Hoi allemaal, Sinds een week of 6 wilt onze dochter 's avonds/'s nachts niet meer in haar eigen bed slapen. Hoe het komt, ik heb werkelijk geen idee! De ochtend en middagdutjes gaan prima in haar eigen bed, dan geeft ze geen kick en gaat lekker slapen. Het zijn naar mijn idee dan wel meer dutjes dan de meeste babies doen van 7 maanden (zo'n 4 per dag, en verschilt van 30 min. tot een uur), maar dat vind ik helemaal geen probleem. Wanneer ik haar 's avonds naar bed breng doe ik dit met het bedritueel wat we voor elk dutje gebruiken; alle knuffeltjes enz. welterusten zeggen, lekker inpakken in de slaapzak en onder de deken, muziekdoosje aan en de kamer uit. En dan begint het... Ze zet het op een huilen. Laat ik haar liggen, dan gaat het over in krijsen. Volg ik de 5 minuten-methode, gaat ze iedere keer dat ik weg ga nóg harder huilen (en voor mij echt geen optie, want ik kan het niet over m'n hart verkrijgen om haar lang te laten huilen!). Blijf ik er bij, dan gaat ze niet slapen en wilt ze alleen maar met me spelen. Neem ik haar mee naar beneden kan ze gerust tot ik naar bed ga wakker blijven, maar dat vind ik geen optie. Ze moet toch haar nachtrust krijgen? Dus dan blijft er voor mij nog maar één optie over; bij mij in bed... En begrijp me niet verkeerd, vind het heerlijk zo'n kleintje tussen in, maar kom zelf ook niet echt aan m'n nachtrust.. Ze trekt 's nachts aan m'n haar, schopt in m'n ribben, niet echt de ideale situatie om te slapen dus En daarnaast komt er bij dat ze sinds afgelopen dinsdagnacht 's nachts wakker ligt, afgelopen nacht was dat twee uur lang. En dan wilt ze ook nog vermaakt worden.. Al met al, ik ben uit mijn probeersels en weet niet zo goed meer wat ik hier mee aan moet! Iemand tips?
Het klinkt alsof ze niet moe is! Misschien kun je het laatste slaapje van de dag weglaten? Ze zal dan de eerste dagen wel wat vervelend en misschien moe zijn.
Heb ik geprobeerd Ratatosk en dan valt ze lief in slaap, om na een half uurtje krijsend wakker te worden.. Mijn gevoel zegt dat ze last heeft van verlatingsangst, maar dan zou dit toch bij elk slaapje moeten zijn?
Misschien is dan het verschil dat ze 's nacht voelt dat het heeel lang duurt. En bij een middag dutje haal jij haar gewoon uit bed zodra ze klaar is met slapen. Staat haar bedje op jullie kamer? Misschien een cosleeper een oplossing als het probleem langer duurt. Mijn zoontje slaapt ook bij ons in bed, maar hij ligt superstil in bed als hij slaapt dus ik heb er geen last van.
Ze is met 4 maanden op haar eigen kamer gaan slapen, maar slaapt sinds een paar dagen weer bij ons op de kamer, omdat ik dus dacht dat het verlatingsangst zou zijn en ze gewoon bij mij wilde zijn. Maar ja, het maakt geen verschil.. Heb inderdaad ook over een co sleeper na zitten denken, maar geeft dat echt hetzelfde effect als dat ze bij je in bed slaapt? Want ik ben bang dat het anders ook vrij weinig nut heeft, want op dit moment staat haar bedje ook tegen die van mij aan alleen dan wel met een zijkant van het ledikantje er tussen natuurlijk. Ik heb vandaag het laatste slaapje weg gelaten, had het al eerder geprobeerd, maar het kan geen kwaad het nog een keer te proberen
Je zou ook eens kunnen proberen de zijkant van het ledikantje er af te halen, te verstevigen met een plank, en het zo te verbouwen dat het matras op dezelfde hoogte als jouw matras is. Dan heb je ook een co-sleeper zonder er super veel geld voor te betalen...
Je zou kunnen overwegen je kindje in een cosleeper ( Ledikantje ombouwen ) naast je bed te leggen, dan ligt ze veilig, jij hebt de ruimte, en ze kan lekker slapen. Hier is het 's avonds ook meer drama als overdag, weet niet hoe het komt, maar merk echt verschil tussen dutjes en 's avonds naar bed brengen. Overdag kan ze hier ook redelijk in dr eigen kamertje slapen, maar 's avonds is 't meestal ook huilen als ik wegga. Na anderhalf jaar ga ik nu overwegen haar 10 minuten te laten huilen ipv erbij te blijven want ik zit er echt helemaal doorheen....
Mijn dochter heeft ook vanaf een maand tot vier tot een maand of acht op d'r eigen kamer geslapen. Daarna werd het drama... De co-sleeper bood echt uitkomst en iedereen maakte weer gewone uren. Nu (2,5 jaar) slaapt ze nog steeds bij ons als ze 's nachts begint te huilen. Wie weet zou één of ander rigide trainingsprogramma er wel voor kunnen zorgen dat ze de nacht op haar eigen kamer blijft, maar daar zijn we te lui voor. Zo gaat het ook prima en ik vind het 's morgens ook wel gezellig. Ze zal voor d'r 18e heus wel een keer naar haar eigen kamer willen.
Ik neem aan van wel, want ik weet niet of ze zo'n formaat co sleeper wel verkopen En hier ook liever lui dan moe, maar ik heb voor m'n gevoel toch echt alles geprobeerd! @Suusjeuh ik las jouw topic over je kindje, lijkt me erg vermoeiend na 1,5 jaar hier nog mee bezig te zijn! Ik kan mijn dochtertje niet zo lang laten huilen, vind het vreselijk om aan te horen. Al is er natuurlijk wel een verschil tussen jammeren en huilen alsof de wereld vergaat.. En wanneer ze dan zo huilt, alsof de wereld vergaat, dan duren die 5 minuten lang ...
Heerlijk die eerlijkheid.. Same here &vind t stiekem wel n beetje fijn, zolang we maar wat quality time hebben (papa en mama) vind ik t goed.. En tis handig, ze hapt gewoon aan als ze zin heeft
Hier wordt niet gehapt, dus helaas geen bijkomende voordelen Geen tips voor deze mama waarvan de haren 's nachts uit dr hoofd worden getrokken, Kruimelmuis?
Ons zoontje van 14 maanden slaapt nog iedere nacht tussen ons in. Dat haren trekken (en bijten en krabben etc) heeft hij ook een poosje gedaan. Was echt een fase. Wel vervelend trouwens. Tegen het haren trekken werkte niet veel, dus ik heb het strak in een knotje gebonden zodat er zo weinig mogelijk te trekken viel.