Pfff, jeetje dat is ook wat dat ze zo snel weer ontslagen is! Ik zou ook de ha bellen, of ha-post dit weekend en aangeven dat jullie dit niet langer aan kunnen. En als de familie het niet wil dat ze opgenomen wordt moeten ze zelf voor haar komen zorgen anders hebben ze geen recht van spreken vind ik en kun je echt even lak aan ze hebben. Jij "moet" er in ieder geval voor blijven zorgen dat je lekker in je vel blijft zitten want dankzij je vriend nu is gebeurt. Dat is ook echt heel belangrijk! Sterkte!
Nou hier een mama die al tig malen een poging heeft gehad oa polsen doorsnijden! En ook al eens opgenomen geweest in een psy inrichting. Ik heb er altijd heengevlogen maar op den duur werd ik het zat. Iedere keer weer en steeds was het van ik doe het niet meer blabla. Mijn moeder ziet ook geesten ed en zit zwaar onder de tabletten als er maar oets mis gaat grijpt ze zich weer. Ik heb nu sinds een hele lange tijd weinig tot geen contact meer omdat ik het echt beu werd. Misschien is het hard maar wat heb ik er steeds aan en ook de mijne wil geen enkele hulp! In die psy inrichting is ze weggegaan omdat ze bang was dat dr uitkering werd gestopt en zo dr huisje kwijt zou raken. Nou dat was voor mij de druppel echt waar!
allereerst ik vind je een topmeid! dat je alles regelt voor jemoeder en je broertje. ik heb net even voor je gegoogled op crisishulp, en er kwam een heleboel naar boven. teveel eigenlijk om op te noemen. Als je zelf even kijkt, er is vas een instantie die je kan helpen! En het is nu zwaar ,maar er komen vast en zeker betere tijden aan.
meid wat heftig allemaal zeg... hier van heel dichtbij hetzelfde meegemaakt maar bij ons werd die gene verplicht meteen opgenomen en na 3 maanden weer naar huis. plus nog jarenlang gesprekken met een psychologe erachteraan. dit heeft heel goed geholpen bij diegene en als er weer een dip is merkt iedereen dat en krijgt ze ook medicijnen plus weer meer gesprekken. ga indd wat meerdere zeggen met een huisarts praten, misschien kan er iemand bij je moeder thuis komen praten, ik snap echt niet dat ze zo naar huis gestuurd word en alles in jullie armen gelegd word, want dat is niet te doen.. sterkte meid!!! als je iets wil vragen kan je me ook pben. wil er niet teveel onlinne over neerzetten..
Jeetje wat veel reacties, moet eerlijk zeggen sommige reacties heb ik met tranen in me ogen moeten lezen. heb nu de klap te pakken, ik verwijt het haar dat ze me broertje zomaar in de steek wou laten en ben boos op haar, heb gisteren totaal geen contact meer met har gehad omdat ze in eerste instantie geen hulp wou. Heb haar nu als het ware gedwongen, want ze weet het, doet ze het niet, is ze straks 2 kids kwijt. Er heeft altijd een plan van aanpak klaargelegen, mocht er met haar iets gebeuren, maar dan wel door haar ziekte ofzo en niet door zelfmoord. Ik heb altijd gezeg, mocht er iets gbeuren, me broertje en jou dieren vang ik op. Maar vogensmij denkt zij dat ik alles maar gewoon aankan. En dat maakt het zo moeilijk voor me. ze blijft bij alles volhouden dat het een eenmalige actie was, maar mijn gevoel zegt heel wat anders. Me vriend is gelukkig een hele goeie steun voor me hij heeft wel door dat het me meer opvreet dan ik laat zien, en probeert me zoveel mogelijk te laten lachen. Ziekenhuis hier is gewoon een ongelovelijke kut ziekenhuis, want ze lag op mediumcare, en mensen liggen daar gewoon open en bloot zowat, zelfs een vrouwtje aan een beademingsapparaat lag daar een beetje voor iedereen zichtbaar, geen gordijnen dicht enzovoort, geen enkele privacy. Best sneu voelde me daar ook totaal niet fijn.
wat ga jullie dan nu doen? het is namelijk niet de bedoeling dat ze zomaar van afkomt en dat jij jezelf ga opvreten van... wat als ze het doet dan moet jij....? ik zou toch je gedachten uiten naar haar toe over dat je niet geloof dat het eenmalig is en dat ze misschien denkt dat jij alles maar aan kan maar dat is niet zo.. Ik zou je boosheid enz toch uitspreken. maar dan genuanceerd natuurlijk. maak geen ruzie erover.. alleen praten over wat op je gedachten zijn. ze heeft iets gedaan, en ze moet de gevolgen daarvan ook aanhoren... wat het met haar omgeving 'psychisch' doet!
he meid.. ! ik heb het zelf ook meegemaakt met iemand.. die het leven niet meer zag zitten het is heel moeilijk om je daarin te verplaatsen .. heel lastig om die mensen te begrijpen .. degene die ik kon gaf ook hinds en was ook al depresief.. alleen hij is wel overleden .. helaas.. je kan zulke mensen alleen maar bijstaan en in godsnaam erachter komen waarom zodat je het probleem kan aanpakken .. je heb zelf een leven en kan niet 24/7 achter haar gaan staan .. ik snap heel erg dat je je zorgen maakt.. zorg in iedergeval dat ze hulp krijgt ik wens je veel suc 6 meis
Ff kort en concreet over je vraag wat jij kunt doen om te zorgen dat je moeder hulp krijgt: contact opnemen met de huisarts van je moeder, je verhaal doen en vooral aangeven dat jij stellig de indruk hebt dat dit niet een eenmalige actie was, maar gepland en dat je verwacht dat dit nogmaals gaat gebeuren. Je huisarts kan dan kijken of er eventueel een gedwongen opname kan worden ingezet.. Sterkte ermee!
Jemig wat heftig moet dit voor je zijn! In Nederland zijn de criteria voor een gedwongen opname enorm streng. Een IBS is voor een aantal dagen (misschien wel weken), maar veel wordt er niet uitgehaald tijdens zo'n opname, vooral niet als je moeder ontkent dat dit een suicidepoging was. Iemand kan in therapie gaan, gesprekken voeren er kan worden geregeld met de huisarts dat je moeder dagelijks haar diazepam moet halen, maar (niet vervelend bedoeld) als iemand echt suicide wil plegen kan je dat niet voorkomen. Je kan degene op dat moment misschien tegenhouden, maar degene kan het die week erop ook doen of een half jaar later. De criteria voor een RM zijn zo streng en voor je een RM krijgt ben je zo een maand of 2 verder. Ik zou wel de huisarts bellen en de crisisdienst, dan is de situatie bekend, mocht je je ernstig zorgen maken over je moeder of ze is weer erg depressief dan kennen ze het verhaal al, van daaruit kunnen ze handelen (of juist niet...) Ik wil je wel veel sterkte wensen, dit lijkt me niet niks!
Hoi, Ik wilde je ook even een hart onder de riem steken. Mijn moeder heeft ongeveer 3 weken geleden ook een poging gedaan. Ze heeft toen een nacht in het ziekenhuisgelegen (vanwege hartritmestoornis door de pillen die ze had genomen). Maar mocht de dag erna ook naar huis, ze is toen een paar dagen later opgenomen (vrijwillig) omdat ze het niet meer aankon. Ik ben een keer langs geweest om te zien hoe het ging. Maar verder niet meer, gelukkig heb ik nog een vader die heel trouw elke dag bij haar op bezoek gaat. Voorlopig ga ik niet meer, ze loopt nu te ontkennen dat ze een poging heeft gedaan, en wilt ook niet begrijpen dat het voor ons ook een impact heeft (ben een week bezig geweest om mijn broertje duidelijk te maken dat het niet zijn schuld was, en mijn zusje er ook weer bovenop te helpen). Nu liegt ze de hele boel bij elkaar, en zet ze zich enorm in een slachtofferpositie (in mijn ogen is ze niet zielig, maar heeft ze problemen die ze zelf moet oplossen) (even ter informatie, na jaren haar regelmatig huilend aan de telefoon te hebben heb ik haar op een gegeven moment duidelijk gemaakt dat ze haar problemen zelf moet oplossen en dat ik dat niet voor haar kan doen. Zelf weigerde ze tot nu toe alle hulp wat werd aangeboden, waardoor er eigenlijk niets veranderde. En op een gegeven moment ben ik er dan ook klaar mee). Nu heb ik er even afstand van genomen en besloten dat ik zelf geen contact meer met haar opneem, viavia hoor ik nu wel dat ze ons mist enz., ik heb haar een keer gebeld, maar ze nam niet op (verbinding werd verbroken), en ze heeft nog nooit teruggebeld. Mijn instelling is nu dat als ze me mist, kan ze ook bellen, daar had ze vroeger immers ook geen problemen mee. Het klinkt misschien egoistisch, maar ik laat mij niet door haar mee sleuren in een diep dal. Mijn advies is, om te zorgen dat ze hulp krijgt, en haar dan zelf haar eigen problemen te laten oplossen. Je schiet er zelf niets mee op als je zelf ook weer in de problemen komt terwijl het nu juist goed gaat. Heel veel succes in ieder geval de komende periode
Ik kan je alleen maar zeggen dat je helaas in nederland niet snel hulp krijgt. Mensen probeer me met het volgende verhaal aub niet te veroordelen maar ik probeer op deze manier alleen wat duidelijk te maken. Vorig jaar heb ik mn eerste poging gedaan. Dat was in een opwelling en gelijk naar het ziekenhuis gebracht en maag leeggepompt. Maar omdat ik sterke kalmeringsmiddelen had geslikt was ik helemaal nockout. 2 nachten in het zh geweest op de oncologie(?) afdeling. ergens anders was geen plek. daarna weer naar huis. niks geen extra zorg, geen extra controle. 2,5 week geleden een bewuste en geplande poging gedaan. de volgende ochtend naar het ziekenhuis gebracht. een dag op de eerste hulp gelegen. daarna op mijn verzoek naar een gesloten afdeling van het ggz gebracht. volgende dag een gesprek met psychiater....ach het was niet zo erg en ik kon weer naar huis want dan was mijn bed weer vrij. ook mijn medicatie verlaagd! Ik bedoel hiermee dus maar te zeggen dat je in nederland bijna dood en begraven moet zijn wil je hulp krijgen. Ik heb nu ook aangegeven bij het riagg dat ik opgenomen wil worden omdat ik weet dat ik behandelaars manipuleer. En daar kunnen ze me 24 uur per dag in de gaten houden. Maar nee over 2 weken krijg ik te horen wat het behandelplan is maar opname wordt het waarschijnlijk niet want mijn klachten zijn niet erg genoeg wat mijn gedrag verklaard. Hiervoor onderzoeken gehad en heb ernstige depressie, borderline, paroniede. Heel veel succes met je moeder...maar ben bang dat het zwaar wordt wil je hulp krijgen.
jee heftig allemaal hoor. hoop dat je de juiste hulp kan vinden. vind het heel knap van je dat je dit allemaal nog doet voor je moeder, terwijl jezelf ook je nodige bagage hebt..wilde je heel veel sterkte wensen. En ook voor iedereen die hier ook in zit. Knuff
Femsiejj heeft helaas gelijk! Ik zie dit ook bij mijn zus. Huisarts zegt opnemen en psych. centrum zegt; niet erg genoeg. Problemen liggen thuis dus thuis oplossen is hun antwoord. Femssjie; sterkte! En Alecia; doe wat je kan, maar laat het niet je leven bepalen. Je mag best wat meer aan jezelf denken! Veel sterkte ermee!
Hoi, HEt is mijn erigste nachtmerrie dat mijn moeder iets zou doen (is in het verleden gebeurt, maar niet bewust mee gemaakt ik was te klein) maar doordat ik dit weet maak ik me altijd zorgen! Gelukkig gaat het met mijn moeder goed! Maar men wat een zwaar gewicht hangt er nu bij jou op je schouders!!! Wat er bij je moeder in d'r hoofd omgaat kun je niet zien en ik denk dat haar ziekte voornamelijk praat!! Het is idd belangrijk dat ze gaat praten....kan er niet een psygiather (men wat een kut woord) verpleekundige bij jou moeder langs om te praten? In iemands eigen huis voelen ze zich vaak veiliger!!! Dikke knuffel en ik hoop dat er een goed einde komt.... En misschien (ik weet niet hoellang ze iets met die man had) kan hij met haar praten dat ze zich laat opnemen?
Meid, wat vreselijk allemaal. Ik weet wat het is, heb zelf ook vaak in zo'n soort situatie gezeten met mijn moeder. Het ligt niet in jouw handen, maar het komt wel allemaal op jouw bordje terecht. Mensen die niet geholpen willen worden kunnen ook niet geholpen worden, je moeder moet het zelf willen. Het enige dat jij kunt doen is wachten tot dat gebeurt en er voor haar zijn als ze zover is. Je zegt dat je liever hebt dat ze er dit weekend een eind aan maakt dan over een half jaar. Meid, IK BEGRIJP JE!!! Het is echt niet egoistisch om zo te denken. Natuurlijk heb je liever dat ze beter wordt en zou je haar alle geluk van de wereld gunnen, maar de situatie is nu heel erg zwaar en je kan nooit eens lekker onbezorgd leven, want elk moment kan het weer misgaan. Mijn eigen moeder is uiteindelijk wel overleden als gevolg van drankgebruik, en hoewel dat natuurlijk heel verdrietig was, was het ook een bevrijding, voor haar en mij. Maar jouw moeder leeft, en er is altijd hoop! Is er iemand anders in haar omgeving die nog de kracht heeft om zich om haar te bekommeren? Want jij kunt dit niet alleen dragen, dan ga je er zelf aan onderdoor. Misschien kunnen jullie dan een interventie bewerkstelligen om een doorbraak te forceren. Heel erg veel succes!
Jeetje, wat ontzettend rot voor je. Ik zou zelf hulp vragen via huisarts en ggz. Overigens ook voor jezelf. Helaas weet ik uit ervaring dat je zo makkelijk mee naar beneden getrokken kan worden in dit soort situaties. Mocht er weer iets gebeuren, wellicht kun je dan de crisisdienst bellen en verzoeken om een IBS. Dan wordt ze drie dagen onder behandeling in een ziekenhuis gehouden en komt er daarna een rechter die bepaald of ze nog langer moet blijven. Heel veel succes meid. Groetjes, Firlonnien
Sta ervan te kijken hoeveel mensen dit meemaken..... mijn moeder heeft ook diverse zelfmoordpogingen (stuk of 7) gedaan.... ook in het bijzijn van mij.... de eerste die ik me kan herinneren was ik 6 ofzo..... mn moeder stond met een mes boven haar pols... en mn broer probeerde het uit alle macht te voorkomen.... verder heeft ze overdosis ingenomen... zichzelf met olie overgoten om in brand te steken.... proberen onder te trein te springen etc. etc. etc.... hoe creatief mensen zijn..... Ergste vond ik dat ze diverse malen dan riep dat het MIJN schuld was als zij ooit zelfmoord zou plegen.... TS als je moeder niet geholpen wil worden houdt het gewoon op.... probeer iig zo te handelen dat je met jezelf kan leven... ik bedoel neem niet haar sorres op je... en zoek geen schuld bij jezelf...!!! Iemand die zelfmoord WIL plegen, kun je niet tegen houden.... Probeer iig zelf te gaan praten zodat je zelf beter met deze situatie om kan gaan... sterkte
Ik zoek de schuld absoluut niet bij me zelf, heb haar ook heel duidelijk gemaakt dat als ze geen hulp zocht, ze mij niet langer hoeft te beschouwen als dochter, heb zelf een vriendin gehad die zichzelf heeft opgehangen, en wil dat nooit meer meemaken, ze hadden haar voor de dood weggehaald maar blek dat alles zo beschadigd was, na 4 maanden coma was ze alsnog overleden. Heb daar dus totaal geen zin in, en wil ook dus dat me broertje het er niet onder te voortduren krijg maarja helaas kan ik daar verder niks tot weinig aan doen. Ze is inmiddels na de huisarts geweest en gaat nog na sedna, ben wel iets opgeluchter.
heftig zou proberen aan jezelf te denken. Mijn vader had na de scheiding van mijn ouders ik was toen 16 ook een zelfmoordpoging gedaan en is gelijk opgenomen en heeft behandelingen gehad. Dus er zijn gelukkig ook gevallen dat mensen wel gelijk geholpen worden. Lijkt me vreselijk als dat niet zo is. Maar was ook erg verward depressief en boos op dat moment vooral omdat tie in het ziekenhuis had gezegd dat hij geen kinderen had. Maar goed die rumoerige periode is voorbij. Wil je heel veel sterkte en kracht toewensen de komende tijd.