Zeker, daarom heb ik een aantal jaren geleden gebroken met mijn schoonmoeder. Ik was het zo ontzettend zat om continu op eieren te lopen!
We hebben leuk een contact met mijn schoonouders. Met mij moeder ligt het iets ingewikkelder, sinds mijn vader is overleden is ze heel stellig dat het moet gaan zoals zij het wil. De rem was er af en ging dingen zeggen en doen wat ze met mijn vader nooit had gedaan. Zoals ik was in mijn zwangerschap ziek, onze knul kwam te vroeg en moest nog eens in het ziekenhuis blijven. Op het moment dat ze kon komen naar het ziekenhuis was ze boos dat ze niet eerder was dan mijn schoonouders (Ze woont op 1.5 uur afstand) Thuis zeurde ze over een dun laagje stof boven op de kast. Was zo teleurgesteld en boos. Ze vond het ook raar dat we nog geen bord in de tuin hadden. Ik had nog 5.5 week dus nee ik was er nog niet klaar voor. De rest van de familie zie ik alleen als ze op mijn moeders verjaardag zijn. Ik moest zelf helemaal naar de andere kant van het land om mijn kind te laten zien, deden we speciaal voor mijn moeder. Ze hadden niet eens echt interesse, mijn nichtje kon wel zeggen dat ze nog wel drinken wou dat recht voor haar neus stond. Goh wat heb ik lopen brullen in de auto. Nu maak ik een praatje wanneer ik ze wel zie maar kom er zelf ook niet meer.
Ja herkenbaar. Mijn schoonouders zijn fantastisch dus dat is heel fijn. Mijn moeder daarentegen hoor ik niet meer. Ik ben bewust van fb gestapt deels door haar. Verkeerde keuzes maken, enorm narcistisch, uren bellen om over zichzelf te praten, amper interesse tonen in kleinkinderen maar bij haar "vrienden' klagen dat ze haar kleinkind niet mag zien. Een nieuwe partner hebben waarmee het 3x uit en aan is, dus je mag eerst uren horen hoe vreselijk hij is en dat ze politie belde voor hem. Als het weer goed is moet je alles vergeten en is ze boos dat je hem niet accepteert en niets wil horen over hem. Toen ik haar na een tijdje niet horen belde dat ik een miskraam had zei ze dat ze eigenlijk niet kon praten met mij, want zij mag ook niet over haar vriend praten met mij.. dusja. Dan mag ik mijn hart ook niet luchten bij haar. Dat is dus je moeder die 'zielsveel van je houdt'. Ben er ook klaar mee. Sindsdien niets meer laten weten.
Moet dat uitgelegd worden? Hier zien ze ook niet alle Ooms en tantes, of zeer zelden. Nog nooit vragen gehad van de kinderen
Hier een familie die dol is op verplichtingen. Zelfs Hemelvaart worden we verwacht. Ikzelf werk in de zorg en moet helaas 9 vd 10 keer werken als er iets gepland wordt en daar is ook weinig begrip voor.
Nee, dat probleem hebben we niet. Hier geen verplichte fam app, of we worden verwacht op verjaardagen of feestdagen. We zitten niet in een kring om pootjes te geven, geen oma die zegt: voor iedereen is er 2 plakjes worst en 1 blokje kaas. Op feestdagen slapen wij heerlijk uit, en hebben we gewoon een dag vrij. Geen kadootjes koop stress of juist teleurstelling. Maar als het nodig is, staan we wel voor elkaar klaar.
Nou ik had al geen band met mijn schoonmoeder maar sinds ze het nodig vond om alles er uit te gooien ben ik helemaal klaar met der. Ik noem der altijd een emotioneel wrak want ze jankt echt om alles. Nu is het gezeik dat zij geen band voelt met ons omdat ze het gevoel heeft dat wij haar op afstand houden. Dat ze zoveel liefde te geven heeft en zo graag de kinderen vaker wilt zien. Maar zodra mijn man vraagt of we langs kunnen komen hebben ze geen tijd. Toen de kinderen zouden gaan logeren zijn ze ‘s avonds thuis gebracht door schoonvader omdat mijn man had gezegd dat ze behandeld waren voor wormpjes (waren al dood maar zaten nog wel in de poep) Ze appen nooit uit zichzelf en we hebben ze inmiddels al sinds april niet meer gezien. nou adios hoor zoek het lekker uit dan..
Toevallig vandaag weer iets gehad met de familie, waar ik zo verdrietig van ben. Ik wil er niet teveel over zeggen ivm herkenbaarheid. Het is nu vooral een gevoel van machteloosheid dat overheerst. We doen zo ons best, echt over onze grens heen als dat voor de ander nodig is, maar we blijven 2e rangs. We gaan wel weer proberen er over te praten, maar op dit moment is de moed me in de schoenen gezakt.
Deels herkenbaar. Mijn schoonfamilie is geen onprettige familie an sich, heb best een goede band met ze, maar we hebben zulke andere behoeftes als het gaat om familie contact. Ik zelf heb een familie die redelijk op afstand van elkaar leeft. Altijd zo geweest en ik ben ermee opgegroeid. Het is niet zo dat we elkaar niet mogen of ruzie hebben. Maar meer behoefte is er gewoon niet, iedereen respecteert dat. De familie van mijn vriend is enorm hecht en doet het liefst alles samen. Vooral zijn zussen (3 in totaal) willen dat. Mijn vriend heeft iets minder de behoefte maar gaat er wel in mee. Zondag wilde we met ons gezin gaan bbq, en voor ik het weet hebben z’n zussen zichzelf uitgenodigd om mee te doen. Dit uit zich niet alleen in alles samen doen maar ook heel veel video bellen. Dan zit ik met mijn vriend op de bank een film te kijken en opeens wordt hij weggekaapt door de telefoon. We krijgen regelmatig “subtiele” verwijten dat we te weinig initiatief nemen. Van die opmerkingen als: We zien jullie ook nooit (en dan zijn we er 3 weken geleden nog geweest). Heel soms komt er opeens een duidelijk verwijt waarbij ze dan hun verdriet uiten dat ze behoefte hebben aan meer. Dit is ook sterker geworden sinds mijn schoonvader is overleden. Ook toen mijn schoonvader longkanker had, ik hoogzwanger was en ook nog werk had. Toen kwam ik daar 3 dagen per week (dit is voor mij echt veel). Kreeg ik de opmerking dat ik er te weinig was. Toen ik aangaf dat ik meer niet trek in verband met zwanger (veel lichamelijke klachten zoals chronisch misselijk en bekkeninstabiliteit) en werk, gaf mn schoonzus aan dat ik maar prioriteiten moest stellen en mij ziek moest melden want vader was het belangrijkst. We hadden het hier over een langdurig lopend kanker traject.. ik kon niet zomaar “even” mezelf ziek melden. Daarnaast wilde ik dat ook niet. Ik probeer ze regelmatig uit te leggen dat mijn behoeftes anders liggen. Daar is op het moment van gesprek wel respect voor, maar toch komt de kwestie af en toe bovendrijven omdat de eigen behoefte dan de kop op steekt en de overhand krijgt. Het blijft lastig, maar ik probeer erover te communiceren. Als ze dit niet respecteren, tsjah, dan gaan ze mij (ons) nog minder zien.
Hier eigenlijk ook redelijk wat afstand. We wonen allemaal bij elkaar in de buurt (max 30 min. rijden) maar zien elkaar niet vaak buitenom verjaardagen of feestdagen. Soms tussendeur eventjes. Mijn ouders zie en spreek ik wel vaker. Soms is het jammer dat er weinig contact is, maar aan de andere kant heb ik niet echt het gevoel dat ik iets mis ofzo. Mijn man heeft geen broers en zussen, eigenlijk ook wel makkelijk nooit gedoe. Lieve schoonvader en stief schoonmoeder. Echte schoonmoeder is wat apart, haar band met mijn man is ook echt verstoord, maar sluiten haar niet buiten. Dat onze kinderen oom en tantes of nichtjes en neefje niet vaak zien, vinden wij niet zo'n probleem.
Het volgende bedoel ik absoluut niet rot, ik herken het en ik had het vroeger zelf ook. Je gaat over je eigen grenzen heen zeg je en geeft aan 2e rangs te zijn. Maar ben je je bewust van dat door aan je grenzen voorbij te gaan, je hun juist laat zien 2e rangs te zijn. Als je je eigen grenzen niet respecteert en er aan voorbij gaat, dan geef je daarmee het voorbeeld dat het normaal is dat er aan jouw grenzen voorbij gegaan wordt. Hoe kan je verwachten van hun jouw grenzen te respecteren, als het je zelf ook niet lukt om ze te respecteren? Probeer je grenzen te bewaken, je kan het nooit voor iedereen goed doen en het voelt echt minder rot als je gezeur krijgt maar wel heb gedaan waar je je goed bij voelt, dan dat je gezeur krijgt terwijl je aan je grenzen voorbij gegaan bent. en de teleurstelling die je voelt, zal zonder dat je het misschien door hebt, deels er zijn doordat je teleurgesteld bent in jezelf dat je aan je grenzen voorbij bent gegaan. Jij bent verantwoordelijk om je grenzen te bewaken, als je omwille van anderen, over je grenzen heen gaat, dan is dat jouw verantwoordelijkheid. Je kan hun niet veranderen, maar jezelf wel, als dat lukt, zal het gevoel van machteloosheid afnemen en je veel meer het gevoel van controle hebben en ik denk dat het je een hoop verdriet kan besparen in de toekomst. Sterkte ermee. Het is moeilijk helaas
Ik ben bang dat dit niet de volledige oplossing is, maar wel een deel daarvan. Ik heb het hier inderdaad ook wel veel met mijn man over, maar wat minder scherp dan jij het nu stelt. Zoals jij het opschrijft maakt het wel heel tastbaar. We blijven gelukkig al veel meer bij ons zelf en ik dacht eigenlijk dat de situatie nu gelijkwaardig was. Maar goed misschien zit er toch veel meer in dat stukje grenzen aangeven. Dat dat onbewust een hoop saboteert.