hallo iedereen, ik ben bianca 26 en heb een zoontje van 8 en ben 36 weken zwanger van me tweede zoontje. ik en me ex wouden zo graag een kindje en na 8 maanden raakten we eindelijk zwanger. na 4 maanden zwangerschap vertelde hij me totaal onverwachts dat hij het niet meer zag zitten en het was over..na een week bleek dat hij een ander had. me eerste zoon (andere vader) ziet hem als zijn vader en nu heeft hij een vriendin met een kindje en is alleen met hun bezig en heeft totaal geen intresse meer in de zwangerschap of in me zoon,dit doet zo een pijn. is allemaal zo onverdient en zag dit alles gewoon niet aankomen.. ben nu alweer een paar maanden verder en moet eerlijk zeggen dat hij me niet eens meer zoveel doet, de woede overheerst het gemis , maar ben gewoon zo boos. heb zelfs na alles wat hij me heeft aangedaan nooit de deur voor hem dichtgegooit, probeerde hem bij alles te betrekken en nu geeft hij mij nog de schuld van dit alles ook. is natuurlijk lekker makkelijk om de schuld bij een ander te leggen. dit wordt zijn eerste kindje en hij wou dit zo graag maar heb nu alleen nog mail contact,heb hem al ruim een maand niet gezien. kreeg vandaag weer zo een rot mail van hem, vandaar dat ik er nu doorheen zit, zal wel komen doordat het eind van de zwangerschap in zicht is en het nu ineens allemaal wel heel echt wordt. hoop dat iemand dit verhaal herkent en me een tip kan geven over hoe ik hier mee om moet gaan. groetjes bianca
Lieve meid, Ik herken me niet in je verhaal moet ik zeggen maar wil je even een hart onder de riem steken. Die vent is het niet waard om vader te worden en ik weet zeker dat jij het allemaal kan meid! Jij komt er wel en ik hoop dat je op een dag een geweldige man tegenkomt als papa voor jouw 2 kindjes en als droomman voor jou. Heel veel succes met de laatste loodjes! Dikke knuffel, Troetel
ik heb hetzelfde meegemaakt.. ik was 12wk zwanger van ons tweede kindje en sem was toen 10 maanden oud. Mijn ex verliet mij voor een ander. Na 7jr relatie viel de grond onder mijn voeten vandaan. Die andere relatie heeft heel kort geduurd.. en na een aantal maanden wilde hij het nog een keer met mij proberen.. dat heb ik gedaan. Hoe dom kon ik zijn!!! achteraf denk ik, dat hij alleen bij de bevalling van onze dochter wilde zijn. Want na 3dgn verliet hij me voor de tweede keer. Ik dacht echt, nu krijg ik een postnatale depressie.. ging door een diep dal. Maar ook hier ben ik weer uitgekomen. Met hulp van mijn lieve familie en mijn vriendinnen. Zij hebben mij heel erg gesteund en ik werd steeds sterker. Uiteindelijk is t nu een jaar geleden dat de relatie werd beindigd maar ik kan hem nog steeds niet volledig loslaten. Dat heeft ook te maken met t feit dat we 2 kids hebben samen. Hij zegt dat hij ook nog steeds bijzondere gevoelens voor mij heeft, hij houd van mij, maar niet genoeg om gelukkig te zijn in een relatie. Ik denk er eigenlijk hetzelfde over, maar toch zou ik alles opzij willen zetten om toch maar een gezin te vormen, hoe ongelukkig ik dan ook zou zijn. Stom he? wat nog stommer is van mij... Hij heeft alweer een tijdje een nieuwe vriendin. want hij kan niet alleen zijn, zegt ie. Hij houd niet van haar, maar wil wel een toekomst opbouwen met haar, maar ondertussen is hij 2x vreemd geweest met mij. I know.. weer zo'n domme actie. Maar hij bleef provoceren en uiteindelijk voelde ik me weer speciaal en ging ik erin mee. Tot ik zelf harder ben geworden en mijn grenzen ben aan gaan geven. Ik wil t niet meer.. ik wilde hem loslaten, maar hoe meer ik dat deed, hoe gekker hij werd. Niog meer smsjes, nog meer lieve woordjes, gek werd ik ervan. Ben toen naar zijn ouders gegaan en heb alles vertelt. Iedereen weet nu dat hij vreemd is geweest, behalve zijn vriendin. Ik heb alle smsjes bewaard. Maar hij gaat t haar niet vertellen. Hij speelt liever gezinnetje met haar en onze kids. die ik dan weer overstuur terug krijg. Ja hier zit nog een lange staart aan, want ik ben er nog lang niet. Is mijn eigen schuld, ik had niet met hem mee moeten gaan in zijn mooie praatjes enz. Ik geef nu mijn grenzen aan, en hij vind dat erg moeilijk, wil mij niet loslaten maar t moet wel. Ik zie hem minstens 2x per week, bij t ophalen en terugbrengen van de kinderen. Dan moet je wel met elkaar in gesprek, want wil weten hoe de kids t gehd hebben en dan voelt t toch weer zo vertrouwd. Pff wat een verhaal weer.. sorry. Maar t zit me nog steeds erg hoog.. t slijt uiteindelijk, maar daar gaat veel tijd overheen. Ik wil zeggen, meis vertrouw op jezelf. Geniet van alle mooie echo's en gevoelens in je buik. Neem altijd iemand mee naar de vk, een goede vriendin of je moeder. Probeer te genieten van de kleine dingen, t komt uiteindelijk allemaal weer op z'n pootjes terecht, maar eerst doet t pijn, is er verdriet en boosheid. Als je me nog meer wilt vragen of als je wilt praten. Dan mag je me altijd pb'tje sturen hoor. sterkte
Enkele jaren terug ben ik ook in de steek gelaten door mijn ex. Ik wist net dat ik zwanger was. Die zwangerschap is echter in een miskraam geëindigd. Het is al moeilijk als je in normale omstandigheden in de steek wordt gelaten, maar dat een vader zijn eigen kind dan in de steek durft laten ... Pfff dat was voor mij echt een stap te ver. Nadat ik een miskraam had gehad, was hij daar dan terug. Ik heb me heel even laten ompraten (soms zit je zo vast in je eigen denken en in een relatie en besef je niet wat een mega asshole hij is en dat wat hij gedaan heeft gewoon niet door de beugel kan en het gewoon niet getuigt van respect voor jou). Gelukkig heb ik het een maand later toch beseft en hem zonder veel blabla laten vallen. Een jaar later ben ik dan de meest fantastische man tegengekomen, waar ik al enkele jaren erg gelukkig mee ben en we verwachten in mei ons eerste kindje. Hij kijkt er zo naar uit en is er ook enorm mee bezig, wat een verschil! Ik zou zeggen: hou vol en kies voor jezelf en je kindje! Hij toont niet echt respect voor jou. Wat een lul zeg om jou en zijn eigen kind in de steek te laten! En waarvoor! Pfff Je bent beter af zonder, hoe moeilijk dit ook gaat. Natuurlijk blijft hij de vader van je kindje en ga je er daardoor contact mee moeten houden he. En dat maakt het nog moeilijker. Maar geloof in jezelf en geloof dat jij en je kindje beter verdienen! We verdienen beter dan dat en het ligt ook in onze handen of we hen toelaten ons nog pijn te doen. Veel sterkte!
ik herken mijn situatie behoorlijk in jou verhaal ... ik ben ook sinds 11 weken uit mekaar met mijn kleine der vader en sja heel moeilijk allemaal ik heb maandenlang alleen op negatieve manier contact met hem gehad en nu ineens nadat hij van iedereen hoort dat ik me wel red komt hij lief doen en wilt hij geld geven (wat hij vaker heeft gezegd maar nooit heeft gedaan) en wil hij ineens de papa uithangen. Hij heeft me lichamelijk en geestelijk mishandelt dus ik ben al een tijdje bezig met een contact verbod. nadat hij van de week voor de deur heeft gestaan met een zielig verhaal ben ik weer compleet van slag en zie ik alles weer ff niet zitten. voel me zo verschrikkelijk boos en verdrietig. ik heb echt alleen nog maar het haat gevoel voor hem en echt niets meer qua gevoelens maar.... het blijft zo verschrikkelijk moeilijk. enigste wat ook ik kan zeggen is probeer van de kleine dingen te genieten. je kindjes hebben je hard nodig straks en die zullen je nooit zo behandelen als hij nu doet, houd je daaraan vast ook al is dat soms verrekte moeilijk. geniet van elk moment klein groot. kies voor je eigen leven....