Wat is jou het meest meegevallen in het ouderschap? Waar zag je tegenop terwijl achteraf bleek dat dat voor niets was? Zelf leek het me heel moeilijk om een kind te hebben dat nog netjes moet leren eten. Ik ben wel eens bij iemand blijven eten met kinderen en ging toen echt over mijn nek door het zicht op al die afgekloven natte stukken brood. Dus ik maakte me er erg druk om of ik ooit nog zou kunnen eten terwijl ik juist het goede voorbeeld wilde geven (om je kind te motiveren om te eten, bedoel ik). In het algemeen vond ik kinderen sowieso best wel vies... Maar de mijne vanaf dag 1 niet! Ik vind haar keurig eten, terwijl ze dat welbeschouwd niet echt doet want ze opent heus wel eens haar mond terwijl er nog eten in zit en soms kneedt ze haar avondeten en vroeger liet ze sowieso alles weer uit haar mond vallen, maar ik ben er nooit misselijk door geworden. Laatst aten we zelfs van hetzelfde lepeltje, dat had ik echt nóóit kunnen denken van tevoren. Maar ben echt zo blij dat dit zo is meegevallen!
Ehm..het omgaan met brutaliteit denk ik, en ze loslaten. Ik geniet van hun eigen meningen en tegendraadsheid en maak ze vlot zelfstandig. Dacht dat ik dat mini schattige baby gebeuren het leukste zou vinden, maar hoe ouder hoe gaver voor mij
Absoluut de peuter pubertijd (tot nu toe ten minste). Twee is nee en drie is nog erger.... hier valt het reuze mee! Ze kan heel goed communiceren en wij zijn (denk ik) vrij duidelijk en consequent. Ik vind deze periode echt genieten!
Tot nog toe viel het 'zorgen voor' me reuze mee; ik had nooit gedacht dat ik ook zo zorgzaam & oplettend kon zijn als veel andere moeders (dl helpt zelf ook goed mee moet ik zeggen).
De gebroken nachten. Bij de tweede had ik het wel zwaarder omdat ik overdag minder rust had maar het viel me toch mee. Dat allebei de jongens snel doorsliepen (8 weken en 11 weken) zal ook wel gescheeld hebben maar dat viel dus ook enorm mee. De babytijd over het algemeen. Ik had nooit zoveel met baby’s maar die van mezelf zijn natuurlijk geweldig! Het zindelijk worden. Oudste was nog geen 2,5 en nadat ik een twee weken achteraan had gedweild was hij zindelijk. Fantastisch!
Dat ik überhaupt een moeder ben haha. Ik had nooit dat oermoeder gevoel maar zie hier, een echte moeder!
De babytijd. Ik dacht dat het moeilijk zou zijn met slapeloze nachten. Maar ik was gezegend met 2 goed slapende baby’s. En ik vond die tijd eigenlijk juist het makkelijkst en rustigst. Ik heb nu een peuter van 3 en een kleuter van 4,5 en vind dat best pittig. Toen ze allebei nog klein waren was het echt heel relaxed.
Ja dit heb ik ook wel, maar bij mij is het meer dat ik er vooral heel dankbaar voor ben dat ik toch moeder heb mogen worden Wat me daarin vooral is meegevallen is dat eigenlijk iedereen me als moeder beschouwt ook al ben ik niet zwanger geweest.
Het valt mij mee dat ik zo relaxt ben. Natuurlijk ben ik een leeuwin wat m'n zoon betreft, maar ik ben zo ontspannen. Ik had verwacht dat ik heel onzeker als een havik overal bovenop zou zitten en overal aan zou twijfelen. Maar dat doe ik niet en dat is heerlijk.. Ik kijk naar mijn zoon en we hebben onze eigen maniertjes. Geniet enorm, en was zo bang dat ik dat nooit zou kunnen.
Peuterpuberteit. Niet dat beide kinderen die vlekkeloos doorgaan, maar het is nog steeds een eitje vergeleken met de babytijd van beiden.
Ook de peuterpuberteit. In vergelijking met zijn gedrag daarvoor (vanaf dag 1=drama) doet hij het nu super goed. Dat terwijl hij alsnog in vergelijking met andere kinderen in hun peuterpuberteit 10000x zo wild is. En die ouders slaan al achterover bij het gedrag van hun peuter, haha
Ehm... niks eigenlijk. Het enige is dat ik nooit voor mogelijk had gehouden dat ik zo veel van een kind (mijn kind) zou houden en dat een kind zo veel van mij zou houden. Verder vind ik het één grote leerschool met mooie en minder mooie momenten. Ik heb er nooit gemakkelijk over gedacht van tevoren en dat is maar goed ook, want ik vind opvoeden en alles wat daarbij hoort hartstikke moeilijk.
Gebroken nachten. Iedereen om me heen leek het erger te vinden dat ik gebroken nachten had, als dat ik het zelf vond. Ja het was zwaar, maar je doet het gewoon ofzo... en na 3j weet je niet meer beter. De oudste slaapt sinds kort door. #doorslapen is overrated
Als eerste het slapen. Ik verwachtte de eerste paar jaar 0,0 slaap te krijgen maar mijn meisje blijkt nog een erger slaapkopje te zijn dan ik! En ook de peuter puberteit. Valt me tot nu toe echt reuze mee!
Ik was enorm bang voor vermoeidheid. Vooral door de gebroken nachten/flessen etc. Dat was ik in het begin zeker maar dat trok langzaam bij. Nu is dochter bijna 2.5 en slaapt ze nog niet door en heb ik het geaccepteerd. Zo gaan de nachten gewoon en als ik mij er druk om ga maken gaat het juist vermoeiend worden.
De overgang van één naar twee kinderen. Iedereen zei dat dat zo’n verschil zou zijn. Nou, dat heb ik totaal niet zo ervaren, ze schelen bijna 2 jaar, dus ik zat toch aardig in dat ritme en druk was ik ook al, daarom vond ik dat erg meevallen.
Het ouder worden van de kinderen. Vanuit mijn werk heel veel ervaring met 0-4 jaar, maar niet met oudere kiynderen. Ik dacht altijd dat ik niet een kind echt kon opvoeden en alles wat daarbij hoort als ze ouder worden. Dat ik het na de baby en peutertijd niet meer leuk zou vinden
Dit, al heb ik het nog geen 3 jaar maar 1,5 jaar haha. Dacht vooraf dat ik het echt niet zou trekken. Maar dat valt me reuze mee, ik doe het gewoon en het went.