ik heb de laatste tijd zo,n last van mijn hormonen en mijn vriend kan dat maar niet begrijpen hij word overal kwaad om en zegt dat ik me niet zo moet aanstellen en meer moet doen (heb al 6 echo`s gehad en ben bijna 3x opgenomen omdat ik dus bijna nix binnenhoud het gaat nu wel iets beter maar vanaf week 6 tot 16 ben ik gewoon heel ziek geweest)en netzo als vandaag (kan er wel om huilen) ik moest weer naar het ziekenhuis want hou al 3 dagen nix binnen zie ik hem de heledag gewoon niet en wou die het ook nog flikken om s avonds naar een verjaardag te gaan dus ik ben een beetje tegen hem uitgeflipt zeur ik gewoon teveel tegen hem of ligt het ook een beetje aan hem dat ik soms zo boos kan worden
Klinkt alsof jullie het allebei niet makkelijk hebben... Ontzettend rot dat jij je steeds zo slecht voelt.. kan me voorstellen dat je vriend zich gruwelijk zorgen maakt.. al uit hij dit op een wat wonderlijke manier Heel veel sterkte!
Als jullie elkaar een beetje dwarsliggen is het misschien juist goed om elkaar een beetje de gang te laten gaan. Misschien is het voor zijn humeur wel goed om iets leuks te doen en voor het jouwe als hij weer wat relaxter is. Kan me wel voorstellen dat je er van baalt! Succes.
Nou ik zou het niet pikken als mijn vriend zich zo zou opstellen, doe eens normaal! Succes met de situatie!
dit vind ik ook wel een beetje asso van je vriend, mijn vriend begrijpt me volkomen en vind het niet erg hoor als ik smiddags een dutje doe, ook gaan we in het weekend normaal tot laat weg en zitten bij vrienden, dit slaan we nu vaak over of hij gaat alleen. bij mijn vorige zwangerschap heb ik ook een week in het ziekenhuis gelegen en hij stond de helle dag langs me zijde omdat hij het allemaal zo erg vond. als ik soms een bui heb dat ik om alles kwaad wordt begint hij te lagge en zegt dan "je bent zeker zwanger" ja dan moet ik daar gewoon om lagge.
Nou, ik vind dat je vriend zich best wat meer mag proberen zich in jou te verplaatsen. Het is immers niet niks wat je doormaakt momenteel. Misschien kan hij daar eens bij stil staan. In ieder geval succes gewenst!
Ik zit in hetzelfde schuitje als jij en mijn man zorgt dag en nacht voor mij. Ik moet hem juist bijna dwingen om af en toe wat voor zichzelf te doen! Hij kookt, maakt schoon, doet de boodschappen en zorgt dat ik kan slapen. Ik doe hem nooit meer weg! Ik vind ook wel dat jou vriend zichw at meer in jou kan verplaatsen. Het is niet zo dat je hier voor kiest of je aanstelt! Hij voelt het dan wel niet en het is zijn lijf niet, maar dit is wel JULLIE kindje!
jezus wat klote, jij voelt je al zo shit en dan nog zo'n reactie. Ik ken het mijn man begrijpt ook niet echt dat hij alleen maar meer stress voor me creeërt. maar goed, ik zou hem even laten gaan en er als hij er weer is even over praten
Tja hij zou wel wat meer inlevingsvermogen kunnen tonen maar.... mannen begrijpen het geoon niet! Ik dacht dat ik wat inlevingvermogen de beste man van allemaal getroffen had maar hij begrijpt het geoon niet. Hij snapt niet dat ik van niets doen zelfs nog moe ben. Hij snapt niet dat ik helemaal gek wordt van al die harde buiken en dat ik me daar zorgen over maak. Ze maken zich ook wel zorgen maar laten dat op een andere/vreemde manier merken. Ik hoop dat hij een beetje bijdraait, je hebt het zo al moeilijk genoeg.
Een vervelende situatie voor je... Je vriend kan misschien iets anders reageren, maar je moet ook weten dat hij echt niet weet wat er in jouw lichaam om gaat. Heeft hij zich op deze zwangerschap voorbereid? Door boeken te lezen of op het internet te zoeken kan hij meer te weten komen wat er bij jou gebeurt. En dan nog is het voor mannen moeilijk. Zij ervaren niet wat jij ervaart. De veranderingen in jouw lichaam, de hormonen die moeilijk doen, de misselijkheid. Misschien kan jouw vriend moeilijk met zijn gevoelens omgaan, maakt hij zich eigenlijk zorgen, maar uit hij dat op een verkeerde manier. Ik zou toch met hem praten hierover. Hoe jij je voelt en misschien hoe hij zich voelt. Ben je er ook van bewust dat er veel voor jou verandert, maar ook heel veel voor hem en heeft hij het nog geen plek kunnen geven. Het zijn maar ingevingen en ik wil beslist niet betweterig overkomen of je kwetsen... Ik wens je veel sterkte en hoop dat je er goed over kunt praten met hem.
ik heb in het begin gelijk gezegt als ik vreemd doe ofzo neem het niet serieus want zwangere vrouwen kunnen wel is debiel doen. hij begrijpt me ook wel. als jij je beroerd voelt kan hij je toch steunen, neem aan dat hij wel weet dat sommige vrouwen heel erg ziek kunnen zijn,beetje begrip van hem kan geen kwaad.
ik weet natuurlijk niet hoe oud (jong) je vriend is, maar wat je vaak ziet is dat mannen (jongens) die nog niet zo oud zijn (lees volwassen) vaak minder begrip hebben voor hormonale ellende dan de al wat oudere man, die vaak meer begrip kan opbrengen en vooral vaak meer over zich heen kunnen laten gaan..... ik heb altijd gezegd toen ik eenmaal zwanger was en van die debiele buien had ik hoop dat je het zo al die maanden met me uithoud, en na de zwangerschap heb ik gezegd, als een relatie dit overleeft overleeft het alles het heeft ook de 2e zwangerschap overleeft, en nu met deze 3e zwangerschap is het net zo erg zo niet nog erger dat ik zo maar kan flippen en best wel eens onredelijk kan zijn...en tja gelukkig kan hij daar tegen maar niet iedereen kan dat hebben...probeer ook voor je vriend begrip op te brengen dat het ook voor hem een grote verandering is die je (jullie) nu doormaken en dat het tijd nodig heeft voor hem om daar aan te wennen... probeer met hem te praten laat hem dingen lezen van hoe vrouwen kunnen veranderen tijdens de zwangerschap.... wel vindt ik dat hij zeker wel aandacht mag hebben als jij je zo beroerd voelt, immers lijkt het mij zo dat als je van iemand houd je niet wilt dat diegene ziek of ongelukkig is en zo te lezen trekt hij zich daar niets van aan... praat met elkaar meid... succes