verdrietig

zullen de hormonen ok wel zijn,maar ben momenteel erg verdrietig.
De laatste tijd kan me dochter zo abnormaal treuzelen dat je smorgens al moet beginnen met mopperen op haar, dat wil ik helemaal niet maar ja anders komt ze te laat op school.
Dus dat was deze morgen ook het geval.

nou haar in de klas gebracht(ze zit in groep 1 is 4,5 jr.) en ze ging tekenen,maar er waren niet genoeg potten met stiften dus ze moesten samen doen, maar het jongetje naast haar wou niet samen doen, me dochter zegt er wel wat van maar weet verder ook niet goed wat ze dan moet doen, dus heb de pot met stiften gewoon tussen hun beide in gezet en gezegt dat ze gewoon samen moesten doen omdat er te weinig stiften zijn,jongetje protesteerde niet.Maar als je dan dat gezichtje van je dochtertje ziet, tussen de inmiddels toch al wel veel grotere groep 2 kindjes dan vind ik datgewoon moeilijk.

Soms snap ik kinderen gewoon niet, ze speelt wel met andere kindjes van haar klas bij hun en zij bij haar en ze is volgens mij ook wel geliefd in haar klas, maar komt ze andere kinderen buiten school tegen, dan gaat me dochter altijd enthousiast roepen en zwaaien, en sommige kindjes kijken wie er roept en draaien dan gewoon hun gezicht weer om, ik werk ook in de opvang dus weet ook wel dat sommige kindjes dat niet bewust doen,maar gewoon "vergeten"dat terug zwaaien dan wel leuk is, maar ik denk dan sjonge wat een *** kind.Maar een paar dagen later spelen ze bv wel samen, dus het is niet iets wat bewust gebeurt volgens mij.Maar ik kan daar gewoon niet goed tegen, wil het liefste me dochter voor alles wat naar is enzo beschermen,maar ja dat kan natuurlijkniet.

Maar vamorgen kon ik mezelf wel voor de kop slaan dat ik heb zitten mopperen op haar, niet eens zo heel erg hoor, maar gewoon een paar keer iets bozig gezegt, schiet nou op,want je komt te laat, en als je haar dan zo achter moet laten, ik zat te huilen op de fiets terug.En ik weet dat ze waarschijnlijk nu gewoon heerlijk aan het spelen is.Voor ik weg ging haar gelukkig wel een kus gegeven en gezegt dat ik van haar hou, en kreeg een knuffel terug.
Ze is in augustus 4 geworden dus ze zal altijd de jongste van de klas zijn,maar zal wel blij zijn als ze na de zomer naar groep 2 gaat, de oudere nu groep 2 kindjes die gewoon verder zijn met alles zijn dan uit de klas weg, hopelijk gaat het dan beter, want heb nu soms het gevoel dat ze soms moe uit school komt gewoon van het feit dat ze steeds moet opboksen tegen de oudere kindjes.En ze is gewoon van zichzelf een erg lief en rustig karakter, komt wel voor zichzelf op hoor, maar zou nooit zomaar bot tegen andere doen of iemand buitensluiten ect ect.

Hebben meer moeders hier last van moeite mee?