Pff ik zit met een dillema. Ik heb nu al ruim anderhalf jaar geen contact meer met mijn ouders, en zus. Dit komt door dingen die mijn moeder heeft gedaan (mijn zus speelt hier ook een hele grote rol in) dit is voor mij onvergeeflijk, maar ik wil dit niet hier neer zetten omdat dit behoorlijk heftig is geweest. Mijn moeder drinkt sinds ik klein ben al behoorlijk stevig (lees alcoholist). Zij is ook erg dominant richting en over mijn vader. Ik ben altijd een papa's kindje geweest en mis hem nu ook enorm in mijn leven. Contact met hem alleen is helaas niet mogelijk ivm de dominantie van mijn moeder. Mijn zus heeft in deze periode ook haar tweede kindje gekregen die ik dus ook nog nooit gezien heb. Afgelopen jaar hebben mijn man en ik heel veel mee gemaakt, waaronder het verlies van Noah* en het IVF traject. Tijdens dit heb ik mijn vader erg gemist en ben verdrietig geweest dat ik dit niet kon delen met hem en toch ook ergens met mijn moeder. Nu ben ik inmiddels 12 weken zwanger via IVF dus. Ik zou zo graag mijn vader/ouders willen laten weten wat er gebeurd is en dat ik nu zwanger ben en dat ze dus er een kleinkind bij gaan krijgen. Maar het dillema is dus dat ik mijn moeder niet kan vergeven, zij heeft ook nooit haar excuses aangeboden. Maar wil het ze wel laten weten. Aan de ene kant wil ik best het contact zover als mogelijk is herstellen maar wil niet weer zo'n pijn aangedaan worden als wat ze heeft gedaan.. Wat te doen? Brief schrijven met alles wat er gebeurd is, of toch bellen?
Toen ik 6 weken zwanger was is het contact met mijn ouders hersteld, nog niet zo'n dingen gebeurd als wat jij beschrijft. Ik zou ze anders een brief schrijven is de drempel misschien niet zo hoog. Of heb je het gsmnummer van je vader niet misschien? Succes!
Ik zou je hart luchten middels een brief. Zeggen hoe je erover denkt. Dat je je vader erg mist, maar de geschiedenis niet kan vergeten. Dat je hoopt dat jullie normaal met elkaar om kunnen gaan. Ik neem aan ook vanwege de baby. Je ziet dan wel hoe zij erop reageren. En misschien eens rond de tafel alles uitpraten.
Nee mijn ouders hebben samen een mobiel, zij neemt altijd op. Ik weet dus ook niet of het contact te herstellen is, maar ik vind wel dat ze recht hebben om te weten hoe en wat, althans mijn vader. En ja dat ons kindje ook opa en oma "kent" van mama's kant. Van papa's kant alleen nog een oma.
Denk dat je t wel of niet vergeven van je moeder hier even los van moet zien. Zo ik lees denk ik dat je vader graag opa wordt en ze mogen gerust weten hoe heftig t is geweest Anders alleen naar hem schrijven?
Dat is dus het "probleem" mijn moeder is zo enorm dominant, hij heeft niets voor zichzelf. Post, email, telefoon alles moet zij weten.
Ik heb ook geen idee hoe ik het moet vertellen en hoe ik over het aangedaane verdriet moet stappen. In mijn moeders ogen is alles wat zij doet goed, ondanks dat ze iemand volledig onderuit haalt en zwart maakt. Zolang zij maar op de een of andere manier haar "gelijk" kan halen.
Ja maar dannog zou ík dat even naast me zetten (makkelijker gezegt dan gedaan) en toch een brief schrijven over alles wat jij en je partner hebben meegemaakt zonder iets over wat speelt met je moeder/zus
Langsgaan? Dan weet je zeker dat je vader (degene aan wie je het eigenlijk alleen kwijt wil?) het weet. Als brieven door je moeder worden geopend is er een kans dat je vader het alsnog niet weet. Als je ze belt dat krijg je, je moeder aan de lijn terwijl je dit niet wil.
Jeetje wat een vervelende situatie! Ik zou denk ik voor een brief kiezen. Op die manier kun jij je zegje doen en aangeven hoe jij je voelt zonder dat je onderbroken wordt. Misschien lucht ook al een stukje op als je het van je af hebt geschreven! Dan is het natuurlijk afwachten wat zij ermee doen, maar je hebt dan in elk geval een poging gewaagd! Heel veel succes!
Mijn man heeft hetzelfde met zijn ouders. Hij heeft wel gebeld, na de 12 weken echo. Ook hebben we het geprobeerd uit te praten. Er is ook genoeg gebeurd, maar ze blijven stug volhouden dat het aan ons (lees mij) ligt. Mijn man weet gelukkig beter. Bij de laatste ruzie was hij zelf bij en deze was helemaal te danken aan mijn schoonvader (drinkt ook teveel). Het is voor mij niet mogelijk om daar weer aan tafel te gaan zitten, zonder ook maar een vorm van spijt of excuses van hun kant. Ik heb ook tegen mijn man gezegd dat als hij graag wil vooral moet gaan, maar ik ga niet mee. Nadat mijn man nogmaals het gesprek is aangegaan en ook zag hoe zijn moeder over mij praat en dat ze geen enkele schuld bij zichzelf zien heeft hij de knoop definitief doorgehakt. Geen contact meer. Achteraf heb ik spijt gehad dat we ze ook maar gebeld hebben. Die weken waren niet leuk en veel stress. Nu is het weer rustig. Jammer voor hun, maar ons gezin gaat voor. Ik hoop dat je contact krijgt met je vader. Is dit ook niet mogelijk via een familielid?
Absoluut bellen en dat komt omdat je dat een reactie kan horen of het ze iets doet en lijkt mij erg belangrijk voor je verder vind ik het heel goed dat je contact wilt hebben die kleine in je buik heeft namelijk geen ruzie met opa en oma
Ik heb een tijdje geen contact gehad met mijn vader. Hij en ik botste vreselijk en hij is ook gewoon een slechte vader geweest mijn hele leven. Nu woont mijn zusje bij mijn vader en ging dat contact ook niet altijd makkelijk, mijn vader had de neiging om haar weg te houden van mij en de rest van mijn familie. Contact met mijn vader was bijna onmogelijk omdat hij maar 1 verkeerd ding hoefde te zeggen en ik was een week van slag. Nu ben ik daar eigenlijk een beetje overheen en hebben we sinds een jaar weer contact, waardoor ik mijn zusje ook weer vaker zie. Er is nooit wat uitgepraat over het verleden, en wat dat betreft staan we nog steeds lijnrecht tegenover elkaar aangezien hij zich van geen kwaad bewust is. Al zou ik een brief schrijven met al mijn gevoelens, helaas zal hij mij en mijn zus waar hij helemaal geen contact meer mee heeft nooit begrijpen. Misschien dat je kan proberen om het contact te herstellen. Maar let wel goed op dat je jou grenzen aan geeft. Laat je moeder jou niet naar beneden halen. Je moet er absoluut niet slechter van worden. Als het niet gaat dan gaat het niet helaas. Sommige mensen zijn onmogelijk. Maar ik zou in ieder geval laten weten hoe het met je gaat en dat je zwanger bent en kijken hoe je ouders daarop reageren.
Bij ons is een half jaar na de geboorte van de eerste het contact definitief verbroken. Ook wij wilden ze toch laten weten, weer zwanger te zijn en hebben, uit naam van onze oudste een kaartje gestuurd met de tekst dat hij een broertje of zusje kreeg. Werd ons niet in dank afgenomen, was achterbaks... Bij de derde hebben we het niet meer laten weten. (ze hebben wel altijd een geboortekaartje gekregen) Is het een mogelijkheid om iemand te laten bellen (een stem die ze niet kennen) en die te laten vragen naar Meneer Achternaam. Dan geeft je moeder de telefoon misschien aan je vader en kun jij het gesprek overnemen.
Zelf ben ik niet zo van brieven en ik kan natuurlijk alleen reageren vanuit mijn eigen gevoel. Ik ben wel bekend met de situatie waarin jij zit. Ik zou of bellen, of langs gaan. Als ik zelf zou besluiten het contact te herstellen dan wil ik eerst mijn gevoel kenbaar maken en zien wat ermee gebeurt. Ik kan niet tegen onzekerheid. Als ik een brief zou schrijven en er wordt niet op gereageerd dan blijf ik met een rotgevoel achter en nog meer onzekerheid. Ik wil gewoon duidelijkheid en als het na een laatste poging wederom een afwijzing krijg of geen begrip voor mijn gevoelens, dan weet ik waar ik aan toe ben en ga ik verder met mijn leven.
Je zou ook kunnen proberen je vader persoonlijk te benaderen. En anders zou ik proberen iets af te spreken.
Mijn man doet as we speak de brief op de bus. Deze had ik al geschreven maar ja zat met dat dillema. Ik heb de eer aan mezelf gehouden. De eerste zinnen zijn, ondanks alles wat er gebeurd is vind ik dat jullie recht hebben op de verdrietige, mooie en gelukkige ontwikkelingen in mijn leven. Het is een brief zonder verwijten en heb de dingen verteld die de laatste anderhalf jaar zijn gebeurd. Het verdriet dat ik heb gehad (overlijden opa door moeder te laat rouwkaart gehad geen afscheid kunnen nemen) en het verdriet dat wij hebben gehad om Noah*. Ook helpt hele IVF traject verteld hoe het is gegaan en hoe zwaar het was. Maar ook de blijdschap van deze zwangerschap. De hele brief is zonder verwijten geschreven. Ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen. Het was erg moeilijk om die brief ook echt gegaan posten. Sowieso als er nu niets op terug komt weet ik dat dit van mijn af komt en hebben we besloten als de kleine geboren is er heen te rijden en te wachten tot mijn vader naar buiten komt met de hond. Hij doet dit altijd tussen de middag. Mijn vader werkt niet meer en heeft dus geen werknummer of email.