Mentale struggles & een gezin

Ik wilde niet zomaar wegklikken. Ik herken hier erg veel in namelijk. In het verleden ook mentaal heel erg in de knoop gezeten en hier heel lang hulp voor gehad.
Voor ik beviel van mijn zoontje was ik 'stabiel' maar ik merkte dat met zijn komst alles wat ik dacht te weten over mezelf weer zo op de kop kwam te staan.
Ik heb inmiddels wel weer die stabiliteit gevonden, maar merk wel dat ik ook vaak het gevoel heb te falen als moeder, vaak het idee dat ik minder geduld heb als anderen en zit soms ook gewoon 's avonds een potje te huilen of baal soms enorm van hoe ik iets heb aangepakt.
ik lees dat je medicatie krijgt dus ik neem aan dat je hier hulp bij hebt?

Weet in ieder geval dat je niet alleen bent. En je mag ook altijd een pb sturen, al is het alleen al om even van je af te kletsen. Want helaas kan niemand dit voor je oplossen, alleen jijzelf.. en de manier waarop is voor iedereen anders.
Ik heb soms ook nog dagen dat de lucht donkerder is en het gewicht zwaarder, ik heb geaccepteerd dat dat bij me hoort en waarschijnlijk altijd deel uit zal blijven maken van hoe ik functioneer.

 

Helaas herken ik het. Ik heb gelukkig de ruimte om tijdelijk niet te werken en dus ruimte om mezelf op de rit te krijgen. Ik probeer 2 kleine taken op een dag te plannen. Daarnaast probeer ik op de fiets de kinderen naar school te brengen zodat ik even in de buitenlucht ben. Ook probeer ik zo gezond mogelijk te eten. Dit alles bij elkaar gaat de ene dag beter dan de ander. Voorheen kon ik heel boos op mezelf worden en stond ik huilende de was op te vouwen maar nu laat ik het gewoon gaan en besef ik dat het leven met ups en downs gaat en dat ik chronisch ziek ben heeft er ook wel veel mee te maken.

Geef jezelf iedere dag ook lof dat je het toch weer gedaan hebt al ben je niet 100% de oude. En praat zoveel als je kunt met mensen en eventueel de huisarts. We kunnen nou eenmaal niet altijd alles geven ...

Sterkte! en dikke Knuff

 

Ik wilde ook niet wegklikken zonder je heel veel sterkte te wensen. Ik hoop dat je vind wat je zoekt/nodig hebt. Zelf gelukkig geen ervaring met zulke diepe dalen. Maar herken zeker het gevoel van falen als het even niet gaat zoals je wil/het je kinderen gunt.
Maar met jongen kinderen is het leven niet altijd rozengeur en maneschijn. En dat mag gezegd worden.

 

Je bent echt echt echt niet de enige.

Waar mogelijk vraag om hulp, voor jezelf maar ook voor je man. Al is t maar in elk geval de simpele praktischere dingen om de boel zo veel mogelijk te ontzorgen. Indien budget t toelaat, bestel boodschappen. AH schijnt nu een weekmenu planner te hebben.

Neem de kinderen mee naar een binnenspeeltuin ofzo (hoeft geen giga paleis te zijn) heb je een paar uur rust in huis en als ze daar spelen vermaken ze zich doorgaans kostelijk. (dat kan jij maar je partner ook, al of niet samen met een vriend/vriendin)

En allicht moet je medicatie herzien worden of bijgesteld. Bloedprikken is in elk geval wel aan te raden, heb al menigeen gezien hier die in donker weer zaten en vit D /B12 issues hadden.

Met depressie heb ik niet heel veel ervaring, maar met burnout en donkere wolken en niet fatsoenlijk functionerend brein door extreem slaaptekort dan weer wel. Eerste focus hier is dan uitbesteden wat uit te besteden valt en zo veel mogelijk tijd en energie te bewaren voor dingen die er toe doen.

Je faalt niet, je moet je zien te redden met een batterij die niet lekker werkt en donkere wolken (waarvan ik gok dat die batterij een aardige invloed op heeft). Dat is niet falen, dat is time- en energymanagement van t hoogste niveau.

 

Ik wilde ook niet zomaar wegklikken.. wil je veel sterkte wensen met alles en je zal hierin zeker niet de enige zijn.

Het mentale stukje herken ik wel.. het gaat hier met ups en downs. Altijd gedacht 'ik doe het wel alleen' maar ben op een punt dat dat niet meer lukt. Heb het vermoeden van ass en een angststoornis.. het wordt wel tijd nu om het aan te pakken. Loodzwaar soms icm een gezin....
Als je wat kwijt wil, mag je altijd een pb doen.

 

Ik herken wel veel van wat je schrijft. Ik ben nog vrij vers qua klachten (echt gerelateerd aan de zwangerschap en post partum depressie). Het is niet chronisch. Met name het gezinsleven vind ik heel pittig.

 

Het leven ‘achter de voordeur’ is zo vaak anders dan het lijkt. Daar af en toe bewust aan denken, helpt soms wel. Niet bij hoe je je voelt, maar wel om te weten dat je zeker niet de enige bent!

Ik zou inderdaad fysieke oorzaken uit laten sluiten (bv. ook schildklier) en als je nog geen hulp hebt, dat zsm proberen voor elkaar te krijgen. En hopelijk lukt instellen/afstellen op de medicatie ook snel!

 

Bezie het eens anders.

Je kan alleen controleren wat je kunt dragen en beheersen. JIJ controleert hoeveel energie je hebt en waar je dat aan uit wilt geven en wat JIJ los WILT laten.

Ik ben ook een controlfreak eerste klas, veel erger kan je ze niet krijgen. Maar het is een kiezen of kabelen situatie. Alle touwtjes in handen houden, dan pleurt de hele tent in elkaar, jij inclusief. Kijk liever naar hoe je overeind blijft en wat je daarbij nog aankan.

Je hebt x blokjes energie en denk niet "dat kan ik niet, dat kan ik niet..." maar "ik geef die energie aan de dingen die er toe doen".

En wat kan wachten, wacht maar.

Toen G zo verrotte sliep (en aan de haal ging) was t hier ook survival stand. Ik werkte, kwam thuis, kookte eten en lag dezelfde tijd als haar op bed, afgedraaid en weer een nacht...

Ik heb een potje met knikkers gemaakt om t G uit te leggen. 24 knikkers had ik totaal. 8 waren er voor mn werk, want zonder werk geen inkomen. De rest moest ik verdelen over huishouden, koken, kommer en kwel in de nacht, spelletje spelen/knutselen/buiten activiteit etc. Toen snapte G eigenlijk pas wat er was en wilde ze me helpen. Maar dat mochten alleen dingen zijn die ze zelf een aandeel in had. Kamervloer t speelgoed opruimen na spelen bijc, snoeppapiertjes in de prullenbak, lege borden naar de keuken, zelf boterham smeren en morsen/knoeien oplossen zoals t hoort, was in de wasmand.

Echt de super basic dingen, maar het helpt enorm als iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt voor de gezamenlijke omgeving. Stofzuigen en poetsen waren niet haar taak (al werd mijn badkamer als verrassing super fris gepoetst met een volle tube aquafresh om 0230 in de nacht...Niet alle hulp zit je op te wachten)

 

Mijn vader was zwaar depressief tot aan zelfmoordpoging toe. Deze is mislukt. Hij wou geen hulp! Doorgaan, niets doen en vooral altijd verdrietig zijn. Het enige voordeel hieraan is dat ik.zeer goed op mijn omgeving let en deze ziekte enorm serieus opneem. Mijn vader is nu weer een beetje boven water.


Wat ik wil meegeven is het volgende
1. Bezoek een dokter en vraag eventueel andere hulp dan medicijnen. De medicijnen lossen niet alles op.
2. Zoek naar familie of vrienden om je kindjes op te vangen. Deze mensen hebben meer energie en doen het graag. Besteed de aandacht even aan jezelf!
3. Kijk naar voeding, voeding trivgert bepaalde gevoelens.
4. Schaam je niet! Het overkomt je, en er is een oplossing. Schrijf het eventueel op.
5. Bekijk of onderzoek waar het zit, wellicht is er een trauma.
6. Probeer de kinderen uit te leggen in korte lijnen wat er speelt, en laat zien dat gevoelens of huilen ook jou overkomen.

Je partner heeft het ook zwaar momenteel em de kinderen merken het ook. Het is een familie probleem.

Sterkte!!

 

Hele dikke knuffel. Je bent niet alleen! Je doet je best en dat is meer dan genoeg nu. Je bent een mens. Belangrijkste is dat je uitlegt waarom je zo bent aan de kinderen. Als je lontje kort is, leg uit daarna dat het door mama komt. Dat jij even niet blij bent. Dat helpt hun wel.

Ja t is gewoon k#t. Ik herken veel. Ik heb dagen dat ik gewoon de minuten haast aftel tot mijn man thuis komt. Dat continue stress gevoel in mijn lijf is hel. Doodmoe maar niet kunnen slapen; of door mijzelf of door de kinderen en niet opladen kunnen. Ik haat het die crisisdagen. Dat je jezelf compleet verloren bent. Dat je een schim bent van jezelf. Liefst jezelf opsluit óf weg wil rennen van alles maar het kan niet. En dat is zo rot. Ik bel de psycholoog morgen maar weer. Gaat niet goed. Met kinderen moet je doorgaan en dat terwijl je hele lijf en geest blokkeert. Loodzwaar.

Nogmaals knuffel. Je bent maar een mens. Vergeet dat niet. Dit overkomt je.

 

@GroeneBomen: De ‘leuk’ natuurlijk niet omdat ik het leuk voor je vind, integendeel, maar wel omdat ik vind dat je het treffend beschrijft. En met een soort liefde en erkenning voor jezelf (al voelt het van binnen voor jou misschien niet zo).

 

Ook ik herken veel van bovenstaande na 2 postpartum depressies waarvan nog een restje aanwezig is.. Daarnaast ook heftige angstklachten gehad en bij vlagen nog wel.

Weet dat je niet alleen bent. En dat het heel dapper is om erover te praten, hulp te zoeken, niet op te geven en te zoeken naar herstel, voor jezelf en je gezin!

Er zijn al best wat tips gegeven. Wat mij geholpen heeft, is tijd voor mezelf. Als je er enigszins energie voor op kunt brengen: oppas regelen en bijv. een uurtje in de week sporten/muziekles/iets bakken of wat dan ook.
Als het geld er is misschien een (extra) dag opvang voor de kinderen/de jongste.
En structuur. Elke dag dezelfde tijd opstaan, als het lukt dagelijks even wandelen etc.
Waarschijnlijk allemaal geen dingen waar je nu zin in hebt, maar toch kan het helpen om er weer een beetje uit te komen.

Heel veel sterkte! Ook aan alle andere dames die hiermee worstelen.

 

Ja helaas helaas herken ik alles wat je kent. Al vanaf mijn 16e lange depressieve periodes, 2x postnatale depressie (bij dochter vreemd genoeg niet) en een angststoornis. Die angsten vind ik persoonlijk nog vervelender dan de depressiviteit.
Daarbij heb ik een schildklier probleem en kan mijn lichaam vitamines niet goed opnemen en dus aantoonbare korten (vitamine d, b6, b12). Deze lichamelijke problemen werken daar allemaal niet aan mee.
Ik slik geen medicatie en het gaat nu redelijk, maar ik heb het geluk en de luxe dat ik niet hoef te werken en de kinderen naar school gaan overdag. Die ruimte ik heb ook echt nodig.

Op dit moment zijn ze keuken en woonkamer aan het verbouwen. Alles loopt uiteraard mis en na 3 week mensen over de vloer en de hort op zijn en na 8 week de pubers thuis kan ik niet wachten op een dagje rust. Zit er flink doorheen. Gisteren complete paniekaanval omdat ik dacht dat de keuken niet geleverd werd (was niet het geval, maar had geen tijdvak doorgekregen en liep helemaal vast).

Ik zou deze week ook nog 2 of 3 dagen op mijn nichtje passen en alhoewel ze een schatje is, zag ik daar wel heel erg tegenop. Ik vind het gewoon heel moeilijk momenteel om de hele dag achter een 1.5 jarige aan te rennen. Ben te moe (mijn sk waardes zijn weer prut, dus opnieuw proberen in te stellen). Gelukkig appte mijn zusje net dat ze een extra dag naar de opvang kan, ik haal haar wel op, dus kan nog wel even wat met haar doen, maar niet een gehele dag.

Gezond eten vind ik heel erg helpen, maar vind ik momenteel ook heel lastig doordat ik geen keuken heb en juist in zo'n mindere periode vind ik koken echt een opgave helaas.
Ook hier een man die heel veel wil doen, maar die ook een baan heeft met veel verantwoordelijkheden en dat wordt hem ook wel eens teveel. Hij slaapt ook vaak heel slecht.

 

Herken het helaas ook. Sinds een half jaar staat ons leven weer op z'n kop waarbij ik juist dacht dat het allemaal weer op de rit was.

Nu met 2 kleine kinderen is het hier extra hard aanpoten , het zijn niet voor niets de tropenjaren.

Soms gaat het goed en zie ik het weer positief in..momenteel wat minder.

Naast moeder ben ik ook nog mijn persoonlijke ik en dat word nu vaak vergeten.

Al geprobeerd om met een extern persoon te praten maar daar liep ik ook al in vast.