sorry maar ik heb het zelf wel degelijk mee gemaakt hoor! en dan zoalsje zelf had zegt hadjij een goede vriendin zo is dat bi mij ook het geval geweest dus dan ziet te buitenwerled het toch? en juist daarom snap ik niet dst zulke dingen zo vaak gebeuren, en dan je eigen kinder ik vind dat ze dat zichzelf op hat moeten hangen als ze er dan zo doorheen zat maar zon arm kindje in nu dood en haar moeder leeft nog......
Ik snap je wel hoor, zij was gelukkig de enige in mn omgeving die het zag (mede omdat ze het ook had meegemaakt en ze zelf in de zorg werkt), maar andere vriendinnen kletste gewoon met me mee :S Ik weet niet wat daar verder gebeurd is, maar vaak denken mensen dat ze dit uit liefde kunnen doen, hoe wreed het ook is. Ik hoop nooit in zo'n situatie te komen, ik hoop altijd dat ik op tijd aan de bel zal trekken. Helaas kan het iedereen overkomen Die vrouw schijnt een hele lieve moeder te zijn geweest.
Ik weet dat men in psychotische toestand geen idee hebben wat ze doen, de wereld van zo iemand is zo gekleurd met paranoide en wanen......deze mensen moeten behandeld worden.
Het is gewoon ronduit triest dat de omgeving niet in de gaten had wat er mis ging/was. Ik kan me nml niet voorstellen dat ze dit zomaar ineens deed. Dat er vooraf geen tekens van psychische problemen waren. Maar al waren die er...al wist men het...dan nog is het maar de vraag of en hoe men dit had kunnen weten/voorkomen. Ik heb 11 jaar met mn ex gewoont. 11 jaar heb ik hem "werkende" gehouden en geprobeert hem hulp te laten zoeken. Hij vond dat hij geen hulp nodig had. Wij gingen er als gezin langzaam aan onderdoor. Toen ook nog eens bleek dat mijn oudste PDD-NOS had en ik dus de opvoeding nog strikter en duidelijker moest houden met vaste tijden voor vanalles kon ik mn ex niet meer helpen (hij was vooral n stoorzender voor mijn pogingen de knderen een zo normale en geordend leven te geven omdat hij zich niet aan dag en nacht ritmes stoorde en feitelijk op den duur los van het gezin leefde). Het was OF hem helpen door zn leven te komen OF mn zoontje. En ik heb toen voor mn zoontje gekozen. Onderwijl werd mn ex steeds vijandelijker naar mij...maar klopte tegelijk aan bij me om hulp...zowel psychisch als over simpele dingen. Ondanks dat hij nu weer meer contact zocht met zn moeder en broers. Hij wilde hen niet laten weten wat er speelde of gebeurde...en zij zagen niks. Hij stuurde me brieven en stalkte me om maar aandacht te krijgen. In de brieven sprak hij al over zelfmoord. Die heb ik toen naar zn oudste broer door gestuurt in de hoop dat hij inzag dat t helemaal niet goed ging en mogelijk ook probeerde om zijn jongste broer tegen zichzelf te beschermen en hulp te laten zoeken. Op den duur trok ik dit niet meer en heb op n gegeve moment gezegd OF je zoekt NU hulp OF je krijgt je kinderen niet meer mee. JA, dat is chantage...maar ik had verder geen andere middelen om hem te dwingen zichzelf te helpen (bovendien vertrouwde ik er niet meer op dat hij n gezonde beslissingen kon nemen). Hij is wel geteld 2x naar n psych geweest en 2 weken na onze definitieve scheiding heeft hij zichzelf van t leven berooft. Elke keer als ik dit soort dingen lees dan flitst er iets door mn achterhoofd van dit had mij misschien ook kunnen gebeuren.... Hij had net als n aantal anderen er ook een "familie drama" van kunnen maken door zn kinderen mee te nemen... Het is heel makkelijk om mn ex de schuld in de schoenen te schuiven van zn eigen dood. En natuurlijk is hij er zelf schuldig aan dat hij ook daadwerkelijk die stap genomen heeft. Maar in Nederland is er geen gedwongen opname voor dit soort dingen. Ik had geen enkele mogelijkheid om hem hier van te weerhouden (ja bij hem blijven en dan met zn alle ten onder gaan....en wie weet wat er dan gebeurt was?). En de hulpverlening ook niet. Als iemand niet geholpen wil worden omdat hij meent dat er niks aan de hand is....tja...helaas. En als iemand wel meent dat er iets aan de hand is maar niet weet waar heen of niet durft en de rest vd wereld heeft niks in de gaten...wederom...helaas. Dan gebeuren dit soort dingen. Ik zal t jullie nog sterker vertellen. Ik had n vriendin die zich van het leven heeft proberen te beroven door een halve fles whiskey en 20 valium. Was ook nog bijna gelukt ook alleen n aantal kinderen vonden haar in de bosjes en de politie heeft haar in t ziekenhuis gebracht. Was erg schrikken (we waren al al die tijd bezig om haar hulp te laten zoeken maar zij wilde niet...en dan kom je nergens) maar ergens had ik zoiets van nu wordt ze vast opgenomen ondanks dat ze niet wil....ze is immers een gevaar voor haar eigen leven. Dus kan niet anders, en dan krijgt ze eindelijk hulp! Niet dus... De volgende dag mocht ze alweer naar huis. Ze was nog zo slapjes dat ze bijna niet kon lopen...zeker niet zonder ondersteuning. En dr leventje ging weer door zoals altijd. Ze had ook n kind en zelfs daarmee deden ze niks...die bleef ook fijn bij haar wonen. En dan heb ik t nog niet eenws gehad over de onduidelijke wirwar van hulp instanties die langs elkaar af of tegen elkaar in werken.. Nu is t tegenwoordig geloof ik zo dat ze sneller naar bureau jeugdzorg gaan als er zulke dingen spelen (of dat positief of negatief is laat ik dan ff in t midden) Maar na zulke dingen te hebben mee gemaakt en gezien te hebben kijk je toch anders tegen dit soort drama's aan.
bij zulke drama's kom je nooit achter hoe het alemaal precies is gegaan en dergelijke maar in mijn ogen moeten er altijd wel dingen zijn geweest die je als buitenwerled hadden moeten opvallen iets van achteraf gezien dit of dat....
ik hoop vooral dat die andere 3 kindjes goed opgevangen worden. wat vreselijk moet dat zijn, dat je moeder je zusje opgehangen heeft waar je bij bent (begrijp ik dat goed uit het verhaal?) en je er niets aan kunt doen omdat je nog te klein bent. en vervolgens ben je ook nog eens je moeder 'kwijt'... heel naar!
wilma, wat een moeilijk en verdrietig verhaal van je ex. hoop dat je een manier gevonden hebt om het te verwerken. liefs, lauwie
Wilma, wat heb jij veel meegemaakt zeg.... Ik neem mijn petje voor je af, echt waar! En ik vind het heel goed van je dat je zo goed ziet dat jij er niks aan had kunnen veranderen. Stel je voor dat je jarenlang rondloopt met schuldgevoelens....das nog extra zwaar....
@ Lauwie en SandraK, Dankjewel Was meer ter ilustratie dat je sommige dingen niet door hoeft te hebben en dat ALS je ze al door hebt t nog niet gezegd is dat je er als familielid of man/vrouw oid wat aan kan doen. En ik heb even een soort van schuldgevoel gehad. Maar al snel was het me duidelijk dat ik er gewoon niks aan had kunnen doen. Ik deed al ontzettend veel om hem in te laten zien dat t mis ging en feitelijk ondanks de scheiding al meer als ik had hoeven doen. Enige puntje waar ik mezelf op kan betrappen is dat ik misschien naar zijn huisarts had moeten bellen met dit verhaal of contact had moeten opnemen met zijn psych (die hij dankzij mn chantage had) maar dan had hij mee moeten werken en moeten zeggen wie of waar hij die had...En ik denk dat hij dat niet gedaan zou hebben (hij zegt nml in zn afscheids brief dat hij al voor hij naar die psych ging al helemaal zeker was van wat en waneer hij het zou doen...) Maar goed... soms denk ik daar nog wel eens over na. Om dan gelukkig tot de slot som te komen dat ik niet voor niks ben gaan scheiden...omdat ik die zooi erbij naast mn autistische kindje niet meer trok.
Psies meis, je hebt een goede keus gemaakt. Maar het blijft moeilijk.... Mijn buurman zit midden in de naweeen van een psychose, en ik zie wat dat met een huwelijk doet...