Naar aanleiding van de vele topics over het uitblijven van de roze wolk en waarin iedereen aangeeft de 1e periode met baby toch voornamelijk erg zwaar te vinden: Ik had vooraf zoveel van dit soort verhalen gehoord ('1e jaar is tropenjaar', 'je moet er even doorheen, maar daarna wordt het leuk', 'baby's zijn in het begin gewoon best wel saai', enzv, enzv,) en dan ook nog een vriendin met best heftige PND EN het feit dat ik sowieso al snel tegen de muren op vlieg als ik thuis zit, hadden ervoor gezorgd dat ik me vooraf geen al te rooskleurige voorstelling van de 1e maanden met mijn kindje had gemaakt. Ik had me er op ingesteld dat het pittig zou gaan zijn en dat ik niet zou kunnen wachten om weer te gaan werken. Maar...... wat is het anders uitgepakt zeg! Iedere dag geniet ik zo ontzettend van alles wat hij doet, al is het maar het laten van een boertje of het produceren van een echt goede poepbroek! Mijn dagen zijn saai, ik doe weinig anders dan tutten met de kleine, wandelen, boodschappen en hier en daar op visite, maar ik vind het heerlijk! Volgende week moet ik weer gaan werken en ik vind het VRESELIJK, als het financieel mogelijk was zou ik zonder problemen mijn baan opzeggen (en ik heb een hele hele leuke baan!). Wie had dat ooit gedacht, ik niet! Wie heeft er nog meer last van een ernstig roze wolk-syndroom?? En had dat misschien helemaal niet verwacht? Ik wil overigens niets afdoen aan de mensen die dit helaas niet hebben, want ik weet dus hoe normaal dit is! Ben gewoon een beetje verbaasd dat ik het wel heb...
lekker toch! had ik ook bij daniel, nu iets minder omdat 2 toch wel zwaarder is en lydia erg veel last van krampjes heeft. Maar sochtends bij het aankleden...SUPER!!!! krijg dan hele verhalen te horen
Hihi, ja hier ookal 4,5 maand alleen maar een roze wolk. Ik heb het geluk wel thuis te kunnen blijven en geniet daar enorm van. Elke dag sta ik met een glimlach op, en ga met een glimlach naar bed. Laatst had m'n dochter de griep. Het begon de avond na de prikken en ze wilde alleen nog maar bij mij slapen, niet in d'r bed. Dit heeft een aantal nachten geduurd, die ik met haar op de bank door heb gebracht, zonder zelf te slapen. Maar zelfs toen werd ik overvallen door een intens gelukkig gevoel, ondanks dat ik het heel rot vond m'n dochtertje zo ziek te zien, natuurlijk. Maar gewoon het voor haar er kunnen zijn, voor haar kunnen zorgen. Ik zou niet meer weten wat ik zonder haar zou moeten.
Hier ook op een megaroze wolk gezeten en daar had ik ook niet echt op gerekend hoor! Maar wat een magnifiek gevoel is dat, ik heb het eerste jaar met mijn dochter elke dag enorm genoten en dat doe ik nu nog steeds!
Ik ook hoor... En ja, ik was ook moe in de kraamweek, en ik had ook last van mijn hechtingen, en had soms een babytje wat even een huiluurtje had, en die flubberige buik waarvan ik me afvroeg of het ooit nog goed kwam... Maar het maakte me allemaal niet uit want ik had zoiets van, ja het hoort erbij! Vond het heerlijk, en nog steeds
Ik ken hem ook: de roze wolk. Ik werk niet meer, iedere dag is het genieten. Van alles wat ze doet. Het is zo'n onwijze lieverd! Ik voel me bevoorrecht haar moeder te mogen zijn.
Leuk om te horen dat meer mensen het toch wel hebben (cliche's moeten ergens vandaan komen, toch? ) En wat Lovely2011 ook zegt: natuurlijk ben ik soms ook moe, heeft mijn zoontje last van krampjes en zitten er huilerige dagjes tussendoor, maar op de 1 of andere manier kan ik dat allemaal gewoon erg goed handelen en doet het geen afbreuk aan het overweldigende gevoel van blijdschap. Iedere dag heb ik het gevoel dat je als kind had de ochtend na je verjaardag of Sinterklaas, de opwinding van 'ik heb heel veel nieuw speelgoed om lekker mee te spelen! Dat gevoel heb ik nog iedere ochtend als ik mijn zoontje uit bed haal, ik heb gewoon een kind, en wat is ie lief en leuk en mooi en wat is mijn man een ontzettende leuke vader! Soms moet ik een beetje huilen als ik met hem zit te knuffelen omdat ik zooooo veel van hem hou! Ahum, beetje moeilijk te verdedigen nog, maar ik ben dus altijd een supernuchter, a-romantisch persoon..... Misschien toch nog wat hormonen aan he werk hier
Ja ik.. Maar niet zonder slag of stoot( zie blog). Maar nu is mijn roze wolk er, ben zo ontzettend aan het zweven op mijn roze wolk.
Hier ook 1 hoor!!! Ik zat al bijna 2,5 jaar op een roze wolk en we hadden verwacht dat een makkelijker baby als onze oudste niet bestond en dat we het nu zeker zwaarder zouden krijgen...nou, ze bestaan! Nog makkelijker babies Onze roze wolk is alleen maar rozer (letterlijk) en groter geworden Als ik 's ochtends in bed lig met mijn 2 prinsesjes en voel hou de oudste haar voetjes tussen mijn benen in wurmt, de jongste om alles lacht wat de oudste doet, dan voel ik mij echt de gelukkigste op aarde! Dus ook bij een 2de kan het zeker
Dit had mìjn tekst kunnen zijn. Ik zit nog steeds op die roze wolk! Wat geniet ik van ons meisje zeg!!!
Hier ook hoor! Ik geniet voor de volle 100% van de kleine al vanaf de eerste minuut! Ben TBM en wil liever geen sec zonder haar! Geef gelukkig BV dus kan ik lekker niet langer als 3 uurtjes bij haar weg Ik vind het heerlijk, ja tuurlijk is het zwaar (slapeloze nachten, huil dagen, regeldagen noem maar op) maar het gaat me eigenlijk best goed af En dan te bedenken dat vriendlief ma-vrij werkt en ik er voornamelijk alleen voor sta in een net verhuisd huis vol troep en heel veel huisdieren waar ik ook voor mn zorgen. Het klinkt heel wat, is niet altijd even makkelijk, maar wel heel leuk
Wat ik niet te beschrijven vind...is de liefde die je voelt zodra ze geboren zijn. Vooral bij de oudste had ik dat meteen: jij bent van mij en jou ga ik beschermen voor de rest van mijn leven. Bij de jongste had ik dat ook meteen, maar moest ik even wennen aan het feit dat ze niet de oudste was als baby zeg maar