De laatste tijd is mijn dochter (3) helemaal in paniek bij het slapengaan, ze slaapt nog met een speentje, maar die vindt ze plots vies en hoeft ze niet meer. Ze wordt gillend wakker 's nachts volledig van slag. Ik troost haar met lieve woorden en verhaaltjes maar ze wil enkel slapen als ik naast haar ga liggen... Maar ik ben bang dat ik nu elke avond en ook 's nachts bij haar in bed zal moeten kruipen. Want als ik ze laat gillen dan geraakt ze nog meer in paniek, en dat vind ik zo eng. Ze is erg gevoelig aan prikkels en een zeer alert kindje en een lichte slaper, altijd geweest. Het gebeurt dus dat ik op één nacht 3 keer naast haar in bed kruip. Hoe zouden jullie dit oplossen? Ik heb het gevoel haar teveel te verwennen.
Dit zijn van die lastige dingen he... Ik denk dat ik haar zou uithoren om erachter te komen waarom ze zo in paniek is. Spoken? Krokodillen? Nachtmerries? Mijn zoontje is momenteel doodsbang voor 'een schaduw' in zijn kamer. Zijn kamerdeur moet ineens open blijven, anders komt de schaduw... Ik ga mee in die angst, door te zeggen dat de schaduw weg moet gaan. We jagen hem dan samen weg etc. (ik vind het zelf trouwens ook eng, en hoop maar dat het gewoon fantasie is). Dus: erachter komen waarom ze zo bang is, en daar samen met haar een oplossing voor vinden.
vervelend. Ik herken het wel van mijn zoontje, al had deze het toen hij ruim 2,5 was. Kon gillend/hard huilend in de nacht wakker worden, zo uit het niks, zat ik meteen rechtop in mn bed. Het leek bij hem of hij niet helemaal wakker was, had zn ogen soms dicht, soms open en kon ontzettend hard huilen, heel boos worden. Gillend de gang op, trekken ah traphekje dat hij naar beneden wilde. Het leek ook of wij hem niet konden bereiken en hoe meer wij probeerden, hoe bozer hij werd. Uiteindelijk maar uit laten razen, voorkomen dat hij zich zeer kon doen en ineens wat het over...niks aan de hand. Zoon is trouwens ook een niet heel goeie slaper. Als baby al niet, en nu gaat het stukken beter maar hij is ondertussen al bijna 4. Probeer te denken, het is een fase. Moeilijk als je er middenin zit, ik weet het. Ze is 3 dus mss kan je een soort afspraak met haar maken? Iets van ik blijf 5 min bij je liggen en dan gaat mama weer weg. Maar dat je nog wel haar deur open laat, even een wasje opvouwd of een boekje leest in de kamer ernaast zodat ze je aanwezigheid voelt? Kan ze aangeven wat de angst is of niet?
Hoe kun je je kind nou verwennen als het bang is en je troost/geeft aandacht? Je doet het naar mijn mening heel goed. Het is wel handig om er achter te komen wat er is. Misschien kun je het vragen via de knuffel. Is beer ook bang? Beer hoe komt dat? dat werkte hier goed. Heb je een klein lampje aan?
Ze kan het zelf ook niet zo goed vatten, als ik vraag waarom of wat, kan ze geen antwoord geven. Deze nacht werd ze in paniek wakker rond 23u30, 00u10, 1u00, 4u40 en 6u. Ik snap ook niet goed waarom ze plots haar speentje niet meer hoeft. De eerste twee keren ben ik bij haar gaan liggen, ze viel na even in slaap, de andere keren heb ik ze wel duidelijk gemaakt dat ik niet telkens bij haar kan gaan liggen als zij dat wil. Dit leek wel te lukken, maar het bleef wel erg spoken in haar hoofdje. Ze zegt wel steeds dat ze niet alleen wil slapen, dan zeg ik dat mama en papa gauw ook gaan slapen en we dichtbij haar zijn in de kamer naast de hare. Ze wil ook vaak weten wat mama en papa beneden gaan doen als zij gaat slapen, ze is erg bezig met alles, wil alles weten. Het is niet helemaal donker in haar kamertje, de straatverlichting komt gedeeltelijk doorheen de gordijnen maar misschien moet ik eens kijken voor een nachtlampje. Haar kamerdeur openlaten is niet echt een goed idee aangezien er veel tocht is op de bovenverdieping. Hopelijk gaat het gauw beter... Gelukkig was ze dan wel goed gezind en liep ze vrolijk naar de juf deze ochtend.
Heeft iemand iets over haar speen gezegd tegen haar, dat ze er te groot voor is of dat er iets gebeurt als ze blijft tutten? Straat verlichting kan ook schaduwen geven.