Zoals de titel al doet vermoeden: ik wil m’n verhaal kwijt. Ik heb het al geprobeerd bij m’n moeder, maar vond daar geen luisterend oor en het zit me behoorlijk hoog. Ik ga proberen het zo compleet mogelijk te vertellen, maar kan niet het hele verhaal vertellen ivm herkenbaarheid (je mag altijd pb-en voor meer Info) Mijn man is in het verleden al heeeeeel vaak teleurgesteld door z’n moeder, nu nog steeds komt dit met regelmaat terug. Sinds we een kleine hebben, is de band er niet beter op geworden en eisen ze de baby op wanneer ze willen. Ze bellen op als ze hem willen zien en dan moeten we langs komen (ze wonen nog net niet in onze achtertuin en komen zelf nooit), naast de keren dat we zelf al spontaan komen. 1x hebben ze gevraagd of ze langs konden komen, maar we moesten helaas werken, dat wordt nog steeds tegen ons gebruikt. Als we op een verjaardag zijn en we komen binnen dan zegt ze binnen een minuut: ‘geef baby eens even’. Ze rookt, geen probleem, maar de vorige keer had ze gerookt, duwt sigaret uit, komt naar binnen en steekt zo dr vinger bij baby in de mond. Dit alles en een regelmatig teleurgestelde man zorgt ervoor dat ik moeite heb met haar en haar omgang met baby. Vorige maand hadden we een verjaardag bij hun en zijn we ook geweest. Baby had net een hangerige/zeurderige dag, bij binnenkomst begon baby gelijk wat te zeuren. Ik heb baby daarna op een kleedje gelegd, maar ook dat was na 5 min geen succes. Ik heb ‘m daarna op schoot genomen en hij was toen tevreden aan het spelen, schoonmoeder kwam toen dat ze hem vast wilde houden. Ik gaf aan dat ik hem zelf nog even bij mij hield. Vervolgens trekt iemand anders baby 5 min later uit m’n handen zonder pardon. Gelukkig was ie tevreden dus heb ik het zo gelaten. Schoonmoeder was hierna heel boos en heeft staan huilen waarom zij baby niet vast mocht houden en een ander wel. Ik ben eerlijk, ik heb er ontzettend veel moeite mee zodra zij bij baby in de buurt komt, laat staan vasthoudt. Mijn oergevoel als moeder komt dan naar boven. Ik wil mijn zoon beschermen tegen de teleurstellingen die zijn vader heeft gehad en zodra hij zelf kan lopen of aangeven wat hij wel/ niet wilt mag hij zelf die keuze maken om naar oma te gaan of niet. Maar voor die tijd doen wij als ouders dat. (Mijn man staat 100% achter mij). Ik ben een verschrikkelijk mens hè?
Verschrikkelijk Menselijk, is een meer toepasselijk woord. Ik snap je helemaal. Jammer genoeg is dot niet zo makkelijk op te lossen. Waar is je man in dit verhaal? Wat vindt hij hier van?
Nee hoor je bent geen slecht mens. Je bent een moeder en een verdomt goede dat je je baby wilt behoeden voor de teleurstellingen die zijn vader heeft meegemaakt. Voel je er nier rot over! Jullie zijn de ouders en jullie bepalen, niemand anders. Het enige wat ik in jouw situatie anders had gedaan was niet mee gaan ij het opeisen van je baby. Leuk dat ze hem willen zien, maar wel wanneer het jullie uitkomt en niet wanneer hun dat willen. Ik had schoonmoeder laten voelen dat ik degene ben die alle regels maakt en niet zij!
Mijn man staat achter mij en denkt er hetzelfde over, maar is reëler in het feit dat ik de baby niet altijd kan blijven ‘verstoppen’ voor haar. Ik ben daar echter nog niet klaar voor, ik heb er zoiezo (sowieso?, wat was het ook alweer?) moeite mee om de kleine af te staan, bij iedereen. Maar bij haar
Heeft je man al eens een goed gesprek gehad met zijn moeder? Of heb jij een goed gesprek gehad met haar? Want zo te lezen hebben jullie er beiden last van. Buiten de communicatie om, ben jij altijd de moeder en bepaal jij (samen met je man) wat er gebeurd!
Herkenning. Ik heb besloten dat ik er klaar mee ben. Ik hoef niet alles te pikken en bewaak mijn eigen grenzen en die van mijn zoon en gezin.
Precies. Jij (jullie) moet wat assertiever worden in deze. Bewaak je grenzen en maak van haar probleem niet jullie probleem.
Afstand nemen Ze bellen en dan Moeten jullie komen? Jullie moeten helemaal niks... Ik denk dat jullie beide wat assertiever moeten zijn anders blijft de situatie zo Gesprek met hun aangaan samen
Of een uurtje verderop gaan wonen Nee, ik heb geen tips voor je maar ik kan me voorstellen dat dit echt heel kut is! Soms helpt het om gewoon even te klagen.. Maar het klinkt inderdaad alsof je je ook best iets assertiever op mag stellen. Anders schiet je straks mss op een onhandig moment ineens uit je slof en dan is het helemaal zo &*&%$#.
Eerste stap is inderdaad écht assertiever worden. En de tranen niks van aantrekken. Mijn schoonmoeder, is heel lief, maar stort zich ook als een bezetene op onze baby. Daardoor kreeg ik er echt een afkeer van als zij in de buurt van mn baby was. Op een moment was het genoeg voor mij: Nee, we komen niet elke week verplicht langs omdat zij zo graag de baby wilt zien. Toen ging ze me elke week bellen op mijn roostervrije dagen: of ze langs kon komen om de baby te zien. Soms kan ze langskomen, maar zeker niet elke keer. Ik geef dan ook eerlijk aan dat het nu even niet uit komt. Als we daar zijn en ze duikt gelijk op de maxi cosi , zeg ik even afstand houden, baby moet nog even wennen. Zit de baby bij mij met een bepaalde rede en lijkt het me op dat moment beter dat ze even niet bij oma op schoot gaat, dan zeg ik dat. En geloof me, binnen twee minuten staat ze voor mijn neus met dr armen gestrekt, geef de baby nu maar even aan mij. Maar nee, ik blijf voet bij stuk houden. Vooral ik, ben dus een stuk assertiever geworden naar haar toe. En nu ik het gevoel heb dat ik weer de regie in handen heb, heb ik er ook een stuk meer vrede mee als ze wel bij oma op schoot zit . Als oma zich ook weer op onze baby stort, kan ik het een stuk beter accepteren omdat ik weet dat ik de touwtjes in handen heb, en niet zij.
Je bent niet verschrikkelijk, je hebt groot gelijk. Ik heb dit soortgelijk gehad met mijn schoonmoeder. Ik hield mijn dochter zoveel mogelijk bij mij en alleen wanneer ik het aangaf mocht zij dochter vasthouden. Dochter raakte namelijk standaard overstuur bij haar. Grenzen aangeven heeft hier erg geholpen. Wel was ik er zelf altijd erg gefrustreerd door. Want het is niet leuk om zo op je strepen te moeten staan. Ik was zo blij toen dochter zelf duidelijk kon maken of ze wel of niet naar oma wilde. Oma had (heeft) nog geregeld de neiging om haar gewoon vast te pakken en vast te blijven houden maar dan werkt dochter haar oma fysiek van haar af en dit mag ze ook van mij.
Dit dus. Dat eeuwige gejank ook altijd dat iedereen je kind vast wil houden. Waaaaaarom.. Je kunt gewoon zeggen dat je iets niet wilt, en als mensen dat dan stom vinden, dikke vette prima. Jouw gezin gaat voor!
Ik snap dat dus ook niet. Als iemand het aanbied of een kindje dat kan lopen vraagt of ie bij mij op schoot mag dan prima. Maar ik vraag er nooit zelf om en ik eis het al helemaal niet. @TS: je bent niet verschrikkelijk (genoeg). Wat men hier al zegt: bewaak je grenzen en probeer haar uit te leggen dat het niet altijd uitkomt en vasthouden best kan als jij en jouw man vinden dat het kan. (Advies van een moeder in spe, dus lekker makkelijk praten van mij. Maar ik ben vrij pittig, dus ik voorzie dat ik ook straks als mijn kind er is nog zo er in zal staan)
Ja, zo doe ik dat ook al jaren. Overleg de grenzen met je man, wordt het er over eens een geef dat duidelijk aan. Ga er geen discussie over aan met je schoon moeder want dat leidt alleen maar tot ruzie. Gewoon helder vertrekken wat jullie wel een niet willen.
Release your inner lioness... Laat dat gevoel dat je krijgt als ze voor de zoveelste keer JULLIE baby claimt eens eruit! Het is potdorie jullie kind! Je MOET helemaal niks als dat voor jou of je man niet goed voelt. Dan maar een keertje ruzie/ hoog oplopende emoties en tranen. Als dat nodig is om het punt duidelijk te krijgen, het zij zo. Ik had dit 5jaar geleden met mijn eigen moeder. Die woonde naast onze buren, dus was binnen een halve minuut bij ons als zeer dat wilde. In de kraamweek en de periode daarna vond ik het nog wel oké en logisch en fijn dat ze elke dag even langskwam. Maar ze bleef maar komen. Elke dag. Te pas een te onpas. Vroeg op den duur niet eens meer of ze even kon langskomen, maar liet zichzelf gewoon binnen. Onze privacy was totaal weg. En ik merkte dat ik continu op de uitkijk zat of ze er al weer aan kwam. En ik kreeg gewoon een hekel aan het moment dat ik haar weer aan zag komen. Mijn eigen moeder, met wie ik zo'n goede band had... Ik ben op den duur ook geknapt. Het kostte wat tranen, van beide kanten, maar daarna werden onze grenzen in elk geval bewaakt. Ik heb letterlijk tegen haar gezegd dat ik van haar hou en haar heel veel tijd met dochter gun, maar dat ik, zoals het op dat moment ging, niet meer trok. "Ik krijg gewoon een hekel aan het moment dat ik je de tuin in zie lopen, en dat lijkt me voor niemand goed." Echt, gooi het eruit en bespreek het. Stel je grenzen en bewaak ze samen.
Duidelijk grenzen aangeven idd, maar bedenk ook wat voor relatie je later voor je ziet tussen oma en kind. Gaat oma straks oppassen? Gaat je kind met ze dagjes mee leuke dingen doen? Ik snap je oerinstinct om je baby niet uit handen te willen geven, maar als je ergens ook de verwachting hebt dat ze heel veel metelkaar gaanoptrekken, moet je haar wel de kans geven om een band op te bouwen. ( maar wel op jouw voorwaarden natuurlijk)
Het is dat mijn broer nog geen kind heeft anders had ik oprecht gedacht dat je mijn schoonzusje was maar dan vanuit mijn eigen ervaring met mijn moeder. Vooral dat roken en je vinger in de mond doen of roken en daarna kusjes geven, boven de box of maxi cosi hangen. Heb hier helaas geen tips want bij t minste gaat ze janken en zielig doen. Ze mag 1x per 2 weken komen en woont gelukkig niet naast ons of in dezelfde plaats.
Ik snap het ook niet hoor. Zoon hebben we nooit bij een ander laten liggen (ja 1 die het eistte, en ze overrompelde me en heb nu ook gezegd tegen mn man dat t niet weer gebeurd) maar verder niks. Toen hij een halfjaar was het buurmeisje van mn broer die ik.niet eens ken, of ze hem vast mocht houden. Nee. Nou toen had ik t gedaan, die hele verjaardag zich er mee bemoeien dat dat goed voor m was. Mijn antwoord "maak je zelf een baby, kun je die de groep rond laten gaan" Laatst vroeg er 1; "ga je nu met de tweede baby weer zo strikt zijn in niet vasthouden?" Eehh ja, die verdient ook zo min mogelijk prikkels en is geen pop die de groep rond hoeft. Doei. Gewoon je eigen pad volgen. Jouw hart weet wat het beste is.
Dit inderdaad. Die eerste vooral bij mensen die het echt niet begrijpen. Wij hebben zoontje in het begin zo min mogelijk aan anderen gegeven. Zelfs onze ouders mochten hem de eerste week niet vasthouden en hadden daar begrip voor. Van anderen wel commentaar gekregen, jammer dan! En als dit voor jou niet goed voelt, moet je echt je grenzen aan gaan geven! Ga in gesprek met haar en laat echt duidelijk weten dat jij je hier niet goed bij voelt. En dat ze belt dat ze jullie kind wil zien, sorry, maar ze heeft het te doen met de keren dat jullie komen! Kom voor jezelf en je kind op!
Bedankt voor jullie reacties, doet me écht goed om te lezen dat het niet helemaal aan mij ligt. Oppassen of een dag met de kleine weg, zal nooit gebeuren, daar is ze te onbetrouwbaar voor. We proberen wel assertief te zijn, maar dan gaat ze een scène schoppen voor de hele familie en word ik uiteindelijk aangekeken als dat mens dat haar oma geen moment met haar kleinkind gunt. Ik ben ook gewoon bang voor een ruzie in de familie en dat wil ik ook totaal niet veroorzaken. Moeilijke is dat er een aantal feesten aankomen waarbij ik niet aanwezig kan zijn en man wel. En hij geeft dan uiteindelijk uit medelijden toch die kleine aan z’n moeder. Ik zou het zo graag willen loslaten en accepteren, maar ik kan het gewoon niet.