Wie weet hoe wij dochters zelfvertrouwen op een positieve manier kunnen stimuleren? Ze vindt dingen snel eng...wat ik op zich geen punt vind maar doet zichzelf ermee te kort. Gister kwam ze thuis uit school en mompelde iets: ik ben..... (de rest kon ik niet verstaan) dacht dat ze op haar kop gekregen had, maar dat kon ik mij al amper voorstellen...ze is ontzettend braaf op school. Wat blijkt: ze was leeskampioen geworden! De juf wilde een beker op haar tafel zetten en een foto met haar maken maar dat wees ze resoluut af. Ik mocht ook tegen niemand vertellen dat ze kampioen geworden was Als ik het erover heb praat ze er gelijk overheen. Natuurlijk benadrukken we alles al heel positief maar dat lijkt niet te werken. Dit is maar een voorbeeld, zo zijn er vaker situaties.
Ik ben geen opvoedingsexpert noch ervaringsdeskundige, maar misschien moet je wat minder "benadrukken". En ontdek je dan wat hier achter zit??
Misschien gewoon ee goedzo en thats it... Van benadrukken ook al is het positief komt er ontzettend veel druk op... Want als jij een keer niet zooo positief benadrukt dan zal het wel niet goed genoeg zijn...( in haar ogen dan he) Ik zou er dus niet al teveel aandacht aan besteden... En meer aandacht besteden ook aan het proberen ipv het resultaat, maar niet overdreven
Oei lastig zeg. Mijn oudste had dat ook heel erg, tot hij ging voetballen en daar ook aardig goed in bleek te zijn. Beetje bij beetje wordt het steeds beter. Niet te veel pushen, maar wel blijven stimuleren denk ik.
Ja ik bedoelde ook niet te zeggen dat wij bij alles een gloriadansje doen hoor misschien kwam dat verkeerd over. Ik bedoel meer dat we veel dingen positief proberen te brengen. We benoemen natuurlijk ook wat minder goed gaat, want ook daar leer je van. Maar nu is er dus iets waar ze echt goed in is (lezen) en dan wil ze dat op de een of andere manier niet horen. Ik vind dat echt enorm lastig.
Ik kan me voorstellen dat het lastig is. Praat je er met haar over? Of ze dus blij/trots op haar beker is? En wat zegt de juf ervam?
Durft ze er verder wel te zijn? Recht op staan, spreken, stevig staan en dat soort dingen? Of is ze in haar hele doen en laten onzeker?
kinderen zijn soms zo moeilijk te begrijpen vind ik. lastig ja. misschien moet ze het verwerken? over een paar dagen kan ze het wel weer aan om over te praten. misschien vond zij het zelf niet goed deed voor haar doen? kijk mijn zoontje kan zich ook heel streng beoordelen. als het niet gaat zoals hij dacht vindt hij het echt niet goed gedaan. hij gelooft dan niet als ik of juf wie dan ook zegt dat het goed was. heel lastig. ook jammer voor de foto. straks is ze ouder en wil wel zo een foto wel zien hoor.
Misschien een leuke sport zoeken waar geen wedstrijdelement in zit (aikido is een leuke)? Daar krijgt ze zelfvertrouwen van op een leuke manier. En laten merken dat je haar sowieso fantastisch vindt, ookal gaat iets niet goed (maar dat doe je al) Door haar houding die ze op zo'n sport 'leert' zullen andere kinderen ook niet zo snel een loopje met haar nemen, als dat al gebeurt. Ze klinkt een beetje als het grijze muisje dat stil in de klas zit en absoluut niet op wil vallen. Dat is ook een gedeelte karakter, haantje de voorste zal ze waarschijnlijk nooit worden.
het is een mega tetterkont en is soms heel aanwezig juist, maar ik denk eigenlijk dat het een uiting van onzekerheid is....het lijkt juist een heel uitgoing meisje, maar dat is echt de buitenkant. Gister wilde de juf dus al die foto maken maar dat is toen niet gebeurd, de juf wilde niet dwingen en dat snap ik heel goed. Ik heb er gister met dochter over geprobeerd te praten, maar begon steeds over een ander onderwerp. Ik laat het dan even rusten en probeerde het dan later weer. Uiteindelijk tot de afspraak gekomen dat de juf vandaag een foto mocht maken maar dat ze de beker niet op haar tafeltje hoefde, en dat de juf de foto zou maken als de andere kindjes buiten zijn. Niet dat ik die foto nu per se af wil dwingen, maar ik vind het juist iets goeds om in huis te hebben zodat ze er af en toe naar kan kijken. De foto is gelukt vandaag hoor, maar de juf gaf ook aan dat ze het erg moeilijk vind als iedereen naar haar kijkt en bv voor haar klapt. De juf speelde er leuk op in door aan iedereen te vragen haar een "klein" applausje te geven. Ik vind dat wel goed, want ik hoop dat we haar zo leren om er mee om te gaan. Maar ik blijf het allemaal lastig vinden.
Heeft zijn er zelf een probleem mee? Is het fout om niet graag in het middelpunt te staan? Vindt zij haar prestatie niet genoeg genoeg of hang jij zelf dat gevoel eraan? Wat vraagjes die bij mij opkomen. Is het haar probleem of vind jij het angstig dat zij zich zo gedraagt? Ik herken het wel deels van mijn dochter. Wat zij leuk vindt is bijvoorbeeld het eten uitzoeken op de dag dat er iets bijzonders is gebeurt. Dan voelt ze het wel maar ze staat niet meteen in het middelpunt, houdt ze niet van. Maar we gaan er dan niet helemaal aan voorbij.
Ik herken mezelf als kind helemaal in je verhaal. En 1 van mijn dochters ook. Ik vond het echt vreselijk als ik iets mocht opschrijven op het bord. Alleen het idee dat de hele klas naar me keek, doodeng.. Geprezen worden vond ik ook helemaal niet leuk, maar wel als ik de prijs mocht delen met een team. Dan durfde ik pas mijn trots en blijdschap te uiten. Mijn dochter heeft dat ook, ze durft maar zelden haar hand op te steken in de klas. Want dan moet ze iets hardop zeggen in de klas, en iedereen kijkt haar aan. De juf pakt dit gelukkig goed op en zorgt ervoor dat ze stapsgewijs meer zelfvertrouwen krijgt in de klas. Ik heb tijdens de studie echt trainingen gevolgd om presentaties of lezingen te kunnen geven. En echt met simpele trucs als 'doe alsof je de mensen aankijkt, maar kijk naar een punt boven hun hoofd' , 'iets vasthouden en niet recht voor de mensen staan maar iets aan de zijkant' enZ enZ Toppunt was dat ik namens de hele school een speech moest houden tijdens de duplomauittreiking. Voor mezelf was dit een breaking point om af te rekenen met die onzekerheid. En ik was al 23...
Goeie vragen Ze hoeft van mij niet in het middelpunt te staan..ik snap wel dat ze dat eng vindt. En daarom begrijp ik ook wel dat ze die beker niet op haar tafel wilde enz. Maar nu zijn we dus 2 dagen verder en ik probeer er met haar over te praten en haar gevoel onder woorden te brengen...of beter gezegd dat zij dat doet, maar het enige gevoel dat bij haar op komt is verdrietig...dat vind ik wel een angstig idee ja.Ze is oprecht niet blij met het feit dat ze het goed gedaan heeft. Ze zegt letterlijk: "ik wou dat ik het slecht gedaan had". Ik heb het natuurlijk tegen mn moeder vertelt #trotse mama# en die zei tegen haar dat ze het heel knap vond dat ze zo goed haar best gedaan had met lezen. Ze keek een beetje gek en later toen oma weg was vroeg ik nog waarom ze zo keek. Ze zei dat ze dat deed omdat ze eigenlijk had willen gaan huilen Ik vind dat wel erg...dat dat zo'n impact heeft.
QUOTE=amdaa;19185509]Ik herken mezelf als kind helemaal in je verhaal. En 1 van mijn dochters ook. Ik vond het echt vreselijk als ik iets mocht opschrijven op het bord. Alleen het idee dat de hele klas naar me keek, doodeng.. Geprezen worden vond ik ook helemaal niet leuk, maar wel als ik de prijs mocht delen met een team. Dan durfde ik pas mijn trots en blijdschap te uiten. Mijn dochter heeft dat ook, ze durft maar zelden haar hand op te steken in de klas. Want dan moet ze iets hardop zeggen in de klas, en iedereen kijkt haar aan. De juf pakt dit gelukkig goed op en zorgt ervoor dat ze stapsgewijs meer zelfvertrouwen krijgt in de klas. Ik heb tijdens de studie echt trainingen gevolgd om presentaties of lezingen te kunnen geven. En echt met simpele trucs als 'doe alsof je de mensen aankijkt, maar kijk naar een punt boven hun hoofd' , 'iets vasthouden en niet recht voor de mensen staan maar iets aan de zijkant' enZ enZ Toppunt was dat ik namens de hele school een speech moest houden tijdens de duplomauittreiking. Voor mezelf was dit een breaking point om af te rekenen met die onzekerheid. En ik was al 23...[/QUOTE] Nou dat is dus het gekke...als er iets in de klas gevraagd wordt of iemand naar voren geroepen wordt is ze de eerste die zich aanbiedt Ze heeft dus geen vrees om gezien te worden. Ze vindt (naar van wat ik begrijp) dat ook niet iets bijzonders, dat je een antwoord weet. Maar het stukje trots zijn en aandacht krijgen als je iets knaps gedaan hebt is het probleem.
Ik herken het ook van mezelf als kind. De aandacht en spanning konden misselijkmakend zijn en dan vermijd je die situaties liever. Dat betekent niet dat je zelf de prestatie niks vind, maar dat je doordat het die aandacht geeft, liever slechter presteert om het te vermijden. Misschien is het geen faalangst maar is ze net als veel anderen heel gevoelig voor dit soort aandacht en spanning. Dan zou ik proberen om dat feest achteraf wat in te dammen, misschien kan de juf haar na schooltijd feliciteren en iets speciaals doen. Of in de klas geen reactie van je dochter vragen, gewoon afwachten of ze zelf komt. Dan mag ze dit zonder druk en op haar tempo doen. Lastig he, ik herken je gevoel wel. Mijn dochter is ook gevoelig op dit gebied. Soms weet ik niet waar ik nou goed aan doe. Toch net een heel klein beetje pushen of juist echt een lange adem hebben. Op dat gebied moet je echt afgaan op je gevoel en zonder angst naar de situatie kijken. Mijn dochter doet uiteindelijk alles wel, zodra de druk en mijn spanning weg is. Ze verrast me steeds weer. Ze is gewoon zoals ze is.
Ik kan me ook voorstellen dat het voor haar helemaal niet knap "voelt" om goed te kunnen lezen. Ze is best pienter toch? Vraag haar wat ze er zelf van vindt, of ze het moeilijk vond? Misschien is het voor haar helemaal niet bijzonder dat ze dit "gewonnen" heeft? Want ze heeft er helemaal geen moeite voor hoeven doen? https://www.jmouders.nl/ouders/straffen-en-belonen/complimenten-geven-en-prijzen/al-die-complimenten-wat-moet-je-kind-ermee
Best pienter...hmm weet ik niet Ze is een redelijk gemiddeld kind...met sommige dingen eerder moeite dan dat het makkelijk gaat. Maar wel met een (zoals ik het inschat) een groot taalgevoel..dat gaat haar idd makkelijk af. Dat zij het dus niet zo knap vindt kan ik mij nog wel voorstellen. Maar echt tranen met tuiten toen ze erover vertelde dat iedereen klapte voor haar....ik vind dat hartverscheurend...dat je daar zo'n verdriet over kan hebben. Ik zou zo graag willen dat ze het als iets leuks ziet en "alleen maar" verlegen is.
tuc; maak je geen zorgen. dat is het gevoel dat ze nog niet echt weet hoe ze ermee om moet gaan. kinderen weten niet zo precies van goed of slecht gevoel als zij overweldigd ermee zijn. net als bij kdv, je baby huilt als hij je weer ziet bij het ophalen. zo blij dat het verdriet wordt. ze moet het verwerken. ik zou er geen punt van maken en niet steeds daarover hebben als zij er bij is. ze leert nu een heftig -betrekkelijk nieuw- gevoel te verwerken. met popjes en knuffels kun je zoiets na spelen. knuffel wedstrijd om de meeste snoepjes eten of zoiets en de winnaar is etc. niet zo direct haar confronteren steeds. goed dat de foto toch gelukt is!
Hoe goed zijn jullie (en als ouder van hetzelfde geslacht vooral jij) in het accepteren van complimenten? Als je al qua karakter het wat moeilijk vindt om met prijzen/complimenten om te gaan (en ik geloof echt dat de ene mens zich daar prettiger bij voelt vanuit introversie/extraversie enz), dan kan jullie voorbeeld van extra belang zijn. Mensen en zeker vrouwen hebben vaak de neiging om complimenten weg te bagatelliseren. "wat heb je een leuke jurk aan!" -> "wat dit ding? die heb ik al zo lang" als voorbeeld. Als jouw kind van nature hier al schuwer in is en ze ziet jullie (jou) ook complimenten wegwuiven, dan kan ik me voorstellen dat het voor haar xtra moeilijk wordt. Dat zeg ik niet om een beschuldigende vinger te wijzen, maar juist omdat je door jezelf ervan bewust te zijn je reacties kan aanpassen en daarmee haar kan helpen. Zeker als je het ook bespreekbaar kan maken.