Na lang overwegen heb ik een maand geleden besloten op zoek te gaan naar werk. Ik voelde me enorm schuldig tegenover mijn man die zo ontzettend hard werkt. Daarbij ook nog hoge advocaat kosten en notaris kosten van de afgelopen maanden waardoor onze spaarrekening steeds minder werd en een verhuizing op de planning. Genoeg redenen voor mij om ook weer een financieel steentje bij te dragen. Eerste sollicitatie ben ik direct aangenomen. Super natuurlijk! Man vind het ook ontzettend lief van me dat ik dit doe en heeft direct gezegd als het teveel word ivm kids en ook je studie direct stoppen. Maar nu voel ik mij dus schuldig tegenover mijn kinderen. Ik weet dat het belachelijk is maar toch blijf ik het rot gevoel houden. Hoe dubbel. De komende de drie weken zou ik fulltime in opleiding moeten, waardoor ik dus niks meer mee krijg van hun laatste schooldagen. Waar ik me druk om maak geen idee, want man lief gaat maandag de nachtdiensten in dus hij is er gewoon voor ze. Maar toch voelt het alsof ik aan het falen ben. In de afgelopen 9 maanden dat ik thuis was met de kids heb ik actief geholpen op hun beide scholen en ben ook heel nauw betrokken bij de scholen geweest. De kinderen genoten hier volop van! Ik ben gewoon bang dat ik dit straks niet meer kan, terwijl ik na de 3 weken opleiding 20 uur ga werken welke ik kan verdelen over maandag t/m zondag van 7.00 in de ochtend tot 1.00 in de nacht. Ik mag mijn eigen beschikbaarheid aangeven en in die beschikbaarheid alleen maar ingeroosterd worden. Het plan is dan ook dat ik in de ochtenden de kids zelf naar school ga brengen paar uur werk en ze zelf weer ophaal. Dit drie dagen in de week en de overige uren proberen in de avonden en het weekend vol te maken. De kinderen zullen er eigenlijk wat dat betreft helemaal niet veel van merken. Maar toch voel ik me rot, terwijl ik tegelijkertijd blij ben in deze tijd zo snel een baan te hebben gevonden. Ik zie deze laatste dagen dan ook echt als de laatste dagen als thuisblijfmoeder, en ben niks anders aan het doen dan mijn kinderen te knuffelen. Ik maak het veel dramatischer voor mezelf dan dat het eigenlijk is, terwijl ik dat niet een wil. Wat ik hiermee wil? Geen idee, gewoon ff lekker van me afschrijven en hopen dat iemand me ervan kan overtuigen dat ik hiermee absoluut niet mijn kinderen tekort doe. Wat ik heus al wel van mijn man heb gehoord, maar toch gaat mijn gevoel niet weg.
Pfff!! Ik snap je gevoelens niet, omdat ik altijd heb gewerkt en nooit heb thuisgezeten. Zoals je het schrijft heb je er best veel moeite mee. Ik denk als je het een kans geeft, dat je er misschien vanzelf in rolt 20 uur per week is niet veel, en zeker niet als je het mag verdelen van maandag t/m zondag! Misschien als je een maand aan het werk bent, dat je voor jezelf even kan evalueren hoe het gaat.
Allereerst gefeliciteerd met je nieuwe uitdaging. Wanneer ik dit zo lees, dan heb je het prima geregeld qua werktijden.... je kids zullen relatief weinig merken van je werkzamheden. Dus het is puur je eigen gevoel over de komende drie weken. probeer je daar over heen te zetten meid!
Probeer er iets positiefs van te maken. Jullie kinderen krijgt nu meer alleen met papa tijd, wat natuurlijk ook heel leuk kan zijn voor jullie kinderen. Ook zullen ze een papa en mama krijgen die zich geen/weinig zorgen hoeven te maken over de financien. En hou voor ogen dan het "maar" voor 3 weken is en je daarna weer genoeg tijd voor ze hebt . Succes en veel plezier met je nieuwe baan!
Dank jullie wel, ik heb hiervoor ook altijd gewerkt en toen had ik er nooit problemen mee. Maar ik heb me de afgelopen maanden zo volledig in het moederschap gestort! Dat het misschien wel een afkickverschijnsel is . Ik snap mezelf gewoon ook niet, man heeft nu 2 weken nachtdienst en daarna 4 weken vrij dus ze hebben hem gewoon thuis wat voor hun ook helemaal super is. Misschien komt het ook wel door mijn hormonen hoor, dan zie ik alles ook wat dramatischer en dat in combinatie met al een enorm gevoelsmens zijn maakt het er niet makkelijker op.
Allereerst gefeliciteerd! Maar snap je dubbele gevoelens inderdaad wel.. Dikke knuffel meis! Weet zeker dat jouw kindjes helemaal niks tekort komen
Ik heb altijd gewerkt, dus ik ken het zelf niet...maar ik snap wel wat je bedoelt. Volgens mij merken je kids amper dat je werkt als je het een beetje goed roostert voor jezelf. Klinkt als een fijne flexibele baan
Deze thuisblijfmoeder denkt dat jij een heel goede en lieve moeder en echtgenote bent die alles doet voor haar gezin.
Ahhh micchan, lief! Zinaa, ja is echt super flexibele baan niet de droombaan die ik voor ogen heb hoor. Het is op een klantenservice, maar toch ik klaag niet. Heb het werk eerder gedaan en vind het altijd leuk om te doen. Dus voor de komende tijd tot het weer wat beter gaat in de kinderopvang en daar weer meer werk in is, wil ik dit gerust doen. Trouwens een aanrader voor moeders ik ben aan deze baan gekomen via work4women is via tempoteam. Ze hebben vacatures speciaal voor moeders die weer aan het werk willen.
Good for you!! Zo knap dat je in deze tijd een baan hebt kunnen vinden!! Ik spreek niet uit ervaring, nog geen kindjes, maar ik weet wel hoe lastig werk-studie-relatie soms te combineren is. Je gaat er heel bewust mee om en ik weet zeker dat je op die manier genoeg betrokken zult blijven bij je gezin. Geef jezelf tijd om te wennen aan de nieuwe situatie en heel veel succes!!!
Else, inderdaad ik had ook niet verwacht in deze tijd zo snel iets te hebben. Dus schaam me best dat ik nog eens klaag ook, aangezien er zoveel mensen op zoek zijn naar een baan. Bedankt voor jullie lieve woorden, doet me echt ontzettend goed!
Ik heb altijd gewerkt, ook toen de kinderen nog maar net geboren waren. Ik snap het dus niet. Werken maakt mij persoonlijk tot een leukere moeder als thuisblijven. Ik werk 24 uur verdeeld over 4 dagen. Zet aub door, ik weet zeker dat je daar geen spijt van krijgt.
Ik snap je helemaal. Zou het ook kunnen zijn dat je ook nog eens iemand bent die niet van verandering houdt? Dat heb ikzelf wel, en als ik dan eenmaal gewend ben zou ik niet anders meer willen. Sterkte de komende drie weken en veel plezier met werken!
Veranderingen op zich heb ik niet zoveel moeite mee. Ik heb hiervoor ook altijd genoten van het werk en denk dat dit nu ook helemaal goed gaat komen. Het werken heb ik dan ook helemaal zin in. Het zal allemaal wel los lopen, dochter baalde eigenlijk dat ze niet naar de bso hoeft . Dus die heeft er geen enkel probleem mee hahaha. Het is dus echt puur mijn eigen gevoel wat dus helemaal niet nodig is. Kan er nu ook wel om lachen, ben soms zo muts!