uiteraard doe ik dat wel, maar dat betekent wel de hele rit gillen). De artikelen die ik kan vinden gaan allemaal over baby/peuter. Maar onze dochter is bijna 5, dus echt wel ruim een kleuter. Na de zomer gaat ze naar groep 3/4, dus haar cognitieve ontwikkeling is zelfs verder dan 5 jaar. We overwegen dinsdag de huisarts te bellen, om die maar mee te laten kijken.