Ik ben erachter gekomen dat mijn schoonzus -zwanger van haar eerste- met een nare toon over ons als ouders praat. Zo zouden wij ons kind nooit weggeven etc en maakt daar iets heel negatiefs van. Voor mij bevestigd dit alleen maar mijn gevoel, ik had nl al het idee dat mijn zwagers en schoonzussen zo over ons praten. Toen ik dit te horen kreeg moest ik er eerst hard om lachen, want kom op! En ik hoef mezelf helemaal niet te verdedigen, maar wij zijn gewoon introverte mensen die graag dingen doen met onze zoon, ons gezin. De tijd van uitgaan en jezelf bewijzen hebben we nu eenmaal achter ons gelaten. Wij zijn met onze zoon gelukkiger dan ooit en hebben nu eenmaal niet veel oppas nodig. Mijn andere zwager en schoonzus zijn extrovert, gaan nog steeds veel uit en maken wel veel gebruik van oppas, maar we zijn nu eenmaal allemaal anders, toch? Eerst moest ik er echt smakelijk om lachen, maar inmiddels ben ik best boos. Het geeft mij toch een heel naar gevoel dat zij -mensen die zo dichtbij ons staan, die zogenaamd zo leuk doen- zo negatief over ons praten en dan ook nog eens tegen mensen buiten de familie om. Want zo is het natuurlijk weer bij mij terecht gekomen Ik haat het om de confrontatie aan te gaan, zou het ook niet fijn vinden als mijn schoonouders hiervan te weten zouden komen omdat dit hen echt pijn zou doen, maar wil er eigenlijk wel iets van zeggen, want kom op, ze is zelf nog niet eens moeder! Ik wou het liefst dat ik zoals mijn partner kon zijn, mijn schouders kon ophalen en niet meer aan denken, maar ik ben dus (heel) anders en daarom ben ik benieuwd naar jullie meningen. Zouden jullie er iets van zeggen, er een heel ding van maken of schouders ophalen en laten gaan?
Ik herken het heel erg, en mijn advies: laat het gaan. Ik snap je boosheid maar dit ga je toch niet duidelijk kunnen maken, zeg ik uit ervaring.
Ik zou me er niet druk om maken, wij doen onze kinderen ook nooit weg. Met uiteten gaan ze mee, bios doen we samen en film kijken we wel als de kinderen in bed liggen, bruiloft gaan ze mee, verjaardagen en visites ..... Wij hebben ook niet veel oppas nodig, ( soms wel eens nood oppas nodig gehad toen ons zoontje bijv weinig overlevingskansen kreeg bij zijn geboorte ) maar buiten dat eigenlijk nooit, Nu zijn de oudste twee wel op een punt beland dat ze soms zeggen ik wil graag bij oma of tante slapen en dat mag dat meestal ook wel, maar het is wel hun keus, Dat een ander vind dat ik mijn kinderen teveel mee neem maakt mij niet uit, we zijn nu eenmaal graag samen en genieten van het feit dat de kinderen genieten en zitten liever een hele dag in de speeltuin dan dat we in de avond zonder kinderen in de bios moeten zitten. Ik zou vooral zo doorgaan, het werkt toch voor jullie ? Dit is wat jullie gelukkig maakt, hier voelen jullie je goed bij, dat is het enige dat hier hielp, laten zien dat het werkt voor ons, dat we er allemaal onze voldoening uit halen, en als ze het niet willen zien ... Dan kun je ze dat ook echt niet duidelijk maken, dan willen ze het gewoon niet zien en is het voor jou verspilde moeite om een confrontatie aan te gaan
Ik zou mij er echt niet druk om maken. Je doet wat jij goed vind en wat bij jullie goed voelt en dat telt!! Wij werken allebei voltijd maar al onze vrije tijd gaat op aan ons als gezin. We doen alles samen als gezin op de vrije dagen, weekenden en vakanties. Wij zijn dus, op de BSO tijdens werktijd na, ook nooit oppas nodig. Als wij uit eten gaan is het met zijn allen en niet zonder onze dochter, die tijd komt vanzelf wel weer een keer als ze groter is (volwassen dus ) Ik snap kennissen uit onze omgeving nooit die standaard drie dagen in de week hun kinderen uit logeren doen zodat zij naar de film kunnen, uiteten en sporten. Dat snap ik dan weer niet. Dus niets van aantrekken en lekker doen wat jij goed acht!
Ik zou er niets mee doen en ook je schoonouders niet bij zoiets betrekken. Het is vervelend, iedereen is anders en gaat anders met zijn/haar kinderen om. Je schoonzus heeft ze nog niet dus begrijpt daar waarschijnlijk nog weinig van, ik zou me er niet te druk om maken (iedereen zegt wel eens iets tegen iemand anders toch?).
Herkenbaar wel. Hier vond schoonzus onze keuzes ook maar onzin. Zij ging het allemaal anders doen. Niet alleen qua bv logeren, ook andere dingen. Onze oudste had bv toen ze nog geen 2 was een kerstbal uit de boom gestoten; nou dat zou het kind van mijn schoonzus nooooit doen. Ze had toen dus zelf ook nog geen kinderen Mijn oudste was ook een huilbaby, het eerste jaar een moeilijke slaper; ook dingen waar mijn schoonzus eigenlijk niet in geloofde, nacht is nacht, dan moet een baby gewoon slapen etc etc. Nou, inmiddels heeft ze wel een kind en is ze op heeeel veel teruggekomen. Haar zoon bleek ook een huilbaby en een zeer moeilijke slaper, kreeg ze dat ritme er in gedrild zoals ze tegen ons zei toen onze oudste 20u per dag huilde? Nee... Met hangende pootjes kwam ze bij ons voor advies. Die kerstbal? Haar zoon klimt in de gordijnen, prima tegenhanger We hebben haar er wel eens op aangesproken hoor, want soms ging ze gewoon over onze grenzen heen met haar oordelen, maar grotendeels toch genegeerd met het idee dat ze het zelf wel zou gaan ervaren...
Wij zijn pok extraverte mensen. Regelmatig gaat ons zoontje bij iemand logeren en iedereen mocht en mag hem vast houden, ik heb daar namelijk mijn eigen mening over. En dat is het hem nou juist MIJN/ONZE mening en MIJN/ONZE manier. Ik heb een vriendin die dus ook introvert is en het tegenover gestelde van hoe wij het doen. Toen ik zelf nog geen moeder was heb ik heus wel eens gedacht; "Nou zeg, doe eens niet zo "spastisch". Maar nu ik zelf moeder ben snap ik het ergens wel, het is niet mijn manier, maar ik snap het wel. Ik vind het dan ook erg flauw dat ze zo over jullie spreken en ja, ik zou er dus wel eens iets over laten vallen. Geen aanval ofzo, maar gewoon wel laten blijken dat je het weet dat zij jullie in een negatief daglicht zet. Je hoeft je voor niemand te bewijzen maar je mag best laten weten waar je voor staat!
Wat hier al gezegd is, laat het gaan. Het zegt meer over haar dan over jullie dat ze zo over jullie moet roddelen, want dat is het gewoon. Lijkt ook jaloezie en frustratie achter te zitten, en daar kan jij niets aan doen, dat is echt haar probleem. Wij zijn ook introvert, erg gericht op ons eigen gezin en wij voelen ons daar goed bij. Het is niet aan een ander daar iets van te vinden. Zie je ze vaak? Zo ja, zou ik misschien wat terughoudender zijn. Dus niet 'leuk' met ze mee doen.
Ik herken het ook best wel,na toch ook wat enige moeite heb ik het los kunnen laten,je kunt hun niet veranderen en zij jullie niet. Leef en laat leven is mijn motto Wij zijn ook de eerste jaren toen onze oudste baby waren erg met ons gezin bezig geweest en nu ze ouder worden gaan wij er samen meer op uit en hebben hun kleine baby'tjes en peuterpubers en ik denk dan alleen maar,wie het laats lacht... Sterkte meis want het is niet leuk...
Hier ook familie met een sterke mening die het nodig vond om te veroordelen. Ik heb het na een paar dagen boos te zijn geweest naast me neergelegd. Iedereen moet zijn of haar eigen keuzes maken en zolang je dat doordacht doet, is het goed, een ander kent nooit de volledige situatie, dus dat is lekker makkelijk. Inmiddels zijn hun kinderen ouder en lopen ze ook tegen bepaalde dingen aan...en opeens kan/mag het dan wel.
Wij zijn iets makkelijker in het samen dingen doen zonder kinderen. Als wij samen uit eten willen gaan de kids bij opa en oma logeren. Meestal is er wel een gelegenheid waar we dan voor weg gaan. Nu met de aankomende verhuizing moet ik ze te vaak wegbrengen naar mijn zin en dat doet me zeer. Ik zou denk ik net doen of er niks gebeurt is wat betreft die opmerkingen. Kom je erachter dat ze meer van dit soort dingen rond bazuinen dan zou ik er wel wat van zeggen.
Ik vind het vooral grappig dat iedereen nu ineens ingaat op de inhoud van die opmerkingen/ kritiek.. Alsof het voor TS 'goedgepraat' zou moeten worden dat hun keuze heus niet raar is. daar gaat het helemaal niet om Er zullen altijd mensen zijn die wat te zeuren hebben over anderen, als het niet over A gaat, dan gaat het wel over B. Waarom zou je je dat persoonlijk aantrekken? Roddelen is van alle tijden, en gaat echt niet verdwijnen. De enige remedie is er gewoon volledig bovenstaan en het totaal langs je heen laten gaan. Er komen [en gaan] nog tig mensen die van alles gaan vinden van je opvoedstijl, gedrag van je kind, kleur van je haar enz enz..
@amdaa: klopt wat je zegt over kritiek en in die vier jaar heb ik natuurlijk al veel over me heen gekregen, zoals alle ouders. In dit geval trek ik het mij meer aan omdat het om directe familie gaat. Familie waarmee wij de feestdagen en weekendjes weg mee doorbrengen, die dichtbij ons staan en blijkbaar dus super schijnheilig zijn. Dat schijnheilige kan ik dus niet tegen, helemaal als we 'leuk' bij mijn schoonouders samen zijn. Ik hoef ze echt niet te overtuigen van onze manier van leven/opvoeden, dat hoeven zij ook niet te begrijpen (zullen ze waarschijnlijk ook nooit doen), maar acceptatie en stoppen met die negatieve roddels is toch niet teveel gevraagd? Maar ik zal wel flink wat afstand nemen, want denk dat ik het alleen op die manier kan loslaten. Wat ik wel super jammer vind aangezien mijn schoonzus ook zwanger is. En misschien wel een cynische opmerking maken in vorm van een grap. Zoals Ballon zegt, niet aanvallend. Bedankt meiden!
Wat ik mis in je verhaal is van wie je deze informatie heb vernomen? Mensen praten nu eenmaal over andere mensen maar dat hoeft niet altijd enkel negatief te zijn. Ik zie ook weleens dingen om me heen gebeuren en daar praat ik ook weleens over met andere mensen maar dat is niet per definitie om iemand af te zeiken. Over mij zullen ze in de familie ook weleens iets te zeggen hebben maar ik kan daar niet mee zitten. Iedereen is anders en pakt dingen anders aan en soms leer je ook weer van elkaar. Ik zou het niet zo groot maken en er niet te emotioneel onder zijn en anders moet je het bespreken met je schoonzus. Zo is een aantal jaren geleden mijn schoonzus heel boos op mij geweest omdat ik iets tegen haar zoon zou hebben gezegd. Klopte geen zak van dat hele verhaal want ik wist geeneens waar het over ging, want het was dus mijn schoonvader en mijn man die domme grapjes hadden zitten maken en toevallig zat ik daar bij maar ik had er niets van meegekregen omdat ik toen in de weer was met onze jongste. Mijn neefje was toen lekker aan het puberen en die kon maar niet verkroppen dat zijn tante daar zat en er niets over zei en dus was ik de grote schuldige. Ik ben een half jaar dik genegeerd en geloof me dat is echt niet leuk als je je van geen kwaad bewust bent. Het is allemaal uitgepraat maar zo zie je maar hoe snel iets verkeerd kan worden opgevat en mijn schoonouders en vooral schoonmoeder hebben dit wel in de hand gewerkt door mij steeds aan te wijzen als de grote schuldige. Ik zou gewoon eens praten met je schoonzus want misschien kun je de lucht dan aardig klaren.
Ik begrijp wat je bedoeld en heb natuurlijk ook een soortgelijke situatie als jij meegemaakt. Dan wel op de middelbare school, maar zo kinderachtig voelt dit ook gewoon en daardoor ben ik juist ook zo teleurgesteld. Ik probeer wel altijd de situatie vanuit twee kanten te bekijken en bij deze kan ik er weinig positiefs van maken. Maar denk ook dat dit niet alleen bij mijn schoonzusje vandaan komt en zij alleen de pech heeft dat ze het aan de verkeerde heeft verteld of misschien omdat zij degene is die ook graag over anderen praat (betrouwbare bron overigens ). Misschien moet ik dat idd doen: open en eerlijk zijn, het uitpraten, haar laten inzien dat mensen straks ook kritiek op haar als moeder zullen hebben en dan loslaten. Want ik zou het zeker jammer vinden als onze kinderen elkaar straks nauwelijks zullen zien door dom geroddel Bedankt! Wellicht komt het nog helemaal goed dankzij jouw inzichten
Ik hoop echt voor jullie dat het goed zal komen want het leven is te kort om boos op elkaar te blijven.