Ben benieuwd of er meerdere vrouwen in dezelfde situatie zitten. Ben al een hele poos niet meer actief geweest hier, maar las nog wel altijd mee. Ik probeer even mijn situatie anoniem te beschrijven.. 3 jaar geleden leerden mijn man en ik elkaar kennen. Inmiddels wonen wij nu ruim 1 jaar samen en zijn we vorig jaar getrouwd. We zijn een samengesteld gezin en hebben samen 5 kinderen. De helft van de tijd zijn we altijd samen, dat bevalt goed (dat is een bijkomend voordeel van gescheiden zijn en opnieuw een partner leren kennen, ook al had je natuurlijk liever gehad dat je samen bleef met de partner van je kinderen, anders begin je daar niet aan). Nu willen wij ook graag een kindje van ons samen (we hebben lang getwijfeld, omdat we al 5 kinderen hebben en hun niet tekort willen doen, we onze tijd samen juist ook fijn vinden, financieel zou het haalbaar zijn, maar de opvangkosten wel erg hoog zijn). Toch heerst de wens voor een kindje van ons samen. We hebben kinderen in de leeftijd variërend van 4 tot 16 jaar. Ook vind ik het juist heeeel spannend, omdat ik eerder 'bewezen' heb dat het niet lukte Dat lag overigens niet aan mij. Mijn ex-man vond het gezinsleven maar saai en wilde na een lange relatie en 2 kinderen niet meer met mij verder. Gelukkig is het contact tussen beide exen gewoon 'goed'. Daarbij zal de kans sowieso erg klein zijn dat het lukt.. mijn man heeft een knoopje erin en ik heb mijn kinderen gekregen via IVF. Maar ook al is de kans nog zo klein, we willen het toch proberen. Lukt het dan niet, dan is het ook goed, maar zullen we het wel ontzettend jammer vinden. In mei heeft mijn man een afspraak staan bij de urloog. Dus eer wij zullen gaan proberen zal pas september/oktober zijn.. Wie zit er in hetzelfde schuitje? Of vindt het gewoon leuk om mee te kletsen?
Hier niet helemaal dezelfde situatie, maar wel de wens voor een voor mij 3e kindje. Ik zal het een beetje uitproberen te leggen. Mijn oudste dochter is 10jr, en spontaan verwekt met mijn ex, zij is om de week van vrijdag tot vrijdag bij ons, en een week bij mn ex ook van vrijdag tot vrijdag. We hebben dus een week om week regeling, en we hebben gelukkig nu weer goed contact. Ik ben nu 8 jaar samen met mijn huidige vriend, we hebben samen nu een dochtertje via IVF gekregen. Wij zouden graag nog een kindje samen krijgen, maar de twijfel is er heel erg omdat onze kleine meid niet goed slaapt, en dat heeft een keerzijde op de relatie.. Intiem zijn we al sinds de zwangerschap van de jongste niet meer geweest, en dat frustreert mijn vriend vooral heel erg, maar ik ben gewoonweg te moe aan t eind van de dag. Ik was altijd een huisvrouw, ik heb sinds mijn 19e een Wajong uitkering, en ben vanwege medisch verleden volledig afgekeurd, desondanks wil ik toch aan t werk, en heb dan ook gesolliciteerd op een klantenservice baan vanuit huis. Vanaf de 18e ga ik daar voor aan t werk. De 1e intake voor de start van een cryo terugplaatsing hebben we al gehad dit was 1 maart. We zouden als we wilde in april al mogen beginnen, ik heb dat doorgegeven aan mn partner en die zei dat hij dat te snel vond. Nu hebben we onze pijlen gezet op in augustus ervoor te gaan, maar dit is totaal afhankelijk van hoe de jongste tegen die tijd slaapt. Dus het kan ook langer duren. Ik word van de zomer 31, en mijn vriend is 28 Ik zou t heel leuk vinden om te kletsen!
Hoi Kimmetjuh90, Wat leuk dat je gezellig wil meekletsen. Jouw verhaal is inderdaad iets anders, maar we zitten toch soort van in hetzelfde schuitje.. allebei een samengesteld gezin. De slapeloze nachten zie ik ook wel weer tegenop hoor. Die zijn hier nu gelukkig voorbij. Al wordt de jongste nog weleens wakker dat haar dekentje niet goed ligt Of er ligt een knuffel op de grond, maar is toch anders dan weer hele nachten op en echt moe zijn! Geen idee hoe wij dat dus samen zouden doen, maar ik weet zeker dat mijn huidige man hier anders in is dan mijn ex-man. IVF is sowieso een heftig proces. In mijn vorige relatie heeft dat een behoorlijke impact gehad. Wij hopen dan ook dat we dat dit keer niet hoeven te doen, maar zijn er wel toe bereid om de stap te nemen. Zeker als het onze enige mogelijkheid is, maar goed dan hebben we het wel geprobeerd. Wat fijn dat je weer gaat proberen om te werken. En constant moe zijn, lijkt ne wel erg vervelend Hopelijk is dat gauw wat minder, is toch fijner ook voor jouw partner en jou. Snap dat augustus dan beter uitkomt hoor. Dan ben je weer een paar maanden verder. Ik vind het erg spannend. Tussen mijn partner en mij zit best veel leeftijdsverschil. Door het leeftijdsverschil heb ik ook getwijfeld, maar mijn man vindt het onzin en zegt dat ik dat voor hem niet kan beslissen
Mag ik zo vrij zijn om te vragen naar jullie leeftijd? Wij hebben nog 12 cryo's over van de ivf behandeling waar de nu jongste ook uit voortgekomen is. Wij willen die overgebleven cryo's gebruiken, en mocht het niet lukken dan is t ook goed. Wij gaan namelijk geen nieuw ivf traject in, want ik ben mezelf compleet kwijt geraakt tijdens t hele proces om zwanger te raken van haar (bij elkaar 4 jaar bezig geweest). Het heeft een behoorlijke impact op ons gehad, en vooral mij, ik ben ook extreem depressie gevoelig, en ben dus ook zwaar depressief geweest tijdens de zwangerschap van beide. En na de geboorte van mn oudste wederom depressief geweest. Ik heb op t randje van gedwongen opname gezeten, en das echt geen pretje. Ik ben altijd alleen een gevaar voor mezelf geweest, nooit voor mn kinderen. Zij zijn de reden dat ik er ook nog steeds ben en er telkens toch bovenop kom gelukkig
Wij zijn 33 en 43. Ik vind het ook erg spannend, omdat ik nu een stuk ouder ben dan bij mijn eerste 2 kinderen. Jeetje 12 cryo's. Dat is veel Kan me voorstellen dat het een behoorlijke impact op je had hoor. Tijdens het IVF traject heeft dat ook een behoorlijke impact gehad op de relatie tussen mij en de vader van mijn kinderen. Dat is natuurlijk ook logisch. Wij waren er helaas niet tegen bestand, maar er zat bij ons meer fout. Depressies herken ik wel hoor. Na mijn oudste heb ik een ppd gehad. Ik ben opgenomen geweest en was ook een 'gevaar' voor mezelf. Na mijn 2e zwangerschap gelukkig nergens last van gehad, dus ik ben nu ook niet bang voor een herhaling Al was ik dat wel voor mijn 2e zwangerschap, maar die angst overheerst nu niet. Ik ben meer bang dat we zouden kunnen falen als samengesteld gezin, maar goed, dat weet je toch nooit. Voor nu voelt het onzettend goed en maakt mijn man mij ontzettend gelukkig. Daarom wil ik ook zo graag met hem een kindje en brengt het (denk ik) ons gezin nog neer samen. Ze hebben dan immers allemaal met ons kindje samen een bloedband.
Valt wel mee vind ik hoor hoe (oud) jullie zijn Ik ben ook niet bang weer depressief te worden als ik wel weer zwanger ben. Tuurlijk ik heb verhoogde kans dat t wel gebeurt, maar dat houd me niet tegen Waarom ben je bang te falen als samengesteld gezin? Het gaat toch goed? Vertrouw erop dat t goed komt ook met een kindje van jullie samen Ik ben juist bang dat mn vriend in augustus zegt ik wil eigelijk helemaal geen kind meer erbij, omdat hij (en ik ook wel) heel bang is dat t volgende kindje net zo een plakbaby word als de jongste, plus niet willen slapen in eigen bed op eigen kamertje. Die angst valt ook niet weg te nemen.. want niemand kan vertellen hoe de volgende baby gaat zijn Tussen mij en mn vriend gaat t op t moment ook niet zo lekker, en dat ging t tijdens t ivf traject eigelijk ook niet omdat ik weigerde te praten.. ik leer nu stukje bij beetje meer en meer te praten en dat helpt wel iets Ben vaak nog wel te laat maar er zit progressie in
Ja het valt inderdaad ook wel mee. Het is meer dat ik mezelf dan te 'oud' vind Terwijl ik ook wel weet dat het meevalt. Angst is denk ik meer te wijten aan dat ik gewoon bang ben dat ook al zit je relatie goed, het altijd verkeerd kan gaan. Al ben ik met mijn huidige man (meer) gelukkig dan met mijn ex. En dat maakt het gevoel dat we samen een kindje willen ook wel steeds sterker en verdwijnen de praktische redenen om het niet te doen naar de achtergrond. Uiteraard is een samengesteld gezin niet altijd even makkelijk, maar toch vind ik dat we het 'goed' doen. De kinderen zijn dol op elkaar, wij zijn dol op elkaar en op elkaars kinderen. Het laatste wel met gepaste afstand (niet de andere ouder willen zijn, maar gewoon een persoon extra die ook van je houdt). Ja IVF is een zwaar traject. Het is niet iets wat je zomaar doet. Ik kan erover meepraten Maar erover praten met elkaar blijft inderdaad wel belangrijk! En knap van je dat je daarin groeit. Gewoon blijven communiceren met elkaar. Dat je bang bent dat je man strakjes niet meer wil (vanaf augustus) snap ik wel hoor. Maar dat is ook goed om met elkaar te bespreken. Hier spreken we onze 'angsten' ook uit tegen elkaar. Ik ben alleen vooral erg benieuwd of het mag lukken. Is ook een angst.. dat het niet mag lukken. En ik kan heel makkelijk nu zeggen (dan hebben we het in ieder geval geprobeerd) en als het niet lukt dan is het ook goed, maar ik weet als je eenmaal die wens aanwakkert, heb je er alles voor over. Maar goed.. voor nu denk ik er nog wel zo over. Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn kinderen.