Femke is 19 februari geboren

Ons wondertje ligt eindelijk in onze armen sinds 19 februari.
Een mooi meisje van 49cm en 3480gr.


Ik heb mijn bevallingsverhaal hieronder geschreven....
Alleen lezen als je je verveeld, hij toch best lang geworden

De 18de heb ik heel de dag door weeën gehad en ondanks dat ik moest opstaan bij elke wee nam ik ze niet serieus. Zeker niet toen ze half 10 ’s avonds afnamen.
We gingen naar bed en twaalf uur werd ik wakker met om de 6 minuten krampen.
Omdat ze meer vervelend dan pijnlijk waren had ik geen aandacht voor de regelmaat.
Na een uur was ik kwam ik niet meer in slaap en ben ik naar beneden gegaan om ook Ronald niet wakker te maken.
Ze werden wel pijnlijker en ik ‘moest’ blijven lopen, maar ik geloofde er niet in.
Ze waren namelijk helemaal niet regelmatig.
Tussen de weeën zaten 6,3,5 en dan weer 8 minuten en ze waren net wat korter dan een minuut. Dus ik bleef braaf wachten tot ze om de 5 minuten kwamen en een minuut zouden duren, want op het briefje stond dat ik dan mocht bellen,ha,ha!
Half twee belde ik toch maar mijn moeder om te vragen naar haar mening…
Na zo’n 10á 15 weeën(met extra info over hoe lang was en hoe zeer die deed), een kokhalzende dochter met de vraag gaan of ze nog meer pijn gaan doen, waren het volgens mijn moeder toch echte weeën. We bleven nog een tijdje aan de telefoon tot ik bij elke wee de telefoon moest neerleggen omdat ik een geschikte houding moest vinden om de wee op te vangen.
Rond 2.45 ging ik Ronald wakker maken en vertelde hem dat het zo’n zeer deed. Half slapend bood hij om dan maar lekker bij hem te komen liggen. En weg was hij weer ….. ach,mannen,ha,ha!
Ik ging even douchen en daarna zou ik de verloskundige bellen. Ze vond de weeën gelukkig serieus genoeg en ze zou er met een kwartiertje zijn. We ging rond 3.45 naar boven om te kijken of ik ontsluiting had. Ik had 2á3 cm dus ik rekende snel even uit dat we dan waarschijnlijk in de middag onze dochter konden vasthouden.
De verloskundige ging 4.30 weer weg en beloofde 7uur weer te komen kijken.
De weeën werden toen ineens steeds heftiger en omdat ik van die leuke rugweeën had leek het wel of er iedere keer in mes in mijn rug werd gestoken en die dan lekker rond gedraaid werd. Ik vraag me nog steeds af hoe het bestaat dat de buren niet hebben geweten dat ik bevallen was met dat geschreeuw?!
Er leek geen pauze tussen te zitten.
Ik heb met mijn vuist op mijn onderrug lopen beuken om de pijn minder te voelen. Het leek te helpen. Op een gegeven moment moest Ronald het overnemen. Welke vrouw vraagt er nu om in elkaar gebeukt te worden door haar vriend…. een vrouw die op het punt staat om te bevallen…
Tussen de weeën door zakte ik af en toe weg voor een paar seconde en hup daar was er weer één.
6.00 riep ik paniekerig naar Ronald: ‘Je moet nu bellen!!!’ ‘Ik houd het niet meer!’
Voor ik het wist hoorde ik naast me “Nou, ze heeft 9 cm!” Ik had het maar half gehoord, maar besefte me dat het nu echt ging gebeuren.
De verloskundige hielp mij met de weeën wegzuchten. Ronald belde snel mijn ouders, want die zouden beneden in de woonkamer zijn tijdens de bevalling(als waardering dat ze er altijd voor ons zijn wilde ik hun graag het allereerste huiltje laten horen).
Kwart voor zeven mocht ik meepersen. In de tussentijd waren mijn ouders ook beneden, dus die waren gelukkig op tijd.
Na 58 minuten keihard werken heb ik nog nooit zo hard gehuild van geluk.
Wat een gevoel als je je kleine meisje hoort huilen en in je armen kan sluiten.
Niet anders dan de geboorte van ons wondertje kan dit gevoel geven.

liefs de mamma van Femke