Het valt mij op dat jij vreselijk vol met vooroordelen zit, over alles blijkbaar! Is het ooit in je opgekomen dat bij dit gezin niet alle kinderen even oud zijn? En dat er al een aantal volwassen en (misschien) als uit huis zijn, of gewoon hun eigen boterham verdienen? En als het je toch zo interresseert, ga dan even praten met een gemiddelde oma in Nederland die geboren is tijdens de babyboom. Toen waren gezinnen van 15-16 kinderen in Nederland ook gewoon normaal. En zo lang geleden is dat niet, in mijn straat wonen al 8 mensen die uit zo'n groot gezin komen.
Ja uit zo'n gezin komt mijn vader ook, en die is pas in de 40. Volgens mij heeft die man ook een hele goed baan hoor
Als zij verslaafd is aan zwanger zijn en kinderen, best toch?? Eigen keuze.. ja ik vind het ook onverstandig maar goed het is hun mening dat ze doorgaan zolang het kan. ik snap het wel.
Als je het Feitelijk bekijkt, geef ik je 100% gelijk, maar ik ben van mening dat situaties uit meer bestaan dan alleen feiten. oorzaak en gevolg zeg maar.... voorbeeld: feit: Aarbeving 7.0 op schaal van richter, schade: minimaal feit: Aardbeving 5.0, veel schade.... Wat is erger? feit: partner verloren op 26 jarige leeftijd, nieuwe liefde gevonden binnen het jaar feit: partner verloren op 70 jarige leeftijd, gebroken, rest van het leven (zeg 10 jaar) alleen door moeten wat is erger? Feit: kindje verloren met 26 weken, na rouwperiode weer opnieuw zwanger durven worden en een droom die uitkomt (al vervangt het een natuurlijk het andere niet!) feit: kindje verloren met 10 weken, niet meer zwanger kunnen worden, depressief, relatie naar de klote..... wat is erger? misschien rare voorbeelden en ik zeg niet dat dat FEITELIJK een verlies van een kindje met 26 weken gelijk staat aan die van 10 weken, maar de gevolgen zoals de emotionele schade kunnen groter zijn.... voor mij is de situatie het dikgedrukte + wat erachter staat..... Relativeren is goed (en wil zeggen dat je goed in je rouwproces bezig bent, respect!!). Wil ik wel benadrukken dat relativeren gezond is, MITS het je EIGEN situatie betreft, waar je zelf in staat. En dat VIND ik een grote fout die mensen vaak maken...... Wie ben ik om te zeggen dat het verlies van kindje nummer 20 minder zwaar is, dan die van nummer 1 of 2??? Wie ben ik om te zeggen dat een ziek kindje verliezen minder erg is dan een gezond kindje? Vond het vreselijk toen mensen op de crematie zeiden: Je vindt wel weer iemand anders..... NEE, nooit... (dacht ik toen).... en idd je moet door.... als ik het lef had gehad om mn polsen helemaal door te snijden toen, had ik ze mooi hun ongelijk kunnen tonen.... (zwarte humor, maar zo voelde het toen) Denk dat niemand mij hier in het vlindertopic tot 16 weken in dank zal afnemen als ik schrijf aan iemand die nog midden in het verdriet zit: ach meid, kijk naar diegene die die later een kindje zijn verloren, DAT is pas erg, bij jou was het nog maar een klompje cellen... (en dan in combi met mijn banner) Als je namelijk positief test, (of het nu voor de eerste keer is of voor je 20ste) ben je inverwachting en verwacht je ook daadwerkelijk na 9 maanden een gezond kindje te mogen krijgen.... en DAT gemis is hetzelfde na, 10 of 26 weken..... ook al is het FEITELIJK verschillend (ik heb trouwens nooit geschreven dat een miskraam een miskraam is) Relativeren is gezond, maar het is makkelijk om aan een biefstukje te zitten en tegen mijn buurman te zeggen die aan droog brood zit, dat hij dankbaar mag zijn, omdat kindjes in Afrika helemaal niets te eten hebben..... nouja wellicht ben ik gewoon raar.... iig al raar dat ik al 2 uur wakker lig... en nu even hier moet reageren....
desiree zie ik trouwens wel dat je berichtje nu wat anders is als hoe ik het vanmiddag in eerste instantie gelezen heb.... zie dat je het gewijzigd hebt..... Stom hoe dingen van het forum, soms door je hoofd blijven spoken.... hahahaha... en zeker als je (in mijn geval) toch al wakker ligt....
cerburus ik snap je verhaal wel. Maar ik vind sommige dingen ook nog steeds erg. Mijn vriendin die haar baby met 38 weken is verloren (tijdens de bevalling gestikt) was binnen een aantal maanden weer zwanger in de allereerste ronde. Zij heeft nu 2 gezonde meiden. Denk jij dat zij er nu, na 12 jaar niet nog steeds dagelijks aan denkt? Jij, wiens partner zo jong is overleden bent (denk ik) nooit meer zorgeloos in je nieuwe relatie etc... Er zijn vreselijke dingen in het leven die ik me soms niet eens kan voorstellen, alleen kan proberen in te leven. En ik ben niet iemand om iemand anders verdriet te beoordelen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het vreselijk voor iemand vind. Ik heb zelf verdriet van mijn miskraam. En als ik dan zeg dat het kindje niet gepland was en misschien ook wel niet goed uitkwam dan lijkt dat minder erg. Maar ik vind het toch erg. Maar toch ben ik blij dat dit niet bij mijn eerste 2 kinderen is gebeurd of dat ik veel later het kindje was verloren Ja ik heb verdriet (gehad) maar ik ben niet gebroken ik kom er wel weer over heen. En ik denk dat dat een verschil is. Of iets je heeft gebroken niet. En ik vind nog steeds veel mensen hun verdriet erger dan dat van mij (iemand die zijn kindje met 19 weken is verloren bijvoorbeeld).
Sneu nieuws van de miskraam, het blijft een verdrietige gebeurtenis. Wat het aantal kinderen betreft kan ik alleen zeggen: "respect!".
DAAR ging het mij om... dat mensen voor EEN ander kunnen beoordelen wat erger is... je kan alleen spreken over je eigen situaties... hoe je die ervaren hebt... je kunt dingen ERG vinden en ERG vinden, maar je kan niet zeggen tegen iemand die in zo'n situatie zit WAT erger is... of dat iets anders erger is... Voor hun voelt het op dat moment als het ergste, want dat is immers hun eigen verdriet... over je vriendin te spreken... bizar erg, en natuurlijk denkt ze er nog elke dag aan....(dat schreef ik ook, ervaringen laten zich niet uitwissen) maar er zijn meer erge situaties.... maar nogmaals er is geen gradatie van "verdriet".... Mijn tweede miskraam was ook een "ongepland" kindje (tussen 2 en 3) mijn man, toen vriend zei dus op dat moment keihard relativerend: "je hoeft niet te huilen hoor als het mis gaat (begon net te bloeden) want deze was toch niet gepland"....:x je kan niet voor een ander "relativeren".... alleen voor jezelf..... en daar moet je op dat moment "aan toe zijn".... Ik was daar op dat moment nog niet aan toe. lijkt even helemaal off topic... maar doel dus op de reacties, ach ze heeft 19 gezonde kinderen... Dat wil niet zeggen dat het verlies van nummer 20 geen pijn doet... Gevoelens laten zich niet in "hokjes" stoppen.... en kunnen makkelijk langs elkaar bestaan... verdriet&vreugde.
Ik zie weer wat tenenkrommende reacties langskomen. Zelf ben ik zo'n 'weer een kindje' (de 9e van een moeder die zó gek is op baby's dat zij ervoor heeft gezorgd dat zij er haar leven lang door omringd is geweest; eerst die van haarzelf, toen haar kleinkinderen en nu zelfs al achterkleinkinderen - en die bovendien vanuit geloofsovertuiging lang geen AC heeft willen gebruiken). In de buurt waar ik ben opgegroeid, woonden nog een gezin van 9, en twee gezinnen met 12 kinderen. Dat waren echt heel gewone mensen, die op een heel gewone manier zelf voor hun kinderen zorgden. Het gebeurt overigens haast nooit dat er dan 8 baby´s of peuters tegelijk zijn (zoals bij die octomum). Ongelooflijk hoe kwetsend sommige mensen zich uitlaten over grote gezinnen. Denk even na, verplaats je eens in een ander, en oordeel niet over wat je niet begrijpt. Voor sommige stellen is anticonceptie net zo verwerpelijk als abortus is voor een ander. Het heeft dan niets te maken met 'verslaafd zijn aan zwanger zijn', maar het is een gevolg van gewone omgang tussen man en vrouw. Wat kunnen zij er aan doen, dat zij zo vruchtbaar is? Moeten ze dan maar gewoon geen seks meer hebben? Bah, tegen zoveel vooroordelen kan ik niet op. Ik hoop dat iedereen die zich aangesproken voelt, zichzelf eens goed in de spiegel wil aankijken.
Lijkt me heerlijk zo'n groot gezin. Als je alle liefde en middelen hebt om zo groot gezin te hebben. Waarom niet? Het is dat mijn vriend niet zoveel wil, maar ik had het wel geweten. Het is gewoon een wonder kindjes krijgen.
Als we het geld er voor hadden dan zou ik ook graag een groot gezin willen. Lijkt me heerlijk. Nu is het al krap met 1, maar ben zo blij met haar ook al was ze niet geplant.
Gister was op nederland 1, eem huis vol, ging over twee nederlandse gezinnen met 12 kinderen en hoe t reilt en zeilt....was best leuk! Vanavond komt t weeer! Is het trouwens in amerika ook niet zo dat kinderen gratis zijn meeverzekerd?
ik vond hier op een site het kaartje wat ze hebben gebruikt ik vind het persoonlijk best mooi, zeker omdat het laat zien dat het niet zomaar een miskraam was / is maar een echt kindje... Duggar familie eert miskraam - VK Magazine
Wat mooi en wat triest dat VK er zulke grove opmerkingen over maakt. Ik snap wel dat je verdriet niet moet gaan vergelijken, maar als ik naar mezelf kijk: ik heb twee vroege miskramen gehad (5/6 weken) een met 12 weken en mijn dochter is overleden tijdens de bevalling bij 31 weken zwangerschap. De miskramen waren verdrietig, natuurlijk, maar bij het overlijden van mijn dochter zijn we echt door een hele diepe hel gegaan (nog steeds eigenlijk). Je verliest niet alleen je toekomstdroom, maar je baart een prachtig compleet kindje, ziet hoe de artsen nog een half uur vechten voor haar leven, krijgt je overleden kindje dat nog warm is tegen je lijf aan, zo stil terwijl je haar al die weken voelde bewegen, knuffelt haar, geeft haar een naam en je kraamweek bestaat uit het uitzoeken van een mandje voor haar uitvaart en muziek die gedraaid zal worden. Je schrijft je toespraak en vier dagen later sta je met de familie in het crematorium. Voor mij persoonlijk is die pijn niet te vergelijken met de pijn die ik van mijn miskramen had. Nogmaals, ik snap dat je verdriet niet kan vergelijken en wil hier niemand mee kwetsen, maar ik wilde het toch even kwijt om uit te leggen hoe dat voor mij voelde.
ik snap je wel, ik heb ook een miskraam gehad maar dat is voor mij meer het verlies van een droom, van het "kunnen zijn" een kind baren en verliezen vind ik een heel ander iets, het komt toch uit je lijf door hard werk en is al helemaal compleet enzo
Wat een prachtig kaartje..En wat een vreselijke, walgelijke, onbeschofte respectloze tekst ernaast...
Ach die kleine voetjes Ik vind het hardstikke verdrietig voor ze. Die man heeft real estate en andere zaken waar hij inkomsten mee verdiend, die vrouw is hardstikke goed voor dr kinderen, ze helpen allemaal mee, zijn allemaal beleefd. Ze maken een hele hoop zelf. Ze worden allemaal goed verzorgd. Nee, ik zou geen 20 kinderen willen. Ik heb er de ruimte er niet eens voor, mijn apartement is net zo groot als hun woonkamer haha. Ik heb ook een mk gehad, persoonlijk had ik meer verdriet van het verdriet dat mijn man had. Ik had zo'n pijn dat ik 'blij' was dat het voorbij was. Ik heb me dan ook volledig op mijn man gericht. Iedereen gaat er anders mee om. Maar die opmerkingen en dat stukje ernaast, vind ik onbeschoft en niet nodig. Misschien is het geen verstandige keuze, op haar leeftijd. Maar wie zijn wij om daar over te oordelen?