Het is echt zo dat ruzies niet altijd door 2 schuldige komen. De moeder van mijn man was in het begin van ons relatie heel jaloers omdat mijn man vaak bij mij was. Toen heeft ze zoveel streken uitgehaald. Mij zwart gemaakt bij mijn familie en me ongelukkig gewenst heeft. Me man moest het namelijk uitmaken met mij en dat deed hij niet. Nou manlief werd gelijk uit huis gestuurd en toen begon alle elende. Inmiddels ben ik al 3 jaar getrouwd en hebben we een zoontje. Maar tijdens mijn zwangerschap ben ik meerdere keren bedreigd door de moeder van me man en de zus. Schoonmoeder heeft me kindje gehandicapt gewenst en schoonzus wilde me 2 keren aanvallen toen ik zwanger was. Schoonbroers komen niet over de vloer omdat ze natuurlijk slecht over me denken door schoonmoeder. Mijn man heeft er nu al 5 jaar moeite mee dat zijn familie niet komt en dat ik natuurlijk niet naar mijn schoonmoeder wilt gaan. Je kan je eigen kleinkind toch niet gehandicapt wensen??? Mijn man heeft zelfs meerdere keren geprobeert mij en me zoontje te verlaten omdat hij zijn familie mist. Dat begrijp ik maar wie heeft er het beste voor hem? En wij zijn nu ook zijn familie. Het doet me ook enorm veel pijn dat we door familieruzies niet kunnen genieten. Me man zou ook heel blij moeten zijn dat hij zijn gezin heeft en ook mijn ouders die ons altijd gesteund hebben. Het is heel moeilijk. Maar we moeten echt blij zijn met wat en wie we hebben. Wie heeft er ook zo een situatie als mij?
Daar ben ik het met je eens. Al je ruzie hebt met iemand of je vind dat iemand iets verkeerds heeft gedaan of gezegd. Doe je mond open en praat er met elkaar over. Want mensen kunnen een situatie allebei heel anders beleven.
Dat is volgens mij altijd de aanleiding: het anders beleven van een situatie. Echte ruzie ontstaat m.i. pas als je dat niet aangeeft, dingen opkropt en dan ineens van achter uit je strot gaat. Jammer vind ik dat, ik hou erg van harmonie en probeer dus in een vroeg stadium, als de stoom nog niet uit mijn oren komt, aan te geven dat ik iets anders zou willen zien. Maar ja, dat lukt dus niet altijd.
Onze familie is ook uit elkaar gevallen. Vroeger waren we ZO hecht. Na het overlijden van mijn vader kon niemand ons wat doen, we stonden sterk met zijn allen. En nu 20 jaar later is er niets meer vanover. Mijn broer is de weg kwijt, mijn zus verslaafd, mijn zus jaloers op me, en ik...... wil het niet steeds proberen weer goed te maken. Elke keer probeerde ik het weer te lijmen tussen iedereen, maar daar ga ik echt geen energie instoppen. Ik ben gelukkig met mijn gezinnetje, en heb een super lieve schoonfamilie. Waar ik nu wel mee zit, en ben benieuwd wat jullie ervan vinden? Voor mijn vader wil ik graag iets doen (iets om hem te herinneren), maar omdat we geen contact meer hebben met sommige van de familie weet ik niet goed of ik ze erbij moet betrekken. Het gaat natuurlijk iedereen aan. Wat zouden jullie doen? Contact zoeken (ook al hebben hun het contact verbroken) of gewoon zonder hun doen. Heb met zus in kwestie al 8 jaar problemen, en ben er eigenlijk klaar mee. Maar voor mijn vader, zou ik alles doen!!! Ben benieuwd wat jullie vinden. XOXO
Ik vind het vreselijk om te lezen dat naaste familie elkaar gewoon uit elkaars leven bant.. om dingen als roddelen, bemoeien met babys, dingen die gezegd zijn enz.. TS, het lijkt me van wezenlijk belang om te weten waarom je zus boos is, en gekwetst? Want dan kunnen jullie naar een oplossing zoeken, proberen deze op te lossen, net zo lang in een hutje op de hei zitten totdat alles opgehelderd is om weer zussen van elkaar te kunnen zijn, en dochter van je moeder.. En dingen die mensen in hun boosheid doen, zoals een geboortekaartje terugsturen, zijn details. Dat zou ik zeker niet als druppel gebruiken om mijn bloedeigen zus nooit meer te zien..
Ten eerste vind ik het wel heel erg cru dat ze het geboortekaartje terugstuurd. Ik heb zelf mijn zus al 4 jaar niet meer gezien en vanaf eind 2009 niet meer gesproken, ook zei belde mij aan het einde van mijn zwangerschap en ik stuurde haar een geboortekaartje en heb haar na de geboorte nog gebeld, maar er werd gewoon onmiddelijk opgehangen. Zij heeft mijn oudste zoon ergens van beschuldigd toen hij 11 was, wat niet waar is, de hele familie staat achter ons gezin en vind het onzin van haar, maar zij blijven koppig. Ik heb het er moeilijk mee gehad, want we waren ons hele leven elkaars beste vriendin en steun en toeverlaat. Maar op een gegeven moment slijt het en heb me erbij neergelegd, mijn kinderen komen op de eerste plaats. Mijn moeder heeft iedere keer ruzie met haar, voor mijn moeder vind ik het nog het ergste, ze hebben gelukkig wel contact, maar ze doet iedere keer vreselijk moeilijk overal over. Nu gaat mijn broer trouwen in april en dan is er grote kans dat ik haar na 4 jaar zie, het is mijn broers dag, dus ik ga me zo normaal mogelijk proberen te gedragen, maar het gaat wel heel moeilijk worden om haar weer te zien vrees ik. Sterkte, ik hoop dat het bij jullie wel weer goed gaat komen.
Dat is zeker zo, wij hebben dat echter 3 jaar geprobeerd met mijn schoonouders. Soms zijn dingen helaas niet haalbaar. Mega jammer hoor, had altijd een goede band met ze. Maar het is helaas niet anders.