Juist geen iui of ivf kiezen

In tegenstelling tot ik (ik wilde er wel voor gaan), heeft mijn man heel erg getwijfeld. Dat had verschillende factoren. We hebben destijds heel veel gepraat en elkaars mening gerespecteerd (hoewel ik zijn mening erg pijnlijk vond).

Mijn advies is volg je gevoel, praat samen veel, vraag een gesprek aan in het ziekenhuis bij de gyn, kijk of je wellicht extra info bij de stichting freya kunt vinden.

Komt tijd, komt raad

 

Net zoals jou had ik in het begin helemaal niks met behandelingen.. Ik vond het heel erg dat we niet 'uit liefde' ons kindje zelf konden maken, maar dat dit in het ziekenhuis zou gebeuren, met dokters en behandelingen etc. Daar heb ik lang tegenop gekeken en ik vond het allemaal zo raar, dat mijn kindje in het ziekenhuis gemaakt zou worden.

Op een gegeven moment ben ik er psychisch gewoon even helemaal onderdoor gegaan, gewoon omdat het zolang duurde en dat we toch zo graag een kindje wilden... Toen heb ik besloten dat het vooruit moest gaan en dat ik wilde starten met behandelingen.

Mijn vriend stond er zelf meer voor open, maar ik had zoiets van 'we maken een goede kans dat het lukt na onze operatie, laten we het zelf nog even proberen en later zien we wel als we 'moeten' overgaan naar behandelingen'.

Ik ben toen wel blij geweest met die stap hoor, toen leek het voor mij weer wat meer 'hoopvol'. Achteraf gezien denk ik, als het met de iui zelfs niet gelukt is, waarom zou het dan bij ons wel gelukt zijn...
Nu gaan we door met ivf en alhoewel ik dit in het begin helemaal niet wilde of gedacht had, ik ben blij dat het er is... Anders hadden we waarschijnlijk gewoon kinderloos gebleven.

In het begin keek ik heel 'plastisch' naar die behandelingen, maar nu ben ik er blij mee, het is misschien de enige kans voor ons om op die manier zwanger te worden. En dat is uiteindelijk toch onze grootste wens, dus dan doen we daarvoor wat nodig is.

Ik wil hiermee niet zeggen dat jij er niet voor wil gaan, want ik begrijp dat je die stap moeilijk vind. Daarom zou ik ook zeggen; praat er met elkaar en met je artsen over... Maar volg vooral je gevoel. Doe niets tegen je zin, want het is jouw lichaam en jullie wens, het moet op jullie manier kunnen gebeuren!
Ik wens je veel succes, hopelijk kunnen jullie snel van een zwangerschap genieten!

 

Ik snap wat je voelt. Ik heb mij ook verdrietig gevoeld om het onnatuurlijke. Bij anderen gaat het zo romantisch en bij ons een hoop poespas (of dat echt zo is terzijde, maar zo voelt het). Maar het alternatief was voor mij ook niet ok, namelijk geen kind. Uit liefde heb ik juist voor behandelingen gekozen. En ook in het proces van de MMM zit veel liefde. De betrokken artsen en verpleegkundigen zijn stuk voor stuk mensen die liefde hebben voor het creëren van nieuw leven en super meelevend. Nu mijn zoon er is denk ik...al was hij met een spaceshuttle gekomen ....ik ben zoooo blij met hem.
MAAR jouw gevoel is het belangrijkste. Als het niet goed voelt, moet je het niet doen.

 

Als ik hierop mag reageren: wij hebben ook voor deze beslissing gestaan. Ben ondertussen 15 weken trots zwanger. Wat mij over de streep heeft getrokken voor IUI is dat de bevruchting iig niet buiten mijn lichaam zou gebeuren. Of ik nog ICSI had gewild durf ik niet te zeggen, dat vind ik echtoch een hele grote stap verder.
Heel veel sterkte met een beslissing te maken!!

 

Wat Samurai zegt is idd ook waardoor ik 'gezwicht' ben... Het is niet altijd even makkelijk, maar je doorloopt het hele parcours natuurlijk om je grootste wens te doen uitkomen: Om een kindje te mogen krijgen, dat graag te zien etc!
Je dat alles uit liefde voor dat kindje natuurlijk, hoe moeilijk het ook vaak is!

Heb je er nog wat over nagedacht?

 

Ik ben er langzaam naartoe gegroeid. Vond het idee van een behandeling met hormonen (eerst iui, daarna ivf/icsi) een vreselijk idee. Maar ik werd niet spontaan zwanger, en wel steeds ouder, en mijn kinderwens was zó sterk! Dus uiteindelijk toch die molen in gegaan. Ik wilde geen spijt hebben dat ik iets niet geprobeerd had. En goddank, 2 prachtige dochters. Ik zou het zo weer doen.
Maar ik snap je heel goed. Dit ligt voor iedereen verschillend. Als jouw gevoel zegt 'niet doen', dan niet doen.
Zit je wel met je partner op 1 lijn?
Sterkte met je worsteling, het is niet niks.

 

De mmm doet niets af aan liefde voor je kind. Het laat alleen maar zien hoe groot de liefde is geweest om wat je er allemaal voor over hebt gehad om hem of haar toch het leven te kunnen geven.

Als er zoveel twijfel is, is de wens en liefde voor een tweede dan wel groot genoeg?
Als het antwoord ja is, zou ik ervoor gaan.

 

Het is al een iets ouder topic, dus misschien wordt het wel niet meer gelezen.
Na 3,5jaar nog steeds niet in verwachting te geraken zijn wij toch naar de huisarts gestapt voor een verwijzing naar de gynaecoloog.
Tot wij een afspraak kregen was er alweer een half jaar verstreken.
Omdat alles goed leek bij mijn man en bij mij, maar het toch al zo lang duurde, mochten we direct starten met IUI. Dit voelde wel goed. Tenslotte moeten de zaadcellen in het vrouwelijk lichaam zelf de weg vinden etc.
Toen dit na behandeling nummer zoveel nog steeds niets uithaalde mochten we door naar IVF. Hier hebben wij de boot afgehouden. Het voelde niet goed. Het voelde alsof we de natuur afdwingen (wat men met iui ook doet, maar voelde toch anders). Na een half jaar gewacht te hebben zijn we toch gestart. Want ik voelde gewoon dat het anders niet zou lukken. En ik wou toch zo graag een kleine!
Het was een emotionele achtbaan waarvan ik nu kan zeggen dat het dubbel en dwars waard was want wij zijn na bijna 7jaar eindelijk in verwachting!

Maar ik weet ook dat de gedachte van de MMM eng kan zijn, of dat het als onnatuurlijk gevoeld kan worden.
Als je er niet achter staat, moet je het zeker niet doen!

En wat voor mij ook al gezegd is. Met een behandeling is je kindje niet uit minder liefde gemaakt dan als het op natuurlijke manier lukt. Als je een behandeling ondergaat laat je ook zien dat je alles voor je eventuele kindje over hebt. Want ook met een behandeling weet je niet zeker of je wel zwanger wordt.

 

Ik vind deze redenering eigenlijk heel raar; de mmm is een zwaar traject en niet iedereen voelt zich daar even aangesproken door. Dat wil dan toch niet zeggen dat de wens minder groot is?

Ik heb ook lang getwijfeld; maar omdat ik het niet zag lukken op de natuurlijke manier, ben ik er ook stilaan in gegroeid (of hoe moet ik dat zeggen?). Ik heb héél lang gezegd dat ik geen behandelingen wou, maar ieder heeft daar zijn eigen tempo in toch? En als je dan toch kiest om geen behandelingen te ondergaan omdat je er niet achter staat; vind ik dat juist een heel goede keuze voor jezelf of als koppel. Je gaat toch geen dingen doen waar je niet achter staat?

Iedereen heeft zijn eigen tempo en maakt hierin zijn eigen keuzes. Dat heeft niets te maken met een wens die minder groot is.

 

Ik heb ook even gebaald dat we niet gewoon in bed een kindje konden maken uit liefde. Al was op dat punt voor mij wel duidelijk dat ons dat toch niet ging lukken.
Je groeit er ook in, vind ik. Als ik vier jaar terug had geweten dat ik mezelf dagelijks moest injecteren had ik waarschijnlijk gedacht 'nee mooi niet'. Maar, je groeit daar vanzelf naartoe. Nu ben ik dolblij dat de mogelijkheden er zijn anders zou ik nooit zwanger kunnen zijn op dit moment.
Succes met besluiten, het is gewoon vreselijk om in zo'n situatie te zitten.

 

Veel succes gewenst!