Ik kon altijd al erg snel om iets lachen en was zo blij met mn gevatte opmerkingen en harde humor. En ik kon ook altijd al heel hard om mezelf lachen, maar tegenwoordig lig ik al een in een deuk om iets heel flauws. Ik zeg dan ook tegen manlief terwijl ik dus in een deuk lig : sorry ik maak gewoon niet zoveel mee. Nu ben ik wel weer aan het werk hoor, dus ik hoop zo weer minder flauw te worden Maar wie herkent dit, wie kan na de bevalling om de meest flauwe grappen, die je dus zelf maakt, in een deuk liggen terwijl de rest je zo gapend kan aankijken?
Nee geen last van! Moet zeggen dat ik tijdens jou verhaal wel in een deuk lig. Zie het al helemaal voor me hahahaha
Ik kan soms al dubbel liggen voor ik iets gezegt heb, moet ik er zelf al zo hard om lachen, dat het na ik uitgelachen ben helemaal niet eens meer leuk is om te zeggen. Gewoon zulke domheid.
Ik ben blij dat het herkenbaar is. Niemand reageerde, dus dacht al: ben de enige... hahahaha. Misschien is het wel een nieuw taboe..
Ik had dat vooral tijdens de zwangerschap, en ik had ook een hele gekke zwangerschapslach, echt bizar, wist niet dat dat bestond
Ik ook alleen tijdens mijn zwangerschap. Ik kon écht overal om lachen.... echt dingen waarvan ik nu denk huh? Top Gear vond ik toen ook geweldig.... tranen met tuiten heb ik gelachen Maar na de zwangerschap heb ik gewoon 9 maanden een hekel aan mezelf gehad. Ik kon al ruzie maken om een flesje ranja. Op mijn werk dus niet helemaal handig. Ik heb dit ook tegen mijn manager gezegd toen haha!
Ikke!!! Ik kan in een deuk liggen om de kleinste dingen! Nog steeds! Het begon bij mij in de zwangerschap en het is nooit meer wegegaan
Ben blij te lezen dat ik niet de enige ben! Sinds mijn zwangerschap is mijn gevoel voor humor echt te sneu voor woorden Ik lag om de stomste reclames zelfs terwijl ik weet dat het niet grappig is. Ik kan zelfs terwijl de tranen van het lachen me over de wangen lopen tegen mijn man zeggen: "oh wat erg, dit is niet eens grappig!" Ik hoop dat het ooit weer beter wordt