Ik wilde eigenlijk al kinderen toen ik 16 was. Maar dat had in ons geval niet goed geweest. Ik zat nog op school. Toen mn school klaar was zijn we aan kindjes begonnen en jawel na 2 mnd zwanger. Deze zwangerschap weer meteen zwanger.
Ja, ik kan me dat zo voorstellen dat je dan alleen maar naar je kindje kunt kijken. Zo verliefd. Het allermooiste kindje op de hele wereld. Toen wij de echo foto's mee naar huis kregen, heb ik ze de eerste dag overal mee naar toe genomen. En savonds lagen ze op mijn nachtkastje.
Welkom! Ik was 12w6d zwanger en toen kon ze het hartje ook niet goed vinden, maar hebben we wel een bewegende beebs gezien en het was flink gegroeit... Nu moeten we over 2 weken weer, dan ben ik 16,5 week zwanger, dus dan zal het wel hoorbaar moeten zijn Geen zorgen maken in ieder geval... Groetjes!
Jong moeder worden, wilde ik ook maar het liep anders. Zal hieronder een stuk plaatsen wat ik vorig jaar heb geschreven: Als ik later groot ben, wordt ik moeder. Zolang als ik me kan herinneren zie ik mijzelf als moeder, dit was ook een vast staand feit voor mij. Een kinderloos leven had ik nog nooit over gedacht. Immers, iedereen om me heen kreeg kinderen of had al kinderen. De dag dat ik eindelijk een klein zusje kreeg weet ik nog als de dag van gister, al was ik nog maar 9 jaar. Ik voelde me ook zeer verantwoordelijk voor mijn nieuwbakken zusje en zij noemt mij vaak liefkozend haar tweede moeder. Op mijn 21ste ging ik uit huis, samen wonen met mijn toenmalige vriend. De kinderwens was er maar de realiteit was er ook, een kindje paste niet in dit leven. Om toch te kunnen zorgen kwamen er huisdieren, poezen en de eerste start van de kittenopvang. Kleine weespoesjes met de fles, veel geduld en liefde grootbrengen tot ze stabiele dieren waren. Na 6 jaar ging deze relatie over en leerde ik mijn man kennen. Liefde op het eerste gezicht en al zeer snel waren we onafscheidelijk. In de eerste twee weken van onze relatie was het alleen maar samen zijn, elkaar leren kennen zonder over de toekomst te praten tot het op een keer mis ging met het condoom. We waren pas bij elkaar en een kindje paste totaal nog niet in dit beeld, toch vroeg mijn man mij wat ik zelf wilde, ongeacht mijn beslissing, hij zou mij steunen. Toen wist ik het, dit wordt in de toekomst de vader van mijn kinderen. De morning afterpil werd gehaald en sindsdien waren we onafscheidelijk. Na ons trouwen besloten we aan onze grote wens te gaan werken, we wilden een gezin. Het spiraaltje werd verwijderd en niets stond onze dromen nog in de weg. We waren er van overtuigd dat onze wens snel in vervulling zou gaan en hadden visioenen van kleine meisjes. In mijn familie komen tweelingen voor en bij mijn man ook, daarnaast had ik iedere maand een dubbele eisprong dus de kans op een tweeling was erg groot, het was meer dan welkom. De eerste maanden leefden we nog in een roes maar de maanden gingen voorbij en we praten er steeds minder over. Zeker toen ik een ongeluk kreeg en er een whiplash aan over hield. Kindjes waren nog altijd welkom maar de zwangerschap was eigenlijk te zwaar op dat moment daar ik druk herstellende was. Iedere maand werd ik weer geconfronteerd dat het wederom niet gelukt was en huilde in stilte. Je verlangen zo groot dat het niet te onderdrukken valt maar de realiteit sprak anders. Ik gaf het verstand de voorrang en ondernam dus geen medische stappen. Ik sprak er niet over met zielsverwant, door mijn whiplash was ons leven al tijdelijk genoeg op zijn kop gezet. Zo waren we snel vier jaar verder sinds het verwijderen van mijn spiraaltje. Na een tijd genas mijn whiplash eindelijk, ik werd weer mijzelf en begon een andere baan. Mijn energie kwam steeds meer terug en de kinderwens werd weer sterker. Ik sprak er wel eens over met mijn oudste zus die niet durfde te stoppen met de pil uit angst onvruchtbaar te zijn na de bestralingen en chemos enige jaren terug. Die kans was ook erg groot. Ze stopte toch en een maand later bleek ze zwanger! Een enorme verassing voor haar en durfde dit met moeite te delen met mij daar we vaak over kinderwensen hadden gesproken. Juist hierom was ik zo blij voor mijn zus, het was haar ook zo gegund!! In de 12de week bleek ze zwanger te zijn van een tweeling en ik was er van overtuigd dat het jongentjes zouden worden. Mijn aanstaande neefjes, dit woord voelt afstandelijk, het zit dieper, meer als broertjes. De naam breefjes ontstond. Onze kinderwens kreeg hierdoor ook weer voorrang wat betekende dat we ons leven opnieuw zouden inrichten met hoofd en hart zodat een kindje in een gespreid bedje zou kunnen komen, betekende voor ons verhuizen. Mijn man en ik vonden ons droomhuis. Een prachtig jaren 30 huis, ideaal gelegen in een leuke buurt met een heerlijke diepe tuin. Hier was er voldoende ruimte voor ons, voor de dieren en voor kindjes. Mijn zus had een zware zwangerschap en bevalling die uiteindelijk overging in een keizersnee werden mijn Breefjes geboren,de mooiste jongentjes die ik ooit heb gezien. Na een tijdje vroeg mijn zus en haar vriend of wij voor deze mannetjes wilden zorgen wanneer hun ooit iets mocht overkomen, uiteraard was het antwoord ja. Ons leven was klaar voor kinderen, zowel geestelijk, lichamelijk als ruimtelijk. We maakten een afspraak bij de gynaecoloog. Tijdens het eerste gesprek werd duidelijk gemaakt eerst basis zaken af te gaan strepen waardoor we nog altijd kinderloos waren, immers het kwam niet in de familie voor. Tijdens een inwendige echo werd bij mij gekeken of alles op het eerste gezicht goed was, geen cystes, alles op de plek, genoeg slijm en de linker eierstok had net een eisprong gehad, er waren twee eitjes..Precies zoals ik altijd voelde, links bijna altijd twee en rechts 1. De volgende stappen waren bloed testen om te kijken hoe de hormoon verdeling was en soas uit te sluiten. Voor de menstruatie, tijdens en een week erna moest ik bloed prikken. Bij mij was alles goed en geen oorzaken aan te wijzen waardoor ik minder vruchtbaar zou zijn. Uiteraard moest mijn man ook wat inleveren. De uitslagen kregen we een maand later op onze volgende afspraak. Helaas bleek mijn man een allergische reactie aan te maken voor zijn eigen zaad, dit betekende dat er ruim voldoende was, van goede kwaliteit maar door de allergie klontert dit samen en kunnen ze nooit opwaarts zwemmen. Achteraf hoorden we dat dit vaak voorkomt na een trauma, mijn man is in zijn jeugd geopereerd aan zijn urinebuis. We zouden dus nooit op een normale manier zwanger kunnen raken. Hierdoor konden we een aantal stappen in het proces over slaan. Mijn man zijn zaad zou in een ander ziekenhuis worden gewassen, hierna kijken ze hoeveel levende zaadcellen er over zouden blijven en die konden dan worden ingebracht bij mij. Minimaal een miljoen moesten er over blijven na de wassing. Een maand later kregen we telefonisch de uitslag. Er waren na de wassing te weinig zaadcellen over en hiermee was inseminatie uitgesloten. Maar ook alle andere stappen. Geen zwemmers betekend geen bevruchting. De enige mogelijkheid voor ons om een kindje van ons beide te kunnen krijgen is via icsi. Reageerbuis dus. Dit doen ze helaas niet in ons eigen ziekenhuis en hiervoor moeten we een afspraak maken in een andere gemeente. De wacht tijd voor de eerste afspraak is twee maanden. 14 Mei 2008 zullen we hier een intake krijgen. Het enige voordeel is weten waar je aan toe bent, sinds de uitslag heb ik een soort rust gekregen. Niet meer iedere maand hopen op een zwangerschap en bij iedere dag over tijd gespannen afvragen, zou het nu gelukt zijn?? Wetende dat dit onmogelijk is geeft nu rust. We wachten op de afspraak en leven ons via internet verder in. Hoe het straks gaat, hoe lang zijn de wacht tijden, welke hormonen krijg ik, hoe reageer ik erop, de echos, het oogsten van eitjes, het bevruchten in het lap en dan wachten op de uitslag of het is aangeslagen, terug plaatsen en wachten op innesteling dus zwanger zijn of niet. De ervaring verhalen zijn allemaal zo anders! Nu is het wachten op wachten..
hey meiden, hanneke, bij mij was de kleine met 11 weken 4,1 centimeter. volgens de gyn precies op schema. maar als je zo ongerust bent zou ik gewoon morgen even gaan bellen. stres is ook niet goed voor moeder en kind. mama25, hopelijk gaat het snel weer beter met je kleintje. hoelang duurt het voor die 6de ziekte over is? tonka,wat heb jij veel met je man moeten mee maken. gelukkig is je kinderwens wel uitgekomen. ook al ging het niet over rozen. hier gaat alles goed. de misselijkheid neemt af en ik ben wat minder moe. donderdag mag ik weer naar de gyn toe voor controle. helaas geen echo. maar elk teken van leven van ons kindje is goed.
Wat een verhaal zeg.. Ik wilde zoals iemand anders hier zei ook op mijn 16de al kindjes, maar vertelde mezelf dat ik te jong was. Er zijn ingrijpende dingen gebeurd in mijn leven, en nu op mijn 29ste mag ik dan ein-de-lijk mama worden als alles goed gaat. Misschien mag ik er niet zo diep over nadenken maar als ik lees: ik wilde jong moeder worden, word ik nog verdrietig. Ik wilde dat ook! Je kan zoveel wilen, en fijn dat het je gelukt is.. maar niet vanzelfsprekend! en voor veel mensen geen keuze.. Ik schrik er zelf van dat het me nog zo raakt.
@ ladytijger volgens de HA een paar dagen. Dit is de 2de dag dus ben benieuwd. Ze ligt nu lekker te slapen. Ik ben ook uit 1985, en ben net een week na mijn 23ste verjaardag mama geworden. Mijn kinderwens was er ook al heel lang!!
herkenbaar. Ook ik wilde altijd jong moeder worden, alleen op mijn 24e - toen ik er echt klaar voor was - liep mijn relatie na 7 jaar stuk (ik woonde ook al vanaf mijn 19e samen). Op mijn 25e kreeg ik een nieuwe vriend, nu mijn man. Hij wilde wel kinderen, maar niet gelijk. Uiteindelijk was ik al 29 toen we eraan begonnen. De eerste ronde zwanger, dat was een miskraam. De eerste ronde daarna gelijk weer zwanger en 6 weken na mijn 30e verjaardag beviel ik van mijn eerste kind. Terwijl ik altijd voor mijn 25e kinderen wilde. Maar weet je... het is goed zo. Als deze derde komt ben ik bijna 35. Het voordeel is dat ik veel tijd in mijn werk heb kunnen steken en daardoor al redelijk wat heb bereikt. Ach, eigenlijk heeft het allebei voor- en nadelen. Jong of ouder moeder worden. Het gaat zoals het gaat.
Hey meiden, ik ben ook weer terug van vakantie was super. Even snel naar m'n banner spieken en dan ga ik bij mijn mannetje op de bank zitten.
Jeetje Tonka, dat is me nogal een verhaal. Vind het zo raar geregeld van de natuur dat de ene vrouw meteen zwanger is en de andere gewoonweg niet via de natuurlijke weg zwanger kan worden. Zelf wist ik ook al erg vroeg dat ik (als ik later groot was) graag kinderen wilde. Maar dat die wens sneller in vervulling ging dan eigenlijk de bedoeling was, had ik op dat moment ook niet verwacht. Ik ga ook even openboek typen over mijn eerste zwangerschap. Op mijn 17de werd ik verliefd op een jongen. Hij woonde wel een eindje bij me vandaan, maar ach je bent verliefd en je hebt er gewoonweg alles voor over. Toch zagen we elkaar wel elk weekend, hij naar mij en ik naar hem. In december hadden we op dat moment 4 maanden met elkaar. Seks hadden we nog niet gehad met elkaar, maar we waren er wel aan toe. Het grote moment was daar, en och ik was zenuwachtig. Maargoed ik liet het allemaal maar over me heenkomen. Nadat de daad gedaan was kwam hij met de mededeling terug dat het condoom was gescheurd, maar hij zei dat het waarschijnlijk geen kwaad kon. Ik wist echter dat het al foute boel was. Weet niet waarom, maar dat zijn denk ik de vrouwelijke hormonen/gevoelens geweest. Deze angst werd werkelijkheid. 2 weken later was er geen ongesteldheid te bekennen. Ik nog denken, misschein maak ik me teveel zorgen en word ik daardoor niet ongesteld. Maar 3 weken later (op dat moment was ik 7 weken zwanger) toch maar met mijn buurjongen uit de straat naar de stad gegaan en een test gekocht. Weet nog als de dag van gisteren dat ik bij de V&D die test heb gedaan en in mijn zak stopte. Tot we op een gegeven moment bij de hema liepen en mijn buurjongen tegen mij zei: Je mag nu wel kijken hoor, die 5 minuten zijn nu wel voorbij. Wat ik zelf al dacht, 2 streepjes. De eerste gedachte was: Shit wat nu? Raakte ervan in paniek, maar wist ook dat het geen zin had om in paniek te raken. Op school heb ik het met mijn mentor erover gehad. Ik durfde het mijn ouders gewoonweg niet te vertellen. Waarom niet: Mijn ouders hadden me gezegd dat ze liever de eerste 6 maanden geen seks tussen mij en mijn toenmalige vriend wilden hebben. Maarja je bent jong en op een gegeven moment wil je toch een stapje verder. Ik heb mijn ex opgebeld en hem verteld dat ik zwanger was. Hij wist niet wat hij ermee aan moest. De weken gingen voorbij, en o wat was ik misselijk. Ben helemaal geen vroeg naar bed ganger, maar die weken lag ik om half 10 in mijn bed. Mijn moeder had iets door. Ze herkende mij niet als de mariel die ze kende. Ik was altijd vrolijk, en erg behulpzaam. Die periode was ik als een klein kind. Kon overal om huilen als er maar iets gebeurde. Zo heeft mijn moeder mijn msn berichten een keer opgeslagen. Totdat ze dus een paar dagen later een msn bericht las tussen mij en een klasgenootje. Het woord zwanger kwam bij haar aan als donderslag bij heldere hemel. Ik lag voor de zoveelste avond alweer vroeg op bed, maar kon niet slapen van de misselijkheid. Tot half 12. Mijn moeder kwam mijn kamer op en ging naast me zitten. Ik geloof dat we even moeten praten kom is even mee. Ik natuurlijk mezelf van de domme gehouden, maar toen ze naar de computer liep, wist ik genoeg. Ik begon als een klein kind te huilen, was bang voor wat er ging komen. Maar integendeel. Ik had verwacht dat ze erg boos op me waren en dat ze zouden zeggen dat ik ze erg teleurgesteld heb. Maar ze zeiden tegen me dat ik zelf de beslissing moest maken of ik het kindje wilde ja of nee. Zelf liep ik al met het idee om een abortus te laten doen, terwijl mijn ouders hier niets vanaf wisten. Toen werd de keuze iets makkelijker. Ze zouden me financieel steunen. Totdat de ouders van mijn toenmalige vriend het ook wisten. Die belde 's avonds op om mij eens even lekker uit te kunnen schelden. Volgens hun was ik een hoer, een goor vies wijf die met iemand anders het bed had gedeeld. Dit heeft me erg veel pijn gedaan die periode. Zo was ik niet en hij was er tenslotte zelf bij geweest. Mijn ouders hebben het gesprek overgenomen, en ik, ik kon alleen nog maar huilen. Ik moest het volgens hun maar weg laten halen want het was niet van hun zoon. Aangezien ze zelf erg moeilijk kinderen konden krijgen, dachten ze automatisch dat hun zoon daar ook niet toe in staat was. De keuze werd voor mij in een keer helder. Alleen ging ik geen kind opvoeden. En wat als het kind het karakter van zijn ouders zou hebben? Nee ik wilde dit niet. Ik weet nog goed dat een goede vriend van mijn ouders me erg dapper vond om deze keuze te maken. Ik was tegen de tijd dat ik mijn eerste echo kreeg ruim 11 weken zwanger. Mijn vader is mee geweest. Die heeft gezien hoe pijn het me deed toen ik mijn kindje op het scherm zag bewegen. Er heeft toen ook wel een traan over me wang gerold. Niet alleen van verdriet, maar ook van woede. Waarom ik! Heb nog altijd zo geroepen, mij overkomt dat niet, en gebeurd het wel, dan hou ik het. De dag van de curretage brak aan. Was erg bang, maar ik ging gelukkig onder algehele narcose. 1 ding zal ik nooit vergeten. Toen ik de narcose kreeg toegedient, dacht ik opeens, nee ik wil dit helemaal niet. Maar toen was het al te laat. Toen ik weer wakker werd was alles over. Ik voelde me leeg. Ik wist ook dat ik nooit meer dezelfde mariel zou worden als dat ik ben geweest. Dit heeft zo'n enorme inpact gehad op mijn leven, dat ik er nu ook wel trots op ben om wie ik nu ben. Ik ben absoluut niet trots om het feit dat ik het kindje een leven had kunnen geven, en dat ik dat heb afgenomen. Voel me er nog schuldig om. Ik had nu een kind gehad van bijna 5 jaar. Nog steeds vraag ik me wel eens af of het een jongen of meisje zou zijn geweest. Hoe het eruit zou zien enz. Maar aan de andere kant, ik denk dat als het kindje toch was gekomen, ik nu er niet zo voor had gestaan als dat ik nu in het leven sta. Ik ben er een sterke vrouw door geworden en ben wie ik nu ben. Ik zal dit kindje altijd in mijn hart meedragen en het ook absoluut nooit vergeten. Zo dat is ook weer een verhaaltje.
jeetje mariel wat een heftig verhaal ook. Heel moedig hoe je daar op je 17e mee om bent gegaan. Is het moeilijk om nu zwanger te zijn?
Mariel, Beliebell wat zal jij het nu af en toe moeilijk hebben. Heel moeilijk en dapper, maar toch krijg ik het gevoel dat de beslissing voor jou verstandelijk is gemaakt. Ik hoop dat je het een plekje kan geven, in jou hart ben je al moeder.
Ik heb een stukje van jouw verhaal ook meegemaakt Belliebel, op een wat andere manier. Ik had al jaren een relatie maar hij wilde er niet eens over praten. Voor mij was de abortus gedwongen (en ik wil daar eigenlijk niet op ingaan hier), en ik heb er nog steeds moeite mee, al denk ik ook dat ik er nu sterker voor sta, ik heb veel therapie gehad, en ben zelfs opgenomen geweest. Nu dat achter de rug is ben ik echt 100% klaar voor een kindje. Al blijft de abortus me altijd bij.. het is mijn eerste vlindertje.
Af en toe vind ik het nog steeds moeilijk. Was ook na die tijd erg bang dat ik door die curretage niet meer zwanger zou kunnen worden. Nu ik wat ouder ben vind ik het echt een geschenk dat ik het weer mee mag maken. Ik geniet er dus ook volop van. Ook omdat ik nu een stabiele relatie heb, een leuke vent en een eigen huis. Wel denk ik nu ik weer zwanger ben steeds meer terug aan toen ik 17 was. Heb alleen die periode afgesloten en ben uiteindelijk na een jaar in de put te hebben gezeten, verder gegaan met mijn leven. Nog steeds is 17 februari (de dag van de curretage) een hele belangrijke dag voor me. Elke keer sta ik weer even stil bij wat er die dag gebeurd is.
ik moet heel eerlijk zeggen dat ik tot aan mijn 17e ofzo geen kinderen wilde Totdat ik mijn vriend kreeg toen begon het pas.. Ik ben op mijn 20ste zwanger geraakt en was 21 toen djayden geboren werd.. Ben van 1987.. Ben er blij mee dat we dit voor de tweede keer mee mogen maken want hij ging bij ons niet vanzelf dus het is echt een wonder voor ons! Ben super trots op mijn 2 mannetjes! En ook op de kleine beeb natuurlijk