Februari 2009 mama's

Heej meiden!

Aan alle kersverse mama's: VAN HARTE GEFELICITEERD! Er zijn er al flink wat bij zie ik. Ik mis het wel hoor, het intensief meeschrijven. Hopelijk krijgen we snel wat regelmaat hier, zodat ik af en toe even hier kan meekletsen.

Ik had al wat bevallingsverhalen gelezen (Maka heftig joh! En Caro, mooie bevalling ondanks dat het een keizersnee was!).

Dan hier ook mijn verhaal...

Het bevallingsverhaal:

Ik merkte 's avonds op 9/2 dat ik harde buiken met regelmaat kreeg. Maar ik had al zoveel voorweeën gehad dat ze er nog niks van dacht. De harde buiken gingen de hele nacht door, en 's ochtends rond half 11 kwamen er pijnlijke krampen bij die om de 6/7 minuten kwamen en zo'n 40-50 seconden aanhielden. Toen wisten we: het is begonnen! :-D
We moesten die dag toevallig voor controle en CTG naar het ziekenhuis. De weg naar het ziekenhuis in de bus was erg vervelend, want de weeën werden al gauw pijnlijker. Gelukkig mocht ik in de hand van Alex knijpen.
In het ziekenhuis moest ik eerst aan de CTG. Daar zagen we dat ik de weeën al om de 5 minuten kreeg, en dat ze minimaal 50 seconden aanhielden. Maar omdat het nog erg in het begin was, twijfelden ze of ze mij in het ziekenhuis hielden. Om 15.00 keek de ass. gyn. of ik al ontsluiting had. Dit was helaas niet zo. Wel was de baarmoedermond al bijna helemaal verstreken.
De weeën werden al gauw heel heftig, en ik moest heel goed puffen om de pijn onder controle te houden. Ze kwamen om de 4/5 minuten en hielden een minuut aan. Toen ik naar de wc moest kreeg ik zo'n heftige wee dat ik op de gang flauw viel. De verloskundigen en Alex vingen mij op en brachten mij terug naar de kamer. De ass.gyn. besloot om mij nog 2 uurtjes aan de CTG te houden, zodat ze daarna kon kijken of de weeën al iets deden. Om 17.00 had ik nog steeds geen ontsluiting. Er gebeurde nog niet veel helaas, terwijl ik wel goede heftige weeën had. Er kwam een andere verloskundige en die vond dat ik naar huis moest, omdat er nog niks gebeurde. Maar ik had te veel pijn, ik kon niet eens opstaan. En we moesten met de bus naar huis, dus dat zagen we echt niet zitten. Maar de verlos vond dat het onnodig geld kostte om mij in het ziekenhuis te houden, want het kon nog lang gaan duren.
Gelukkig zag ze tijdens een wee dat ik het écht niet trok, en ik mocht nog 2 uur blijven om daarna weer te kijken of ik ontsluiting had. Om 19.00 had ik een vingertop ontsluiting, maar nog geen 1 cm te noemen. Maar er gebeurde gelukkig wat. Ik werd naar een andere kamer gebracht, zodat ze 2 uur later weer konden kijken. Maar de weeën werden nu te heftig voor mij. Tijdens elke wee moest ik overgeven van de pijn, en ik dacht echt dat ik het niet zou volhouden. Ik heb toen aan Alex gevraagd of hij alsjeblieft iemand kon halen, want ik trok het niet meer (de weeën kwamen om de 2/3 minuten). De verlos kwam en zag hoeveel pijn ik had. Ze zei dat ik een prikje in mijn bovenbeen kreeg die de scherpte van de weeën zou wegnemen en waardoor ik een beetje suf werd. Maar eerst moest gekeken worden of ik ontsluiting had. Het was nu 21.00u. Als ik geen ontsluiting had dan moesten we naar huis....De verlos voelde en ja hoor: 1 centimeter! Ik mocht blijven! :-D Ik werd nu officieel opgenomen, en ik werd naar de verloskamer gebracht. Daar kreeg ik een prikje morfine in mijn bovenbeen. De verlos vertelde mij dat ze wel dacht dat ik een ruggeprik zou willen, en ik stemde in. Maar dan moest ik 3 cm hebben zodat de vliezen gebroken konden worden. Tot die tijd hoopte ik dat het prikje snel zou werken...Helaas was dit niet het geval, de Weeën bleven hetzelfde. Wel werd ik suf, zodat ik tussen elke wee in slaap viel. Alex steunde mij ontzettend goed, hij pufte mee en zorgde ervoor dat ik niet in paniek raakte. Ik mocht hem zo hard knijpen als ik wilde. Ik was zo blij dat hij er was!
Om 22.30 had ik eindelijk 3 cm; de vliezen werden gebroken! De anesthesist werd gebeld voor de ruggeprik, die zou rond 23 uur gezet worden. Ondertussen werd er bij mij een infuus ingebracht voor de zoutoplossing en werd ik aan allemaal draden gekoppeld voor de hartslag en bloeddruk. Het infuus werd 2 keer misgeprikt, maar gelukkig zat de 3e goed. Doordat de vliezen waren gebroken werden de weeën nog heftiger. Ze kwamen om de 2 minuten, en soms zelfs zonder pauze.
Om 23u werd eindelijk de ruggeprik gezet! Ik moest rechtop zitten met mijn rug krom, zodat de prik tijdens een wee gezet kon worden. Dit was heel zwaar maar ik wist dat de pijn snel minder zou worden. De prik zat in 1x goed, en de medicatie werd toegediend. Na 10 minuten merkte ik het al, de pijn zakte af. Wat een opluchting! Ik kon eindelijk een beetje bijkomen. Ik voelde me wel zwak en begreep niet waarom ik het niet zonder kon. Andere vrouwen konden het toch ook?! Maar al gauw bleek waarom het bij mij zo heftig was...De verloskundigen zagen een dikke bobbel in mijn onderbuik; mijn blaas zat helemaal vol. Hierdoor werden de weeën 10x erger. Ik had vanaf 16u 's middags niet meer geplast. Snel werd er een catheter geplaatst en ik merkte al gauw verlichting (er kwam een halve liter urine uit!). Ik vond het heel erg, de pijn had zoveel minder kunnen zijn. Maar gelukkig kon ik nu door de ruggeprik uitrusten.
Ik belde mijn moeder, want die wilde ik graag bij de bevalling hebben. Het was nu 24.00, en ze kwam gelukkig gelijk.
Na 1 á 2 uurtjes werden de weeën weer steeds erger, ik voelde ze door de medicatie heen. De dosis werd verhoogd.
De ontsluiting ging nu heel snel. Ik had 2/3 centimeter per 2 uur. Ik had nog steeds hele heftige weeën; té heftig voor de baby. Haar hartslag daalde bij elke wee gevaarlijk laag en bleef dan ook laag. Ik moest vaak verliggen zodat ze konden kijken of het dan beter ging. Maar dit werkte niet, haar hartslag bleef laag, soms viel die zelfs weg.
Ik kreeg een zuurstofmasker op, zodat de baby wat meer zuurstof zou krijgen. Dit hielp gelukkig; haar hartslag daalde wel maar ging gelukkig weer omhoog als de wee was afgelopen.
Daarna komt er een stuk wat ik niet goed heb meegekregen. Haar hartslag daalde weer zo erg, dat ze in paniek de gyn erbij hebben gehaald. Volgens Alex en mijn moeder was het echt even paniek, omdat haar hartslag niet meer omhoog ging. Ze hebben toen bloed afgenomen van het hoofdje van de baby, zodat ze daarmee testen konden doen. Deze test herhaalde ze meerdere keren.
Ik kreeg meer zuurstof toegediend, en zo ging het al ietsjes beter met de baby. Maar ze moest nu snel komen.
Bij 8 cm ontsluiting kreeg ik persweeën. Ik moest ontzettend drukken maar moest dit tegenhouden. Het bleek dat ze als een sterrenkijker (gezicht naar boven) lag zodat ze met haar achterhoofd naar beneden drukte. 3 kwarier lang moest ik de persweeën wegpuffen, en op een gegeven ging dat niet meer; ik drukte gewoon mee, ik kon het niet tegenhouden. Wel zo zacht mogelijk. Ik had toen 9 cm, nog een klein randje. Tijdens de persweeën werd er weer bloed afgenomen bij de baby, dit was erg vervelend omdat er een grote koker werd ingebracht. Ik mocht gelukkig zachtjes meepersen, dit gaf iets verlichting.
De verlos masseerde het laatste randje weg zodat ik 10 centimeter had; eindelijk mocht ik persen! Het was nu 5.15u. Na 6 persweeën werd om 5.33u onze prachtige dochter Naomi Daya Anna geboren. Het was zo bijzonder om zo'n klein glibberig lijfje op je buik te krijgen. Ik moest huilen van geluk. Eindelijk was de pijn voorbij, eindelijk was onze prachtige meid geboren. Ze weegt 2970 gram en is 50 cm lang. Is ze toch nog goed gegroeid in die laatste weken!
Ik had wel een knip omdat ze er niet doorheen paste. Terwijl Naomi op mijn buik lag werd ik gehecht, hier heb ik gelukkig niks van gevoeld.

We moesten nog 24 uur in het ziekenhuis blijven omdat de bloedsuiker van Naomi te laag was. Gelukkig was die daarna goed, en mochten we de volgende ochtend naar huis.
Alles gaat nu geweldig. De borstvoeding ging even niet goed omdat ik gelijk kloven
had. Ik heb 3 dagen gekolfd zodat het kon genezen en nu loopt het goed en drinkt ze heel goed aan de borst. Ze zit nu al boven haar geboortegewicht (3140 gram vandaag). Het is een geweldig, tevreden meisje. En ze is zo mooi!

Ik ben zo blij dat Alex en mijn moeder erbij waren. Ik heb ontzettend veel aan hun steun gehad!

 

Geweldig! Ik leef zo met je mee en hoop elke dag te lezen dat hij naar huis mag....En nu mag het al bijna! Ben ontzettend blij voor je!

 

Helemaal gelijk in!
En het gekke is: ik begin de pijn alweer te vergeten. Het is echt waar wat ze zeggen. Direct na de bevalling zei ik: nooit weer! Maar nu zou ik best een tweede willen. Bizar he haha.