Lieve dreumes wordt een klein duiveltje

Ik denk dat wat je nu doet effectiever is dan in de hoek zetten. Dus duidelijk zeggen dat ze niet mag slaan maar moet aaien. Dit zul je nog een keer of 200 moeten herhalen voor ze het in zich heeft opgenomen, maar dat hoort erbij.

 

Maak daar gerust 500 van

Ik herken het van mijn zoontje van 19 maanden. Net als gooien met speelgoed
Rustig zeggen dat het niet mag en dan afleiding/een alternatieve bezigheid (zoals aaien i.p.v. slaan) aanbieden, lijkt het enige wat hier werkt.
Als ik merk dat ik zelf boos word en met stemverheffing spreek bijv. reageert hij daarop met nog veel baldadiger gedrag..

Als het me echt te gek word, zoals pas toen hij bij mijn moeder in huis iets van tafel gooide, pak ik hem even op en neem ik hem mee naar de gang en spreek hem daar toe. Geen idee hoeveel hij ervan begrijpt maar hij kijkt me dan wel heel ernstig aan van ‘oh, dit mocht echt niet..’
En het ‘uit de situatie halen’ helpt dan ook wel, naar mijn idee.

 

Vooralsnog helpt t uitspreken van dr volledige naam nog, zal meer de toon zijn vermoed ik maar de naam is uitgekozen voor dit soort doelen. Ze schrikt dan en stopt met wat ze doet (meestal tanden zetten in een kabel) gaat vervolgens wat anders doen en probeert t vervolgens nog een keer of twee en laat t dan maar liggen en gaat elders met iets anders spelen. Eerst volgende ronde dat ze er weer voorbij komt probeert ze t overigens net zo hard weer. Blij als de boel hier een beetje klaar is dan kan die kabel onder de plinten weggewerkt worden.

 

Hier ook een echt duiveltje. Als M haar zin niet krijgt slaat ze regelmatig of knijpt ze (man heeft er nu zelf een blauwe arm van). Haar zus trekt ze met regelmaat aan haar haren als ze iets wil hebben wat Q vast heeft en het dus niet krijgt. Ook gooit ze regelmatig speelgoed door de kamer als iets niet lukt. Erg gezellig dus...
Wat wij doen is hard ‘auww’ dat doet pijn zeggen. En slaan / knijpen / haren trekken is niet lief, dat mag niet. Met spullen door de kamer gooien krijgt ze dat speeltje even niet terug. We zijn net begonnen met haar heel kort bij de muur neer te zetten en te zeggen wat ze heeft gedaan dat dat niet mag. Even daarna krijgt ze een dikke knuffel (dit alles duurt geen minuut). Geen idee of het al nut heeft maar het valt te proberen.

 

Die van ons begon met bijten een paar maanden terug; een goed boze stem en even vastpakken hielp. Daarna begon het slaan; weer boos worden hielp uiteindelijk (ging wel een goede week overheen). Daarna het schoppen..... dat was een ander verhaal.
Ze vond onze reactie namelijk reuzegrappig, hoe bozer wij werden, hoe harder ze moest lachen. Dus hebben we haar steeds na 1 waarschuwing in de box gezet (als het moest in romper want ze deed het bij voorkeur op het aankleedkussen) en al haar speelgoed eruit gehaald. Zelf even weggelopen en haar geen aandacht gegeven. Dat vond ze toch niet zo leuk... Nu helpt de 1e waarschuwing al voldoende ("ophouden met schoppen, als je daarmee doorgaat zet ik je in de box").

Ze heeft trouwens geen hekel aan de box gekregen, want ze gaat er elke dag nog minimaal 1x even in om te spelen (zodat wij ontbijt kunnen maken&de kat rustig kan eten/we kunnen douchen) en dan vindt ze het prima en gaat ze gewoon spelen.

 

Yep, nu begint het echte opvoeden

Bij de echt pijnlijke/gevaarlijke dingen was het streng/boos "NEE!" zeggen, op de grond neerzetten op de billen en dan liefst op ooghoogte terwijl ik bovenarmpjes nog vast had "Niet bijten." En dan weglopen/negeren.

Alternatief was in kinderstoel zetten (tegen muur).

En dan idd herhalen, herhalen, herhalen . Want ze lijken vreselijk hardleers op die leeftijd, maar de aanhouder wint.
Mijn oudste was erg hardleers (maar dus ook te verklaren door zijn beperkingen), mijn middelste voelde de 'afkeuring' heel sterk en was een blik en een "nee" al snel genoeg om zich te bedenken, en de jongste was ook vrij hardleers (maar is ook een erg temperamentvol dametjes met een eigen wil waar je U tegen zegt )