Hallo, Op 10 April 2012 ben ik dmv een keizersnee de super trotse moeder geworden van een kerngezonde dochter met de naam Elina..... Mijn man en ik zijn 13,5 jaar heel gelukkig samen en voordat ons wondertje werd geboren hebben we veel gereisd.... Ik merk nu dat sinds mijn dochter er is ik mezelf een beetje kwijt ben...... Geloof me ik zou haar voor geen miljoen meer willen missen maar wat mis ik mijn "oude leventje'......... of is dit iets fouts om te zeggen?? Mijn man doet lekker zijn ding(sport veel) en ik ben voor mijn gevoel alleen maar aan het moederen........... Wie herkend dit??? Graag zou ik ook tips willen ontvangen hoe hiermee om te gaan... Gr Juanita
Geduld hebben Zodra jij haar wat meer los kunt laten en af en toe eens bij iemand anders achterlaten, zul je zien dat je steeds meer jezelf wordt. Vergeet niet dat het 9 maanden duurt om te ontzwangeren...
Ik herken het heel erg (zelfs nu nog) Ik zou mijn zoontje voor geen goud meer willen missen en ik hou zielsveel van hem maar dat onbezorgde, vrije leventje wat ik had mis ik echt nog wel eens...
Ik herken t ook.. voel me soms zo schuldig dat ik het debk/voel.. En idd mijn man gaat ook gewoon 'door' niet bewust oid maar hij is minder beperkt.. Ik zoek nog steeds naar de oude ik in mn nieuwe leven maar vrees dat het gewoon wennen is en.kwestie van andere levensfase (hier ook veel gereisd etc) Maar ook ik denk soms 'is dit het' maar anderzijds ben ik ook.zoooo gelukkig met mn uk.. dubbel af en toe..
Ik weet nog heel goed dat ik me de weken na de geboorte van mijn dochter heel schuldig voelde over het feit dat ik zoiets had van ;"nu zijn we nooit meer met zijn tweetjes(mijn vriend en ik) ik moest echt wennen, terwijl ik haar ook absoluut niet wilde missen. Mijn vriend heeft ook zijn levensstijl niet aan gepast, doet nog steeds de dingen die hij voor haageboorte ook deed.....maar het went hoor!
Ik denk dat geen enkele moeder zich 'zichzelf' voelt na de bevalling. Zeker na een eerste (weet nog niet hoe het na een 2e is). Alles veranderd. Inderdaad, je leventje zoals je het kende is 'voorbij'. Ik weet ook nog wel dat ik soms dacht 'waar ben ik aan begonnen?' En natuurlijk kon, en kan ik mijn dochter helemaal niet missen maar vond het ook wel zwaar hoor. Mijn tip is; laat je man je wel helpen. Mijn man deed dat heel goed. Als ie thuis kwam van zijn werk was ik vaak aan het voeden, kwam hij er lekker bij. Nam daarna dochter even over, deed dat 's avonds vaak ook dan kon ik alvast wat slapen etc. Wij deden het echt samen en dat vond ik wel heel erg fijn. Het is voor jullie allebei wennen en moeten als gezin een nieuw ritme vinden. Ga wel lekker dingetjes doen, met je kindje wandelen, op de koffie bij je moeder/zus/broer/vriendin oid. Weet nog goed dat mijn dochter op een gegeven moment niet wilde slapen en ik ff klaar was met alleen maar thuis zitten met haar. Ben naar mijn moeder gewandeld en daar heeft mijn moeder lekker met haar zitten tutten en ik bij haar gekookt. Kon ik ook ff ongestoord wat anders doen. En straks, als er iets ritme is, en je kunt haar een beetje los laten, ga dan ook eens wat voor jezelf doen. Want dat is voor jullie beide ook goed. Net zo goed als dat je man zijn ding doet kun jij dat ook. Hij ff voor de kleine zorgen en jij ff wat voor jezelf. Toen mijn dochter 3 mnd was had ik een vrijgezelle feest. Mijn zus ging ook mee, nou wat een feest was dat! Zo gezellig, ff lekker eruit. Het komt vanzelf weer goed. En nu, 1,5 jaar later, zitten we helemaal 'in het ritme' en weet ik praktisch al niet meer hoe het vroeger was.
Bedankt voor de reactie's........Mijn man helpt me wel goed hoor...doet de laatste voeding voor de nacht ( ze slaapt door sinds 2 weekjes ...) en als hij thuis komt ligt ze ook lekker bij m.......Dus t is niet zo dat hij niks doet...maar idd het lijkt wel of hij gewoon door gaat met zijn eigen leventje...zoals sporten enzo....heb vanavond ook tegen hem gezegd dat ik 1 maal per week s'avonds lekker wil sporten....even er tussenuit....Hij is wel heel erg bezorgd want hij is bang dat het niet gaat met mijn wond..(heb een keizersnee gehad..) Maar ik ga het wel doorzetten en dan merk ik snel genoeg of het wel of niet gaat........ T komt vast wel goed net wat jullie ook zeggen je moet in het nieuwe levensritme komen.....
Oeh heel herkenbaar! Ik was de eerste 4 weken gewoon min of meer in shock dat ik opeens een kind had. En m'n vriend ging "gewoon" werken en ik was de hele dag aan het moederen. Volgens mij komt het (naast de hormonen) ook heel erg door onzekerheid. Iedereen dag werd het leuker, kon er ook zelf op uit gaan met baby zonder stress dat ze gng huilen of dat ik het niet kon. Gun je zelf de tijd om ook gewoon even moeder te worden. Als ik terug denk aan die eerste twee maanden dan moet ik nu erg lachen. Ik behandelde haar alsof ze ieder moment stuk kon gaan. Inmiddels gaat ze overal mee naartoe en vind ik moeder zijn het mooiste wat er is. Vergeet ook niet dat de liefde voor je kindje best even mag groeien hoor. Ik vond haar de eerste week lief, maar inmiddels is ze mijn wereld en hou k met heel mijn hart van m'n kleine meisje. Alles komt goed, maar gun jezelf de tijd om ook te wennen.
En neem tijd voor jezelf! Voelde me in het begin wel schuldig als ik haar naar de omvang bracht om te kunnen gaan sporten. Of bij mijn man achterliet om te sporten of andere dingen voor mezelf doen. Maar heb dat echt nodig. Begin nu (bijna 6 maanden na de geboorte) mezelf weer een beetje mezelf te voelen. Vrijwel geen last meer van hormonale schommelingen en hebben met ons nieuwe gezinnetje een mooi ritme gevonden. (wat meestal duurt tot het volgende sprongetje, hahaha) Maar zoals al eerder gezegd, het heeft vooral tijd nodig.
Ik herken het ook volledig, maar zodra jullie wat meer gewend zijn, zal het echt beter gaan hoor! Ik kon me na de bevalling niet voorstellen dat ik me ooit weer 'normaal' en mezelf zou voelen, maar inmiddels voel ik me echt weer mezelf. Ik moet wel echt tijd voor mezelf inplannen, even niks aan m'n hoofd, heerlijk is dat!
Ik heb dat gevoel nog steeds! Soms denk ik was dit het, maar dan kijk ik naar mn kleine meid en denk ik het s goed zo. Maar moet wel zeggen het gevoel is veel minder geworden dan aan het begin.
Wat ben ik blij met dit topic: het is zo herkenbaar! Het lijkt wel of ik dit topic zelf heb geschreven . Ik worstel al een ruim week met mijn gevoel/emoties en voel me niet erg stabiel met name omdat ik erg moet wennen aan het feit dat ik nu met name moeder bent en minder: werkende-vrouw, sportende-vrouw, sociale-vrouw, reizende-vrouw... Alle rollen die ik had, zijn beperkt en het moeder-zijn is nu de grootste rol. Ondanks dat ik enorm geniet van onze kleine man (geboren 2-4-2012), vind ik het erg zoeken naar een evenwicht om mijn eigen dingen weer doen. Mijn man daarentegen doet zijn eigen dingen en dat gun ik hem van harte, maar soms denk ik: laat mij maar werken, sporten en drinken, dan kun jij hem hele dagen/nachten verzorgen en voeden (wat met borstvoeding natuurlijk niet kan ). Maar, daar voel ik me dan weer schuldig over... en zo ben je de hele dag druk met piekeren en zoeken naar evenwicht. Gelukkig steunt mijn man me enorm en doet hij 's avonds en in het weekend ook veel. Ook stimuleert hij me erg om mij eigen dingen te doen. In ieder geval fijn om te lezen dan het vanzelf, met de tijd, beter gaat! Maandag begin ik weer met werken, wat denk ik voor mij goed zal zijn.