Hallo allemaal Onze dochter van 6 (bijna 7) is voor de coronaperiode doorverwezen naar een psycholoog vanwege angsten. (Ze heeft ook last van faalangst, maar we werden vooral doorgestuurd vanwege angst om ziek te worden/dood te gaan icm paniekaanvallen). Toen kwam corona en in deze periode is ze weer tot rust gekomen. Ze heeft er nu eigenlijk geen last meer van. We hebben nu dus in overleg bepaald dat ze zich gaan richten op faalangst. Maar dochter zei dus van de week dat ze het helemaal niet fijn vindt om naar die mevrouw te gaan. "Door die mevrouw ga ik er juist meer aan denken" (aan waar ze dus eigenlijk voor is doorverwezen) Nu schiet het voor mijn gevoel ook niet echt op. Het zijn hele theoretische opdrachten die mij juist gericht lijken op wat oudere kinderen. Nu is mijn vraag; heeft er iemand ervaring met faalangsttraining en hoe zag dat er uit? Is dat via school geregeld of hebben jullie zelf gerichte hulp gezocht?
Ik volg nu een cursus waarin faalangstreductie een onderdeel is.Die training wordt aangeraden vanaf 8 jaar. Waar merk je vooral aan dat ze faalangstig is? Wat is haar reactie op een (voor haar) faalervaring? Wat je zelf al kunt doen thuis is complimenten geven over het proces, (wauw, wat heb jij goed doorgezet of door te oefenen lukt het je nu al beter). Vaak hebben ze ook negatieve gedachten. Probeer haar elke dag voor het slapen gaan een paar dingen te laten benoemen die ze goed vond gaan die dag. Het kost heel erg veel tijd en geduld om haar mindset te veranderen, het is vaak ook een beetje de mindset van de ouders. Dus probeer zelf ook zichtbaar door te zetten bij lastige situaties en bekijk zaken zoveel mogelijk van de positieve kant.
@bonnie1 Dankjewel voor je reactie! Ik herken de faalangst heel erg van mezelf. Als kind al, maar dat is nooit iemand opgevallen omdat ik er niet over sprak. Al waren er wel signalen, toen leefde dat nog niet zo. Ik durfde bijv bepaalde knutselwerkjes in groep 1 niet te maken omdat ik bang was dat het fout ging. En ik maakte de cito bijv ver onder mijn kunnen door de spanning en daar maakte ik me van te voren ook erg druk om. Dit zijn een paar voorbeelden. Inmiddels kan ik alles beter relativeren natuurlijk en kan ik mezelf ook pushen tot nieuwe uitdagingen en volhouden. (Wat kan er nou fout gaan en wat kan er nou gebeuren als het fout gaat, dan is er nog niks aan de hand) Verder heel positief qua instelling. Mijn man iets minder.. De complimenten over het proces doen we inderdaad al. De tip van voor het slapen gaan goede dingen benoemen is een goede. Bedankt voor de tip! Waar we vooral aan merken dat ze faalangst heeft - ze deed alles pas toen ze zeker wist dat ze het kon. (Bijv praten, fietsen) zei bijna niks tot ze ineens 3 woord zinnen maakte. Kregen haar nooit haar fiets op met zijwieltjes en toen kwam ze ineens uit school "ik kan fietsen" - in de kleuterklas (zat ze in groep 1) moesten ze in een boekje werken (cito, heel speels gebracht) vond ze heel spannend. Kreeg dan zenuwtrekjes en plaste in haar broek. Terwijl ze dat normaal nooit heeft. Ze voelt goed aan als ze wordt beoordeeld en dan klapt ze dicht. Zeggen de juffen ook. Ze voelt het aan. - als ze op school iets heeft gemaakt dan benoemt ze vaak haar foutje en niet wat ze allemaal goed heeft gedaan. Is ook een paar keer heel verdrietig geweest. Voelde zich dan dom. "Ik ben dom, ik kan niks!" Als we dan uitleggen dat ze heel goed haar best heeft gedaan en dat foutjes helemaal niet erg zijn, dan zegt ze ook "ik hou niet van foutjes maken, ik wil het goed doen" Ze lijkt nu wel beter te snappen dat foutjes niet erg zijn, maar ik ben heel benieuwd hoe het in groep 3 zal gaan. We willen haar vroeg helpen, omdat ik er dus zo tegenaan ben gelopen ook op bijv het hbo. Het belemmert zo... Maar school zegt dat die trainingen pas zijn vanaf groep 4 en wat ik op internet vind, is ook pas vanaf een jaar of 8. Ze moet nog 7 worden. Het is net wat je zegt, haar mindset moet veranderen. En nu het eigenlijk zo goed gaat, vraag ik me af of ze nu wel op de goede plek zit qua behandeling. Ze heeft nu verder geen last meer van angsten. (Buiten de faalangst) Toen de behandeling is gestart (na maanden wachten door corona) had ze nog maar heel weinig last van angsten, dus toen in overleg bepaald dat ze zich op faalangst richten, maar dat doen ze voor mijn gevoel niet echt. Ze volgt nu de module denken voelen doen.(vanaf 8 jaar, zag ik op internet)
Onze zoon van 6 jaar heeft ook faalangst en via de schoolarts zijn we bij een training terecht gekomen voor 7+. Zo strikt is die leeftijdsgrens hier dus niet. We hebben wel eerst een intake gesprek gehad. Zoon vindt het zelf erg leuk. Als ik vraag wat hij daar leert, dan zegt hij "Niks, we doen alleen maar leuke spelletjes!". Door de corona zelf weinig contact gehad met de trainers, we hebben in de zomer een evaluatiegesprek. Ik kan op dit moment dus nog niet heel goed aangeven wat hij daar nu echt leert. School merkte wel al verbetering. Hij zou meer ontspannen zijn.
Ik had nog een heel verhaal voor je getypt, m'n schoonzus belde en weg was het verhaal. In het kort komt het hier op neer. De module 'denken, voelen, doen' is een module die ingaat op bewustwording van eigen gedachten, gevoel en reactie en verandering van mindset. Ze doen dit soort dingen ook bij een SoVa-training. Het is echter best pittig voor een kind van 6. Als ze het al in spelvorm doen, moet ze wel de koppeling naar haarzelf zien te maken. Het is prima hier mee door te gaan hoor, maar ik ben benieuwd of het werkt. De persoonlijke aandacht en complimenten die ze krijgt bij de training hebben waarschijnlijk meer effect. Ik zou proberen haar thuis in stapjes meer zelfstandig te laten doen. Ga je op vakantie dit jaar? Daar kan je ze flink laten groeien, zelf broodjes halen in de campingwinkel. Eerst lopen jullie mee naar de broodjes en kassa, dan sta je alleen bij de kassa te wachten, dan wacht je buiten. Dit hoeft niet in drie keer, maar is ook prima als je hier een week (of twee of drie) over doet. En dan complimenteren. In stapjes en wanneer ze het zelf kan. ('Je hebt zelf broodjes gekocht terwijl je dat eerst spannend vond. Door het vaker te doen kon je het steeds beter alleen.') En mocht het voor haar gevoel misgaan laat haar dan de dingen die wél goed gegaan zijn vertellen en wat ze vond dat mis ging. Bespreek dan samen wanneer ze vindt dat het wel goed is en hoe ze dit kan doen. (als je bij voorbaat weet dat die methode niet werkt zou je haar door vragen te stellen naar een goed werkende oplossing kunnen sturen) En dit de volgende keer zo uit laten voeren. Jullie weten vast nog een aantal dingen die ze lastig vindt, waar je dit zelfde op toe kunt passen. Door te zien dat ze veel kan en oefenen niet erg is kan je ook uitleggen dat toetsen er zijn, zodat de juf weet hoeveel de kinderen in de klas gegroeid zijn. Ze gaan in groep 3 namelijk echt al veel kleine toetsjes doen. (na elk blok van 4 weken is er een methodetoets, tenminste dat was bij mijn kinderen zo) Hahaha, nou het was uiteindelijk nog niet in het kort
@Deb89 oh ben benieuwd wat er uit de evaluatie komt! Wel fijn dat de juffen al verschil merken. En dat hij niet door heeft dat hij bezig is met een therapie is juist goed op die leeftijd denk ik. @bonnie1 dankjewel voor de tips! Daar ga ik zeker mee aan de slag. Ik heb ook al iets gevonden van een soort werkboek. Dit hangt samen met hooggevoeligheid (waar ze alle kenmerken van heeft) maar is schijnbaar goed voor het zelfvertrouwen! Dat wat jij beschrijft over die module dat het pittig is op deze leeftijd, merk ik dus ook. En het wordt niet echt in spelvorm gedaan vind ik. Ze krijgt gewoon formulieren die van therapieland af worden gehaald. Bijv met een kat en een muis en dan moet zij bedenken wat die kat en muis zouden denken, voelen en wat ze doen. Maar dat moet zij dus opschrijven, want dat kan ze zelf nog niet. Of ze krijgt zinnen met "Niemand wil vrienden zijn met mij" en dan moet zij zeggen of het denken voelen of doen is. Het is heel theoretisch en dat vindt ze dus ook niks aan. Ik merk tijdens die oefeningen ook dat ze dan bang is om het "verkeerd te zeggen". En de koppeling naar haarzelf lijkt ze dus niet te maken zo. Want het is te theoretisch vermoed ik. Mijn man zei ook al dat ze het beter veel praktischer kunnen maken.
@PotjeGoud dat is jammer van die therapie inderdaad. Ik denk dat je daarom voor nu beter thuis met haar aan de slag kunt gaan, maar pas op dat je niet teveel werkboekjes doet. Probeer het liever spelenderwijs in de opvoeding in te bouwen.
Dankjewel voor je reacties! Heb er echt wat aan mocht je nog meer tips hebben, zijn ze van harte welkom.