Goh moppie....hebben wij soms dezelfde moeder ofzo? Of misschien dezelfde oma? Want als ik dit zo lees komt het ERG overeen met wat ik van mn moeder hoor over mijn oma (die ik niet bewust gekent heb) Wat is het toch dat mensen er toe drijft om zo te doen tegen hun eigen familie...trots? of juist het gevoel minder te zijn en dan maar overdreven te doen alsof men meer is? Kan er met mn pet niet bij ondanks dat ik zoals ik al schreef er feitelijk midden in zit en mee opgegroeit ben. Altijd met t gevoel niet gewenst te zijn bij de rest. Soms denk ik "waarom heb ik geen normale familie" Als ik andere families samen kerst zie vieren of hoor hoe dat zo gaat. Aan de andere kant als ik dit zo lees begin ik me af te vragen of ik die niet gewoon al heb....
Haha Wilma, zou maar zo kunnen! hoewel ik geen nichtjes heb die ik niet ken Of ik weet niks van jouw bestaan af hihi, kan ook natuurlijk! In mijn familie heeft het volgens mij met afgunst te maken. Mijn moeder was de derde dochter en daarna is een jongen gekomen. Zij was "niet gewenst" van wat ik begreep, en werd als "niet in orde" bestempeld door mijn oma, vanwege een ziekte. Mijn vader heeft een prima baan (ook hard voor moeten werken!) en mijn moeder heeft 3 kinderen gebaard die elk naar het vwo + universiteit gingen, terwijl dat bij de rest van de familie niet het geval was. Net zoals jij heb ik altijd het idee gehad niet gewenst te zijn. Wel door mijn ouders natuurlijk, ookal was ik een complete verrassing (tweeling, uit de tijd dat echo's alleen uitgevoerd werden bij complicaties van eerdere zwangerschappen of erfelijke afwijkingen) Vond het een ramp in de rapporten tijd want dan moesten we die aan oma laten zien en dan kreeg ik altijd al te horen "jullie zijn een tweeling, ga maar eens net zo goed je best doen als je zus". Heb er echt een minderwaardigheidscomplex aan over gehouden!! Maar inderdaad, volgens mij heeft elke familie wel problemen, dus zijn wij gewoon doodnormaal!
Gatverdarrie moppie, dat is niet leuk om te horen dat je altijd vergeleken werd met je zus! Dat hoort niet! Helaas deed mijn vader dit ook bij mijn broer, en weinig zelfvertrouwen, is niet echt assertief en heeft een angst voor zijn vader ontwikkeld! Vind dat zo naar om te zien, en nog is hij bang voor de reacties van mijn vader, en hij is 24 jaar! Vind het echt heel sneu voor mensen die dit mee hebben moeten maken!
Zus en ik hebben er een paar jaar goed over gesproken, dus die angst is voorbij, en de prestatiedrang is er ook gelukkig niet meer. Ik was ontzettend jaloers (onbewust) op haar IQ, waardoor ik mezelf altijd over de kop heb gewerkt met school en studie. Zij was (achteraf gezien) jaloers op mijn sociale competenties. We vullen elkaar goed aan hihi... maar het heeft wel lang gespeeld, tot we een jaar of 27 waren!! Maar mijn ouders hebben ons echt altijd gelijk behandeld! Het is idd erg vervelend dat sommige ouders hun kinderen zo behandelen. Vind het sneu voor je broer dat hij in feite bang is voor zijn vader! Maar heb je het er wel eens met hem over gehad? Het gesprek met mijn zus (gezellige avond + fles wijn) heeft heel veel los gemaakt bij ons beiden.