**Fertility Fighters** Hoopvol, ook in een lang IVF/ICSI traject Even voorstellen * Gliss (33) - 1e kindje - IVF 2 - op naar TP 8 * Do1981 (39) - 2e kindje - IVF 1- TP 10 * Wondertje2020 (37) - 1e kindje - start IVF 3 punctie 4 laatste poging * Blij83 (37) - 2e kindje - IVF - TP 14 * Aicirtap (41) - 2e kindje - IVF 4 * Parel30 (33) - 1e kindje - ICSI 7 * Droomwens79 (42) - 2e kindje - ICSI 3, TP 10 & 11 * Betsies (39) - 1e kindje - ICSI 3 10tp gehad - pauze Afspraken * 16 sept - Betsies eerste echo * 17 sept - Gliss - FM 2 tp 8 * 21 sept - Gliss - TC uitslag RIF- onderzoek * 23 sept - Parel30 - 1e bms meting * 24 sept - Wondertje evaluatie gynaecoloog * 24 sept - Droomwens79 - mck belt * 19 okt - Droomwens79 - consult tel * 10 november - Wondertje - intake onderzoek endometriose Testdatum * Zwanger Do1981 - IVF 1 TP 10 Betsies - spontaan (na ICSI 3)
Dat snap ik, o meid ik ben zo ontzettend blij voor je!!! Ik hoop dat je een fijne zwangerschap hebt. Het is jullie zo gegund. Ik ben idd inmiddels bevallen van een prachtige zoon van nu 2 maanden oud. Hij is 2 weken te vroeg gekomen, maar alles is goed gegaan en er mochten deze keer gelukkig gelijk naar huis.
Ik lees wel mee hoor. Ik heb pas 11 oktober weer afspraak. Mijn cyclus is zeer onregelmatig sinds de miskraam en ook al 4 dagen spotting (1-2 inlegkruisjes per dag) vooraf. Rijtje is 28-28-25-29-30-23 (of 24, zit te wachten tot het doorzet). Beiden nog nooit gehad. Ik ben zo bang dat ik tegen de overgang aan zit. AMH was bij Nij Geertgen maar 0,45. Ik weet het zegt niks. Maar toch Mijn grootste struikelblok is de buitenlandse donor. Ik kom daar niet uit. En ik blijf een beetje in citkeltjes rond draaien. Paar weken terug ook een longontsteking gehad en daar nog erg moe van. Het is ook druk op werk, plus nog de dingen ernaast. Dus ook weinig ruimte om echt na te kunnen denken. Vandaag be mama/marije jelsma eens mailen. Zit aan een hele batterij supplementen via haar, maar merk weinig effect. Ik heb ze nu tot ongeveer december, maar als er niks verbeterd stop ik met de supplementen. En gebruik ik alleen wat ik voorheen gebruikte.
Klinkt als een boel wat je hebt om mee te dealen zo kom je idd niet goed toe aan nadenken. Zijn er misschien ervaringsdeskundigen die ook voor de keuze van een buitenlandse donor hebben gestaan waarmee je zou kunnen sparren waarom ze het wel of niet hebben gedaan of een fertiliteitscoach? Soms helpt dat om je eigen gevoelens daarover een rijtje te krijgen, wat je ook kiest, wat alles is goed he.
Zestien besmette embryo's geplaatst bij ivf-behandelingen VUmc - https://nos.nl/l/2397762 Pff je zou hier bij betrokken zijn, mega extra stress en de rest ligt stil voor nu, ook extra stress
Heel veel sterkte met het verlies van je zwanger @Gliss , vreselijk. Mijn vader is ook op 38 jarige leeftijd overleden , en ben zelf nu 38 , zo bizar. @Wondertje2020 goed dat ze gaan onderzoeken, maar bizar dat na die gemiste cyste toch zoveel mis is gegaan met je lijf. Misschien dat ook allemaal benoemen? Zo spannend @Betsies !!! @Do1981 wat fijn, een goeie echo en een meisje! Wat leuk!
Dat bericht uit het vu, echt bizar hè! Jemig, we zijn zo afhankelijk en dan zulke dingen. Vreselijk. Hopelijk gaat het geen gevolgen hebben voor de cryos en de teruggeplaatst cryo!
Dankje. Dat lijkt me ook erg confronterend van je vader, dat je dan nu die leeftijd hebt Bij ons in de familie veel overlijdens van jonge mensen <50 laatste jaren waarvan twee dertigers. Vind dat zo confronterend en heel anders dan bv opa en oma van in de tachtig (ook verdrietig maar qua acceptatie/verwerking). Bij mn zwager speelt ook nog mee dat het een erfelijke aandoening is die zich tussen 30-40 openbaart (dit was nog niet bekend toen er kinderen in het spel kwamen) en snel tot ziekte en overlijden komt (binnen 2-4 jr na eerste verschijnselen). Zijn vader had het ook en mijn zwager heeft ook nog een zusje begin 30 en zelf dus twee kleine kinderen met mn stiefzus..
jemig, wat heftig. En weten ze/ willen ze weten of die het ook hebben? ik heb een nicht met zo’n soort ziekte in de familie. Is wel zo’n 20 jaar ouder dat het zich openbaart, maar dan extreem snelle dementie en achteruitgang en in zo’n 2 jaar overlijden. Best heftige beslissing om te bepalen om je wel of neit te testen. Moeder wilde het zelf niet. Doe je het dan zelf wel of niet. Lastig. Tav vu. Is mijn ziekenhuis. Best een heftig bericht. Al ver voor mijn tp. Maar je zult het maar zijn. Wel heel goed dat ze erachter zijn gekomen en naar buiten brengen. Kon alleen op hun eigen site er niets over vinden. Wel slechte info voorziening. Vraag me ook af of dit dan naar buiten gekomen is omdat iemand de pers opgezocht heeft (nh nieuws bracht het als eerste). Dan lijkt het nu heel transparant, maar eigenlijk komt het naar buiten omdat iemand zich bij de pers gemeld heeft. Want er is geen persbericht. Ik vraag me dan wel direct af hoe vaak dit soort dingen in nl voorkomen bij andere ziekenhuizen en klinieken zonder dat we dat weten.
Ja dit is zo'n beetje zo'n situatie. Combi van frontotemporale dementie en Alzheimer en dan op zeer jonge leeftijd. Eerst subtiele en daarna ernstige gedragsveranderingen en daarna pas de meer klassieke dementieverschijnselen. Hier zat tussen de eerste tekenen en overlijden 3 jaar Mijn zwager wilde het zelf niet weten of hij het had. Er was eerder ook nog niet veel bekend qua erfelijkheid omdat ze bij zijn vader niet precies de medische situatie wisten (ouders zijn gescheiden vanwege vervelend gedrag vader en uit beeld verloren. Later bleek dat het dus door ziekte kwam, maar toen overleed hij al snel). M'n kleine nichtje en neefje (9 en bijna 4) laten ze het zelf beslissen als ze volwassen zijn na counseling van de genetica of ze het willen weten. Mijn zwager en stiefzus wilden na hun eerste kindje eigenlijk geen kinderen meer omdat mijn zwager zich na geboorte emotioneel gezien pas heel bewust werd van het risico voor zijn kind. Tweede kindje is 'door de pil heen' gekomen en zwager is daarna ook periode depressief geweest om de angst van doorgeven.. uiteindelijk was mn neefje nog maar net 1 toen mn zwager vreemd begon te doen het is zo treurig allemaal. Heel gezin om zeep. En mn nichtje heeft alles heel bewust meegekregen natuurlijk. Hoe hij veranderde (ook agressie) en uit huis geplaatst werd toen t niet meer ging. Het gaat nu wel rust geven, 'het is goed zo' maar t is heftig.
jemig, wat een verhaal. En ook zo jong nog. Wat dragen sommige families toch een zware last met dit soort erfelijke aandoeningen. Lijkt me ook heel zwaar om te beslissen om het wel/niet te weten. Leef je met een zwaard boven je hoofd. En heel pittig voor je zus ook om te beseffen dat je kinderen het mogelijk hebben. Is het dan 50% kans om het te hebben? bij mij in de familie bleek toen ik net zwanger was een ernstige spierziekte te zitten (lang verhaal hoe dat ‘opeens’ naar boven kwam). Die krijg je alleen als beide ouders drager zijn. Die kans is erg klein. Wij zijn toen beide met spoed getest en beide geen drager.
Ja vreselijk, echt zo'n zwaard van Damocles inderdaad. Ik weet niet precies wat de kans is, en ook niet of het geslachtsgebonden is. Deze vorm is vrij zeldzaam en ik weet ook niet of mn zusje het weet (of wil weten, ze praat er niet over iig). Maar als ik het zo inschat met wat ik weet lijkt de kans idd 50% Jeetje dat was ook spannend voor jullie, gelukig is het goed afgelopen
Kunnen jullie me een beetje oppeppen meiden. Zit helemaal niet lekker in mn vel. Denk combi van verlies zwager en opzien tegen uitvaart, medicatie/hormoon spuiten, 2 zwangerschapsaankondigingen in een week (3e en 2e kindje) en het idee dat de artsen het ook allemaal niet meer zo goed weten / hoop hebben. Dat laatste is de indruk die ik heb van twee laatste afspraken waarbij twee verschillende artsen toch een beetje verzuchten van tja.. zoveel tp al.. hou je het nog vol etc etc Daarnaast merk ik dat ik last begin te krijgen van het niet hebben van toekomstperspectief.. leven staat steeds on hold omdst je niet weet hoe het af gaat lopen. Wanneer ga je vervolg stappen nemen.. bv onderzoek naar adoptie/pleegzorg (mijn man wil dit waarschijnlijk niet maar ik vind dat we ons eerst moeten laten informeren voordat je dat besluit) of naar wat we zelf willen (misschien toch huis verkopen en paar jaar naar buitenland om eigen bedrijf op te zetten ofzo 'ik vertrek').. ik noem maar wat. Beetje in de knoop dus op het moment. Betere dagen komen vast, maar nu is alles gewoon kut
@Gliss heel begrijpelijk dat je je klote voelt. Het heeft allemaal enorme impact op je leven. Probeer het stap voor stap te zien, je hebt nu een aangepast medisch behandelplan op jouw individuele situatie. Herken het trouwens ook met alle terugplaatsingen die ik heb gehad. De onbevangenheid van het traject wordt steeds minder. Je moet jezelf steeds meer “oppeppen”. Deze ronde is toch weer een kans en misschien geeft dit weer meer mogelijkheden. Ik denk dat het goed is, dat ze het nu weer anders doen. En het is ook niet zo dat er helemaal niks is gebeurd afgelopen jaar.. hoe verdrietig de uitkomst ook was.. Nu zit je nog middenin het traject en kan je denk ik nog niet zo goed die vervolgstappen concreet maken. Bovendien verandert je mening steeds. En de hormonen hebben nu invloed op je stemming. Vandaag en deze week mag ook gewoon even klote zijn.. het is niet niks allemaal. Knuffel!
@Wondertje2020 dat is ook zo, stap voor stap. Tegelijkertijd, voor alle alternatieven (of de voorbereidingen/info-avonden) zijn enorme wachttijden en dat speelt ook door mijn hoofd als ik denk aan de toekomst. Ik denk dat het vooral komt omdat ik op het moment weinig hoop/moed ervaar en dan ga je toch steeds meer vooruit kijken naar het 'wat-als' scenario, wat steeds dichterbij lijkt te komen. Ik ben dankbaar voor de kansen die ik nog heb, maar denk ook dat we realistisch moeten blijven dat de kans steeds groter wordt dat het niet gaat lukken. Maar tegelijk is echt rationeel blijven als je middenin de ellende zit ook idd niet echt te doen. Dankjewel voor je lieve berichtje
@Gliss wat een zware tijd en wat een bizar zware situatie met de erfelijke factor in de familie! (Bij jou ook @Do1981) echt zo heftig om voor de keuze te moeten staan of je dat wel of niet gaat willen weten. Zo jong brrrr En het is zo logisch dat je dan alles echt even kut vindt @Gliss! @Wondertje2020 verwoord het weer super mooi en ik kan me daarbij aansluiten. Wees niet te streng voor jezelf, in het traject maar helemaal in een periode als deze. Het zijn al zo een emotionele rollercoasters! Je bent onder invloed van hormonen en dan zo een verdriet erbij! Ik denk dat het juist heel goed is dat er iets nieuws geprobeerd wordt nu, dat geeft nieuwe opties en kansen!! En ik ben nog vol vertrouwen dat het echt wel moet kunnen bij alle meiden hier, onze lichamen hebben al zo veel bewezen! ❤️
meid, wat een rot fase weer. Misschien gekke vraag, maar heb je al eens psychische hulp gehad in het traject? Het is ook allemaal niet niks. Misschien kan iemand jou/jullie helpen eens wat dingen op een rij te zetten? het zijn grote vragen waar je mee zit die best lastig af te wegen zijn. Eigenlijk best logisch om daar hulp bij te zoeken. Bij mijn huisarts in de praktijk zit een maatschappelijk werker, heb ik wel eens een paar keer mee gesproken. Best laagdrempelig. Maar via kliniek zijn er vast ook wel adresjes die meer gespecialiseerd zijn in deze thematiek. Zou het ook rust kunnen geven om sommige opties eens wat verder uit te werken? Hoe zou een reis naar het buitenland er uit kunnen zien? Hebben jullie daar beide dezelfde ideeen over? En misschien toch ook het thema adoptie/pleegzorg eens uitdiepen met elkaar? En misschien toch ook donatie eens bespreken? en al die aankondigingen blijven gewoon klote. Helemaal als je in zo’n klote week zit zoals jij nu zit. Dan is alles teveel. Weet niet of je hier wat aan hebt. Het is in ieder geval echt niet gek om hulp te zoeken. Veel sterkte deze dagen en ook richting uitvaart