Wat zou er gebeuren als je dit tegen hem verteld. Dat jij denkt aan een leven met alleen de kids en zonder hem? Zou je zoiets durven vertellen aan hem? Misschien is dat juist de prikkel voor hem die hij nodig heeft! Zat er vanavond al over na te denken, maar durfde het eigenlijk niet zo goed te typen!
Dank je! Alleen heb ik geen idee hoe ik het zou moeten doen alleen, of alleen - samen. Want ik wil dat de kinderen ook bij hem zijn. En jou jeugd lijkt op die van mij. Mijn vader was ook altijd boosaardig met drank op en mijn ouders hadden ALTIJD ruzie na een verjaardag! Vreselijk!
Pff ik kom even bezorgheid uiten, mag dat? Had vanmorgen al gepost dat ik de HAP gebeld heb.. Ik wou dat het vast morgen was want ik wil weten wat er aan de hand is! Ben net naar de wc geweest en m'n ontlasting is gewoon zandkleuring, bijna richting wit! Heb het even aan Frank laten zien en die schrok er ook van.. is nu al 5 dagen zo. De arts van de HAP zei dat dat met lever of galblaas te maken heeft. Het is niet accuut, maar ik moet morgen wel naar de dokter want het betekent dat er iets niet in orde is. Ik heb al zoveel gedonder met mijn lichaam, en misschien sluit het alleen maar aan bij mijn verteringsklachten, maar ik maak me er druk om..
Denk goed aan jezelf meid! Als jij morgen het gevoel hebt dat werken niet kan en niet lukt jezelf gewoon ziek melden!
Ik heb hem al gezegd dat ik wil dat hij weggaat! Maar ja in een boos moment natuurlijk. Maar goed hij is continue boos en staat niet open voor een gesprek. Alleen over de woningruil hebben we even kunnen praten. Klinkt gek, maar dat willen we allebei graag. Ik vraag me af of dat toch iets positiefs is of een middel om in de buurt van familie te komen en dingen met oppas te kunnen regelen en hij die even bij familie in kan trekken...? Ik weet het niet!
Hier ook herkenning, bij ons was altijd ruzie, mijn vader gokte en dronk. Had foute vriendjes en een agressief karakter. Ik was als kind 's nachts altijd wakker tot hij thuis kwam, en wachtte af of er ruzie kwam voor ik durfde te gaan slapen. Als hij iets brak of overgaf ruimde ik het stiekem op omdat ik bang was voor de reactie van mijn moeder. Als ze ruzie hadden ging ik meestal op mijn kamer zitten huilen of achter de keukentafel. Na mijn heftige psychische problemen en mijn opname is mijn vadre (gelukkig) erg veranderd. Maar ik weet hoe het is, zo'n jeugd, want ik had geen veilig plekje. Thuis niet, in de familie niet en op school niet.
Hmmm, ja kan me voorstellen dat je zorgen hebt! Maar het is al snel morgen gelukkig! Goed dat je wel gebeld hebt in ieder geval!
Ja maar dat gaat mijn verantwoordingsgevoel weer spreken, het personeels tekort, kinderen die duidelijkheid en struktuur nodig hebben en ouders die gaan zeiken. En daarbij zit ik nog in de proeftijd en heb ik het geld echt hard nodig! Maar ja het liefste ga ik niet!
Klinkt idd als gal lever klachten wilde bijna zeggen welkom bij de club. Maar idd morgen even naar je huisarts. ze kunnen gal en leven klachten alleen via echo en bloedtesten ondekken. Heb je ook pijnen bij je buik maag en dat je dubbel klap van de pijn geen adem meer kan halen en pijn hebt waar bij je denkt nog erger dan weeen. Zo ja dan zullen het wel de galstenen zijn grrr. Stekte alvast
He verdorie ook al! Hier zie ik ook dat Fred zich niet in kan houden tegen de kinderen. Ik had dit ook toen ik depressief was. Vandaag zei hij *iets ergs* tegen Marcus! En als ik het zeg dat hij dat zei dan lieg ik en weet hij het niet meer! Het gaat echt niet goed met hem!
Nou dat was bij ons dus thuis ook zo. Ik bleef liggen waken tot dat iedereen slieppppp. En nu nog heb ik dat potverdrien grrr ik kan niet slapen als er iemand maar dan ook iemand in huis wakker is. Vriendlief moet van mij altijd naar bed voor dat ik naar bed gaat en hij word daar altijd boos om hij snapt er geen hol van maar ik doe geen oooooog dicht als er iemand wakker is. Alleen s morgens dan krijg ik weer geen oog open grrr. Wat een ellende komt in eens aanbod bij meerdere van ons. Wat eenleven hebben we al achter de rug wat een ellende grrr. En ging helaas niet op me kamer zitten tijdens de ruzies ik zat er altijd midden in,. De hel kan ik je vertellen.
Daar sla je de spijker op zijn kop! HEt klopt dat het af en toe niet zo botert tussen mij en mijn moeder (of lees ouders in dit geval). Ik ben heel blij hoor dat ik ouder heb en hou ook echt wel van ze, maar soms gggrrrbl. Door alles wat er met mijn jongste zusje is gebeurd dat ze nu zowel lichamelijk als geestelijke beperkingen heeft is niet in de koude kleren gaan zitten. Zowel bij mij, als bij mijn zus als bij mijn jongere broertje en zusjes. Heb zo vaak een smsje gehad van mijn zusje van 15: ik wil hier weg, mag ik naar jou toekomen enz. enz. enz. Niet dat mijn ouders heel vaak ruzie hebben hoor, maar gewoon de druk die op haar gelegd word. Ik heb dat ook gehad toen ik nog thuis woonde, en ik was dat op den duur zo verschrikkelijk zat. Toen ik Paul tegen kwam en hij vroeg hoe ik er over dacht om samen te gaan wonen zei ik meteen ja(we hadden toen 4 maanden een relatie maar kenden elkaar al wel 5 jaar en hadden daarvoor ook al een keer een hele korte relatie gehad). Dezelfde avond hebben we het samen (alleen durfde ik het echt niet) Nog tegen mijn ouders verteld. Ze schrokken! Ik zou hun gaan verlaten, en ik wilde dat zo snel mogelijk. Maar omdat we wilde huren kon het zeker nog wel een jaar duren! Na 8 maanden kregen we een huisje toegewezen, dat is waar we nu wonen. Mijn vader begon zich er wel mee te bemoeien. We moesten zeker voor het opknappen van het huisje 3 maanden vooruit trekken. Ik wist toen al dat hij dat zei om mij nog zolang mogelijk thuis te houden zodat ik kon opdraaien voor de zorg van mijn 2 jongste zusjes. Ik heb zo ontzettend veel voor hun gedaan (en voor mijn ouders). Binnen 4 weken waren we klaar met klussen. Mijn moeder had toen al gevraagd of ik de laatste nacht thuis wilde slapen. Maar omdat we vrijdagavond niet zeker wisten of we die zaterdag over zouden gaan heb ik bij Paul geslapen. Die zaterdag konden we toch over en ben ik met de auto van me schoonmoeder naar mijn ouders gereden. Ik ben naar boven gelopen om mijn bed uit elkaar te slopen. Dit zou het logeerbed worden. Ook mijn kleren waren al 3 weken in gepakt. Dus die kon ik zo de auto in zetten. Toen kwam mijn moeder boven. Wat ben je aan het doen? Nouja dat zie je toch? En ik had je toch gevraagd of je de laatste nacht thuis wilde slapen blaaaablablabla enz. enz.! Toen ben ik heel eerlijk tegen haar geweest! Als mijn zus zo 1,2,3 het huis uit kon zonder problemen, dan kon ik dat ook. Ik was 21 en mijn zus was 19 toen ze het huis verliet. Das ook puur geweest om de boel te ontvluchten! HEb ook gezegd dat ik op 5 minuten rijafstand van hun woon, dus dat ze niet zo moeten zeuren. Ze mogen blij zijn dat ik niet net als me zus aan de andere kant van Nederland woon! En ik was blij dat ik weg was daar! Weg uit de rotzooi, eindelijk mijn eigen plekje! ons plekkie! Nu wonen we al een goede 2 jaar en 3 maanden samen en nog steeds merk ik dat touwtrekken. Ik heb het idee dat (omdat hun 1 dag in de week op Dinand passen) ze op Dinand passen dat ze mij dan weer kunnen vragen om op mijn jongste zusje te passen! ik vind het niet erg om op haar te passen, maar het gevoel dat ik erbij krijg vind ik niet leuk. Ze krijgen niet voor niets PGB (persoonsgebonden budget voor gehandicapte kinderen die thuis wonen(en geloof me, das niet weinig)). Schaf daar dan iemand voor aan die op momenten dat jullie samen weg moeten op een haar kan passen! Ik sanp dat je daar ook familie voor bent, maar ook wij hebben een eigen leven! En dat is iets wat ze volkomen vergeten denk ik! Nouja zoals je al merkt zit daar bij mij een hoop frustraties! Bij maatschappelijk werk heb ik dit ook verteld en die zeggen ook dat ik met ze moet gaan praten! Dat wil ik wel, maar moet daarvoor echt de moed bij elkaar verzamelen en wil dat het liefste met Paul aan mijn zijde doen. Alleen doe ik het echt niet.
Och jee meid, kan me voorstellen dat je hier van schrikt. Hele dikke knuff! Hoop dat het inderdaad met de verteringklachten te maken heeft!
Ik hoop dat het gaat helpen echt. Vrees alleen het ergste. Kan ook hier weer in mee praten.. Mijn moeder heeft een oudere zus een gehandicapte zus. Van nu 60 en die woont nog thuis bij me oma. Mijn tante een zus onder mijn moeder helpt zo veel ze kan. Mijn moeder en mijn oom hadden en hebben zo iets ja maar wij zijn niet vanplan om ons leven voor haar steeds op zij te zetten. Ik en meer mensen vinden gewoon dat de tijd rijp is dat ze naar een thuis gaat. Ze kan niks meer zit in een rolstoel is verstandig gehandicapt en me oma van 80 zorgt er nog voor je snap wel dat dat geen goede situatie is. Mijn moeder doet wat zij wil met en voor haar zus maar niet voor haar moeder meer. Dat kan gewoon niet. Vroeger als kind heeft mijn moeder ook altijd met haar gehandicpte zus gezeten en draaide ze er ook voorop. Dus ergens snap ik jouw verhaal heel goed. Meid jou leven. En hun kind dat ze op jouw zoon passen is aan hun en als dat betekend dat daar ook een kink in de kabel gaat komen meid kies voor je zelf en je gezin. En dat weet je gelukkig al. Knap dat je zus verweg is gaan wonen die is ook de wijste geweest Je snap wat ik bedoel vluchten soms. grrr. Hoop echt dat je ouders het gaan snappen. Echt. Mijn oma heeft het nooooit gesnapt.