Hoi meiden, Ik moet even van me afschijven! Voel me rot! Even een stukje terug... Toen ik zwanger was van Tijn voelde ik mij in het begin helemaal geweldig, nergens last van, helemaal in de wolken! Toen ik 14 weken zwanger was kreeg ik last van isschias en vanaf 18 weken last van mijn SI gewricht. Nu ging die pijn op en af, het ene moment kon ik bijna niet lopen en het andere moment liep ik de hele stad door. Veel fysio en bij 36 weken nergens meer last van, Tijn was ingedaalt. Tijdens die zwangerschap heb ik persoonlijk ook veel stress gehad, baan verloren en schoonvader overleden. Maarja je moet door voor je kleintje. Na De bevalling, die overigens super ging, was ik alles vergeten. pijn weg, en genieten maar. Ik heb altijd een 2e kindje gewilt, maar durfde niet zo goed, ik bedoel, ik kijk totaal niet leuk terug op mijn 1ste zwangerschap. Maar het gevoel overwint en ik vertel mijzelf wat zijn 9 maanden over een heel mensen leven, en je krijgt er zo iets moois voor terug! Dus we gaan ervoor! Het was in 1 keer raak. En ook nu weer, voel de me perfect, super! Maar vanaf het begin gelijk een beetje angstig, want wat als me zo een zelfde zwangerschap te wachten staat??? Hoe trek ik dat, nu met een peuter erbij?! Nu heb ik dus sinds gister weer last van mijn linkerbil, ben nu bijna 12 weken. En hoppa, ik voel me zo rot! Ik kan er niks aan doen, voel me echt down. Ik zie het gewoon niet zitten, weer al die ellende! Begrijp me niet verkeerd, ik hou nu al van die kleine spruit in mijn buik, wil deze spruit echt niet missen! Maar ik vind het zo moeilijk! Het lijtk wel of ik niet KAN genieten! Ik ben zo bang, maak ze zo druk over de komende maanden! Niet over hoe het straks is met 2 kindjes, wou dat ik morgen al kon bevallen. Nu gewoon mijzelf 6 maanden terug trekken! Pfff...wie herkent dit? Zijn dit de hormonen? Ik hoop dat ik er morgen weer een stuk positiever tegen aan kijk! Kan soms zo jaloers zijn op vrouwen die super zwanger zijn! Die zich alleen maar geweldig voelen! Sorry, maar moest dit ff kwijt! dikke kus miek
Hoi, ik denk dat niemand zich alleen maar 'super' zwanger voelt. Die hormonen maken het soms gewoon heel moeilijk om te genieten! Het is gewoon een rare periode waarin je echt anders kunt denken en voelen dan je normaal zou doen. Probeer maar niet om per se te moeten genieten van jezelf. Daar word je misschien alleen nog maar gestresster van. Je bent in ieder geval niet de enige! Ik denk dat iedere zwangere vrouw zich af en toe voelt zoals jij. Succes!
thx voor je lieve reactie! Het is alleen niet alleen het gevoel van MOETEN genieten. het is het gevoel van geen pijn willen hebben. Ik weet hoe erg ik beperkt was tijdens mijn vorige zwangerschap, en die angst zit er gewoon heel erg in! Had gehoopt de eerste 20 weken pijn vrij door te kunnen komen, en daarna zou ik wel zien, maar nu ben ik 12 weken en de eerste pijntjes in mijn bekkenstreek beginnen al! Ik weet dat er meer vrouwen zijn die hier last van hebben, maar tis soms zo moeilijk mee om te gaan! Je heb een wens, die komt in vervulling, super! Maar die wens kost veel pijn, lichamelijke pijn(en dan bedoel ik niet de bevalling) die maakt mij gewoon verdrietig! En ind. die hormonen maken het extra verdrietig! kus miek
Heel herkenbaar hoor. Hier ook ischias, ook links toevallig. En ook al veel vroeger dan bij mijn vorige zwangerschap. Heb een zittend beroep en doorgemodderd tot 30 wk zwangerschap - elke dag misselijk van de pijn naar huis. Ook bekkenpijn erbij deze keer. Nou ja, je weet hoe dat voelt.. En ook ik had deze keer toen ik de bekende pijn voelde wel een dip hoor.. Ik wist nog zo goed hoeveel last ik de vorige keer had gehad en hoe beperkend het is. En deze keer idd ook een peuter erbij! Ik kan je dan ook niet echt helpen, alleen maar zeggen dat ik je wel snap. En dat ik nu 34 wk zwanger ben en ik het dus gered heb! Heel veel sterkte hoor!! (Ja, ik zit wel op dit tijdstip dit te schijven... )
Je gevoelens zijn wel herkenbaar hoor! Nu heb ik niet zo veel last van ischias, maar wel veel van extreme misselijkheid en overgeven, wat deze zwangerschap heftiger is dan de vorige. Ik ken inderdaad mensen die fluitend door hun zwangerschap gingen en echt werkelijk waar nergens last van hadden (mijn schoonzus bijvoorbeeld), daar kon ik ook gruwelijk jaloers op zijn. Ik kon haar ook wel de nek omdraaien als ze weer eens zei dat ik me niet zo aan moest stellen en dat misselijkheid erbij hoorde. Tone ik met 15 weken bijna in het zh lag met uitdroging draaide ze wel een beetje bij. Ik heb ook heel veel dooddoeners gehoord van mensen die me ook pissed maken. zo van "het hoort erbij" (nee, het kàn erbij horen, en niet 9 maanden lang in deze vorm), "je weet waar je het voor doet", "je krijgt er iets moois voor terug", "straks ben je het allemaal weer vergeten". Ja túúrlijk weet ik het waarvoorvoor ik het allemaal doe en wat ik ervoor terug krijg, maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk is! Hetzelfde geldt voor jouw angsten en pijn. Pas ervoor op dat je niet verder in je spiraal zakt. Praat er desnoods met je HA over, ga naar de fysiotherpaeut in de hoop op wat verlichting. Je moet nog wel even hè meis? Ik hoop dat je snel wat prettiger in je vel gaat zitten! *knuffel*
Oooh ik herken het zo. Ik ben zwanger van de 1e en vanaf 16 weken heb ik al last van bekkenklachten. Bij alles wat ik doe moet ik er bij nadenken en ik heb de hele dag pijn. Je wordt er ook zo moe en depri van. Genieten van het zwanger zijn....wat is dat???? Ik ben de weken aan het aftellen. En als ik daar gewoon eerlijk over ben dan kijkt de helft je meewarig aan alsof je niet helemaal goed bent en de andere helft vertelt eerlijk dat ze zwanger zijn ook niet leuk vonden maar dat daar nog steeds een beetje een taboe op rust. Als ik jou was zou ik direct contact zoeken met een goede bekkentherapeut zodat je meteen wat aan de klachten kan doen. En nu al beginnen met zo min mogelijk tillen, traplopen enz. Je weet vast nog wel van de vorige keer wat niet goed was. Ook al ben je "pas" 12 weken zwanger, gewoon nu al aanpassen zodat het niet erger wordt. Ik heb me meteen aangepast toen de klachten begonnen en kan nu met 29 weken nog wel gewoon werken, ook al doet het pijn en moet ik tussendoor veel rusten. Een vriendin heeft de klachten de 1e weken geprobeerd te negeren en die kan nu helemaal niets meer en moet volledige bedrust houden. Daar wordt je helemaal niet vrolijk van. Succes en heel veel sterkte!!!!
Fysio kan idd een beetje verlichting geven, maar het probleem met ischias is gewoon dat er echt weinig (niets) aan te doen is en je de rit gewoon moet uitzitten.. Het was bij mij de vorige keer echt meteen over toen Sverre geboren was, omdat de druk dan van die zenuw in je rug af is. Ik heb nu fysio, ze masseert mijn bilspier en dat helpt wel iets. Maar een uur op een wat harde stoel zitten en alles is voor niets geweest... Maar wat al gezegd is door Tantan, als je je zorgen maakt dat je in een negatieve spiraal terecht komt, moet je wel ingrijpen hoor. Je moet nog zo lang..