Herkenbaar hoor. De eerste maanden zijn gewoon vreselijk zwaar. Dat vertellen ze je niet. Iedereen heeft het maar over die roze wolk. Nou hier geen roze wolk gezien. Hoe ouder je kindje wordt, dan gaat het vanzelf beter. Probeer zelf wat ontspanning te zoeken. Dan krijg je weer wat energie en dat voelt je kindje aan en is misschien dan ook wat rustiger. Sterkte!
je laat een kind van 2 maanden toch niet n uur huilen! als een kind van die leeftijd zó lang huilt dan is er wat en dan is dat niet voor de aandacht dat kan je mij niet wijsmaken!
Ik schrik een beetje van sommige berichten in deze topic. Ik kan me er ook totaal niet in vinden.......... Zo vind ik niet dat een baby jankt, maar een baby huilt..... janken vind ik nl. al grof, moet je na gaan hoe ik schrik van de reacties hier . Maar ik begrijp dat het af en toe heftig kan zijn. Ik ben erg ziek geweest na de bevalling en was soms meer dood dan levend voor mijn gevoel, MAAR ik heb heb nooit een naar gevoel naar de kleine toe gehad....... Het is idd goed dat jullie hier je gevoel kwijt kunnen, maar misschien moet je ook eens met je huisarts gaan praten....
ja dat vind ik dus ook als je gevoelens krijg dat je je kind uit het raam wil gooien of wil wurgen dan wordt het inderdaad tijd om met iemand te gaan praten!
@ Kahrin: Je bent echt de eerste moeder die ik hoor zeggen dat ze nooit een naar gevoel heeft gehad. Dat is fijn voor je, maar het overgrote deel van de kersverse moeders heeft die gevoelens wel. Ook mijn verloskundige en de kaamverzorgster keken er helemaal niet raar van op. Sterker nog, zij hadden precies dezelfde gevoelens ervaren toen ze zelf net moeder waren. Daarom lijkt een gesprek met de huisarts me niet direct nodig. Als je je echt dag in, dag uit rot voelt dan is het natuurlijk een ander verhaal, dan moet je hulp zoeken.
nou, volgens mijn cb klopt dat niet helemaal hoor... als je het al weken gebruikt idd, maar een paar flesjes... Ze hadden Eef in het ziekenhuis al standaard voeding gegeven.. zonder overleg.. daarnaast is dat hypoallergene ook geen garantie voor een allergievrij kind... Eef krijgt ook hypo, maar erg lekker vind ze het niet... x
Dat vind ik vreemd..... ik geniet echt dag in en dag uit..... Mijn bevalling was geen pretje en ben de eerste maanden ook niet mezelf geweest. Maar de kleine uk was echt mijn medicijn. Daarnaast ben ik 24/7 bij haar, neem haar zelfs mee naar mijn werk (3 dgn /wk). Kan me niet voorstellen dat ik de enige moeder ben die er zo over denkt.
ben het niet met je eens sorry, soms ben je gewoon moe en heb je dat "ik plak je achter het behang" gevoel... maar het voelen en het doen is echt wat anders... wil die vent van mij ook wel eens de nek omdraaien, maar heb het nog nooit gedaan.. ik vind het heel knap dat je dat zelf niet hebt, want ik denk dat het overgrote gedeelte van de kersverse moeders echt wel eens zo'n gevoel heeft.. en dan is het tijd om ff je vent in te schakelen en iets voor jezelf te doen... voor mij tenminste... als je nou echt niet meer kunt genieten van je kleintje en echt alleen maar stapelgek wordt dan zou ik natuurlijk wel hulp in schakelen... x
Dat laatste klopt, dat eerste niet. Zodra een kind in aanraking komt met de allergenen (in dit geval die van koemelk) slaan de hersenen dit op. Als er een allergie in ontwikkeling is gaat je lichaam protesteren de eerst volgende keer dat het gewone voeding binnen krijgt. Je kunt je voorstellen dat nadat de hersenen dit hebben opgeslagen het geen zin meer heeft om te voorkomen dat je hersenen het opslaan. Ik hoop dat ik het zo een beetje duidelijk heb uitgelegd.
Ik kan me hier wel in vinden. Hoewel mijn geluk en blijde emoties altijd overheersten heb ik ook wel eens het gevoel gehad van: Nee, niet weer he? En nee ik zou mijn kind nooit maar dan ook nooit iets aan willen doen, maar kan me wel voorstellen dat andere moeders dat uit frustratie roepen. Je kunt het er soms maar beter even uit gooien dan dat je het opkropt en het dan alsnog op je kind botviert.
Bij onze eerste was het precies hetzelfde. Ik kon haar af en toe wel door het raam gooien (wat ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan, maar dat gevoel zat heel diep toen) of van de trap. Ze huilde 10 uur op een dag minstens. Ik wist bijgod niet meer wat ik ermee aan moest. Nu had zo ook rode schrale wangen, rare groene poep, krampen echt heel erg. Gelukkig kreeg ik toen het idee dat ze kma zou kunnen hebben en ben ik overgestapt op de pepti. Dat werd al een stuk beter. Alleen tijdens de veel besproken sprongetjes (waar ik trouwens heilig van overtuigd ben met 2 meiden die precies volgens het boekje reageren) was (en soms is) het een drama. Huilen, huilen en nog eens huilen. Het is alsof ik van binnen in stukken werd gescheurd. Trillen, janken, boosheid, angst, moedeloosheid en machteloosheid. Alles kwam omhoog. Ik werd er helemaal gek van. Na een tijdje werd dat minder en nu ben ik er zeker van dat het de hormonen waren die me zo verscheurde van binnen, waardoor ik bijna moordneigingen kreeg. Wat me heel erg heeft geholpen is me eraan overgeven. Gewoon maar meegaan met je baby. Niet willen slapen....oké, dan niet, dan gaan we spelen. Niet in bed willen..... oké, dan niet, dan in de wandelwagen. Niet willen eten ....nou dan niet, straks nog maar een keer proberen. Wil je graag bij me zitten....kom maar. Wil je niet....nou dan in de wipstoel enz. Even helemaal mezelf opzij gezet. Ik werd er ook kregel van als ik net iets voor mezelf wilde gaan doen, ging ze ALTIJD huilen. Dus ik heb mezelf zo ingesteld dat ik iets voor mezelf kon gaan doen als ze stil was, met altijd in mijn hoofd dat als ze wakker was, ik er weer voor haar zou zijn. Ook hadden mijn man en ik een schema. De eerste helft van de avond/nacht deed ik me bezig houden met een huilend kind en de andere helft mijn man. En dan oordopjes in, anders kreeg ik nog geen slaap. Af en toe toch even de deur uit, al was het alleen maar even buiten zitten in de ruimte zitten te staren, gewoon even geen gehuil aan mijn hoofd. (en dan is het leuke dat je dan het huilen nog hoort, al ben je op 100 km. verder) Probeer iemand te vinden die het even van je kan overnemen. Al is het maar een uurtje...... Maar heeft jou kindje huiduitslag, krampen, groene ontlasting, niezen, veel huilen? Dan zou het evt. een kma kunnen zijn. En misschien kan inbakeren rust brengen (of heb je dat al geprobeerd?), hier hielp dat samen met de pepti heel goed. Nu bij de tweede was ik zooooo bang dat dit weer zou gebeuren, dat ik me weer zo verschrikkelijk ellendig van binnen zou voelen, maar gelukkig huilt Anouschka bijna nooit (ja tijdens sprongetjes, maar dat is goed te handelen) en zijn mijn hormonen nu ook een stuk minder actief. Maar.... goed dat je het er uitgooit..... alles wat hier op papier staat, komt niet bij je kindje terecht. Want wat heb ik een spijt gehad van alles wat ik heb gezegd en gedaan tijdens die huiltijd.....ik kan er nog om janken.
Merel: Wat heftig zeg! Kan me voorstellen dat je dit soort gevoelens gehad hebt! Als je echt aan de richtlijn voor huilbaby's voldoet is het inderdaad verstandig verder te kijken, evt. een observatie in het ziekenhuis. Tien uur per dag in jou geval lijkt me echt heeeeel frustrerend! Een baby van deze leeftijd huilt overigens makkelijk twee uur op een dag (baby van Annemarie). En dan heb ik het erover wanneer het getroost wordt. Als je een kind niet troost komt iedere baby boven de richtlijn voor huilbaby's uit natuurlijk.
Mijn oudste dochter was een geweldige rustige lieve baby, ik genoot ook ontzettend van haar...kon me niet voorstellen dat er mensen waren die dr kind wel achter het behang konden plakken... Tot de jongste werd geboren...ik hou ontzettend veel van haar , en ik geniet enorm van haar.....maar dat huilen/krijsen........mennnnnnn wat werd ik daar gek van. Er waren ook dagen bij dat ik dacht ik zet dr buiten en ga gewoon binnen mijn ding doen... allemachtig wat kon dat kind krijsen, maar tegelijkertijd was het ook zo als ik een glimlach van dr kreeg smolt ik meteen weer van binnen. heel erg dubbel
Maar jij schreef toch dat je zo genoot van je kind?? daarom vroeg ik of jou kind ook wel eens de halve of hele dag huilde Want dan kan het genieten zo een stuk minder worden
Nope, ze is een makkelijk kindje. In het begin niet, toen dacht ik echt dat ze mensenschuw was......... maar het is een heerlijk meisje.
Als je dus zo,n makkelijk kind hebt, kun je je ook niet voorstellen wat het is om een halve dag in gekrijs en gehuil te zitten niet meer wetende wat te doen! Gelukkig is jou dochter makkelijk, en kun je lekker van haar genieten. Maar dat geld dus niet voor alle moeders