De geboorte van Lenthe (keizersnede)

Het is nu een week geleden dat Lenthe op de wereld is gekomen. Er is veel gebeurd en er komt veel op me af. Daarom heb ik de afgelopen week van me af geschreven. Het is best een lang verhaal geworden!

Op woensdag 1 augustus wordt ik voor de tweede keer opgenomen in het ziekenhuis in verband met een te hoge bloeddruk. Twee weken daarvoor heb ik daar ook al 4 dagen overnacht. Nu is helaas het aantal eiwitten in mn urine vermeerderd en bloedplaatjes in bloed zijn gedaald dus moet ik blijven.
Het is nu geen zwangerschapsvergiftiging meer maar het wordt pre-eclampsie genoemd met vrees op Hellp syndroom. Ik moet op bed blijven, mn urine wordt opgespaard, iedere dag bloed geprikt, 3x pd bloeddruk en 2x pd aan de ctg. Het geeft me wel een rustig gevoel want ik wordt dus uitstekend in de gaten gehouden.

De volgende dag (donderdag) voel ik me steeds zwakker en als ik eindelijk aan het eind van de dag de uitslagen krijg van urine en bloed kan dat ook kloppen want de eiwitten zijn verdubbeld en mn bloedplaatjes weer gedaald.
Aangezien de baby in onvolkomen stuit ligt hebben we besloten voor een keizersnede te gaan; deze staat reeds gepland voor die aanstaande maandag (6 aug). Die donderdagavond hebben we een gesprek met de arts waarin ik uitdrukkelijk vraag of de keizersnede eerder uitgevoerd kan worden (die vrijdag want in het weekend doen het niet) aangezien het lijkt alsof de artsen wachten tot ik alleen maar zieker wordt en dan gaan ingrijpen (arts is van mening; iedere dag langer in buik is meegenomen.) De arts beloofd de volgende ochtend met de andere gyn te overleggen en ik zal uitsluitsel krijgen.

Die nacht kan ik natuurlijk niet goed in slaap komen en vraag aan de nachtszuster een tablet om in te slapen.
Vrijdag 3 augustus wordt ik om 5.15 met buikpijn wakker. Ik ga naar het toilet en verlies de slijmprop en krijg gelijk pijn in mijn onderrug! Is het vanzelf begonnen? Ik ga nog heel even liggen en dan bel ik toch maar even naar de verpleging. De prop met bloed ligt nog in het toilet en laat ik zien. Om 7.30 wordt ik aan de ctg gelegd om even te kijken wat er binnen gebeurt. En ja hoor: flinke regelmatige pieken en steeds meer pijn in mijn onderrug.
Om 8.30 komt mn vriend naar het ziekenhuis en tegelijk komt ook de arts binnen: “mevrouw aangezien u weeenactiviteit hebt en gezien uw verdere toestand wordt de sectio vandaag uitgevoerd, en wel aan het einde van de ochtend”. Hé wat? Worden we binnen 4 uur ouders? Ik sta te shaken maar krijg mn glimlach niet meer van mijn gezicht. Wat spannend dit!
Ik pleeg wat telefoontjes en verstuur wat smsjes…wat is dit onwerkelijk! Ik ben blij dat ik vanacht door die pil goed heb geslapen en wat een geluk dat mn kleine meid er zelf ook al uit wilde! Dit heeft zo moeten zijn….

Ik ga douchen en maak me klaar voor wat komen gaat…mn vriend en ik knuffelen erg lang want dit is zo spannend en we kunnen elkaar alleen maar vasthouden. Om 11.15 komt de verpleegkundige om mn katheter te plaatsen. Dit valt me erg mee. Met mn operatiehemd lig ik in bed…raar. Dan gaan we naar de ok! Mn vriend en de verpleegkundige rijden me door het ziekenhuis naar beneden. “Ik wordt bijna moeder” gaat steeds door mn hoofd. Dan wordt ik meegenomen door een anesthesist en moet even afscheid nemen van mn vriend die zich moet omkleden. Mn weeen worden steeds heftiger en moet ze nu echt wegpuffen. Dan krijg ik een infuus en dan moet ik rechtop gaan zitten met gebogen rug voor de ruggeprik.
Ik ben er erg bang voor maar ik moét dit ondergaan. Ik voel een stekende pijn en in een reflex schiet ik omhoog…auw! Ik moet opnieuw ontspannen en nu gaat het goed. Mn benen beginnen gelijk te tintelen en ik ga liggen. Wat een raar gevoel! Ik hoor mn hartslag steeds sneller gaaan vanaf de monitor. Het voelt ook zo raar allemaal; mn benen lijken ‘weg te vallen’.
Dan komt mn vriend weer bij me…hij ziet er mooi uit in het blauwe pak met mondkapje voor! Dan voel ik me wel beetje naar worden en vooral benauwd. Het zal er wel bij horen, denk ik, en probeer me te concentreren op de stipjes op het plafond.
Mn mannetje houdt steeds mijn hoofd vast maar gaat dan staan. Ik hoor een baby huilen! “Is dit mijn kind wat ik nu voor het eerst hoor?” Ik kan het allemaal niet geloven. Dan houdt de gyn mn meisje boven het doek. Ik zie een heel klein mensje met huidssmeer en bloed die me met haar kleine oogjes aankijkt. Wat is ze mooi! En klein!

Ze wordt gelijk meegenomen door de kinderarts en mn vriend loopt overal mee naartoe. Hij ziet hoe alles wordt gechecked (apgar 9, 10) en mag symbolisch de navelstreng afknippen. Dan mag hij haar aan mij laten zien. Dat moment vergeet ik nooit meer. Gelukkig heb ik ook een foto en beleef het helemaal opnieuw. Mijn vriend houdt haar bij mijn gezicht en ik voel haar zachte wangetje…ongelooflijk..ja dit is ze…mijn dochter..geen twijfel mogelijk..wat hou ik van haar! Ik kan alleen maar huilen van geluk en ik vraag steeds of ze echt helemaal gezond is.
Ik wordt door de mensen in de ok gefeliciteerd en krijg complimenten hoe mooi ze is en wat voor prachtige naam. Ik ben zo gelukkig!

Ik zie dat iemand mijn hand “feliciteerd”; ik voel het niet. Ook vragen ze me naar dr naam maar kan het amper zeggen. Het blijkt dat de ruggeprik “te hoog” zit: in plaats van tot de navel, ben ik tot boven mijn borsten verdoofd.
Op de uitslaapkamer moet ik daardoor extra lang blijven. Om 12.11 is Lenthe geboren maar pas om 3.00 uur was ik weer op de kamer en kon ik haar weer zien. Ik heb dat wachten maar gewoon over me heen laten komen, het was op zich wel te doen.
Toen de ruggeprik was uitgewerkt voelde ik wel de pijn opkomen. Ik had wel de beschikking over een morfinepomp, hiermee kon ik zonder kans op overdosering, iedere 7 min mezelf een shot geven. Nou dat had ik echt wel nodig al werd ik er enorm slaperig van.

Mijn vriend en Lenthe sliepen bij me op de kamer, dat was ontzettend fijn. De eerste nacht was erg zwaar, ik had veel pijn en naweeen en op mijn rug slapen vind ik niet fijn. De dag erna werd mijn katheter verwijderd en moest ik binnen 2 uur zelf gaan plassen, op een po-stoel. Vreselijk, wat een pijn. Ik kan amper omhoog komen en ben heel duizelig en misselijk. Tussen de middag slaap ik een uur of twee voordat ik wakker wordt omdat ik moet plassen. Balen, krijg ik die pijn zometeen weer. De zuster helpt me en wanneer ik wil plassen heb ik hele erge pijn, het lijkt of er een mes in steekt! De verpleegkundige ziet dat ik niet zomaar pijn heb en helpt me terug op bed waarnaar ik een nood-katheter krijg: bijna een liter urine komt eruit. Mijn blaas was te vol om de druk aan te kunnen. Hierna wordt weer een normale katheter geplaatst voor de komende 24 uur; heerlijk, dan hoef ik er niet meer uit. Maar ja de volgende dag kwam het er toch weer van; katheter eruit en zelf plassen. Gelukkig gaaat het vanaf dan beter.

Het ziekenhuis personeel was erg streng en wilden me zo spoedig mogelijk ‘mobiliseren’. Dus nu mocht ik niet meer op de po-stoel die naast het bed stond, nee, zelf naar het toilet lopen. Pfff….wat een hel….maar het is wel het allerbeste, je moet het doen des te sneller is je herstel. Heb heel veel stolsels verloren op het toilet, dat voelde echt heel erg raar, ik dacht: “er komt toch niet nog een kind uit?” Het toilet stroomde haast over bij het doortrekken dus het was heel veel.

Mijn vriend heeft zich ondertussen ontpopt tot een geboren vader. Hij is ontzettend handig met Lenthe, is ontzettend lief en doet alles met haar. Langzamerhand kan ik ook meer doen met haar, dit vind ik erg fijn want soms bekroop me het gevoel dat ik haar in de steek had gelaten, of was ik bang dat zij zich zo zou voelen. Tja die hormonen werken al helemaal niet mee.
Uiteindelijk 4 dagen in het ziekenhuis verbleven waar het heel fijn was en ik iedere dag vooruitging. Nu zijn we 4 dagen thuis en gaat het al stukken beter. De tijd die ik heb gemist met Lenthe heb ik dubbel en dwars ingehaald. Heb al zoveel geknuffeld! Ik vind het echt heerlijk. De keizersnede is me nu achteraf mee gevallen, al dacht ik daar een aantal dagen geleden anders over.

Zo ik heb het even van me af geschreven, is wel fijn en zo kan ik het ook niet “vergeten” (dat doe je natuurlijk nooit, maar gedeeltes misschien)


Bedankt voor het lezen!

xx

 

Wat ontzettend lief, dankjewel! Ik wens je een voorspoedige zwangerschap en veel geluk!

 

Bedankt meiden! Het doet me goed om mn verhaal te kunnen delen! Het is het allemaal dubbel en dwars waard!

xx