Maar wat ik lees is nu toch ook niet zo dramatisch? Ik denk dat als TS haar verwachtingen zou bijstellen, de stress vanzelf zou wegvallen. Ok, haar schoonmoeder reageert niet altijd zoals zij zou willen...ik denk dat dat niet zo ongewoon is? Om daarvoor nu je kind een familielid te ontzeggen...
Het lijkt alsof je over mijn moeder praat. Zij is ook vaak negatief etc. zegt dingen wat je pijn doet maar ze heeft het totaal niet door. Laatst weer wat gehad en dan weet ik niet wat ik moet doen dus negeer ik haar, vragen ze (allebei mijn ouders) aan een broer wat er is met mij. Van de week toch nog contact gehad maar aan de telefoon merk je ook echt dat ze niet weten dat ze een ander ontzettend pijn doen, wij zijn tot de conclusie gekomen om veel dingen maar langs ons heen te laten gaan en er niet vaak heen te gaan. Er zit hier soms maanden(minstens 6) tussen dat ze op visite komen en dan nog moet ik het eerst vragen of ze komen.
Nou als je gezin er onder lijd hoe het contact is met familie dan kun je het beter verbreken of op een lager pitje zetten. Mijn gezin en mijn gezondheid zijn belangrijker dan contact met familie.
Iedereen is anders. De wereld zou er een stuk mooier uitzien als we dat eens gewoon zouden accepteren. Ik lees hier geen schokkende dingen waardoor het contact verbroken zou moeten worden. Als ze nou naast je zou wonen en elke ochtend klagend aan je keukentafel zou zitten.... Zo te lezen is ze erg trots op haar kleindochter vanwege die tatoeage. En wat betreft die verjaardagen: Mijn ouders komen op de verjaardagen van de kleinkinderen maar regelmatig niet op de verjaardagen van de volwassenen ( ze hebben een vakantiehuis). Helemaal prima toch? Ik kijk niet meer zo uit naar mijn verjaardag, de kinderen wel. Wat me hier wel vaker opvalt: Als het jezelf niks oplevert maar energie kost, is het contact verbreken blijkbaar heel normaal. Ik snap dat er situaties zijn waarbij het beter is om het contact te verbreken maar is het nou zo erg om iets gewoon te doen om een ander een plezier te doen. Ook al levert jou dat niks op??!
Als het alleen maar stress oplevert zou ik het laten zitten (helaas ervaring mee). Jullie zijn volwassen, het is jullie keuze. Maar ik lees alleen niet wat jullie eraan doen, alleen maar wat zij allemaal verkeerd doet. Misschien zou meer eigen initiatief van jullie kant kunnen werken (heb ikzelf geprobeerd, maar dat wees mijn probleemfamiliegeval jammergenoeg af. Maar misschien werkt het voor jullie wel. Je kan b.v. ook de deur uitgaan als ze op bezoek komt, naar de speeltuin ofzo).
Misschien nog ter verduidelijking wat voorbeelden en ik verwacht echt geen 100% begrip als je mn schoonmoeder niet hebt ontmoet. We reisden eerst iedere maand naar haar toe om een band op te bouwen. Toen zij een keer gepland had om naar ons te komen was ik ziek (toeval niet door haar). Ze vond het niet kunnen dat ik af had gezegd (al 's nachts zodat ze niet voor niks van huis zou gaan) omdat het haar zoveel energie had gekost. Ik werd toen gesommeerd (je moet langskomen want we moeten het hierover hebben) en ben gegaan. Heb me verontschuldigd (weet nu niet meer waarom want ik was ziek, maar goed). Zij stak zo ontzettend veel energie in onze relatie (alleen app berichtjes ze was nog nooit bij ons geweest) en ik had afgezegd... Zulke dingen gebeuren vaker. Ik probeer altijd het gesprek gaande te houden. Ook wanneer het onaardig richting ons wordt. Bijvoorbeeld 4 weken voor ik uitgerekend was, kwam ze langs. Toen ging het helaas over politiek. Ze omschreef zichzelf toen als "de boze blanke stemmer" en zei tegen mijn man en mij: "jullie mensen snappen daar toch niks van". Ik ben niet echt van mensen in een hokje stoppen dus vond dat nogal vervelend maar goed ik heb mijn mond erover gehouden. In gesprekken nu zoek ik altijd naar de gemene deler. Ze zal nooit iets positiefs zeggen, maar dan zoek ik nu onderwerpen waar we tenminste allebei negatief over denken om over te praten. Ik kan vertellen: de laatste tijd is dat ongeveer alleen nog IS. Natuurlijk snap ik dat ze niet 2x in een maand de reis maakt, maar ik vind het vervelend voor mijn man dat ze dan mijn kleindochter boven hem stelt. Heel leuk dat ze zo enthousiast is over haar, maar wel altijd rare dingen. Mijn dochter drinkt ontzettend snel dus ik vertelde over de speen met het kleine gaatje. Haar reactie: oh toen B (mijn man) klein was knipte ik gewoon de bovenkant van de speen eraf zodat hij snel kon drinken. Ook lullig voor haar dat het zo langzaam moest. Ik uitleg gegeven over verzadiging, zegt ze oh dan spuugde hij zeker daarom zo veel, maar t ging wel lekker snel Ze vindt ook dat mijn dochter te grote flessen krijgt (180/6) en als ze haar dan de fles geeft, stopt ze gewoon na 150ml. Ook als mn dochter dan huilt, geeft ze de rest niet. Vond mn eerste bericht al erg lang maar misschien dat deze voorbeelden het wat duidelijker maken.
Ik las ergens wat wij eraan doen? We hebben bij de geboorte van N besproken hoe we het zouden doen met mijn schoonmoeder. Zij stelde voor dat zij de ene maand zou komen en wij de andere. Dit komt er nu op neer dat wij bijna iedere maand naar haar gaan. We stellen altijd voor af te spreken, zelf zal ze nooit een datum noemen o.i.d. We zorgen altijd dat ze N dan de fles kan geven, schoonma vindt dat leuk. Zorgen ook altijd dat N uitgeslapen en vrolijk is zodat ze het knuffelen zo lang mogelijk volhoudt. We zoeken onderwerpen in gesprek waar we overeenstemming over hebben. Betalen haar treinkaartje als ze naar ons komt. Ik verbreek niet zomaar contact met familie, maar ik vind ook niet dat dit zoveel stres en energie zou moeten kosten. De negativiteit is zo erg dat we er bijna altijd met hoofdpijn weggaan en soms bijna in tranen want ze is ook erg negatief over ons. Dat mijn man ouderschapsverlof heeft vindt ze onzin want werken is belangrijk. Dat ik 3 dagen werk vindt ze onzin want je kind is belangrijk...
Ik probeer die insteek ook te hebben, het te negeren. Weet ook echt niet of ze zelf doorheeft hoe ze is. Haar zussen zeggen altijd: ja dat is Naam... en rollen dan met hun ogen.
Ik accepteer zeker dat ze anders is. Heb nog wat meer uitleg geplaatst omdat mijn eerste bericht inderdaad wat kort beschrijft hoe ze is. Het is niet per de mijn insteek contact te verbreken. Ben alleen niet zeker over hoeveel energie en stres het moet gaan kosten voor we dat wel doen. En wij hechten nog wel belang aan onze verjaardag, maar snap dat dat voor iedereen anders is.
Ik heb een poos geen contact met mijn ouders gehad, maar dat was voor ik kinderen had. Het contact met mijn moeder levert ook veel stress op, maar ik heb geaccepteerd dat ze niet meer zal en kan veranderen en dat helpt. Het blijft stressvol, maar ik haal een keer diep adem en dan gaan we weer. En makkelijk is dat niet, we hebben al genoeg stress in ons gezin. Maar ja, het zou mijn moeder heel veel verdriet doen als ze ons en de kinderen niet meer zouden zien, en ook al was mijn opvoeding niet altijd even leuk, ze heeft wel altijd haar best gedaan om het beter te doen dan haar ouders. Dus mijn tip zou zijn, accepteer dat ze niet kan veranderen, probeer die ene dag in de maand diep adem te halen en gun haar het contact met haar kleinkind.
Thnx voor de tip dat is ook wat we nu inderdaad proberen. Voor mn schoonmoeder hoop ik dat we het volhouden. Voor mn dochter hoop ik dat ze niet teveel van die negativiteit mee gaat krijgen. Geen contact met ouders lijkt me ontzettend moeilijk ook als wel contact ontzettend moeilijk is. Bij mijn eigen oma alleen wel gezien hoeveel het ontzorgde toen zij het contact verbrak. (Met reden overigen dat we niet op moederdag langs waren geweest)
Ja, die negativiteit lijkt me wel lastig. Van de andere kant duurt dat nog wel even voor je dochter daar echt last van gaat krijgen, dus ik zou proberen daar nu nog niet teveel aan te denken. Stomme reden van je oma . Het voelt voor jullie wel heel anders denk ik als het verbreken van contact van de andere kant komt, geen schuldgevoel. Toen ik geen contact met mijn ouders had verbroken tijdelijk, voelde ik me wel heel schuldig, maar ik kon echt niet met ze omgaan toen. Ik zat met mezelf in de knoei en mijn moeder trapte me maar meer de grond in, terwijl ze dacht dat me dat zou helpen. Ondanks dat ik meerdere keren had aangegeven dat het me kwetste. Toen ik het contact weer aanging, heb ik gezorgd dat ik die dingen voor mezelf een plekje had gegeven en ik moet zeggen dat ik wel merkte dat mijn moeder haar best probeerde te doen, ook al lukt dat haar vaak niet. Echt veranderen lukt niet, dus haar best doen moet dan maar voldoende zijn . Zou het trouwens kunnen helpen om wat te ondernemen met haar ipv alleen op bezoek? Merk dat zoiets het voor mij wel makkelijker maakt, omdat er dan minder tijd is voor vervelende opmerkingen. En wandelen oid vinden we beiden leuk, dat scheelt ook.
Het lijkt me inderdaad heel veel schuldgevoel opleveren. Aan de andere kant was het waarschijnlijk heel hard nodig dat je op dat moment voor jezelf koos. Vind het knap dat je die beslissing hebt genomen en knap dat je nu wel weer contact hebt. Lijkt me toch lastig als er zoveel meespeelt. Met mn schoonmoeder gaan we eigenlijk altijd ergens heen. We zijn nooit thuis. In publiek lijkt ze zich soms meer in te houden. Of we zien iets leuks of grappigs waar we dan over kunnen praten.