Bij wie van jullie zijn jullie ouders gescheiden,en hoe hebben jullie dat ervaren? Hoe oud waren jullie toen? Ik vraag dat omdat ik zelf worstel met bepaalde gevoelens.
Ik was een jaar of 5 toen mijn ouders gingen scheiden. De scheiding was onvermijdelijk en beter voor iedereen maar bij ons is het echt een vechtscheiding geweest helaas. Mijn ouders zijn nooit meer normaal met elkaar omgegaan. Dat heb ik als veel moeilijker (en bepalender) ervaren dan de scheiding op zich.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 jaar was. Natuurlijk heb ik er heel verdriet van gehad maar het gaf vooral veel opluchting.. Geen ruzie's tijdens het eten meer, niet meer altijd op m'n tenen lopen enz. De scheiding kwam vooral door mijn moeder. Zij kon niet meer met hem samenleven, hij kon volgens haar niks goed doen en mijn vader accepteerde alles maar gewoon. Helaas zie/spreek ik mijn vader bijna nooit meer.. Hij heeft mijn man 4x gezien.. En de kinderen alleen net na de geboorte.. Daar heb ik zo veel meer verdriet van gehad dan van de hele scheiding an sich.
Ik was elf toen mijn ouders gingen scheiden (of misschien net nog tien), mijn moeder wilde me vrijlaten in de keuze bij wie ik wilde wonen, maar dat resulteerde in co-ouderschap omdat ik niemand teleur wilde stellen. Toen de advocaten uit beeld waren werd alles over mijn rug uitgevochten. Mijn ouders hadden ook nooit contact met elkaar en ik was dus een soort bemiddelaar geworden. Uiteindelijk brak het me op en tot op de dag van vandaag heb ik er moeite mee. Niet met het feit dat ze zijn gescheiden (want uiteindelijk zou het toch stuk lopen), maar de manier waarop alles is gegaan heeft me behoorlijk psychische schade bezorgd. Dus als je deze keuze overweegt.. communiceer alsjeblieft met elkaar over belangrijke dingen (school, het verdelen van vakanties e.d. met de kinderen), ook al is dat niet leuk voor jullie. Als kind is er niets erger om tussen je ouders in te staan. Je geeft jezelf al snel de fout van dingen maar hoe meer je van evt. ruzies in de scheiding meekrijgt, hoe erger je tussen twee vuren staat.. is vreselijk.
scheding van mijn ouders was een hel. Altijd ruzie. Erna ook nog. geld/ verdeling kinderen. Ik heb ook nooit gesnapt waarom de scheiding er was. Ervoor was nooit niks aan de hand. NIKS!! Mijn moeder heeft nu helemaal geen contact meer met haar familie en ook niet meer mijn haar zoon. Ik zit er nog steeds helemaal tussen! maar bij elkaar blijven vanwege de kinderen is helemaal niet goed. Te veel ruzie en spanningen. Ze voelen alles zo goed aan!
Mijn man en ik zijn gelukkig verstandig genoeg om op een volwassen manier te kunnen scheiden. Dat weet ik zeker. Ik vind het alleen zo verschrikkelijk voor m'n kinderen,en ik wil niet uit m'n huis/buurt etc. Wil ze ook niet op een andere school doen. Dat houd me tegen,ik blijf alleen bij mijn man vanwege deze dingen. Ik kan er gewoon niets anders van maken.
Is het geen mogelijkheid om in dezelfde buurt te blijven? Mijn ouders wonen een straat uit elkaar en dat vond ik altijd wel prettig. Moest vanaf school maar een paar honderd meter anders fietsen en als ik iets was vergeten bij mijn moeder/vader, kon ik dat zo ophalen.
Mijn vriend zijn ouders zijn gescheiden, hij en zijn zusje hebben er een behoorlijke klap van gehad. Ze waren 11 en 16. Zijn ouders praten ook niet meer tegen elkaar en je merkt nog steeds dat daar een enorm spanningsveld zit ook al is het 10 jaar geleden.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik ergens tussen de 2 en de 3 was. Ik kan me er niks van herinneren. In mijn vroegste herinnering is mijn stiefmoeder er altijd geweest. Mijn ouders hebben het fantastisch gedaan. Ik heb nooit iets gemerkt van strubbelingen of onenigheid tussen mijn ouders over bepaalde zaken. Desalniettemin ervaarde ik wel het loyaliteitsconflict, ik hield er, vooral toen ik wat ouder werd, in mijn keuzes altijd rekening mee, althans ik probeerde er rekening mee te houden, dat ik niemand verdriet deed. Ik denk dat dit onvermijdelijk is, hoe goed je het als ouders ook doet. En zelfs nu nog, ik ben (bijna) 32, ben ik er soms mee bezig, vooral met het logeren van de kinderen, dat ik probeer te zorgen dat ze niet meer bij de 1 slapen dan bij de ander...
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 was. Ik was er blij om omdat er voor mijn gevoel al lange tijd veel ruzies waren. (volgens mijn moeder was dit maar een kortere tijd) Ondanks de vele ruzies toen hebben ze daarna nooit meer ruzie gemaakt, of in ieder geval niet waar wij bij waren. Wij zijn bij mijn moeder gaan wonen en helaas heeft onze vader maar weinig op ons uitgedaan. We zien of spreken hem rond verjaardagen dat soort dingen en bellen nu en dan maar er is geen sprake van een diep contact.
Ik heb het verhuizen naar een andere wijk, andere school, ander huis niet als traumatisch ervaren trouwens. Verre van.
ik was 13 toen mijn ouders gingen scheiden vond het een opluchting geen ruzie meer en gespannen gevoel in huis
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog een baby was, hier heb ik dus nooit last van gehad. Ondanks dat mijn moeder mijn vader niet zo aardig meer vond (understatement) heb ik er echt nooit last van gehad. Wilde ik naar mijn vader, dan was dat prima etc... Ze waren ook samen op de verjaardagen van ons en daarna de kleinkinderen. Weleens een steek onder water, maar niet storend. (Helaas is mijn vader overleden nu) Mijn man zijn ouders zijn ook gescheiden en dat toen hij zestien was, dat is best vervelend geweest voor hem en zijn zusje. Maar na een paar jaar ging dit ook prima en ze komen ook weer bij elkaar (met aanhang) over de vloer.... Het kan ook goed gaan. Wij hebben er allebei geen trauma's of vervelende gevoelens aan overgehouden. (Maar wel veel opa's en oma's)
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 9 was. Het was hier ook een vechtscheiding en ze hebben tot op de dag van vandaag geen (goed) contact. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er eigenlijk zelf als kind misschien wel last van heb gehad, maar dit eigenlijk nooit zo heb ervaren. Mijn vader mishandelde mijn moeder en kreeg een straatverbod... Dat soort dingen vond ik destijds wel eng maar ik heb er nu ik volwassen ben verder niks aan overgehouden Mijn man zijn ouders zijn ook jong gescheiden... soms hoor je dan dat kinderen het lastig vinden om zelf te trouwen, maar ook daar hebben we hier geen last van gehad.... Ik denk zelf altijd scheiden is beter als ongelukkig zijn voor je kinderen hoor, en als je ook nog een beetje als ouders fatsoenlijk met elkaar om kan gaan, moet je doen waar je zelf het gelukkigst van wordt, en dus ook je kinderen.
Ik was 12 roen mijn ouders gingen scheiden. Het was bij ons echt als donderslag bij heldere hemel. Mijn ouders hadden alles goed geregeld en zijn als hele goede vrienden uit elkaar gegaan. en dat zijn ze nu nog steeds. We zijn vlak bij mijn vader gaan wonen en later een plaats verderop maar we mochten altijd naar mijn vader toe. HEt ergste vond ik wel omdat ik 12 was dat ik bij de kinderrechter moest komen en daar moest vertellen of ik het eens was met de beslissingen die mijn ouders voor mij hadden gemaakt... Ik heb er heel veel moeite mee gehad, maar ik ben heel blij dat ze nog zo goed met elkaar om gaan. We gaan regelmatig met ons allen weg, dagje/weekend/weekje en ook toen ik trouwde vanuit huis is ook mijn moeder daar blijven slapen. Nu is mijn moeder ongeneeslijk ziek en nog steeds heeft ze veek steun aan mijn vader.
Was net 2 maanden 18 toen de ( hel losbrak). Daar voor was het ook nooit echt prettig. Heb er als kind altijd tussen gestaan. Daar vandaan draag ik nog dagelijks mijn ( geestelijke littekens). ( wel druk ik het steeds weg we zijn nu zo veel jaren verder en wat gebeurt is. Is gebeurt) Ze kunnen nu gelukkig wel door een deur samen. En soms is het zelfs gezellig. T.s sterkte met wat je ook kiest.
Ik was 17 en kon al goed begrijpen dat het echt nodig was. Nu 17 jaar later zijn mijn ouders elkaars beste vrienden en wonen bij elkaar om de hoek. Wekelijks bij elkaar op de koffie en verjaardagen worden samengevoegd etcetc
Misschien dat jou kinderen nu nog wel de leeftijd hebben waarbij ze zich nog makkelijk aanpassen? Als ik kijk naar kind geheugen is dat van 6 of 13 jaar een wereld van verschil
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 7 was en mijn broertje 14 maanden. Kan me er weinig van herinneren...Mn vader was er al nooit dus ik wist niet beter.
Ja denk dat de puberteit een ongelukkiger moment om te scheiden is dan wanneer ze zo klein zijn. Kon ik maar in een glazen bol kijken hoe het uitpakt. Wel apart dat de meeste van jullie er niet echt iets traumatisch aan over gehouden hebben. Het is toch het geruzie en gedoe er om heen wat de meeste schade aanricht.